To ποίημα της ημέρας

[anemona]

Παλαμάς.
Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι

Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι
στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπή.
Ξέρω μιὰ πράσινη ραχούλα...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω στὴ χώρα τὴ μεγάλη
τὸν πλούσιο δρόμο τὸν πλατύ,
μὲ τὰ παλάτια καὶ τοὺς κήπους...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω τὸ πρόσχαρο ἀκρογιάλι,
ὅλο τὸ κῦμα τὸ φιλεῖ,
κρινόσπαρτη εἶναι ἡ ἀμμουδιά του...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ἀτέλειωτη τραβάει μιὰ στράτα,
σκίζει μιὰ χέρσα ἁπλοχωριά,
σκληρὰ τὴ δέρνει τὸ ἀγριοκαίρι
κι ὁ λίβας τὴ χτυπᾶ.

Μιὰ στράτα χιλιοπατημένη,
τὸν καβαλλάρη νηστικό,
τὸν πεζοδρόμο διψασμένο
θάφτει στὸν κουρνιαχτό.

Ἐκεῖ τὸ σπίτι μου θὰ χτίσω
μὲ μιὰ βρυσούλα στὴν αὐλή,
πάντα ἡ γωνιά του θὰ καπνίζει
κι ἡ θύρα του θἆναι ἀνοιχτή.

[PDE ads]

[anemona]

Παλαμάς
Σ᾿ ἀγαπῶ...

Σ᾿ ἀγαπῶ μὲ τὴ γλώσσα
τοῦ πουλιοῦ τ᾿ ἀηδονιοῦ
καὶ μὲ τ᾿ ἄφραστα· μ᾿ ὅσα
στὸ θαμπό μου τὸ νοῦ

μισοζοῦν, ἀργορεύουν,
ἀπὸ χάος λαός,
κ᾿ ἐναγώνια γυρεύουν
τὴ μορφὴ καὶ τὸ φῶς.

Σ᾿ ἀγαπῶ μ᾿ ὅλα τ᾿ ἄστρα
τοῦ βαθιοῦ μου οὐρανοῦ.
Στήσου, ἀγάπη μου πλάστρα
στὸ θαμπό μου τὸ νοῦ,

καὶ τῶν ἴσκιων τὸ σμάρι
βουΐζει γύρω σου, ὢ πῶς!
ἀπὸ σὲ γιὰ νὰ πάρη
τὴ μορφὴ καὶ τὸ φῶς.

Τὰ παράκαιρα, 1919
Ἅπαντα, τόμ. Ζ´, σελ. 188

[dimitra68]

Καράβι έχω μυστικό
απ΄όνειρα φτιαγμένο
όταν στην πλώρη του σταθώ
αρχίζει μαγεμένο
ταξίδι δίπλα σου να ρθώ
κοντά σου ν΄ανασαίνω
Απ΄τα επτά νησιά περνώ
τα σύμβολα να κλέψω
μύθους κι αγάπες για να δω
για σε να ζωντανέψω!
Να δω ν'ακούσω απ΄τα παλιά,
βιολιά και μουσικές,
χρώματα, αρώματα θεϊκά,
έρωτες και χαρές!
Μέσα στα κύματα πηδώ
θάλασσα μας ενώνει
Τρέχω μαζί σου να βρεθώ
αρπάζω το τιμόνι
Καράβι έχω μαγικό
για να σε ταξιδεύω
πάνω στο χρόνο θα γυρνώ
κι όλο θα σε γητεύω

[dimitra68]

Το Μονόγραμμα (απόσπασμα)

Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
 κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
 και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
 κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα..
Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη
 ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
 από παντού, για σένα
 μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.»
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω.
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
 τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
 δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από σένα
 και να με χτυπά η φωνή μου
 να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
 δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
 να μιλώ για σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς;
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Πού μ’ αφήνεις, που πας, μ’ ακούς;
Θα ’ρθει μέρα, μ’ ακούς; για μας, μ’ ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
 και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ’ ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
 κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
 από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ ’ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;
Σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
 και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να ’ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
 και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
 σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
 αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για σένα,
όλα για σένα, για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
 έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να’ χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
 Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
 και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ’ αγαπάω… Μ’ ακούς;

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

Οδυσσέας Ελύτης

[PDE ads]

[anemona]

Το Μονόγραμμα (απόσπασμα)

Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
 κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
 και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
 κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα..
Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη
 ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
 από παντού, για σένα
 μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.»
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω.
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
 τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
 δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από σένα
 και να με χτυπά η φωνή μου
 να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
 δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
 να μιλώ για σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς;
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Πού μ’ αφήνεις, που πας, μ’ ακούς;
Θα ’ρθει μέρα, μ’ ακούς; για μας, μ’ ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
 και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ’ ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
 κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
 από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ ’ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;
Σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
 και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να ’ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
 και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
 σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
 αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για σένα,
όλα για σένα, για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
 έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να’ χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
 Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
 και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ’ αγαπάω… Μ’ ακούς;

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

Οδυσσέας Ελύτης

Καλημέρα. Αυτό το ποίημα το διάβασα για πρώτη φορά στο κυλικείο της Θεολογίας. Πρωτοετής στο κλασικό δίχως φίλους, έψαχνα να καθήσω κάπου ήρεμα και να ξεφυλλίσω την ποιητική συλλογή που μας είχαν μοιράσει στο μάθημα.Το μάτι μου καρφώθηκε σ΄αυτό το ποίημα. Το αντέγραψα..ακριβώς αυτό το απόσπασμα. Από τότε λάτρεψα τα ποιήματα.Άρχισα να γράφω και γω. Έκανα μια ευχή...όσα λέει το ποίημα να υπάρχουν.Κάποτε θα το έβαζα στο νήμα...το σκεφτόμουν αλλά δεν το έκανα. Μπράβο σου λοιπόν.Μου θύμισες πως ήμουν....

[dimitra68]

anemona ...σ' αυτό που έλεγες...ναι υπάρχει ! το ποίημα αυτό είναι η απόδειξη ...όταν το βρεις όσο μπορείς προφύλαξέ το !

Οδυσσέα Ελύτη
ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ  (1971)             

Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα,
                     μόνος, στον Παράδεισο

                                          Ι
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
 Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

                                          II
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα «πίστεψέ με» και τα «μη»
Μια στον αέρα, μια στη μουσική
Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
        τους καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

                                           III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
 Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:
 Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.

                                         IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ'ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς
 Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων

[anemona]

Ένας απλός άνθρωπος που γνώρισα προσωπικά ...και ένας χαρισματικός άνθρωπος...

Κωνσταντίνος Κόλιος
Η Έρημος   

Πολλά έχουν γραφτεί για την έρημο, πολλές οι ταυτίσεις της ψυχής μαζί της. Για την έρημη διάθεση, για το έρημο τοπίο, για την ερημιά της μοναξιάς, για την ερημιά της σιωπής, κι εγώ ένα πράγμα ξέρω για την έρημο: πως την διασχίζεις. Μέσα σου την περπατάς έξω την βαδίζεις.
 
 Μέσα στην έρημο βρίσκεις το θεό, τα άνθη, τις πηγές, επειδή η έρημος είναι ένα ξερό, χέρσο κι ίδιο στοιχείο, έτσι, ό,τι μέσα στην έρημο ξεχωρίζει είναι πολύτιμο. Μέσα στην έρημο ένα σπυρί είναι ένα τσουβάλι στάρι και μια σταγόνα ένα βαρέλι νερό. Πως θα μπορούσα να κατηγορήσω τις ερήμους; αφού δίχως αυτές όλα είναι ίδια και δεν αφήνουν μεγάλες συγκινήσεις. Μα μέσα στην έρημο, πόσο πολύτιμη γίνεται μια σταγόνα νερό, πόσο πολύτιμη τη φτιάχνει η δίψα. Θέλω να πω αν δεν διασχίσεις την έρημο δύσκολα ξεχωρίζεις τις αξίες.
 Μπορείς με τη φαντασία να πεις αυτό είναι καλό κι εκείνο κακό, να πεις αυτό το θέλω κι εκείνο όχι. Μα αν η έρημος αποχτήσει εκείνη την εξουσία στην ύπαρξή σου να σε κυριέψει, και πας κοντά, πολύ κοντά στην αλήθεια σου σαν να είναι αδύνατον άλλο να την αποφύγεις… τότε βλέπεις καθαρά, τις μεταμορφώσεις, τα θαύματα, γιατί, εσφαλμένα λένε πως η έρημος γεννά παραισθήσεις, όλοι οι άλλοι τόποι γεννούν παραισθήσεις εκτός απ’ την έρημο. Στην έρημο εκείνο που είναι είναι, εκείνο που δεν είναι δεν είναι, και δεν υπάρχει τίποτα άλλο ενδιάμεσα.
 Στην έρημο τίποτα δεν σε γελά.

 Υπάρχει μια στενή είσοδος για να μπεις στην έρημο, μια δίοδος μυστική, μα είναι η έρημος γλυκιά, μια πλανεύτρα γυναίκα, πολλές οι ηδονές που καραδοκούν να σ’ αρπάξουν, γιατί η έρημος είναι ολόκληρη ένα πλέγμα δρόμων, μπορείς να χαθείς και να μείνεις για πάντα στην αγκαλιά της.
 Γιατί η έρημος, όσο είναι τρομαχτική, άλλο τόσο είναι θελκτική, κρύβει όλα τα μυστήρια, λίγοι κατεβαίνουν στην έρημο, κι ακόμα λιγότεροι καταφέρνουν να βγουν απ’ αυτήν, μα ενώ από μια στενή είσοδο μπαίνεις, αν καταφέρεις να βγεις βγαίνεις από μια πύλη πλατιά. Αν κι απ’ την έρημο ποτέ στα αλήθεια δεν βγαίνεις, γίνεσαι κάτοικος της ερήμου, το πολύ να φτιάξεις δική σου όαση, να φέρεις και δυο βιολιά, λίγη μουσική να παίζει τις νύχτες, η έρημος είναι ευλογημένη και την αποφεύγει κανείς γιατί κρύβει μια ευλογία ασήκωτη.

 Η έρημος, η απέραντη έρημος, που ούτε να την μοιραστείς μπορείς ούτε να την περιγράψεις, κι όλα μέσα σ’ αυτήν είναι απλές διακυμάνσεις, ο έρωτας, οι φιλίες, οι συντροφιές, οι ματαιοδοξίες, οι φιλοδοξίες, τα πάθη κι οι πόθοι, όλα είναι ανίκανα να την ταράξουν, μόνο στην απαλή άμμο της ερήμου παίζουν και κάνουν σκέρτσα σαν παιδιά. Όμως η έρημος είναι η βάση, μια έρημος από νερό, κι όλα τα άλλα διακυμάνσεις στα ήρεμα νερά της.

 Η έρημος είναι όλη μια δοκιμασία, και μέσα στον κόσμο την βιώνεις και την προχωράς, μα δεν είναι το ίδιο με το να γίνεις κάτοικος της ερήμου, γνώστης της κι αγαπημένος της, η μεγάλη αγαπημένη έρημος που σε κλείνει στην αγκαλιά της, που μπορεί να σε αγαπήσει, που μπορεί με την ίδια ευκολία να σε σκοτώσει.

 Οι δύο μυστικές δίοδοι της ερήμου κι η μεγάλη της κεντρική πλατεία.
Η έρημος, η πιο αγαπημένη πόρνη με την πιο αφιλόξενη φιλοξενία, ένας απέραντος δικός σου τόπος, μια δική σου ήπειρος στη γη, ένα κομμάτι δικό σου σύμπαν, κάτι που καθώς το διασχίζεις μπορεί και να πρασινίζει, είναι η ίδια η έρημος που ανθίζει.

[anemona]

Του ιδίου
Η Γυναίκα με τα Λευκά

Ωραία είσαι μέσα στα λευκά φορέματα
αν σε βρήκαν μπόρες, τρικυμίες και λοιπά
εσύ μέσα στα φορέματα τα λευκά, ωραία είσαι
σαν Παναγιά.
Μοιάζεις να περιφρονείς όλους τους άντρες καθώς βαδίζεις
όλες τις σκοτεινές υποθέσεις που για λίγο πίστεψαν
πως θα σε κάνουν δική τους.
Ωραία είσαι μέσα στα φορέματα τα λευκά
και το χαμόγελό σου το αστραφτερό σαν λάμψη
όπως μια ειρωνεία στα παραστρατήματα·
ωραία κι αέρινη σαν περπατάς και σαν πετάς
στη γη με το ένα νύχι σου ακουμπάς
ο έρωτας με χίλια ονόματα σε ξέρει.
Ωραία είσαι μέσα στα φορέματα τα λευκά
οι νύχτες σου από φλογισμένες πεταλούδες
ο πόθος σου για τ' ανοιχτά τραβά
το γέλιο σου μαζεύει τα παιδιά κοντά
το άρωμά σου να συναρπάζει ξέρει·
ωραία είσαι μέσα στα φορέματα τα λευκά
σε ξέρω και με ξέρεις
σε έχω δει σε άλλες νύχτες μακρινές να υποφέρεις.



Άκρη
triala.blogspot.com/

[angelos]

Την γέφυρα περνώ και το καράβι παίρνω 
Να έρθω να σε βρω
Της αφορμής τον στίχο να εφεύρω
να ερωτευτώ
Κάτω από φοίνικες αγάπη να νοίωσω 
το χάδι που νοσταλγώ

[anemona]

Κωνσταντίνος Κόλιος
Το Άγγιγμα

Θα έλεγε κανείς πως γεννηθήκαμε για να χαθούμε. Όμως εμείς σε μια στροφή του δρόμου στρίψαμε και πήραμε άλλο μονοπάτι. Θα έλεγε πως άλλοι γεννήθηκαν να ζήσουν και τη δική μας ζωή. Ποιος έζησε ποιος χάθηκε ποτέ δεν θα το μάθουμε, η βαθύτερή μας ιστορία ποτέ δεν θα ειπωθεί, τα κατάλληλα λόγια δεν θα βρεθούν. Μόνο μέσα στις αράδες των κειμένων μας κάτι κάποιος κάποτε θα καταλάβει, μια μικρή λάμψη τότε θα φωτίσει το βλέμμα του, η λάμψη της κατανόησης, ασυνείδητα θα σκεφτεί: αυτό το ξέρω, από μια άλλη ζωή ή την τωρινή, είναι πράγμα δικό μου, το ξέρω καλά, το έχω ζήσει, και μετά αυτή η λάμψη θα σβήσει.

 Για να διαρκέσει πολλές τέτοιες μικρές λάμψεις πρέπει να γεννηθούν, να γίνουν μια αλυσίδα, τότε μπορεί να προκύψει ένας άνθρωπος δικός σου, μέσα απ’ αυτό το φως της κατανόησης.
 Μα τι είναι η κατανόηση εκτός από πόνος; κι ο πόνος τι είναι εκτός από κατανόηση; μήπως για αυτό δεν θέλει κανείς να καταλάβει; και ποιος πόνεσε ώστε να πούμε πως αυτός ο άνθρωπος είναι δικός μας;
 Ίσως όλοι. Υπάρχει αυτή η πιθανότητα λοιπόν: όλοι να έχουν πονέσει ή ακόμα και να πονούν. Όμως για ποιο λόγο κανείς πονά; κι εντέλει γιατί δεν αναγνωρίζονται οι άνθρωποι και ψηλαφίζονται στα τυφλά; ποια είναι τα ενωτικά τους στοιχεία που δεν τα βρίσκουν; θα μιλήσει κανείς επιτέλους!

 Ενώνονται τα σώματα, ενώνονται τα στόματα, μα το να φιληθούν οι ψυχές τους απέχει αιώνες δρόμο.

[Κυκλάμινο]

"Το τραγούδι του γκιώνη"
του Κλ. Καρθαίου

Σε τόπο ερημικό,
βουβό διαβαίνει
Ζευγάρι ερωτικό:
Κείνη κλαμένη,
Κείνος μετράει σκυφτός
τα βήματά του.
Κι ο γκιώνης κλαίει κι αυτός
Στη μοναξιά του:

«Αγάπη και καυγάς
Από 'να αμπέλι.
Μαζύ θα τα τρυγάς
Και μη σε μέλει!...
Κι αν ζεις μ' επιθυμιές
Ειρήνης, σύρε
Μόνος στις ερημιές,
ή σκλάβος γύρε!...»

[anemona]

Δρόμος
Κωνσταντίνος Κόλιος


Θα πρέπει κανείς να προχωρά
έχουμε να διανύσουμε χιλιάδες χιλιόμετρα δρόμου
θα πρέπει να ξεχνά, να αφήνει πίσω του, να αφήνει
εκτός κι αν δεν χρειάζεται
μα σχεδόν πάντα χρειάζεται.

Θα πρέπει κανείς να προσπερνά
υπάρχουν πολλά εμπόδια
που η δουλειά τους είναι να σε γυμνάζουν
να είσαι καλός στους ελιγμούς
να έχεις τον έλεγχο της σημασίας
αλλιώς χάθηκες.

Θα πρέπει κανείς να συγχωρά
όλη μέρα να συγχωρά
απ’ το πρωί ως το βράδυ
τίποτα να μην κρατά
όλα να τα ρίχνει στο πηγάδι
των προσευχών και των ευχών.

Θα πρέπει κανείς απεριόριστες νύχτες
να καθίσει να φτιάξει μια ιδανική
καθαρή εικόνα του εαυτού του
να την ξεκαθαρίσει μέσα απ’ τις άλγεβρες
να την τραβήξει μέσα απ’ τις χημείες
να τη βρει μέσα στις αχυρώνες
να μείνει σ’ αυτήν προσηλωμένος
ως το τέλος εις τους αιώνας των αιώνων
ενώ γύρω του θα γίνεται ένα πανδαιμόνιο
αντιπερισπασμού, παραισθήσεων
αμφιβολιών και πειρασμών
Αυτός να μείνει πιστός ως το τέλος
στην αγάπη του για κάτι
κι όλες τις ευκαιρίες της παρέκκλισης
να τις μετατρέψει σε ευκαιρίες
μιας ευθείας.

Θα πρέπει κανείς ατέλειωτες νύχτες
να καθίσει και να αφαιρέσει απ’ το τοπίο
ένα ένα όλα τα αγκάθια απ’ τα λουλούδια.

[anemona]

Το φως λιγοστό στα μάτια μου μπροστά,
τα χέρια μου γεμάτα από τα πάντα,
σε μια φυλακή ξανά που πια απόδραση
δεν έχω και δεν υπάρχει.
Τα πάντα να κυλούν δίχως να μπορώ να τα προλάβω,
χίλια τρένα στο δρόμο μου να τρέχουν για μένα.
Μα εγώ δεν πρόλαβα να τα σταματήσω σαν ανέβηκα
και εκεί πάνω αυτά θα τρέχουν όπου θέλουν
με εμένα να ατενίζω σαν χαμένη το δρόμο.

[anemona]

Τί να κόψω και να μοιράσω;
Τόση αγάπη πώς ν αρνηθώ;
Πόσο τρέμω στα τόσα συναισθήματα,
πως λυγίζω σε τόση στοργή.
Μια φορά που θέλω να κλάψω
από λύπη, χαρά δεν ξέρω.