To ποίημα της ημέρας

[xenos]

Καλημέρα …από την μεγάλη πόλη….πφφφ......δεν την αντέχω ….και απορώ πως έζησα μαζί της 17 χρόνια……..τώρα μπορώ μόνο να τη δω ως  ενδιάμεσο σταθμό λίγες ώρες πριν το (μπαρκάρισμα).

 


 Πέρσα Σούκα
 

Μη ρωτάς πού βρίσκομαι και χάνομαι απόψε,
να ρωτάς τι βγαίνει από μέσα μου και διώξε
τους κακούς αέρηδες .......................................(εχουμε  και ενα φόβο εμεις οι στεργιανοι)
Τις καλές νεράιδες έλα φέρε μου και πάμε,
πάμε μες στο όνειρο και άσπρα να φοράμε,
μάγοι, καμηλιέρηδες.

Ταξιδιάρικο φεγγάρι
κι οι ματιές μας στ' ανοιχτά,
ασημένιο κεχριμπάρι
μας κερνάει, μας μεθά.

Μη ρωτάς πού βρίσκομαι και χάνομαι απόψε,
να ρωτάς τι βγαίνει από μέσα μου και νιώσε
της ψυχής το κάλεσμα.
Άνοιξε ο ουρανός για μας να περπατάμε,
δώσε μου το χέρι σου στο άπειρο να πάμε,
στης ζωής το χάρισμα.

[PDE ads]

[fivo]

Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα , μιά στή μουσική
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν , κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει

Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι


Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη


VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί



VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή

Στίχοι από <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>> του Οδυσσέα Ελύτη
Ας μου επιτραπεί η αυθαιρεσία της ελευθερίας της επιλογής...για το δικό μου ταξίδι.
Πολύ καλημέρα σε όλους. Και σε αυτούς που έχουν την ανάγκη και σε αυτούς που δεν το ξέρουν ακόμη –ελπίζω- ότι την έχουν. 

υγ.1 Με έχετε καταστρέψει. Έχω τρελές  δουλειές και κάθομαι και διαβάζω ποίηση πρωί πρωί τρομάρα μου...

Είναι ορισμένοι στίχοι

Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα-
ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω
ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι ἐσὺ ἔχεις δίκιο νὰ ρωτᾷς.
Μὴ μὲ ρωτᾷς.
Δὲν ξέρω σοῦ λέω.
Δυὸ παράλληλα φῶτα ἀπ᾿ τὸ ἴδιο κέντρο. Ὁ ἦχος τοῦ νεροῦ
ποὺ πέφτει τὸν χειμῶνα, ἀπ᾿ τὸ ξεχειλισμένο λοῦκι
ἢ ὁ ἦχος μιᾶς σταγόνας καθὼς πέφτει
ἀπό ῾να τριαντάφυλλο στὸν ποτισμένο κῆπο
ἀργὰ-ἀργὰ ἕνα ἀνοιξιάτικο ἀπόβραδο
σὰν τὸν λυγμὸ ἑνὸς πουλιοῦ. Δὲν ξέρω
τί σημαίνει αὐτὸς ὁ ἦχος-ὡστόσο ἐγὼ τὸν παραδέχομαι.
Τ᾿ ἄλλα ποὺ ξέρω στὰ ἐξηγῶ. Δὲν τὸ ἀμελῶ.
Ὅμως κι αὐτὰ προσθέτουν στὴ ζωή μας. Κοιτοῦσα
ὅπως κοιμότανε, τὸ γόνατό της νὰ γωνιάζει τὸ σεντόνι-
Δὲν ἦταν μόνο ὁ ἔρωτας. Αὐτὴ ἡ γωνία
εἶναι ἡ κορυφογραμμὴ τῆς τρυφερότητας, καὶ τὸ ἄρωμα
τοῦ σεντονιοῦ, τοῦ λευκοῦ καὶ τῆς ἄνοιξης, συμπλήρωναν
ἐκεῖνο τὸ ἀνεξήγητο ποὺ ζήτησα, ἄσκοπα καὶ πάλι, νὰ στὸ ἐξηγήσω.

Γιάννης Ρίτσος

domenica υπέροχη επιλογή ως συνήθως. Απολαμβάνω τη μαθηματική ποιητική ματιά σου.  
Ακούς Μάρκο, σύντροφε φιλόλογε; Όσο για την πισίνα (την εξωτερική, γιατί ναι ως έντιμη φιλόλογος έχω και εσωτερική! ) σιγά μη σε καλέσω και μου την κατουρήσεις από τη ζήλια σου, πληβείε!...που κερνάς και μπύρα...
υγ.2 πάλι το ανέβασα το επίπεδο...

[desperino]

Τελειωμενα

Μεσα στο φοβο και στες υποψιες,
με ταραγμενο νου και τρομαγμενα ματια,
λυωνουμε και σχεδιαζουμε το πως να καμουμε
για ν'αποφυγουμε τον βεβαιο
τον κινδυνο που ετσι φρικτα μας απειλει.
Κι ομως λανθανουμε, δεν ειν'αυτος στον δρομο.
Ψευτικα ησαν τα μηνυματα
(ή δεν τ'ακουσαμε, ή δεν τα νοιωσαμε καλα).
Αλλη καταστροφη, που δεν την φανταζομεθαν,
εξαφνικη, ραγδαια πεφτει επανω μας,
κι ανετοιμους -που πια καιρος- μας συνεπαιρνει.

Καβάφης ..., βέβαια ... ( για τη Desperino ..., που ίσως αδίκησα ...)

αμαρτία εξομολογουμένη ουκ εστιν αμαρτία (αμαρτία με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου= σφάλμα,ξαστόχημα)

aristos2, τους καλύτερους φίλους μου τους έχω κάνει με παρεξήγηση πρώτα !! να μη σου πω δε για τα πολύ οικεία μου πρόσωπα τι σκέφτηκα/είπα όταν τα πρωτογνώρισα! 

[desperino]

Είναι ορισμένοι στίχοι

Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα-
ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω
ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι ἐσὺ ἔχεις δίκιο νὰ ρωτᾷς.
Μὴ μὲ ρωτᾷς.
Δὲν ξέρω σοῦ λέω.
Δυὸ παράλληλα φῶτα ἀπ᾿ τὸ ἴδιο κέντρο. Ὁ ἦχος τοῦ νεροῦ
ποὺ πέφτει τὸν χειμῶνα, ἀπ᾿ τὸ ξεχειλισμένο λοῦκι
ἢ ὁ ἦχος μιᾶς σταγόνας καθὼς πέφτει
ἀπό ῾να τριαντάφυλλο στὸν ποτισμένο κῆπο
ἀργὰ-ἀργὰ ἕνα ἀνοιξιάτικο ἀπόβραδο
σὰν τὸν λυγμὸ ἑνὸς πουλιοῦ. Δὲν ξέρω
τί σημαίνει αὐτὸς ὁ ἦχος-ὡστόσο ἐγὼ τὸν παραδέχομαι.
Τ᾿ ἄλλα ποὺ ξέρω στὰ ἐξηγῶ. Δὲν τὸ ἀμελῶ.
Ὅμως κι αὐτὰ προσθέτουν στὴ ζωή μας. Κοιτοῦσα
ὅπως κοιμότανε, τὸ γόνατό της νὰ γωνιάζει τὸ σεντόνι-
Δὲν ἦταν μόνο ὁ ἔρωτας. Αὐτὴ ἡ γωνία
εἶναι ἡ κορυφογραμμὴ τῆς τρυφερότητας, καὶ τὸ ἄρωμα
τοῦ σεντονιοῦ, τοῦ λευκοῦ καὶ τῆς ἄνοιξης, συμπλήρωναν
ἐκεῖνο τὸ ἀνεξήγητο ποὺ ζήτησα, ἄσκοπα καὶ πάλι, νὰ στὸ ἐξηγήσω.

Γιάννης Ρίτσος

για την desperino και τον aristo2

 

domenica,

Καθώς κοιτούσα τα τελευταία  μηνύματα ,είχα σταματήσει στο δικό σου και διάβαζα το ποίημα. Δεν  είχα ανοίξει όμως ολόκληρο το μήνυμα, και απλώς  σκεφτόμουν διαβάζοντάς το για το λυρισμό του Ρίτσου και πόσο ωραίο ποίημα ήταν το συγκεκριμένο. Στιγμιαία σκέφτηκα -ειδικά για το Ρίτσο- και σε σχέση με την συζήτηση περί ερμηνείας της Ποίησης ,πως εντάξει ,δεν μπορούμε να θέσουμε μόνο το υποκειμενικό μας κριτήριο (τι λέει σε μας το ποίημα) γιατί έτσι μπορεί να ακυρώσουμε το έργο ενός ποιητή. Τότε λοιπόν προχώρησα το μήνυμα για να πάω παρακάτω και είδα πως το αφιέρωνες σε desperino και aristos2..ε, και συγκινήθηκα !  

τελικά από d..   πεζό   είναι τα καλύτερα παιδιά
όχι πως και τα άλλα γράμματα πάνε πίσω , αλλά αν δεν ευλογήσεις και τα γένια σου...

[PDE ads]

[Αναστασια 76]

Καρυωτακης Κ.
                                        

Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,
μπορούνε με χίλιους τρόπους.
Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής,
όταν ακούσεις ανθρώπους.

Όταν ακούσεις ποδοβολητά
λύκων, ο Θεός μαζί σου!
Ξαπλώσου χάμου με μάτια κλειστά
και κράτησε την πνοή σου.

Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό,
στον πλατύ κόσμο μια θέση.
Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,
του δίνουν όψη ν’ αρέσει.

Του δίνουν λόγια χρυσά, που νικούν
με την πειθώ, με το ψέμα,
όταν οι άνθρωποι διαφιλονικούν
τη σάρκα σου και το αίμα.

Όταν έχεις μια παιδική καρδιά
και δεν έχεις ένα φίλο,
πήγαινε βάλε βέρα στα κλαδιά,
στη μπουτονιέρα σου φύλλο.

Άσε τα γύναια και το μαστροπό
Λαό σου, Ρώμε Φιλύρα.
Σε βάραθρο πέφτοντας αγριωπό,
κράτησε σκήπτρο και λύρα.

[/glow][/color]
ΥΠΟΘΗΚΑΙ

[aristos2]

Τελειωμενα

Μεσα στο φοβο και στες υποψιες,
με ταραγμενο νου και τρομαγμενα ματια,
λυωνουμε και σχεδιαζουμε το πως να καμουμε
για ν'αποφυγουμε τον βεβαιο
τον κινδυνο που ετσι φρικτα μας απειλει.
Κι ομως λανθανουμε, δεν ειν'αυτος στον δρομο.
Ψευτικα ησαν τα μηνυματα
(ή δεν τ'ακουσαμε, ή δεν τα νοιωσαμε καλα).
Αλλη καταστροφη, που δεν την φανταζομεθαν,
εξαφνικη, ραγδαια πεφτει επανω μας,
κι ανετοιμους -που πια καιρος- μας συνεπαιρνει.

Καβάφης ..., βέβαια ... ( για τη Desperino ..., που ίσως αδίκησα ...)

αμαρτία εξομολογουμένη ουκ εστιν αμαρτία (αμαρτία με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου= σφάλμα,ξαστόχημα)

aristos2, τους καλύτερους φίλους μου τους έχω κάνει με παρεξήγηση πρώτα !! να μη σου πω δε για τα πολύ οικεία μου πρόσωπα τι σκέφτηκα/είπα όταν τα πρωτογνώρισα!  

"Η αληθινή φιλία είναι όπως ένα αστέρι. Δεν βλέπετε το φως της στη φωτεινότητα της
ευημερίας, αλλά στο σκοτάδι της αντιπαλότητας." Ανώνυμος


Έχει μια βάση ..., μάλλον ... 

[aristos2]

Θα μου συγχωρήσετε τον, αναπόφευκτο, ενθουσιασμό, σήμερα:

ΥΜΝΟΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Στιχοι: Μίμη Ξ.Βασιλειάδη                                  Μουσική: Γιάγκου Ε.Λαουτάρη

Tempo di Marcia

Φευγατ' από μπρος, φευγάτε από μπρος

Στο Γήπεδο μπαίνει ο Ολυμπιακός

Φτερά στα πόδια, καρδιά μεσ' στα στηθια

Πούδωσαν θρίαμβους σαν παραμύθια

Παίζουν με τέχνη, ατρόμητοι λύκοι

Και τα φτερά της ξανοίγει η Νίκη

 

Πασάρει ο ένας, ο άλλος σουτάρει,

ο εχθρός τα χάνει, σωστός πανικός,

Αυτός προσέχει, εκείνος μαρκάρει,

Θρίαμβος, Νικη, Ολυμπιακός

(Σαλπιγξ)

Ολυμπιακός, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

ΡΕΦΡΑΙΝ

Παλληκάρια διαλεχτά, της Νίκης παιδιά,

Δύναμι, τέχνη, ατσάλι, καρδιά

Ένα, δύο, τρία γκολ παντού πανικός

Θρίαμβος, Νίκη, Ολυμπιακός

 

Κόκκινο-Ασπρο, παντιέρα γνωστή

από τις νικες παντού ξακουστή

Πρωτάθλημα, Αγώνας Φιλικός

Περαίας, θρίαμβος, «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ»

 

Πάντοτε νίκη το σύνθημά τους

Η 'περηφάνεια στα μέτωπά τους

Μπαίνουν στο γήπεδο, αλλαλαγμός

Κοκκινο, Ασπρο, «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ»

 

Ρεφραιν (Παλληκάρια διαλεκτά κ.λ.)

 

Η ΑΣΤΡΑΠΗ ΜΕ Τ' ΑΣΠΡΟ ΤΟ ΧΡΩΜΑ

ΚΟΚΚΙΝΗ ΛΑΜΨΙ Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ

ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΤΟΥ ΠΕΡΑΙΑ ΤΟ ΧΩΜΑ

ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙ «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ»

 

Ρεφραιν (Παλληκάρια διαλεκτά κ.λ.π.)

[domenica]

Τότε λοιπόν προχώρησα το μήνυμα για να πάω παρακάτω και είδα πως το αφιέρωνες σε desperino και aristos2..ε, και συγκινήθηκα !  

Χαίρομαι που "ένιωσες" την καλή προαίρεση της καρδιάς μου ...θεώρησα πως όποιο δικό μου "παρεμβατικό" σχόλιο στον "διάλογο" σας θα ήταν περιττό και άφησα τα λόγια του ποιητή να "μιλήσουν" 

"Η αληθινή φιλία είναι όπως ένα αστέρι. Δεν βλέπετε το φως της στη φωτεινότητα της
ευημερίας, αλλά στο σκοτάδι της αντιπαλότητας." Ανώνυμος

Πάρα πολύ όμορφο ...σίγουρα αποτελεί καλή "τροφή για σκέψη" και νομίζω πως ταιριάζει όμορφα με αυτό:

για σας desperino και ariste2 και για όποιον "δραπετεύει" μαζί μας  στο καταφύγιο της ποίησης   

[aristos2]

K. Καβάφης

Το Πιόνι  
 
Πολλάκις, βλέποντας να παίζουν σκάκι,
ακολουθεί το μάτι μου ένα Πιόνι
οπού σιγά-σιγά τον δρόμο βρίσκει
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Με τέτοια προθυμία πάει στην άκρη
οπού θαρρείς πως βέβαια εδώ θ’ αρχίσουν
οι απολαύσεις του κ’ οι αμοιβές του.
Πολλές στον δρόμο κακουχίες βρίσκει.
Λόγχες λοξά το ρίχνουν πεζοδρόμοι·
τα κάστρα το χτυπούν με τες πλατειές των
γραμμές· μέσα στα δυο τετράγωνά των
γρήγοροι καβαλλάρηδες γυρεύουν
με δόλο να το κάμουν να σκαλώσει·
κ’ εδώ κ’ εκεί με γωνιακή φοβέρα
μπαίνει στον δρόμο του κανένα πιόνι
απ’ το στρατόπεδο του εχθρού σταλμένο.

Aλλά γλιτώνει απ’ τους κινδύνους όλους
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.

Τι θριαμβευτικά που εδώ προφθαίνει,
στην φοβερή γραμμή την τελευταία·
τι πρόθυμα στον θάνατό του αγγίζει!

Γιατί εδώ το Πιόνι θα πεθάνει
κ’ ήσαν οι κόποι του προς τούτο μόνο.
Για την βασίλισσα, που θα μας σώσει,
για να την αναστήσει από τον τάφο
ήλθε να πέσει στου σκακιού τον άδη.

 
 
(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)  

Σκάκι ... παίζετε ...;

[LK]

Μπέρτολντ Μπρεχτ

Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε
 
Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε.
Απ' αυτό βγάζω το συμπέρασμα πως είσαστε εκατομμυριούχοι.
Το μέλλον σας είναι σιγουρεμένο - το βλέπετε
μπροστά σας σ' άπλετο φως. Φρόντισαν
οι γονείς σας για να μη σκοντάψουνε τα πόδια σας
σε πέτρα. Γι' αυτό τίποτα δε χρειάζεται
να μάθεις. Έτσι όπως είσαι
εσύ μπορείς να μείνεις.
Κι έτσι κι υπάρχουνε ακόμα δυσκολίες, μιας κι οι καιροί
όπως έχω ακούσει είναι ανασφαλείς,
τους ηγέτες σου έχεις, που σου λένε ακριβώς
τι έχεις να κάνεις για να πας καλά.
Έχουνε μαθητέψει πλάι σε κείνους
που ξέρουν τις αλήθειες που ισχύουνε
για όλους τους καιρούς
μα και τις συνταγές που πάντα βοηθάνε.
 
Μιας και για σένα γίνονται τόσο πολλά
δε χρειάζεται ούτε δαχτυλάκι να κουνήσεις.
Βέβαια, αν τα πράματα ήταν διαφορετικά
Η μάθηση θα 'τανε υποχρέωσή σου.
 

[domenica]

Σκάκι ... παίζετε ...;

Πώς να σε κερδίσω.
Με παίζεις όπως θέλεις. Και μου παίρνεις
έναν-έναν τους στρατιώτες. Μου κυκλώνεις
τους πύργους. Τ’ άλογά μου έχουν τρομάξει
και τριγυρνούν εδώ κι εκεί χαμένα.

Μα πώς να σε κερδίσω. Που ακόμα
κι αυτή η βασίλισσά μου ξεπορτίζει.
Και με προδίνει αδιάκοπα μέσα στα χόρτα
με τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς σου.

Παρτίδα, Νάσος Βαγενάς

κι όπως λέει κι ένας άλλος αγαπημένος ποιητής
"..κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.."

[koth]

Το τρελοβάπορο ...

Αυτή είναι πραγματικά όμορφη επιλογή ... και ιδιαιτέρως αισιόδοξο το μήνυμά της ...


Όταν όλα είναι μαύρα διαλέγω αισιόδοξα ποιήματα...

Ο κόσμος όλος έγινε άνω-κάτω

 Μπέρτολτ Μπρέχτ & Οδυσσέας Ελύτης

Μπρος αδελφή δώσε το χέρι
κι εσύ αδελφέ μου πάρε το μαχαίρι
ο κόσμος όλος έγινε άνω-κάτω
οι πλούσιοι, κοίτα, βρέθηκαν στον πάτο.
Απ' τη χαρά τους οι φτωχοί αλαλάζουν
κι αυτός όπου δεν είχε μια μπουκιά ψωμί
το στάρι όλου του κόσμου θα χαρεί.

Τι κάνεις στρατηγέ, δε βάζεις τάξη
όλα εδώ πέρα τα 'χουνε τινάξει
πεντάρα το αρχοντόπουλο δε δίνει
μιας παρακατιανής παιδάκι εγίνει.
Σκλάβοι που δε σφαλούσανε το μάτι
τώρα κοιμούνται σε ζεστό κρεβάτι,
τώρα κοιμούνται σε ζεστό κρεβάτι.

Καλημέρα ...


Καλησπέρα...

[LK]

Η ΘΑΛΑΣΣΑ-Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.
Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –
μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,
ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια
Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα
Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.

[Boldini]

πολύ όμορφο LK