To ποίημα της ημέρας

[Μαίρη Κ.]

Ένα ταξίδι στ' ανοιχτά....

Είσαι για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;

Είσαι για ένα ρίσκο;

Θέλω να μου υποσχεθείς

πως δε θα πάρεις

μετεωρολογικό δελτίο.

Πως δε θα 'χεις μαζί σου

προμήθειες και αποσκευές.

Πως δε θα γεμίσεις

το πλεούμενο με σωσίβια.

Θα δέσουμε την άγκυρά μας

στα φτερά των γλάρων.

Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας

το πιο τρελό δελφίνι.

Θα σου χαρίσω

όλο το γαλάζιο του πελάγου.

Όλο το χρυσαφι του ήλιου.

Όλο το ροζ του δειλινού.

Να 'χεις χρώματα πολλά

να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.

Θα γεμίσω τ' αμπάρι μας με όνειρα.

Να 'χεις πολλά.

Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.

Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε

τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα

και θα μπαλώσουμε τις τρύπες

που μας άνοιξαν τα σκυλόψαρα.

Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας

στ΄άλμπουρο να ξεπλυθεί.

Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;

Για ένα ρίσκο;

(Αλκυόνη Παπαδάκη)

[PDE ads]

[MARKOS]

Θαυμάσιο ποίημα γραμμένο όμως απο γυναίκα για γυναίκες 
Εμεις είμαστε πιο θετικοί και θέλουμε να κανουμε σίγουρα βηματα, ταξιδι στα ανοιχτα με εφόδια, πυξιδα,ρανταρ, προγνωση καιρου,....

Αλλιώς:   http://www.youtube.com/watch?v=6CC6198_hyg

Ήταν ένα μικρό καράβι
 που ήταν αταξίδευτο
 Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.

Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι
 μέσα εις τη Μεσόγειο
 Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.

Και σε πέντε έξι εβδομάδες
 σωθήκαν όλες οι τροφές
 Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.

Και τότε ρίξανε τον κλήρο
 να δούνε ποιος θα φαγωθεί
 Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.

Κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια
 που ήταν σαν σκυλόψαρα
 Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.

Κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια
 που ήταν σαν σκουπόξυλα
 Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.

Κι αν σας αρέσει αυτή η ιστορία
 την ξαναλέμε, λέμε απ’ την αρχή
 Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.

 

[apri]

Θαυμάσιο ποίημα γραμμένο όμως απο γυναίκα για γυναίκες 
Εμεις είμαστε πιο θετικοί και θέλουμε να κανουμε σίγουρα βηματα, ταξιδι στα ανοιχτα με εφόδια, πυξιδα,ρανταρ, προγνωση καιρου,....

Αλλιώς:   http://www.youtube.com/watch?v=6CC6198_hyg

Θα αστειεύεσαι... Και έβαλες αυτό το τραγούδι για το ταξίδι στα ανοιχτά με εφόδια;

Το συγκεκριμένο τραγούδι το ξέρεις ότι είναι παραδοσιακό γαλλικό ναυτικό τραγούδι (Il etait un petit navire) και αναφέρεται σε ναυάγιο και ανθρωποφαγία μεταξύ των ναυαγών; Άλλο το ότι κατέληξε να είναι παιδικό.
Λέγεται μάλιστα ότι ίσως είναι εμπευσμένο από το ιστορικό ναυάγιο της "Μέδουσας" που είχε συνταράξει τη Γαλλία (βλ. παλιό αφιέρωμα: Σαν Ναυαγός: http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.210).

[MARKOS]

Συγγνώμη, και σε ευχαριστούμε    Πιστεύω πως πολλοί δεν θα το γνωρίζουν.
Πάντως, απορώ πώς μια τόσο τραγική ιστορία κατέληξε να γινει παιδικο τραγούδι?!!

[PDE ads]

[apri]

Συγγνώμη, και σε ευχαριστούμε    Πιστεύω πως πολλοί δεν θα το γνωρίζουν.

Καλέ, μη ζητάς συγγνώμη. Σιγά, τώρα.
Απλώς, έκανα το σχόλιο, γιατί όντως κανείς δεν προσέχει πολύ τους στίχους και νομίζει ότι είναι χαρούμενο τραγουδάκι.

Πάντως, απορώ πώς μια τόσο τραγική ιστορία κατέληξε να γινει παιδικο τραγούδι?!!

Έλα ντε...

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι στην πλήρη του μορφή στα γαλλικά το τραγούδι τελειώνει με τη θαυματουργική παρέμβαση της Παναγίας.
Και το στοιχείο του θρίλερ που έχει αίσιο τέλος είναι συνηθισμένο στα παιδικά παραμύθια, γιατί έτσι μαθαίνουν να διαχειρίζονται το φόβο τους. Όπως είχε πει κάποτε και ο Τριβιζάς, τα παραμύθια μαθαίνουν στα παιδιά ότι αν υπάρχουν δράκοι, αυτοί οι δράκοι μπορούν να νικηθούν.
Ίσως, λοιπόν, κάπως έτσι να δημιουργήθηκε και ένα παιδικό τραγούδι-θρίλερ.

Πού να δεις ένα άλλο που μαθαίναμε στις πρώτες τάξεις των γαλλικών, το Alouette (=κορυδαλλός), όπου όλοι οι στίχοι περιγράφουν πώς ξεπουπουλιάζεις τον κορυδαλλό και του βγάζεις μάτια, μύτη, ουρές κλπ.
Φιλοζωικά αισθήματα, όχι αστεία...

[Μαίρη Κ.]

Ὥσπου τέλος ἔνιωσα
κι ἂς πᾶ᾿ νὰ μ᾿ ἔλεγαν τρελὸ
πῶς ἀπό ῾να τίποτα γίνεται ὁ Παράδεισος...


Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά~Ὀδυσσέας Ἐλύτης

[apri]

Εγώ τόσα της έλεγα...




"τοσαῦτ᾽ ἐφώνεον·
παρθένον δ᾽ ἐν ἄνθεσιν τηλεθάεσσι λαβὼν ἔκλινα·
μαλθακῆι δέ μιν χλαίνηι καλύψας, αὐχέν᾽ ἀγκάληις ἔχων,
δείματι παυσαμένην τὼς ὥστε νεβρὸν ἐκ φυγῆς ...
μαζῶν τε χερσὶν ἠπίως ἐφηψάμην ἧι παρέφηνε νέον ἥβης ἐπήλυσιν χρόα ἅπαν τε σῶμα καλὸν ἀμφαφώμενος
θερμὸν ἀφῆκα μένος ..."

Aρχίλοχος (π. 680 π.Χ. - 630 π.Χ.)


<a href="http://www.youtube.com/v/5ABoUOJ6vc8" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/5ABoUOJ6vc8</a>



“Γύρω στα 680 π.Χ. στην Πάρο, η δούλα Ενιπώ έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι, γιο του ξεπεσμένου αριστοκράτη Τελεσικλή.
Το ονόμασαν Αρχίλοχο.

Μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια κι έβγαζε το ψωμί του
ως μισθοφόρος σε πολέμους και επιδρομές
στην Ιωνία, στη Θάσο, στην Τορώνη της Μακεδονίας και στην Εύβοια.

Κάποτε, ερωτεύτηκε τη συντοπίτισσά του, Νεοβούλη.
Εμφανίστηκε στον πατέρα της, Λυκάμβη, και του ζήτησε να την παντρευτεί.
Αρχικά, ο Λυκάμβης τον δέχτηκε.
Πριν όμως να γίνει ο γάμος, το μετάνιωσε. Η Νεοβούλη παντρεύτηκε άλλον.

Ο Αρχίλοχος μάνιασε.
Για να εκδικηθεί, αποπλάνησε την αδελφή της Νεοβούλης
και ξεκίνησε να γράφει σκωπτικούς στίχους,
διασύροντας τον παρά λίγο πεθερό του και τις κόρες του και υμνώντας το κρασί.
Η δύναμη των ποιημάτων ήταν τόσο μεγάλη,
ώστε Λυκάμβης, Νεοβούλη και η αδελφή της αυτοκτόνησαν για να γλιτώσουν.

Όμως, ο ελλαδικός χώρος είχε αποκτήσει ένα νέο ποιητή,
που δημιούργησε καινούριο είδος ποίησης.
Ως τότε, μόνο η επική ποίηση υπήρχε
κι αναφερόταν σε παλιότερα γεγονότα και κατορθώματα.
Ο Αρχίλοχος την έφερε στο «σήμερα» και στην περιγραφή συναισθημάτων…»

Kάρολος Μπρούσαλης

(http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.history&id=22061)




ΥΓ. Μεταφρασμένα ποιήματα του Αρχιλόχου μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
http://www.mikrosapoplous.gr/arxl/arxl01.htm

[Μαίρη Κ.]

Η Σονάτα του Σεληνόφωτος - Γιάννης Ρίτσος  (απόσπασμα)

"Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου".

[apri]

Κι ένας τρίτος σπόρος, μίλησε κι αυτός:
«Δεν βλέπω τίποτα που να προμαντεύει, για μας, ένα τόσο μεγαλειώδες μέλλον».
 
Κι ένας τέταρτος είπε:
«Όμως τι φενάκη θα 'ταν η ζωή μας, χωρίς προοπτικές μεγαλοσύνης».

<a href="http://www.youtube.com/v/1Bnp2-qfnv8" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/1Bnp2-qfnv8</a>

[adigoni]

Το αγαπημένο μου ποίημα από τον ee cummings....

http://www.youtube.com/watch?v=MF5H7l9jEkY

I Carry Your Heart With Me by E.E.Cummings

[apri]

ΙΒ΄. Μποτίλια στο πέλαγο



Τρεις βράχοι λίγα καμένα πεύκα κι ένα ρημοκλήσι
 
και παραπάνω
 
το ίδιο τοπίο αντιγραμμένο ξαναρχίζει·
 
τρεις βράχοι σε σχήμα πύλης, σκουριασμένοι
λίγα καμένα πεύκα, μαύρα και κίτρινα
 
κι ένα τετράγωνο σπιτάκι θαμμένο στον ασβέστη·
 
και παραπάνω ακόμη πολλές φορές
 
το ίδιο τοπίο ξαναρχίζει κλιμακωτά
 
ώς τον ορίζοντα ώς τον ουρανό που βασιλεύει.

  


Εδώ αράξαμε το καράβι να ματίσουμε τα σπασμένα κουπιά,
 
να πιούμε νερό και να κοιμηθούμε.
 
Η θάλασσα που μας πίκρανε είναι βαθιά κι ανεξερεύνητη
 
και ξεδιπλώνει μιαν απέραντη γαλήνη.
 
Εδώ μέσα στα βότσαλα βρήκαμε ένα νόμισμα
και το παίξαμε στα ζάρια.
 
Το κέρδισε ο μικρότερος και χάθηκε.
 

Ξαναμπαρκάραμε με τα σπασμένα μας κουπιά.
 

Γ. Σεφέρης



ΥΓ. Στο ψηφιακό περιβάλλον της Ανεμόσκαλας
(http://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/index.html),
με το ποιητικό έργο σημαντικών Νεοελλήνων ποιητών του 19ου και 20ού αιώνα,
οι χρήστες έχουν τη δυνατότητα όχι μόνο ανάγνωσης των ποιημάτων
αλλά και σύνθετης αναζήτησης με ειδικά κριτήρια
(απαντώντας λόγου χάρη στο ερώτημα σε ποιους αφιέρωσε ποιήματά του ο Κ. Παλαμάς,
ποιο είναι το πιο συχνό ιστορικό κύριο όνομα στο έργου του, ποιες οι λέξεις-άπαξ που συνθέτει κ.ά.),
αλλά και συνδυαστικής/συγκριτικής αναζήτησης
 

[Μαίρη Κ.]

Ο πληθυντικός αριθμός



Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

(Το λίγο του κόσμου, 1971)


Κική Δημουλά

[MARKOS]

από την ποιητική συλλογή ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

ΙΙΙ Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
Θυμάσαι, αγάπη μου, "την πρώτη μεγάλη μέρα μας";
Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα
έν' απλό φτηνό φόρεμα, μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο.
Οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια.
Σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος
σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο κι αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή - σου πήγαινε.
Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα.
Βαδίζαμε δίχω λέξη. Μα και τι να πει κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του. Ήπιαμε μια στα δυο. Κι αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου. Τι σου είπε λοιπόν;
Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου. Δεν μπορεί, κάτι θα σου είπε.
Το ξενοδοχείο ήταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό που μες στην αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τραίνα.
Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
- πόσο σου πήγαιναν.
Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Τάσος Λειβαδίτης, 1953

Χρόνια Πολλά

[Maria...]

Τό κομμένο σχοινί ~ Μπέρντολτ Μπρέχτ

Τό κομμένο σχοινί
μπορεῖς νά τό ξαναδέσεις
θά κρατήσει πάλι,ὡστόσο
θά ‘ναι κομμένο.

Ἴσως πάλι ν’ ἀνταμώσουμε
μά ἐκεῖ πού μ’ ἄφησες
δέν πρόκειται ποτέ
νά μέ ξαναβρεῖς.

Και για τους λάτρεις της γερμανικής γλώσσας και φιλολογίας:
Der Abgerissen Strick


Der abgerissene Strick
kann wieder geknotet werden
er hält wieder, aber
er ist zerrissen.

Vielleicht begegnen
wir uns wieder,
aber da,
wo du mich verlassen hast
triffst du mich
nicht wieder.