To ποίημα της ημέρας

[domenica]

Όσο κι αν το επιθυμώ "σφόδρα" ,δύσκολα να καταφέρω να "κουρνιάσω" στο "δυσκολοκατάχτητο" σχολειό...
 

Σε βλέφαρα θα κουρνιάσω

 
«…και κούρνιασε η Πηνελόπη

στην αγκαλιά του Οδυσσέα,

και ακραγγίζοντας σιωπηλά

το υφάδι της κλωστής

ψέλλισε διστακτικά…»


Κάτι από γκρεμό

θυμίζουνε τα μάτια σου

κι αιωρούμενες συσπάσεις ψυχικές

που αναδύουν γνώριμες μυρουδιές

μοναχικών σιωπών.

Αν μ’ αρπάξεις

και γλιστρήσω  στα βλέφαρά σου

θα κουρνιάζω παντοτινά,

σ’ εκείνη τη γωνιά του πιο δικού σου εαυτού

αγνοώντας την ύπαρξή μου…

Καθώς χρόνια τώρα κάνω

ανάμεσα σε μνηστήρες που πιότερο

τον εαυτό τους αγάπησαν.


ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΚΙΤΣΗ

( 1ο βραβείο ποίησης  στον 2ο Διαγωνισμό Ποίησης

[PDE ads]

[aeee]

Εμείς ....που.......

........ επιθυμούμε να "κουρνιάσουμε" - αν καταστεί δυνατό, δημιουργικά - "σὲ δυσκολοκατάχτητο" σχολειό ...

Εμείς δεν πολεμήσαμε με σφαίρες
εμείς δεν πολεμήσαμε με κανόνια.
Εμείς πολεμήσαμε με τον νου,
εμείς πολεμήσαμε με τον ήλιο.

Εμείς δε φιλήσαμε άρβυλα λερωμένα,
εμείς δεν ήπιαμε κανενού τα αίματα.
Εμείς δε σκύψαμε, γεφύρια δε γινήκαμε,
εμείς κι' αν δυο στρέμματα, δικά μας ήτανε,
που κερδίσαμε, που κρατήσαμε, που ορίζουμε.
Εμείς, εμείς, εμείς...

Κώστας Κατσούλης

Σε βλέφαρα θα κουρνιάσω

 
«…και κούρνιασε η Πηνελόπη

στην αγκαλιά του Οδυσσέα
 

Αμοργός

.......Πόσο πολύ σ' αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Εγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη το φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους
καλοκαιριάτικους κάμπους Πάνου στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε
μαζί το κομμένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό τόσα
χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.
Ένα καράβι μπαίνει στο γιαλό ένα μαγκανοπήγαδο σκουριασμένο βογκάει
Μια τούφα γαλανός καπνός μες στο τριανταφυλλί του ορίζοντα
Ίδιος με τη φτερούγα του γερανού που σπαράζει
Στρατιές χελιδονιών περιμένουνε να πουν στους αντρειωμένους το καλωσόρισες. [.....]

 Νίκος Γκάτσος

[aristos2]

Εμείς ....που.......

........ επιθυμούμε να "κουρνιάσουμε" - αν καταστεί δυνατό, δημιουργικά - "σὲ δυσκολοκατάχτητο" σχολειό ...

Εμείς δεν πολεμήσαμε με σφαίρες
εμείς δεν πολεμήσαμε με κανόνια.
Εμείς πολεμήσαμε με τον νου,
εμείς πολεμήσαμε με τον ήλιο.

Εμείς δε φιλήσαμε άρβυλα λερωμένα,
εμείς δεν ήπιαμε κανενού τα αίματα.
Εμείς δε σκύψαμε, γεφύρια δε γινήκαμε,
εμείς κι' αν δυο στρέμματα, δικά μας ήτανε,
που κερδίσαμε, που κρατήσαμε, που ορίζουμε.
Εμείς, εμείς, εμείς...

Κώστας Κατσούλης

... γι' αυτό κι εμείς ακόμη ... αναμένουμε ...;

[aristos2]

«Η ποίηση χθες και αύριο» είναι το θέμα του Τριακοστού Συμποσίου Ποίησης που θα φιλοξενηθεί στο Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών από τις 1-4 Ιουλίου. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει εισηγήσεις, απαγγελίες, παρουσιάσεις νέων ποιητών από κριτικούς λογοτεχνίας αλλά και μια αναδρομή στη μακρά πορεία της διοργάνωσης.

Στο πρώτο μέρος του συμποσίου θα παρουσιαστούν οι εκδόσεις «Το Συμπόσιο Ποίησης-1981-2009», «Ανθολογίας Ηλειακής Ποίησης (1950-2010» , και «Μια σύγχρονη ματιά στην ποιητική μας παράδοση», ενώ ο Κώστας Κρεμμύδας θα αναλύσει τα «Στατιστικά στοιχεία από τα τριαντάχρονα του Συμποσίου». Στη συνέχεια θα ακουστούν από το cd «Φωνές του Συμποσίου», ηχογραφημένα αποσπάσματα ομιλητών και ποιητών που συμμετείχαν τις προηγούμενες δεκαετίες στη διοργάνωση.

Ορισμένα από τα θέματα που θα απασχολήσουν τους συνέδρους στις εισηγήσεις τους είναι «Οι νέοι Έλληνες ποιητές» (Αλέξης Ζήρας), «Οι ανατροπές στην ελληνική ποίηση της δεκαετίας του 1930» (Σόνια Ιλίνσκαγια-Αλεξανδροπούλου), «Η ποίηση το μέλλον» (Σάββας Μιχαήλ), «Η γλώσσα της ποίησης χτες και αύριo» (Γιώργος Κεντρωτής), «Η νεοελληνική ποίηση στα τέλη του 20ού και τις αρχές του 21ου αιώνα: εντάσεις και προοπτικές» (Τιτίκα Δημητρούλια) κ.α.

Στα ενδιάμεσα των εισηγήσεων θα διαβάσουν αποσπάσματα από τις συλλογές τους οι ποιητές Ζήσης Δ. Αϊναλής, Κατερίνα Αυγέρη, Νίκος Eρηνάκης, Πηνελόπη Ζαρδούκα, Κατερίνα Ζησάκη, Αντιγόνη Κατσαδήμα, Ναταλία Κατσού, Χάρις Κοντού, Χρίστος Κρεμνιώτης, Ανέστης Μελιδώνης, Εύη Μπούκλη, Θωμάς Παπαστεργίου, Γιώργος Πέππας, Nόρα Ράλλη, Ειρήνη Σουργιαδάκη κ.α.

[PDE ads]

[domenica]

Σου χρωστάω πάντα έναν Παράδεισο

Σου 'φτιαξα έναν κήπο
να στολίσει τις μέρες σου.
Να 'ρχονται τα πουλιά να χτίζουν τις φωλιές τους.
Να σε καλημερίζουν με δοξαστικά κελαηδίσματα.

Όμως εσένα δε σε γεμίζουν τα ρόδα του.
Δεν σε καλύπτουν οι φυλλωσιές του.
Εσύ έχεις στον νου τον Παράδεισο.

Εγώ σου πρόσφερα τη φωνή μου
για ν' ακούς τα τραγούδια μου.
Κι εσύ ψάχνεις να ανακαλύψεις
τους μυστικούς ρυθμούς που ορίζουν τη σκέψη μου.
Να διαβάσεις τους άγραφους στίχους
που είναι κρυμμένοι στη σιωπή μου.

Μα εγώ σου την έχω εκχωρήσει τη σκέψη μου.
Σε σένα ανήκει η σιωπή μου.

Τι μένει λοιπόν άλλο να σου χαρίσω;
Σου πρόσφερα τη φωνή μου, σου 'δωσα όλη μου την προσήλωση
σου δίνω την ίδια τη ζωή μου ακόμα.
Μα εσύ ζητάς να τη γκρεμίσω αυτή τη ζωή
και να την ξαναχτίσω
απ' την αρχή.

Κι έτσι ξεκινάω πάλι απ' το τίποτα.
Σου φτιάχνω έναν καινούργιο κήπο.
Τον στολίζω με άλλα άγνωστα δέντρα.
Μα εσύ δεν αρκείσαι
σε ό,τι σου προσφέρει το πάθος μου.
Εσύ επιμένεις να ζητάς τον Παράδεισο.

Δεν ξέρεις
πως τον Παράδεισο έχω πάντα στον νου μου.
Πως του Παραδείσου κλέβω τα άνθη, ξεσηκώνω τα δέντρα
πως αντιγράφω με τους στίχους μου τα πουλιά
όταν σου φτιάχνω τον κήπο σου.

Θανάσης Κωσταβάρας

[aristos2]

"... γραφές δακτύλων... "

αν δε βγει από μέσα σου με ορμή
σε πείσμα όλων
μην το κάνεις
αν δεν έρθει απρόσκλητο απ’ την καρδιά
κι από το μυαλό
κι από το στόμα
κι από τα σωθικά σου
μην το κάνεις

……………………….

κάντο μονάχα όταν νιώσεις
πως αν δεν το κάνεις
θα τρελαθείς
θ’ αυτοκτονήσεις
ή θα σκοτώσεις
αλλιώς μην το κάνεις

αν δε νιώσεις πως ο ήλιος σου
καίει μέσα σου τα σπλάχνα
μην το κάνεις

όταν στ’ αλήθεια έρθει η ώρα
κι έχεις το χάρισμα
θα γίνει από μόνο του
και θα συνεχίσει να γίνεται
ώσπου να σβήσει
ή να σβήσεις
άλλος τρόπος δεν υπάρχει
δεν υπάρχει
δεν υπήρξε ποτέ

[aeee]

Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς




Πες της το μ' ένα γιουκαλίλι
γκρινιάζει κάποιος φωνογράφος
πες μου - τι να της πω Χριστέ μου
τώρα συνήθισα μονάχος

Πες της το μ' ένα γιουκαλίλι
λόγια για λόγια κι άλλα λόγια
αγάπη πού'ναι η εκκλησιά σου
βαρέθηκα πια στα μετόχια

Αχ, αν ήταν η ζωή μας ίσια
πώς θα την πέρναμε κατώπι
μα αλλιώς η μοίρα το βουλήθη
πρέπει να στρίψει σε μια κόχη


Τάχα, παρηγοριά θα βρούμε
η μέρα φόρεσε τη νύχτα
όλα είναι νύχτα - όλα είναι νύχτα
κάτι θα βρούμε ζήτα - ζήτα

Πες της το μ' ένα γιουκαλίλι
βλέπω τα κόκκινά της νύχια
μπρος στη φωτιά πως θα γυαλίζουν
και τη θυμάμαι με το βήχα.

[domenica]

Ὁ Κόσμος ΙΙΙ

Ὁλοένα κοντά μου γυρίζεις
κι ἀπ’ τίς χαραμάδες θέλεις νά μπῶ τοῦ σπιτιοῦ σου,
ὡς τήν καρδιά σου, κατάσκοπος, θέλεις νά ‘ρθω νά σέ
γνωρίσω.
Μ’ ὅλα τά σύμβολα, μ’ ὅλες τίς φωνές μέ κυκλώνεις,
νεῦμα μοῦ κάνεις, σάν πύργο τεράστιο τό νόημά σου νά
ὑψώσω,
μεγάλη λουρίδα τοῦ ἀγνώστου πού μέ πληγώνεις,
Κόσμε, πού μέ πονᾶς, σά βυθᾶς φορές-φορές ὁλάκερος
στήν καρδιά μου.
Καί τόπο δέν ἔχω γιά νά χωρέσεις, γωνιά νά σέ κλείσω,
καί σπᾶνε ἀπ’ τό βάρος τά στήθη μου καί σπάζει ἡ
καρδιά μου.
Μά κάτι σά σκόνη ἀκριβή ἀπ’ τά συντρίμμια σου
στά χέρια μου μένει.

'Ολγα

[aristos2]

................................
9
Μὲ τὰ ροῦχα αἱματωμένα
ξέρω ὅτι ἔβγαινες κρυφὰ
νὰ γυρεύῃς εἰς τὰ ξένα
ἄλλα χέρια δυνατά.

10
Μοναχὴ τὸ δρόμο ἐπῆρες,
ἐξανάλθες μοναχή,
δὲν εἶν᾿ εὔκολες οἱ θύρες,
ἐὰν ἡ χρεία τὲς κουρταλῆ.

..................................

Από το Σολωμό, που μοιάζει απελπιστικά επίκαιρος ...!

[Boldini]

Μεθύστε-Σαρλ Μπωντλαίρ

Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.
Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τί ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:
-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!
Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπῆ!
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

[aristos2]

Μεθύστε-Σαρλ Μπωντλαίρ

Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.
Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τί ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:
-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!
Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπῆ!
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

... με ποίηση και αρετή ..., που δε χρήζει "αποτοξίνωσης", ... ή μήπως όχι ...;

[catwoman]

"... γραφές δακτύλων... "

αν δε βγει από μέσα σου με ορμή
σε πείσμα όλων
μην το κάνεις
αν δεν έρθει απρόσκλητο απ’ την καρδιά
κι από το μυαλό
κι από το στόμα
κι από τα σωθικά σου
μην το κάνεις

……………………….

κάντο μονάχα όταν νιώσεις
πως αν δεν το κάνεις
θα τρελαθείς
θ’ αυτοκτονήσεις
ή θα σκοτώσεις
αλλιώς μην το κάνεις

αν δε νιώσεις πως ο ήλιος σου
καίει μέσα σου τα σπλάχνα
μην το κάνεις

όταν στ’ αλήθεια έρθει η ώρα
κι έχεις το χάρισμα
θα γίνει από μόνο του
και θα συνεχίσει να γίνεται
ώσπου να σβήσει
ή να σβήσεις
άλλος τρόπος δεν υπάρχει
δεν υπάρχει
δεν υπήρξε ποτέ

υπεροχο!
ποιος το εγραψε?

[domenica]

Σὰν δέσμη ἀπὸ τριαντάφυλλα

Σὰν δέσμη ἀπὸ τριαντάφυλλα
εἶδα τὸ βράδυ αὐτό.
Κάποια χρυσή, λεπτότατη
στοὺς δρόμους εὐωδιά.
Καὶ στὴν καρδιὰ
αἰφνίδια καλοσύνη.
Στὰ χέρια τὸ παλτό,
στ᾿ ἀνεστραμμένο πρόσωπο ἡ σελήνη.
Ἠλεκτρισμένη ἀπὸ φιλήματα
θά ῾λεγες τὴν ἀτμόσφαιρα.
Ἡ σκέψις, τὰ ποιήματα,
βάρος περιττό.

Ἔχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δὲν ξέρω κἂν γιατί μᾶς ἦρθε
τὸ καλοκαῖρι αὐτό.
Γιὰ ποιὰν ἀνέλπιστη χαρά,
γιὰ ποιὲς ἀγάπες
γιὰ ποιὸ ταξίδι ὀνειρευτό.

Κώστας Καρυωτάκης

[aeee]

Χωρίς να σε βλέπω

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.


Τίτος Πατρίκιος