To ποίημα της ημέρας

[aetius]

«Μόνη το βράδυ»

Σάββατο βράδυ
βαρύ το σκοτάδι
ματώνει η καρδιά μου
γιατί είσαι μακριά μου.
Σταμάτησε ο χρόνος
κι έχω μείνει μόνη
σ’ ένα ναυάγιο της μοίρας σκοτεινό!
Στη σκιά σου αιχμάλωτη
στην καρδιά σου ευάλωτη
όταν όλα τ’ αστέρια
λάμπουν στον ουρανό.
Θα ’μαι πάντα μαζί σου
φύλακας της ζωής σου
κομμάτι αναπόσπαστο
της τρυφερής ψυχής σου!

Μαρίνα Παναγιωτάκη
www.mypoems.gr

[PDE ads]

[domenica]

Με αφορμή το θάνατο του Αργεντινου ποιητή και συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες στις 14 Ιουνίου 1986..

Μαθαίνεις

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις

[aeee]

Με αφορμή το θάνατο του Αργεντινου ποιητή και συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες στις 14 Ιουνίου 1986..

Μαθαίνεις

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις

Μα πόσο ωραιο ειναι !!!!! υπεροχα νοήματα!! Καταπληκτικο!!!! Ευχαριστούμε Domenica!!!!

[aeee]

Μάνος Χατζιδάκις - Ντίνος Χριστιανόπουλος, Τα τραγούδια της αμαρτίας



ΕΝΟΣ  ΛΕΠΤΟΥ  ΣΙΓΗ

http://www.youtube.com/watch?v=zufoPlgQxRE

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;


ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ  (ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ)

http://www.youtube.com/watch?v=VxCmYeQ2BIg&feature=player_embedded

Έλα να ανταλλάξουμε
κορμί και μοναξιά

Να σου δώσω απόγνωση
να μην είσαι ζώο
να μου δώσεις δύναμη
να μην είμαι ράκος

Να σου δώσω συντριβή
να μην είσαι μούτρο
να μου δώσεις χόβολη
να μην ξεπαγιάσω

Κι ύστερα να πέσω
με κατάνυξη στα πόδια σου
για να μάθεις πια να μην κλοτσάς


ΤΥΨΕΙΣ

http://www.youtube.com/watch?v=xFg7Us_Roy0&feature=related

Όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει
η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι
τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου
από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν

Δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια
φώτα που πέσαν πάνω μου ανηλέητα
λόγια πιο πρόστυχα κι απ' τις χειρονομίες

Μα πιο πολύ η όψη της μητέρας μου
όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω
μ' ένα βιβλίο στο χέρι να προσμένει
βουβή, ξαγρυπνισμένη και χλωμή

[PDE ads]

[domenica]

aeee συνεχίζω με ποιήματα του Μάνου Χατζιδάκι...

Στον Οδυσσέα Ελύτη

Ό,τι χάραζε σε στίχους τάπαιρνε
η θάλασσα πούχε στα χέρια του.
Ό,τι ζωγράφιζαν τα χείλη του
τάσβηνε ο ουρανός πούχε στα μάτια του
κι έτσι δεν μπόρεσε να δει αν έπρεπε
να παραμείνει Αττικός ή Αιγαιοπελαγίτης.

Στον Γιώργο Σεφέρη

Από τη Μικρασία μετά την καταστροφή,
ένας αστός ξεκίνησε με μια βαλίτσα
αναμνήσεων στο χέρι, γύρισε χώρες μακρινές
και πολιτείες άγνωστες, μάζεψε ακριβό υλικό
και συνταγές, μέτρα, ρυθμούς και χρώματα
και τέλος γύρισε στη χώρα του, έχτισε με τα χέρια του
σπίτι σημερινό κι ελληνικό, εμπήκε μέσα, κλείδωσε
και από τότε πια κανείς δεν τον συνάντησε στην αγορά.

Στον Νίκο Γκάτσο

Η γη καθώς τον γέννησε,
τον στόλισε πράσινα φύλλα της ιτιάς,
του έλατου και της ελιάς.
Μα η σκέψη του τον βύθισε
στης πολιτείας την άσφαλτο
κ’ έγινε πέτρα αρχαϊκή
στη μνήμη των εφήβων

[aeee]

παίρνω τη σκυτάλη και συνεχιζω... με Χατζηδάκι

Το ποτάμι


Εκεί κάτω στο ποτάμι
Ζούνε δυο μικρά παιδιά
Τόνα βλέπει δεν ακούει
Τ’ άλλο ακούει μα δε βλέπει
Και τα δυο ξέρουν πως πρέπει
Να ‘χουν μόνο μια καρδιά
Εκεί κάτω στο ποτάμι
Τα παιδιά μένουν παιδιά

Το ποτάμι όλο γεμίζει
Και τη θάλασσα ποτίζει

Εκεί κάτω στο ποτάμι
Ζει μια δύστυχη τρελή
Π’ αγαπούσε ένα πουλί

Το παιδί που δεν ακούει
Της σκοτώνει το πουλί
Κι από τότες δε γνωρίζει
Πως την βλέπει το ποτάμι
Σαν γυναίκα ή σαν πουλί;

Το ποτάμι όλο γεμίζει
Κι απ’ τη θλίψη ξεχειλίζει

Εκεί κάτω στο ποτάμι
Ζούσ’ ο κύριος Δικαστής
Κυνηγούσε τα θηρία
Κι αγαπούσε μια Κυρία
Ώς την ώρα που η τρελή
Πνίγει την μικρή Κυρία
Που τη νόμισε παιδί

Κ’ έτσι ο Δικαστής μονάχος
Προτιμά να σκοτωθεί
Εκεί κάτω στο ποτάμι
Θάψανε το Δικαστή

Το ποτάμι όλο γεμίζει
Και την πίκρα μου ποτίζει

Εκεί κάτω στο ποτάμι
Ζει μια νύφη ερημική
Που σαν τέλειωσεν ο γάμος
Έφυγε ο γαμπρός το βράδυ
Και δεν ήρθε την αυγή
Έτσι η νύφη στολισμένη
Εκεί κάτω στο ποτάμι
Έγινε κι αυτή κραυγή

[aristos2]

Άντε κι εγώ ... σπονδή στο Χατζιδάκι ...

Ιδιωτική στιγμή

Ένας παπάς
από τ’ αντικρυνό παράθυρο
κοιτάζει που κοιμάμαι.
Θέλει να διαπιστώσει
πού έχω τα χέρια μου,
πάνω ή κάτω από το προσκεφάλι.

Ένας αστυνόμος
από τ’ αντικρυνό παράθυρο
μ’ επιμονή παρατηρεί τον ύπνο μου.
Θέλει να διαπιστώσει
αν γέρνω αριστερά, αν γέρνω δεξιά.

Ένα παιδί
από τ’ αντικρυνό παράθυρο
με βλέπει μ’ απορία να κοιμάμαι.
Θέλει να διαπιστώσει
αν είμαι δράκος
για Θεός ή ένα πουλί
που τραγουδά περίεργα τραγούδια.

Εγώ μέσ’ απ’ τον ύπνο μου
τους βλέπω και χαμογελώ,
γιατί ο παπάς δεν μ’ αναγνώρισε
πως είμαι ο Χριστός κι έχω
τα χέρια μου στο στήθος σταυρωμένα.

Γιατί ο αστυνόμος δεν γνωρίζει
πως ειδικά γι αυτόν είμαι αξιωματικός
και το παιδί ούτε καν μπόρεσε
να φανταστεί πως είμαι ο ποιητής.

[LK]

Aυτούς τους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ τους σκέφτομαι και αισιοδοξώ, όταν αισθάνομαι νοσταλγία για κάτι που έχω αφήσει πίσω μου.

Να γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε στο 'χω πει ακόμα.

[EXINOS-02]

L.Κ. o Ναζιμ Χικμετ ειναι απο τους αγαπημενους μου. Εχουν μελοποιηθει πολλα ποιηματα του (οπως και αυτο που αναφερεις).Πραγαμτικα, σε ολους τους στιχους του κρυβονται μεγαλες αληθειες.Μια σοφία μοναδική !!

[Boldini]

Καλησπέρα!


Enrique Gonzalez Martinez (Μεξικό 1871 - 1952)

Εφιάλτης


Δυο μάτια επίμονα προσηλώνονται στα δυο μου μάτια,
τα κλεισμένα στον ύπνο,
μα που βλέπουν
όσα δε βλέπουν ανοιχτά.
Δυο μάτια φιλικά και θλιμμένα.
Δυο μάτια που έχω κάποτε δει,μα δεν ξέρω που.
Κάποια νύχτα είχαν έρθει
κι είχαν φύγει με την χρυσαυγή,
για να γυρίσουν ακόμα πιο θλιμμένα,
όμοια με δάκρυα σιωπηλά.
Ήθελαν κάτι να μου πουν
αλλά πως να μου το πουν δεν γνώριζαν,
κι εγώ θα'θελα να τους αποκριθώ
μα δεν μπορούσα.
Θα'λεγες πως ήταν δάκρυα
που είχαν χυθεί ,πάει καιρός πολύς...

Είναι ένας εφιάλτης
που συχνά τον νιώθω και τόσο πολύ διαρκεί
μα τόσο πολύ,
που θαρρώ πως σαν ξυπνήσω θα τον δω
και πως θα χαθεί
μόλις αποκοιμηθώ.

[EXINOS-02]

Boldini, Υπεροχο ποιημα !!!! ισως απο τα καλυτερα που εχω διαβασει ως τωρα..... Συγχαρητήρια!!!!!!!

[aeee]

Λέο Μπουσκάλια


Η ευτυχία μου είμαι εγώ... όχι εσύ........
όχι μονο γιατί εσύ μπορεί να είσαι περαστικός,
αλλά κι επειδή εσύ θέλεις να είμαι αυτό που δεν είμαι..

Δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη όταν αλλάζω
μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τον εγωισμό σου!

Ούτε μπορώ να νιώσω ήρεμη
όταν με κριτικάρεις που δεν σκέφτομαι σαν εσένα...
Ή που δε σε βλέπω όπως εσύ.

Με φωνάζεις επαναστάτρια.
Κι όμως κάθε φορά που απέρριψα τα πιστεύω σου,
εσύ επαναστάτησες ενάντια στα δικά μου.

Δε μπορώ να διαμορφώσω το μυαλό μου.
Ξέρω πως είναι δύσκολο να είσαι απλά εσύ..

Και δεν μπορώ να σου επιτρέψω να μου υπαγορεύσεις
τι θα είμαι ....
γιατί βάζω όλη μου την προσοχή να είμαι εγώ..

Είπες πως είμαι διάφανη...Κι εύκολα με ξεχνούν...
Γιατί τότε προσπάθησες να χρησιμοποιήσεις τη ζωή μου
για ν' αποδείξεις στον εαυτό σου ποιός είσαι......;

  

[Boldini]

KIMMERIA02  ευχαριστώ
και'μενα μ'αρέσει πολύ 

[aristos2]

Στο Αφτί Μιας Κοπέλας

Τίποτα δε θέλησα
τίποτα να σου πω.

Είδα μες στα μάτια σου
δυο δέντρα τρελά
από αέρα, γέλιο και χρυσάφι,
που σάλευαν.

Τίποτα δε θέλησα
τίποτα να σου πω.

Lorca Federico Garcia