To ποίημα της ημέρας

[ageliki87]

ΜΕΤΑΞΥ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ

Μεταξύ αποχώρησης και παραμονής διστάζει η μέρα
ερωτευμένη με την ίδια της τη διαφάνεια.

Το κυκλικό απόγευμα γίνεται τώρα κόλπος
όπου ακίνητος ο κόσμος λικνίζεται.

Όλα είναι ορατά κι όμως ακαθόριστα,
όλα κοντά μα δεν αγγίζονται.

Ποτήρι, βιβλίο, μολύβι, χαρτί,
στέκουν στην σκιά των ονομάτων τους.

Παλλομένος ο χρόνος στους κροτάφους μου γυρίζει
στην ίδια απαράλλακτη συλλαβή του αίματος.

Το φως μεταμορφώνει τον αδιάφορο τοίχο
σ΄ένα απόκοσμο θέατρο ανακλάσεων.

[PDE ads]

[domenica]

Σβήσε τα μάτια μου

Σβήσε τα μάτια μου· μπορώ να σε κοιτάζω,
τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ’ ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ‘ρθω σ’ εσένα,
και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ
μέσα στο αίμα μου θα σ’ έχω πάλι.

Ράινερ Μαρία Ρίλκε ( μετάφραση: Κωστής Παλαμάς )

ageliki87 είσαι η "αιτία" (με τις όμορφες επιλογές σου ) που το θυμήθηκα 

[MARKOS]

Tσιριτρό

Σέ μια ρώγα από σταφύλι
έπεσαν οχτώ σπουργίτες
και τρωγόπιναν οι φίλοι.
Τσίρι - τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Έχτυπούσανε τις μύτες
και κουνούσαν τις ουρές
κι είχαν γέλια και  χαρές.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!

Πώ πω πώ πω σε μια ρώγα
φαγοπότι και φωνή!
την αφήκαν αδειανή.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!

Και μέθυσαν κι ολημέρα
πάνε δώθε, πάνε πέρα,
τραγουδώντας στον αέρα:
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!

Ζαχαρίας Παπαντωνίου

 
 
υ.γ domenica, ageliki87  ειστε η αιτια για τις υπεροχες επιλογες μου

[aeee]

Σβήσε τα μάτια μου

Γύρισα τα μάτια.  δάκρυα γιομάτα

κατά το παραθύρι

Και κοιτώντας έξω  καταχιονισμένα

τα δέντρα των κοιλάδων

Αδελφοί μου, είπα  ως κι αυτά μια μέρα

κι αυτά θα τ' ατιμάσουν

Προσωπιδοφόροι  μες στον άλλον αιώνα

τις θηλιές ετοιμάζουν

Άξιον Εστί (απόσπασμα) του Οδυσσέα Ελύτη

[PDE ads]

[MARKOS]

Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.

ασε το "με ποιον να μιλησεις " και στρωσου στο διαβασμα για τον ασεπ.
-πολυ γλυκο το μωρο που εβαλες!!!!!!

[ageliki87]

Μάρκο, επειδή οι επιλογές σου είναι καίριες σου αφιερώνω το ακόλουθο ποίημα:

ΤΟ ΚΑΡΑ

[aeee]

Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.

ασε το "με ποιον να μιλησεις " και στρωσου στο διαβασμα για τον ασεπ.
-πολυ γλυκο το μωρο που εβαλες!!!!!!

     ΑΣΕΠ    
περιμενει με το κουταλι στο χερι να φαει......... αλλα η Διαμαντοπουλου δε του δινει τιποτα!

[xenos]

αφιερωμένο σε μια.........  καινοτόμο εκπαιδευτικό 

από τα μάτια φαίνεσαι
πως είσαι μια ζηλιάρα
κι από τη μέση τη λιανή
πως είσαι παιχνιδιάρα...

 

[domenica]

Ο ἀκέραιος κὺρ Ἀλέξανδρος

Θαμνώδη ρήματα καὶ φύλλα καταπράσινα τῆς γλώσσας.
Μεγάλος ἄνθρωπος κι ἀνέσπερος ἕλληνας ποὺ κράτησε
τὸν πόνο στὸ σωστό του τὸ ὕψος
ἀγνοώντας καὶ δημοτικισμοὺς καὶ ἐξελικτισμοὺς καὶ μόδες
ἀγνοώντας τὰ ἑκάστοτε μορμολύκεια
τὴν ἀσίγαστη γενικότητα τῶν πιθήκων
ἀγνοώντας τὸν αἰώνα τῆς καλπάζουσας ἐξυπνάδας
ὁ ἀνοξείδωτος.
Ἤδη τὰ θύματα τῆς Προόδου ποὺ πρόωρα σκουριάζει
πᾶνε στὴν πατρίδα του τὴ Σκιάθο
κι ἀγοράζουν ἐλπίζοντας οἰκόπεδα
πᾶνε γιὰ λίγο ἀεράκι λίγη θάλασσα καὶ φρέσκο φεγγάρι.
Μὰ εἶν’ ἀδύνατο νὰ κοροϊδέψουμε τὴ ρημαγμένη φύση
μὲ ξιπόλητα Σαββατοκύριακα καὶ μὲ τροχόσπιτα.
Ὁ ἀκέραιος κὺρ Ἀλέξανδρος
ἐκεῖνος ὁ περιούσιος Παπαδιαμάντης
καὶ τὸ κεράκι μας ἀκόμη δὲν τὸ θέλει.

Νίκος Καρούζος
Ἀπὸ τὴν συλλογὴ «Χορταριασμένα χάσματα» 1974

[MARKOS]

Καλοκαίρι στο χωριό 


Τελειώσαν τα σχολεία και θα πάμε διακοπές
Δεν κλίνουμε πια ρήματα,μα κάνουμε βουτιές.

Δεν έχουμε πια βιβλία,δεν έχουμε πια τσάντες,
έχουμε μόνο κέφι,για ξάπλες στις βεράντες.

Τέρμα πια οι εκθέσεις ,εργασίες κι αφαιρέσεις,
ετοιμάσου με λαχτάρα, το μαγιό σου να φορέσεις.

Θα φύγουμε για ένα ταξιδάκι,να ξεπιαστούμε και λιγάκι.

[aeee]

Καλοκαίρι στο χωριό  

Τελειώσαν τα σχολεία και θα πάμε διακοπές
Δεν κλίνουμε πια ρήματα,μα κάνουμε βουτιές.

ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ                Κώστας Καρυωτάκης

Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού. Και τ' όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.

Δε θυμάμαι το πρώτο αντίκρισμά της. Χωρίς άλλο θα κατέβαινα από μια κορφή, φέρνοντας αγκαλιές λουλούδια. Παιδί ακόμα, εσκεπτόμουν το ρυθμό του φλοίσβου της. Ξαπλωμένος στην αμμουδιά, εταξίδευα με τα καράβια που περνούσαν. Ένας κόσμος γεννιόταν γύρω μου. Οι αύρες μού άγγιζαν τα μαλλιά. Άστραφτε η μέρα στο πρόσωπό μου και στα χαλίκια. Όλα μου ήταν ευπρόσδεκτα: ο ήλιος, τα λευκά σύννεφα, η μακρινή βοή της.

Αλλά η θάλασσα επειδή ήξερε, είχε αρχίσει το τραγούδι της, το τραγούδι της που δεσμεύει και παρηγορεί.

Είδα πολλά λιμάνια. Στοιβαγμένες πράσινες βάρκες επήγαιναν δώθε κείθε σαν εύθυμοι μικροί μαθητές. Κουρασμένα πλοία, με ονόματα περίεργα, εξωτικά, ύψωναν κάθε πρωί τη σκιά τους. Άνθρωποι σκεφτικοί, ώριμοι από την άλμη, ανέβαιναν σταθερά τις απότομες, κρεμαστές σκάλες. Άγρια περιστέρια ζυγίζονταν στις κεραίες.

Ύστερα ενύχτωσε. Μια κόκκινη γραμμή στον ορίζοντα, μόλις έβρισκε απάντηση στις ράχες των μεγάλων, αργών κυμάτων. Εσάλευαν σαν από κάποια μυστική, εσωτερική αιτία, και άπλωναν πλησιάζοντας, για να σπάσουν απαλά, βουβά. Όλα τ' άλλα -- ο ουρανός, τα βουνά αντίκρυ, το ανοιχτό πέλαγος -- ένα τεράστιο μαύρο παραπέτασμα.

 

[domenica]

ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ                Κώστας Καρυωτάκης

Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού. Και τ' όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.

Φωνή απ’ την Θάλασσα - Κ.Καβάφης   

[ekfrasi]

Με τόσα κύματα και θάλασσες...

”Μη μας προδώσεις Ουρανέ”
απο τον Νίκο

[ageliki87]

Κι όταν πεθάνουμε να μας
θάψετε κοντά για να μη
τρέχουμε μέσα στη νύχτα
να συναντηθούμε.

Τάσος Λειβαδίτης, Έρωτας