Μουσικά αφιερώματα

[nikitas]

Αποφάσισα να παραθέσω την εισαγωγή μιας από τις πολύ αγαπημένες μου σειρές, που ακούει στον τίτλο "Band of Brothers". Ακολουθεί την επική πορεία μιας εκ των ιστορικότερων μεραρχιών του Αμερικανικού Στρατού, της 101ης αερομεταφερόμενης, των "Κραυγαζόντων Αετών" -λόγω του εμβλήματος της μεραρχίας, το οποίο απεικονίζει έναν αετό με ανοιχτό το στόμα να κραυγάζει- από τη συμμετοχή της στην απόβαση της Νορμανδίας, της γνωστής D-day, μέχρι και την παράδοση των Γερμανών.

<a href="http://www.youtube.com/v/CvwpmWuMO2s" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/CvwpmWuMO2s</a>

Ο τίτλος της σειράς είναι εμπνευσμένος από τη φράση την οποία ξεστομίζει ο βασιλιάς της Αγγλίας Henry V, στο ομώνυμο έργο του πιο προικισμένου, μετά τους τρεις μεγάλους τραγικούς της Αθήνας, δραματουργού όλων των εποχών, William Shakespeare, του οποίου η πένα συνθέτει ίσως τον πιο εμπνευσμένο μονόλογο-ύμνο προς την ανδρεία, τη συντροφικότητα και την ανεξίτηλη υστεροφημία που προσφέρει ο αγώνας, και κατ' επέκταση ο θάνατος, για την πατρίδα. Το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο τοποθετείται ο συγκεκριμένος μονόλογος είναι οι παραμονές της μάχης του Agincourt, στα πλαίσια του Εκατονταετούς Πολέμου, μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας. Στο Agincourt, στις 25 Οκτώβρη του 1415 (on Saint Crispian's day, όπως λέει και ο ίδιος ο Ερρίκος) 8.000 Άγγλοι, στην πλειοψηφία τους ελαφρά οπλισμένοι τοξότες, συγκρούστηκαν με τριπλάσιους Γάλλους, τον ανθό της γαλλικής ιπποσύνης, παρ' όλα αυτά, κατάφεραν, όχι απλά να επικρατήσουν, αλλά να συντρίψουν, ενάντια σε κάθε λογική, τους αλαζόνες, βαριά οπλισμένους αντιπάλους τους, εκμεταλλευόμενοι, για ακόμα μια φορά, όπως ακριβώς στις μάχες του Poitiers και του Crécy, την καταστρεπτική και δολοφονική ισχύ του Ουαλικού 'μακρού τόξου' (long bow), αποδεικνύοντας ότι οι εποχές που ο ιππότης ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του ευρωπαϊκού πεδίου της μάχης, είχαν παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Επιτρέψτε μου να παραθέσω το μονόλογο από την τη μεταφορά του έργου του Shakespeare στη μεγάλη οθόνη. Τον Ερρίκο Ε' ερμηνεύει μοναδικά ο εξαιρετικός Άγγλος ηθοποιός Kenneth Branagh.

<a href="http://www.youtube.com/v/OAvmLDkAgAM" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/OAvmLDkAgAM</a>

Ιδού και ο μονόλογος:

KING. What's he that wishes so?
My cousin Westmoreland? No, my fair cousin;
If we are mark'd to die, we are enow
To do our country loss; and if to live,
The fewer men, the greater share of honour.
God's will! I pray thee, wish not one man more.
By Jove, I am not covetous for gold,
Nor care I who doth feed upon my cost;
It yearns me not if men my garments wear;
Such outward things dwell not in my desires.
But if it be a sin to covet honour,
I am the most offending soul alive.
No, faith, my coz, wish not a man from England.
God's peace! I would not lose so great an honour
As one man more methinks would share from me
For the best hope I have. O, do not wish one more!
Rather proclaim it, Westmoreland, through my host,
That he which hath no stomach to this fight,
Let him depart; his passport shall be made,
And crowns for convoy put into his purse;
We would not die in that man's company
That fears his fellowship to die with us.
This day is call'd the feast of Crispian.
He that outlives this day, and comes safe home,
Will stand a tip-toe when this day is nam'd,
And rouse him at the name of Crispian.
He that shall live this day, and see old age,
Will yearly on the vigil feast his neighbours,
And say 'To-morrow is Saint Crispian.'
Then will he strip his sleeve and show his scars,
And say 'These wounds I had on Crispian's day.'
Old men forget; yet all shall be forgot,
But he'll remember, with advantages,
What feats he did that day. Then shall our names,
Familiar in his mouth as household words-
Harry the King, Bedford and Exeter,
Warwick and Talbot, Salisbury and Gloucester-
Be in their flowing cups freshly rememb'red.
This story shall the good man teach his son;
And Crispin Crispian shall ne'er go by,
From this day to the ending of the world,
But we in it shall be remembered-
We few, we happy few, we band of brothers;
For he to-day that sheds his blood with me
Shall be my brother; be he ne'er so vile,
This day shall gentle his condition;
And gentlemen in England now-a-bed
Shall think themselves accurs'd they were not here,
And hold their manhoods cheap whiles any speaks
That fought with us upon Saint Crispin's day.

[PDE ads]

[apri]

Isadora Duncan
Η ξυπόλυτη χορεύτρια






«Isadora, μάζεψε το σάλι σου»,
της φώναξε η φίλη της εκείνη την τελευταία ημέρα.

Μα τι να μαζέψει η Isadora, που όλη της τη ζωή είχε το ασυμμάζευτο
κι άφηνε την ψυχή της να ανεμίζει ελεύθερη, όπως το σάλι της.
Μικρή είχε εγκαταλείψει το σχολείο, γιατί ένιωθε πως την περιόριζε.
Μεγαλώνοντας υιοθέτησε αντισυμβατικές πολιτικές αντιλήψεις
(φιλικές προς τον κομμουνισμό της τότε Σοβιετικής Ένωσης)
και έναν σκανδαλώδη αντισυμβατικό τρόπο ζωής
που περιελάμβανε -μεταξύ άλλων- ερωτικές σχέσεις και με τα δύο φύλα (!)
παιδιά εκτός γάμου, δημόσια μέθη
και ένα ανεξάντλητο πάθος για το χορό έξω από τα καθιερωμένα πρότυπα.

Πίσω και ταυτόχρονα με όλα αυτά, κρύβονταν τα αδυσώπητα χτυπήματα της μοίρας:
Στην παιδική ηλικία ο κοινωνικός θάνατος της οικογένειάς της
ύστερα από την εμπλοκή του πατέρα της σε τραπεζικό σκάνδαλο και σε εξωσυζυγική σχέση,
που οδήγησε στην απαξίωση όλης της οικογένειας, στη διάλυσή της και στη φτώχεια.
Αργότερα, οι αλλεπάλληλοι τραγικοί θάνατοι αγαπημένων της προσώπων
(του πατέρα, των τριών παιδιών της και του ενός συζύγου της).

Όλη της τη ζωή φερόταν σαν να προσπαθούσε να γιατρέψει τον πόνο του θανάτου
ζώντας πέρα από κάθε επιτρεπτό όριο,
βιώνοντας έναν διονυσιασμό,
όπως τον είχε περιγράψει ο αγαπημένος της φιλόσοφος, Friedrich Nietzsche,
ο οποίος πίστευε ότι η ψυχή του θεατή που συγκλονιζόταν από τα πάθη της αρχαίας τραγωδίας,
λυτρωνόταν μέσα από τη διονυσιακή επίδραση του χορού και του τραγουδιού
και δι’ αυτών επανερχόταν στην αρμονία.
[για το διονυσιακό πνεύμα, βλ. παλιότερο αφιέρωμα «Εγώ ειμί η άμπελος»
http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.504 ]


 Isadora Duncan (1877-1927)

«Η τέχνη μου δεν είναι παρά μια προσπάθεια να εκφράσω την ύπαρξή μου»,  έλεγε.
Και πώς θα μπορούσε να εκφραστεί η ύπαρξή της
μέσα από την αυστηρή πειθαρχία του κλασικού μπαλέτου,
που είχε γεννηθεί στις ευρωπαϊκές βασιλικές αυλές,
όταν το μόνο που ζητούσε εκείνη ήταν να χορεύει ελεύθερα, δίπλα στη θάλασσα;

Όπου κι αν χόρεψε στην Αμερική,
η χορογραφία ήταν ήδη έτοιμη και επιτηδευμένη για τα δικά της μέτρα.
Έτσι, έφυγε για την Ευρώπη μαζί με τον αδελφό της Raymond
γυρεύοντας μια καλύτερη τύχη.

Στο Λονδίνο πέρασαν αμέτρητες μέρες μαζί μελετώντας στο

[apri]

Οἱ κύκνοι τὸ φθινόπωρο





Οἱ κύκνοι τὸ φθινόπωρο ζητᾶνε τὴ χαρά τους
γιατὶ ἡ χαρά τους πέταξε μαζὶ μὲ τ᾿ ἁγιοκαίρι...
Θὰ ζήσουν τάχα νὰ τὴ βροῦν, τὴν ἄνοιξη; -Ποιὸς ξέρει;
...γιατὶ μπορεῖ καὶ νὰ χαθοῦν πρὶν βροῦνε τὴ χαρά τους...

Ἀπόψε τὴν περίμεναν, σχεδὸν ὅλο τὸ βράδι,
ὥσπου στὸ τέλος νύσταξαν κοιτώντας τὸ σκοτάδι,
κι ἔγειραν καὶ κοιμήθηκαν ἀπάνω στὰ φτερά τους...


Ναπολέων Λαπαθιώτης (1923)



http://www.youtube.com/watch?v=xHbMbvCtuGw


Κύκνοι στον ποταμό Μολδάβα στην Πράγα





Κύκνοι σαλεύουν τὰ πηγαῖα ὀνόματα τῆς ὥρας
Ὧρες κεντοῦν τὰ χέρια μου στὴ χαραυγὴ
Σὰν τόξα ποὺ σκιρτοῦν σὲ κάθε διάβα χίμαιρας
Καὶ παίζουν ὅπως παίζω
Καὶ γλιστροῦν

Οἱ ἐλπίδες ἔρχονται.


Οδυσσέας Ελύτης (1941)

[nikitas]

ΚΙ ΑΛΛΟ ΚΑΛΟ ΔΕ ΜΑΘΑΜΕ, ΠΙΟ ΚΑΛΛΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ*

Πολλοί αποδίδουν τη φανατική προσήλωση και τη –σχεδόν – μεταφυσική ικανότητα των Μανιατών στην τέχνη του πολέμου στην καταγωγή τους –ιστορικοί ισχυρίζονται ότι όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν τη Σπάρτη, μια ομάδα Σπαρτιατών, αρνούμενοι να ζήσουν ως δούλοι, αποσύρθηκαν στο Νότο, ρίχνοντας έτσι το σπόρο που γέννησε τη ράτσα των Μανιατών. Άλλοι πάλι λένε ότι η ενασχόληση των Μανιατών με τον πόλεμο ήταν μονόδρομος, λόγω της παροιμιώδους ανυδρίας, άρα και φτώχειας, της νοτιοανατολικής ακτογραμμής της Πελοποννήσου, η οποία καταλήγει στο θρυλικό κάβο Ταίναρο, ή κάβο Ματαπά. Άλλοι θεωρούν ότι η λύσσα με την οποία πολέμησαν ένα σωρό εχθρούς στο πέρασμα των χρόνων πηγάζει από την υπερβολική αγάπη τους για την ελευθερία.

Όποια και να είναι η αλήθεια και ανεξάρτητα από την επιφυλακτικότητα, ίσως και καχυποψία, με την οποία βλέπει κάποιος τους Μανιάτες, λόγω της εκδικητικότητας και μνησικακίας τους, αυτό που δε μπορεί ν’ αμφισβητηθεί, είναι ο βαρύτατος φόρος αίματος που έχουν πληρώσει διαχρονικά στους αγώνες για την ελευθερία της Ελλάδας.

Από τα πρώτα χρόνια της υποδούλωσης της Ελλάδας στους Οθωμανούς, η Μάνη, που παρέμενε λεύτερη –κάτι που δεν άλλαξε στους αιώνες που ακολούθησαν– συμμετείχε πρόθυμα σε κάθε ξεσηκωμό εναντίον του δυνάστη. Εξέχουσα μορφή τη συγκεκριμένη περίοδο αποτέλεσε ο Μανιάτης οπλαρχηγός Κορκόδειλος, ή Κροκόδειλος, Κλαδάς, με καταγωγή από τη Χιμάρα της Ηπείρου. Το όνομά του μάλλον αποτελεί παραφθορά της λέξης ‘ακροκόνδυλος’, αν και ένα… ρομαντικό κομμάτι μου εύχεται  να προέρχεται όντως από τη λέξη ‘κροκόδειλος’, υποδηλώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την αιμοσταγή φύση του και την αμετρίαστη πολεμικότητά του.

Ο Κλαδάς, αφέντης του κάστρου του Αγίου Γεωργίου της Μπαρδούνιας -το οποίο του επέτρεψε να διατηρήσει στην κατοχή του ο ίδιος ο Μωάμεθ ο

[PDE ads]

[apri]

Λοιπόν, όταν είδα τη φωτογραφία του Ηλία Μαυρομιχάλη και την αναφορά στην ομορφιά του, ξέρεις τι θυμήθηκα;
Την περιγραφή που είχε κάνει ο Τζεκίνι, ο γιατρός του Καποδίστρια, για τον έναν από τους δύο δολοφόνους του Καποδίστρια, τον θείο του Ηλία Μαυρομιχάλη, Κωνσταντίνο (που αμαύρωσε το όνομα της οικογένειας):

«Ήταν ένας από τους ωραιότερους άνδρες της Ελλάδος τόσο για το αθλητικό κορμί του, όσο και για το πρόσωπο που έμοιαζε  σαν του Απόλλωνα. Τα σγουρά, ξανθά μακρυά μαλλιά του που έφθαναν ως τον ώμο του, ήσαν γεμάτα αίματα και χώματα».



Και μια που πιάσαμε τα σόγια, απ' ό,τι θυμάμαι, οι Στεφανόπουλοι που έδιωξε ο Λυμπεράκης, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή του Ναπολέοντα, όταν πήγαν στην Κορσική. Οι δε Μέδικοι, που ήταν απόγονοι των Μεδίκων της Τοσκάνης, λέγεται πως έχουν ένα επτασφράγιστο μυστικό που μεταβιβάζεται στους άρρενες απογόνους όταν ενηλικιώνονται.
Αυτό το τελευταίο ισχύει; Έχεις ακούσει κάτι σχετικό ή παραμένει όντως επτασφράγιστο μυστικό;

[nikitas]

Λοιπόν, όταν είδα τη φωτογραφία του Ηλία Μαυρομιχάλη και την αναφορά στην ομορφιά του, ξέρεις τι θυμήθηκα;
Την περιγραφή που είχε κάνει ο Τζεκίνι, ο γιατρός του Καποδίστρια, για τον έναν από τους δύο δολοφόνους του Καποδίστρια, τον θείο του Ηλία Μαυρομιχάλη, Κωνσταντίνο (που αμαύρωσε το όνομα της οικογένειας):

«Ήταν ένας από τους ωραιότερους άνδρες της Ελλάδος τόσο για το αθλητικό κορμί του, όσο και για το πρόσωπο που έμοιαζε  σαν του Απόλλωνα. Τα σγουρά, ξανθά μακρυά μαλλιά του που έφθαναν ως τον ώμο του, ήσαν γεμάτα αίματα και χώματα».

Και μια που πιάσαμε τα σόγια, απ' ό,τι θυμάμαι, οι Στεφανόπουλοι που έδιωξε ο Λυμπεράκης, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή του Ναπολέοντα, όταν πήγαν στην Κορσική. Οι δε Μέδικοι, που ήταν απόγονοι των Μεδίκων της Τοσκάνης, λέγεται πως έχουν ένα επτασφράγιστο μυστικό που μεταβιβάζεται στους άρρενες απογόνους όταν ενηλικιώνονται.
Αυτό το τελευταίο ισχύει; Έχεις ακούσει κάτι σχετικό ή παραμένει όντως επτασφράγιστο μυστικό;

Για το μυστικό των Μεδίκκων, το ακούω πρώτη φορά από εσένα. Η ομορφιά των Μαυρομιχαλέων όμως, είναι γνωστή. Άλλωστε, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο τους αποκαλούσαν και νεραϊδογέννητους. Ο θρύλος λέει ότι ένας πρόγονός τους, ονόματι Γιωργάκης, βρήκε σε κάποια απόμερη ακτή της Μέσα Μάνης μια πανέμορφη κοπέλα, η οποία ήταν κόρη του Δόγη της

[apri]

Για το μυστικό των Μεδίκκων, το ακούω πρώτη φορά από εσένα.

Σε όσες αναφορές έχω διαβάσει γι' αυτήν την οικογένεια πάντα γίνεται λόγος και για το περίφημο μυστικό, που σχετίζεται με την ταυτότητα της οικογένειας.
Για τους Στεφανόπουλους είναι γνωστό ότι κατάγονταν από την αυτοκρατορική οικογένεια των Κομνηνών. Δεν το έκρυβαν άλλωστε.
Για τους Μέδικους,  είναι γνωστή μεν η καταγωγή τους από τη φλωρεντίνικη οικογένεια, αλλά φαίνεται πως υπάρχει και κάποιο άλλο μυστικό.
Ψάχνοντας ξανά στο ίντερνετ πριν από λίγο, βρήκα το παρακάτω κείμενο, που αφήνει να εννοηθεί ότι η οικογένεια είχε σχέση με τους Παλαιολόγους και μάλλον αυτό είναι το μυστικό τους.
http://nikos13galanis.typepad.com/blog/2011/09/%CE%B7-%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BE%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%B7-%CF%80%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%B1.html

Αν όμως θες τη γνώμη μου, ο ματσωμένος Γιωργάκης βρήκε κάποια φτωχή, πλην κούκλα, Μανιατοπούλα, την παντρεύτηκε κι έτσι βελτίωσε τα... γονίδια. 

Έχετε ξανθιές Μανιατοπούλες;    Μάλλον, κάποια

[nikitas]

Δεν είναι καθόλου απίθανο αυτό που λες. Εξάλλου, οι Μανιάτες κουρσάροι δεν έκαναν διάκριση στην εθνικότητα των πλοίων που κούρσευαν. Ευρωπαϊκά, Τουρκικά, για κείνους ήταν ένα και το αυτό. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν η λεία, τόσο η άψυχη (χρήματα, κοσμήματα, έργα τέχνης), όσο και η... έμψυχη (σκλάβοι), τους οποίους φυσικά, είτε πωλούσαν στους συγγενείς τους για λύτρα, είτε πωλούσαν στο σκλαβοπάζαρο του (

[apri]

Το χαμόγελο της Τζοκόντας







"Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη,
με μουσικές, με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο,
βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το φθινόπωρο του 1963
όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή
με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ό,τι συνέβαινε γύρω της
χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει,
μόνη, έρημη μες στο άγνωστο πλήθος,
που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό,
αφήνοντας την να πνιγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου,
μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ' αγέρι που άρχισε να φυσά.

Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε, κι έκαμα να την πάρω από πίσω,
να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω,
μα ίσαμε ν' αποφασίσω, την έχασα από τα μάτια μου.
Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια μου για να την ξεχωρίσω,
μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί.
Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά.

Χωρίς να καταλάβω, είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι
και στη βιτρίνα του, απέναντί μου ακριβώς,
βρισκόταν ένα βιβλίο για τον Ντα

[nikitas]

ΤΑ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ

Μεγάλωσα βλέποντας Western, τα οποία λατρεύω. Τη λατρεία μου οφείλω κατά ένα μεγάλο μέρος στο θείο μου. Όταν εγώ, ο αδερφός μου και ο ξάδερφός μου ήμαστε μικροί, μας κάθιζε μπροστά στην τηλεόραση κι έβαζε στο βίντεο ταινίες που εκπροσωπούσαν το συγκεκριμένο είδος ώρες ατελείωτες. Υποθέτω ότι ήταν ένα κομμάτι της… Μανιάτικης αγωγής, η οποία με έκανε να αγαπήσω την Ιστορία, ειδικά τη στρατιωτική, και τα πάσης φύσεως όπλα (από νυχοκόπτες μέχρι… μπαζούκα).

Υπάρχουν πολλά καλά γουέστερν. Ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών θεωρείται το  “Τhe Searchers” του John Ford, στο οποίο πρωταγωνιστεί η εμβληματική φιγούρα του John Wayne κι επίσης παίζει, αν και σε μικρό ρόλο, μια από τις πιο χαρισματικές, όμορφες και, δυστυχώς, πρόωρα χαμένες ηθοποιούς που ανέδειξε ποτέ το Hollywood, η Νatalie Wood. Παρ’ ότι η ταινία δεν προτάθηκε για κανένα Academy Award την εποχή που γυρίστηκε (1956), σήμερα θεωρείται πραγματικό αριστούργημα και συμπεριελήφθη το 2007 από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου στις 100 καλύτερες ταινίες από καταβολής αμερικανικού κινηματογράφου, καταλαμβάνοντας τη 12η θέση. Κι αν νομίζετε ότι τα κίνητρα για τη συγκεκριμένη διάκριση ήταν σοβινιστικά, το πολύ έγκυρο περιοδικό του

[apri]

The return
of the king under the mountain







«Και εξηγέρθη ως ο υπνών Κύριος, ως δυνατός κεκραιπαληκώς εξ οίνου.
Και επάταξε τους εχθρούς αυτού εις τα οπίσω…».

(=Και ο Κύριος σηκώθηκε, όπως ο κοιμισμένος από τον ύπνο, όπως ο δυνατός που είχε ζαλιστεί από το μεθύσι.
Και χτύπησε τους εχθρούς του προς τα πίσω…)


77ος  Ψαλμός του Δαβίδ (στιχ. 65-66)



http://www.youtube.com/watch?v=dqvTkBn3OfM


Hans Peder Pedersen-Dan “Holger Danske” (1907), Kronborg Castle, Danemark

O βασιλιάς Aρθούρος του Κάμελοτ στην Αγγλία κοιμάται σε μια μυστική σπηλιά στο Άβαλον,
ως rex quondam rexque futurus (=βασιλιάς κάποτε και βασιλιάς μελλοντικός).

Ο βασιλιάς Holger στη Δανία, που βλέπετε και στη φωτογραφία,
κοιμάται κάτω από το κάστρο Kronborg, μέχρι να τον χρειαστεί ξανά ο λαός του.

Ο  αυτοκράτορας Frederick Barbarossa στη Γερμανία κοιμάται σε μια σπηλιά κάτω από το βουνό Kyffhäuser.

Οι Τρεις Τέλλοι στην Ελβετία, που πρωτοεμφανίστηκαν το 1653,
για να επαναλάβουν το θρίαμβο του Γουλιέλμου Τέλλου εναντίον των Αψβούργων το 14ο αιώνα,
κοιμούνται σε μια σπηλιά στην περιοχή Waldstättersee.

Ο Fionn Mac Cumhaill στην Ιρλανδία κοιμάται σε μια υπόγεια σπηλιά,
μέχρι να ηχήσει τρεις φορές το κυνηγητικό του κέρας, Dord Fiann.

Ο βασιλιάς Václav στη

[Damien]

ΤΑ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ

<a href="http://www.youtube.com/v/pmdAsL1n6q4&amp;list=PL31176A4D53FB5D92" target="_blank" class="new_win">http://www.youtube.com/v/pmdAsL1n6q4&amp;list=PL31176A4D53FB5D92</a>

Πολυ ωραιο αφιερωμα, nikita, πανω σ΄ενα κινηματογραφικο ειδος περιπου νεκρο, ωστοσο αγαπημενο, τουλαχιστον για την αφεντια μου. Η "Tριλογια του Δολαριου" του S. Leone σε μουσικη E. Μorricone αποτελει ανυπερβλητο διαμαντι της 7ης τεχνης - μοναδικη, χειροποιητη δαντελα ενος πραγματικου δασκαλου του κινηματογραφικου φακου, που δυστυχως εφυγε νωρις. Ισως θα επρεπε να γινει αναφορα και στο Once Upon a Time in the West, magnum opus του Leone οπερατικων διαστασεων, που υπερβαινει την ημιπαρωδικη τυποποιηση του λεονικου σπαγκετι και το στενο κλασσικισμο του American western προς κατι που αμυδρα θυμιζει την εμμονοληπτικη προσκολληση του Αntonioni στο τελετουργικο της προετοιμασιας και την περιπλανηση του φακου, τις υποβλητικες σιωπες και τις σχοινοτενεις σεκανς του Tarkovsky, το φιλμικο διακειμενικο κανιβαλισμο του Τarantino. Η μουσικη, και παλι του Morricone, κινειται σε υψηλο αισθητικο επιπεδο και συνυφαινεται στενα με την αναπτυξη της πλοκης, εχοντας διηγητικο χαρακτηρα.


Υ.Γ. Για να ειμαι ειλικρινης, θεωρω την προηγουμενη σκηνη στο The Good, the Bad and the Ugly εξισου υποβλητικη και μνημειωδη:

L' Estasi dell Oro

http://www.youtube.com/watch?v=bgDMieMWSGs

[apri]

Η Ρωμιοσύνη






«Το έργο αυτό απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες.
Μιλάει για το τι έχει τραβήξει η Ελλάδα.
Τότε που κόβανε στο γόνατο το κριθαρένιο τους καρβέλι,
που μπαίνανε στα σίδερα και στη φωτιά,
που γέμιζαν τα κανόνια μόνο με την καρδιά τους.

Και πάνω σ' αυτή τη φοβερή ποίηση του Γιάννη Ρίτσου,
ο Μίκης έχει γράψει μουσική για 100-200 χρόνια μπροστά.

Σου το λέω υπεύθυνα εγώ, ο Γρηγόρης, που τραγούδησα τη "Ρωμιοσύνη"».


Γρηγόρης Μπιθικώτσης




http://www.youtube.com/watch?v=msMd6hMhvuA


 




Η «Ρωμιοσύνη» (γραμμένη το 1945-47 και τυπωμένη πρώτη φορά το 1954)
είναι μια μεγάλη ποιητική σύνθεση,
στην οποία ο ποιητής συνδέει διάφορα στοιχεία της ιστορικής παράδοσης
για να περιγράψει τον αδιάκοπο αγώνα των Ελλήνων για ελευθερία, δικαιοσύνη και ανθρωπιά,
εκφράζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τη λαϊκή συνείδηση του ελληνισμού,
που ενσωματώνει στη μνήμη του
τα κοινά ήθη, την κοινή γλώσσα και τον κοινό τρόπο ζωής του στον ίδιο τόπο δια μέσου των αιώνων
ως αδιαπραγμάτευτα συστατικά στοιχεία της ταυτότητάς του, που του δίνουν δύναμη και ελπίδα.


Όπως σημειώνει ο Ζεράρ Πιερά, βιογράφος του Γιάννη Ρίτσου:
«Ο Ρίτσος με τη Ρωμιοσύνη (και με την Κυρά των Αμπελιών)
ανταποκρίνεται πολύ καθαρά σε μια κοινωνική εντολή, βαθιά ουσιαστική και επιτακτική,
που γεννιόταν από τα κατάβαθα του λαού.
Και τι μπορεί να αξιώσει ο λαός από έναν ποιητή αυτές τις κρίσιμες ώρες;
Να του ξαναδώσει τη μνήμη του που προσπάθησαν να του εξευτελίσουν,
να υμνήσει τη γη που προσπάθησαν να του αποσπάσουν.

Η απόκριση ήρθε εκρηκτική μέσα από αυτά τα ποιήματα
που αποκαθιστούν την αιωνιότητα του Ελληνισμού,
όπου χωνεύονται οι αρχαίες τελετουργίες με τους βυζαντινούς θρύλους
και τα ανδραγαθήματα των κλεφτών και των ανταρτών .

Η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη,
τη διαπερνάει η σκοτεινή ελπίδα των ντεσπεράντος που περιμένουν κολλημένοι πάνω στα ντουφέκια τους.
Ένας φλογερός ανιμισμός διαποτίζει κάθε στίχο,
ξυπνάει το ένα μετά το άλλο τα τοπία της Ελλάδας, τα ρίχνει και αυτά στον αγώνα,
ορθώνει τα νησιά, τον άνεμο, τη θάλασσα,
αναμοχλεύει σε μια γενική αντάρα τους ανθρώπους, τα ζώα, τα στοιχεία,
ακόμα και τους νεκρούς που αγρυπνούν,
όπως άλλοτε οι φρουροί του

[nikitas]

ΣΚΩΤΙΑ, ΕΔΙΜ