Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Ευχαριστώ, δασκαλίτσα.




Το μινόρε του 1821



http://www.youtube.com/watch?v=mGBbkG1IZC0



Eugene Delacroix «Έφιππος Έλληνας αγωνιστής» (1856), Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα.




«Αγαπητά μου Παιδιά,
Μαζί με πολλούς άλλους άξιους και γενναίγους Έλληνες
πολεμήσαμε και λευτερώσαμε τούτο τον τόπο που πατάτε εσείς,
και να στοχάζεστε πως τον λευτερώσαμε για σας που γεννηθήκατε σε πατρίδα ελεύθερη,
γιατί εμείς λίγο την απολάψαμε,
ότι, μόλις εδιώξαμε τους Τούρκους, αρχίσαμε να τρώμε ο ένας τον άλλον
κι έτσι μας βρήκαν διαιρεμένους οι Μπαυαροί και μας τζαλαπάτησαν.


…..Να μη θαρρείτε όμως πως έτσι κοιμηθήκαμε από βραδίς Τούρκοι
και ξυπνήσαμε Έλληνες.
Εχρειάστηκε να θυσιάσουμε αρετή καντάρια και κόπους και αίματα
γι' αυτή την ελευθερία που έχετε εσείς.
Ότι η επανάσταση δεν έγινε το '21 μονάχα.
Κάθε ώρα και στιγμή από τότε που πήρε ο Αγαρηνός την Πόλη,
με κάθε σφαγή και αρπαγή και ατιμία που σήκωνε ο σβέρκος του σκλάβου,
 για να προσκυνήσει και δεν προσκύναγε,
γίνονταν μια επανάσταση.
Κι όλες αυτές οι επαναστάσεις γνωστών και αγνώστων ηρώων της πίστης και της πατρίδος
 έτρεξαν σαν τα ρυάκια στο μεγάλο ρέμμα
 και έτσι έγινε το '21 που ήθελε ο Θεός και μας έκανε λεύτερους.



….Γι' αυτό, παιδιά μου, τέτοιες μέρες, που γιορτάζετε το σηκωμό του γένους,
 να μνημονεύετε αυτούς τους ήρωες
που θυσίασαν και τη ζωή τους και το βιος τους για πίστη και πατρίδα
 κι άφησαν τις φαμίλιες τους γυμνές να διακονεύουν.

Και τούτη την πίστη να τη λογαριάζετε ως ένα τζιβαΐρι που το κρατά ο άνθρωπος και περπατεί
και φόβος είναι να μην του πέσει.
Και η πατρίδα δεν είναι ενός ούτε ολίγων
αλλά την έχουμε όλοι μαζί, ότι όλοι μαζί την ελευτερώσαμε.

Ώστε αν αμελήσετε την πίστιν όπου σας παραδώσαμεν Ορθόδοξην Ανατολικήν
και σας την κλέψουν,
αν πέσετε στες παραλυσίες και αφήσετε τα κάστρα αφύλακτα και σας τα πάρουν,
ούτε να ζήσετε μπορείτε ούτε να πεθάνετε παρηγοριέστε,
ότι θα βρείτε εκεί που θα πάτε τους γενναίγους πατέρες σας,
το Διάκο, τον Υψηλάντη, τον Κολοκοτρώνη, το Δυσσέα,
 και θα σας ζητήσουν τα αίματα πίσω που χύθησαν για την ελευθερία της πατρίδος.
Και καθώς τα αίματα δεν γυρίζουν πλέον, θε να είστε καταδικασμένοι.



 Όθεν, αγαπητά μου Ελληνόπουλα, κάνετε τα καλά σας
και μη σκολάτε τις μετάνοιες σας για τούτη την άγια πατρίδα,
 τηράτε να 'χετε το νου καθαρό και Ορθόδοξο και το σώμα τυραννισμένο,
για να αντέχει τους κόπους.
Και να πηγαίνετε τούτες τις μέρες στους τάφους μας και να στοχάζεστε τα χρέη σας.
Ότι εμείς από μέσ' απ' αυτούς τους τάφους μας
μια μέρα θ' αναστηθούμε και θα σας κρίνουμε.»



Αποσπάσματα από επιστολή του στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη
http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1106743&srv=266

[PDE ads]

[apri]

Η δύναμη της ελευθερίας



http://www.youtube.com/watch?v=o5z108veNAg


Ρήγας

[apri]

Ως συνέχεια του αφιερώματος για το μέλλον
("Εχε το νου σου στο παιδί": http://www.pde.gr/index.php?topic=27420.602 )





Gaze into Eternity





“And if all others accepted the lie which the Party imposed
-if all records told the same tale —
then the lie passed into history and became truth.
Who controls the past, ran the Party slogan, controls the future:
who controls the present controls the past.

…It was quite simple.
All that was needed was an unending series of victories over your own memory.
'Reality control', they called it: in Newspeak, 'doublethink'.”


George Orwell “1984”




Το ηλιακό σύμβολο «Ankh», που κρατούσαν στα χέρια τους οι αρχαίοι Αιγύπτιοι θεοί
ως κλειδί της αιώνιας ζωής, όπου το παρελθόν συνυπάρχει με το παρόν και το μέλλον.
Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια χρησιμοποιήθηκε και ως το μονόγραμμα του Χριστού (ΧΡ).




Ό,τι υπήρξε, δύσκολα χάνεται. Ό,τι έγινε, συνήθως παραδίδεται.
Στο χώρο της γενετικής αναζητούν το παρελθόν στα γονίδια.
Στον κλάδο της επιγενετικής ψάχνουν τα αποτυπώματά του στις χημικές τροποποιήσεις πάνω στις βάσεις του DNA.
[βλ. πείραμα για τη μεταβίβαση του φόβου σε απογόνους:
http://www.biology.gr/%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%83-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1/]
Οι ιστορικοί το καταγράφουν ερευνώντας τις ιστορικές πηγές.
Κι οι καλλιτέχνες το κληροδοτούν αθάνατο μέσα από τα δημιουργήματά τους.


Σε κάθε περίπτωση, το παρελθόν ρίχνει τη σκιά του στο παρόν
και μέσω αυτού, στο μέλλον.
Διαμορφώνει εν πολλοίς την ταυτότητα,
τον τρόπο σκέψης και τη συμπεριφορά μας.
Καθορίζει τη σύναψη δεσμών με τους «ομοίους» και «οικείους»,
την ένταξη ή μη σε ομάδες ατόμων με κοινά σημεία αναφοράς.
Παιδεύει με τα λάθη του κι εκπαιδεύει μέσα από την αξιολόγηση των πεπραγμένων του.

Γι’ αυτό και η διαχείριση της μνήμης βάζει ανεξίτηλα τη σφραγίδα της στα επερχόμενα,
ο έλεγχός της δε, ανοίγει το κουτί της Πανδώρας…




Ένα από τα νεκρικά πορτραίτα πάνω σε μούμιες, που βρέθηκαν κυρίως στο Φαγιούμ της Αιγύπτου.
Κατασκευάστηκαν από τους Έλληνες της Αιγύπτου κατά τον 1ο-3ο αιώνα μ.Χ.
με βάση την ελληνιστική νατουραλιστική ζωγραφική παράδοση
και την αιγυπτιακή αντίληψη περί διατήρησης της μορφής του νεκρού  για την αιώνια μεταθανάτια ζωή.
Η τεχνοτροπία τους επηρέασε αργότερα τη βυζαντινή αγιογραφία,
αλλά και νεότερους ζωγράφους (π.χ  τον Τσαρούχη).




Θυμηθείτε τα σοβαρά πορτραίτα του Φαγιούμ με την αινιγματική έκφραση,
που κινείται άλλοτε προς τη συγκρατημένη μελαγχολία του θανάτου και του αποχωρισμού
κι άλλοτε προς τη διστακτική χαρά της αιώνιας ζωής και της αιώνιας μνήμης.

Κάποτε-κάποτε, τα μεγαλύτερα πορτραίτα έχουν το σύμβολο Ankh ανά χείρας,
για να υπενθυμίζουν συμβολικά αυτό που κέρδισαν.
Όλα, όμως, έχουν μεγάλα, φλογερά αμυγδαλωτά μάτια
που καθρεφτίζουν την ψυχή τους που έφυγε, αλλά μας λέει με τον τρόπο της επίμονα:

«Μην ξεχνάς ποιος είμαι.
Κάποτε ζούσα, όπως εσύ.
Κάποτε θα πεθάνεις, όπως εγώ.
Μην ξεχνάς ότι υπάρχω ακόμα, κάπου, κάπως…
Μη με ξεχνάς, όπως δεν θέλω και εγώ να ξεχάσω.
Άλλως, εγώ θα καταλήξω στο μηδέν και εσύ θα ξεκινήσεις από το τίποτα.
Μη με ξεχνάς, μη με ξεχνάς….»

Τα μάτια τους διψούν για ζωή, είναι ζωγραφισμένα σαν να είναι οι ίδιοι ζωντανοί.
Λες και είναι φίλοι, γείτονες, γνωστοί, που έβαλαν τα καλά τους για κάποια γιορτή
και έπειτα, έβγαλαν αναμνηστική φωτογραφία,
για να τους θυμόμαστε στα καλύτερά τους.


Γράφει κάπου ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης [ http://www.triaridis.gr/keimena/keimB010.htm ]:

«Στα Φαγιούμ το βλέμμα είναι σώμα.
Τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε (: δεν θα γινόταν)
να κρατάει την εικόνα σε τούτη την άκρη του γκρεμού,
σε εκείνο το σημείο που πια ο γκρεμός έχει αρχίσει.

Αλλιώς: οι Φαγιούμ (έτσι όπως λέμε: οι Λορ) πέθαναν κι όμως βλέπουν.
Δεν θα ξαναπώ εγώ.
Γιατί; Γιατί πριν από τον θάνατό μας σταθήκαμε ο ένας με τον άλλον απέναντι.
Γιατί πια κοιταχτήκαμε.»


http://www.youtube.com/watch?v=XeWmQovCB-4

[apri]

Η τιμή και το χρήμα






«Γιατί κανένας θεσμός σαν το χρήμα
δε φύτρωσε ανάμεσα στους ανθρώπους τόσο ολέθριος.

Αυτό και πόλεις κυριεύει,
αυτό και τους ανθρώπους ξεσπιτώνει,
αυτό καθοδηγεί και διαστρέφει τις δίκαιες γνώμες των ανθρώπων,
ώστε να στρέφονται σε αισχρές πράξεις.
Και δείχνει στους ανθρώπους να κάνουν πανουργίες
και κάθε ανόσιο έργο να γνωρίζουν.

Όσοι όμως πληρώθηκαν και έκαναν αυτά,
αργά ή γρήγορα κατάφεραν, ώστε να τιμωρηθούν.»


Σοφοκλέους «Αντιγόνη» (στιχ.   295-303)




http://www.youtube.com/watch?v=WhepZMxNzZg



«Μα τι κάνουνε τα τάλαρα, ανάθεμά τα κι όπου τα ανάδειξε!»
(Κ. Θεοτόκης «Η τιμή και το χρήμα», 1914)






Το τραγούδι που ακούσατε, προέρχεται από τη σειρά της Τόνιας Μαρκετάκη
 που είχε προβληθεί στην ΕΡΤ1 το 1987,
 κι αποτελούσε διασκευή του μυθιστορήματος του Κωνσταντίνου Θεοτόκη
«Η τιμή και το χρήμα» (1914).

«Στην Τιμή και το Χρήμα —το πρώτο κατά χρονολογική σειρά μεγάλο διήγημα του Θεοτόκη—
περιγράφεται ιδιαίτερα το κερκυραϊκό προάστιο, το Μαντούκι,
και γενικά η κατάσταση της Κέρκυρας στην εποχή της πρωθυπουργίας του Γ. Θεοτόκη.

Αντίθετος προς το συνονόματό του, ο συγγραφέας καυτηριάζει σατιρίζοντας
τα πολιτικά συστήματα της τότε εποχής, το κυρίαρχο ρουσφετολόι,
την πρόοδο του συστηματικού λαθρεμπορίου στις κερκυραϊκές ακτές
και την εξαχρείωση του εκλογέα.
Ανάμεσα σε όλη αυτή την κίνηση πλέκεται
 το τρυφερό και γεμάτο ποιητική αφέλεια ειδύλλιο της Ρήνης και του Ανδρέα,
που η χρηματική ανάγκη το παρακολουθεί για να το χτυπήσει θανάσιμα.

Έτσι ο συγγραφέας,
αφού μας αποδείξει πόσο κυρίαρχα, πόσο τυραννικά,
το χρήμα επιβάλλεται και στα δυνατότερα και αγνότερα αισθήματά μας,
βάζει στο στόμα της Ρήνης τον ύμνο της αγάπης,
ανώτερης απ' όλα τ' άλλα συναισθήματα, με μια φράση λιτή,
χωρίς καμιά παράχορδη, επιδειχτική κραυγή,
και που λιτότερη γίνεται στο στόμα της κοπέλας του λαού:
"Με τα τάλαρα δεν αγοράζεις την αγάπη", λέει η Ρήνη του Αντρέα».


(«Νέα Εστία» Α' 1927, τεύχ, 7 και 8, και: Εκδ. «Κείμενα» Η Τιμή και το Χρήμα: σ. 121).

[PDE ads]

[apri]

Το ματωμένο φεγγάρι





«Είναι το φεγγάρι ματωμένο
κι ο ήλιος είναι σκοτεινός
και μες στη νύχτα περιμένω
ν' ανοίξει πάλι ο ουρανός»


Νίκος Γκάτσος (1964)




http://www.youtube.com/watch?v=KK3sk4XHTOo







YΓ1. Το τραγούδι που ακούσατε
ήταν το πρώτο τραγούδι που συνέθεσε ο Μίκης Θεοδωράκης για τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη
και χρησιμοποιήθηκε στο ιστορικό έγχρωμο ντοκιμαντέρ «Το νησί της Αφροδίτης» (1964)
που γύρισε το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου
μέσα στα πλαίσια των προσπαθειών του για την προβολή της Κύπρου.
Δυο χρόνια αργότερα η μουσική και τα τραγούδια του ντοκιμαντέρ
κυκλοφόρησαν στον δίσκο «Χρυσοπράσινο φύλλο».




ΥΓ2.  Τη Μεγάλη Τρίτη (15/3/2014) γυρίστε τα μάτια σας προς τον ουρανό.
Ίσως μπορέσετε να δείτε ένα ασυνήθιστο όμορφο θέαμα:
Το φεγγάρι θα καλυφθεί από τη σκιά της Γης (έκλειψη)
και θα πάρει ένα έντονο κόκκινο, αιματώδες χρώμα,
κάτι που θα επαναληφθεί άλλες τρεις διαδοχικές φορές στους επόμενους μήνες
(8/10/2014, 4/3/2015  28/9/2015).
Τέτοια τετράδα σεληνιακών εκλείψεων
έχει συμβεί σύμφωνα με τη ΝΑSΑ μόλις τρεις φορές τα τελευταία 500 χρόνια,
ενώ έχει συνδεθεί με σημαντικά ιστορικά γεγονότα
(π.χ εκδίωξη Εβραίων από την Ισπανία το 1493, ίδρυση Ισραηλινού κράτους 1949).

[jak_13]

ΥΓ2.  Τη Μεγάλη Τρίτη (15/3/2014) γυρίστε τα μάτια σας προς τον ουρανό.
Ίσως μπορέσετε να δείτε ένα ασυνήθιστο όμορφο θέαμα:
Το φεγγάρι θα καλυφθεί από τη σκιά της Γης (έκλειψη)
και θα πάρει ένα έντονο κόκκινο, αιματώδες χρώμα,
[/c]

...Και απόψε 14 και αύριο 15/4/2014, όπου δεν υπάρχουν σύννεφα.

[Landau]

ΥΓ2.  Τη Μεγάλη Τρίτη (15/3/2014) γυρίστε τα μάτια σας προς τον ουρανό.
Ίσως μπορέσετε να δείτε ένα ασυνήθιστο όμορφο θέαμα:
Το φεγγάρι θα καλυφθεί από τη σκιά της Γης (έκλειψη)
και θα πάρει ένα έντονο κόκκινο, αιματώδες χρώμα,
κάτι που θα επαναληφθεί άλλες τρεις διαδοχικές φορές στους επόμενους μήνες
(8/10/2014, 4/3/2015  28/9/2015).
Τέτοια τετράδα σεληνιακών εκλείψεων
έχει συμβεί σύμφωνα με τη ΝΑSΑ μόλις τρεις φορές τα τελευταία 500 χρόνια,
ενώ έχει συνδεθεί με σημαντικά ιστορικά γεγονότα
(π.χ εκδίωξη Εβραίων από την Ισπανία το 1493, ίδρυση Ισραηλινού κράτους 1949).[/center]

Αυτήν την ώρα φαίνεται καθαρά ο Άρης δίπλα στη Σελήνη. Δυστυχώς η σημερινή έκλειψη της Σελήνης δεν θα είναι ορατή από την Ελλάδα ( http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231311336 ), αλλά το καλό είναι ότι οι εκλείψεις της Σελήνης είναι σχετικά συχνές και κάποιες από τις επόμενες θα είναι ορατές κι από εδώ.

Υ.Γ. Η σύνδεση σπάνιων αστρονομικών φαινομένων με τυχαία ιστορικά γεγονότα απλά αποτελεί σύμπτωση (για όποιος ψάχνει συμπτώσεις, θα βρει ό,τι θέλει  ). Επίσης, περιέργως τα "σημαντικά ιστορικά γεγονότα" του αρθρογράφου (από όπου δανείστηκες τη σχετική είδηση) συνδέονται αποκλειστικά με Εβραίους και Ισραήλ 

[apri]

Υ.Γ. Η σύνδεση σπάνιων αστρονομικών φαινομένων με τυχαία ιστορικά γεγονότα απλά αποτελεί σύμπτωση (για όποιος ψάχνει συμπτώσεις, θα βρει ό,τι θέλει  ). Επίσης, περιέργως τα "σημαντικά ιστορικά γεγονότα" του αρθρογράφου (από όπου δανείστηκες τη σχετική είδηση) συνδέονται αποκλειστικά με Εβραίους και Ισραήλ 

Πάντα σκεπτικιστής...
Υπάρχουν και άλλα σημαντικά ιστορικά γεγονότα:
-το 162 μ.Χ. η έναρξη «τετράδας» συνέπεσε με την κορύφωση του διωγμού των χριστιανών από τον ρωμαίο αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο.
-Το 795 μ.Χ. ήταν η χρονιά που στέφθηκε Πάπας ο Λέων ΙΙΙ - ο πρώτος Πάπας που έστεψε «άγιο αυτοκράτορα» της Δυτικής Ευρώπης τον Καρλομάγνο.
-Το 842 μ.Χ. η "τετράδα" σήμανε τη λήξη της Εικονομαχίας στο

[nikitas]

Ένα μικρό κομμάτι από τον αριστουργηματικό, κινηματογραφικό καμβά του εκπληκτικού Σέρτζιο Λεόνε. Από την ταινία Α Fistful of Dollars (Για Μια Χούφτα Δολάρια), μέρος της γνωστής, επικής τριλογίας, την οποία συμπληρώνουν το For A Few Dollars More (Μονομαχία Στο Ελ-Πάσο -αχ αυτοί οι μεταφραστές) και το The Good, The Bad and The Ugly (O Kαλός, Ο Κακός Και Ο Άσχημος).  Ένα ταγκό θανάτου δια χειρός του τιτάνα Ένιο Μορικόνε ντύνει το θανάσιμο ταγκό της τελικής μονομαχίας μεταξύ Gian Maria Volonte και Cint Eastwood. Ανατριχίλα!

<a href="https://www.youtube.com/v/qaTWtrd5ryc" target="_blank" class="new_win">https://www.youtube.com/v/qaTWtrd5ryc</a>

[apri]

Μαῦρον ἔντον ὁ οὐρανός





http://www.youtube.com/watch?v=p0qWgQ9lGS0



El Greco “Christ Carrying the Cross” (1580), Metropolitan Museum of Art, New York





«Σώπασα·
από τα παιδικά μου χρόνια το πρόσωπο του Χριστού
είχε απάνω μου απερίγραφτη γοητεία.
Τον παρακολουθούσα στα κονίσματα να γεννιέται, να γίνεται δώδεκα χρονών,
να στέκεται σε μια βάρκα, να σηκώνει το χέρι του κι η θάλασσα να γαληνεύει·
κι ύστερα να τον δέρνουν, να τον σταυρώνουν,
να φωνάζει απάνω στο σταυρό: "Πατέρα, πατέρα, γιατί με παράτησες;".
Κι ύστερα, ένα καλό πρωί, να τινάζεται από το μνήμα
και ν’ ανεβαίνει, κρατώντας μιάν άσπρη σημαία, στον ουρανό…

Τον έβλεπα, και δέρνουμουν κι ανασταίνουμουν μαζί του….




….κι ήξερα πως, απάνω στη γης, όσο ζούμε,
τούτος δεν είναι το λιμάνι όπου αράζεις, 
είναι το λιμάνι απ’ όπου ξεκινάς, ξανοίγεσαι σε άγρια τρικυμισμένη θάλασσα
και μάχεσαι ολοζωής ν’ αράξεις στο Θεό.
Δεν είναι ο Χριστός το τέλος, είναι η αρχή·
δεν είναι το "Καλώς όρισες!" είναι το "Καλό ταξίδι!".
Δεν κάθεται αναπαμένος σε μαλακά σύννεφα,
θαλασσοδέρνεται κι αυτός μαζί μας,
με τα μάτια στηλωμένα ψηλά στο βορράστρι και κρατάει το τιμόνι.



…Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου
σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του.
Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν,
σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά
–θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους–
να σταυρωθούν, ν’ αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους.
Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν
και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης.
Άλλον δεν έχει..


Αποσπάσματα από το έργο του Νίκου Καζαντζάκη «Αναφορά στον Γκρέκο» (1961)

[apri]

There is no alternative?







«Τροία πεντάρφανη,
ρημάζεις και σέρνεις το χορό της συμφοράς
και ζωντανούς και πεθαμένους.
Με ξεριζώνουν απ’ της πατρίδας τη γη
και μ’ οδηγούν στης θάλασσας τα μάκρη.»


Ευριπίδου «Τρωάδες», Πάροδος χορού (απόδοση: Κ. Χ. Μύρης)




http://www.youtube.com/watch?v=P4ZwC-C7mhc





Όταν αποφασίστηκε στα μέσα περίπου του 15ου αιώνα
να στολιστούν τα αντερείσματα του Καθεδρικού της Santa Maria del Fiore
με δώδεκα αγάλματα της Παλαιάς Διαθήκης,
στην πόλη της Φλωρεντίας δέσποζε ήδη επί εκατό χρόνια
η μεγάλη οικογένεια των Μεδίκων,
 που ήταν ονομαστοί έμποροι και τραπεζίτες σε όλη την Ευρώπη,
αλλά και Μαικήνες των μεγαλύτερων καλλιτεχνών της Αναγέννησης.
Όμως, ένα από αυτά τα αγάλματα, το άγαλμα του Δαβίδ,
δεν έλεγε να φτιαχτεί, όποιος και αν το αναλάμβανε
και έτσι το μάρμαρο έμενε μισοσμιλεμένο και αναξιοποίητο.

Ο καιρός περνούσε…
Οι Φλωρεντίνοι είχαν απηυδήσει
με τη διαφθορά, την κακοδιοίκηση και την τυραννική συμπεριφορά
των πάμπλουτων Μεδίκων, που εξόριζαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους,
αλλά και με τις ασκητικές ακρότητες του μοναχού Girolamo Savonarola,
ο οποίος τους οδήγησε τελικά σε εξέγερση το 1494, για να απαλλαγούν από τους Μεδίκους.
Η χώρα ρημαγμένη βυθιζόταν στη συμφορά.
Οι Μέδικοι είχαν εξοριστεί, ενώ αργότερα ο Savonarola κάηκε αφορισμένος στην πυρά.
Η ιδέα της «μοναδικής επιλογής» για τη διακυβέρνησή τους
είχε καταντήσει πλέον μια θλιβερή ανάμνηση.


Κατά τη διάρκεια της εύθραυστης δημοκρατίας που ακολούθησε,
το ξεχασμένο μάρμαρο, ύψους 5 μέτρων, που προοριζόταν για το άγαλμα του Δαβίδ
παραδόθηκε αυτήν τη φορά στον εικοσιεξάχρονο γλύπτη Μιχαήλ Άγγελο,
για να δοκιμάσει κι αυτός την τύχη του.

Αποτέλεσμα;




Μιχαήλ Άγγελος, «Δαβίδ» (λεπτομέρεια), 1501-1504, Galleria dell'Accademia di Firenze





Όπως περιγράφει ο βιογράφος Giorgio Vasari (1511-1574),
«… έπλασε ο Michelangelo ένα πρόπλασμα σε κερί,
στο οποίο παρουσιαζόταν ένας νεαρός Δαβίδ,
που κρατούσε τη σφενδόνη στο χέρι ως σύμβολο του παλατιού.
Αυτό συμβόλιζε το εξής:
Όπως εκείνος ο ήρωας υπερασπίστηκε τον λαό του και κυβέρνησε δίκαια,
το ίδιο και οι άρχοντες της πόλης θα υπερασπίζουν την πόλη τους με θάρρος
και θα διοικούν με δικαιοσύνη.»


Τούτος ήταν και ο λόγος που οι Φλωρεντίνοι άλλαξαν γνώμη
για τον χώρο τοποθέτησής του αγάλματος.
Δεν θα το τοποθετούσαν στον καθεδρικό ναό, όπως σκόπευαν αρχικά,
παρά στην κεντρική πλατεία, την Piazza della Signioria,
μπροστά από το κυβερνητικό κτίριο Palazzo Vecchio,
για να συμβολίζει τη νίκη της Δημοκρατίας της Φλωρεντίας
κόντρα σε οποιονδήποτε εσωτερικό ή εξωτερικό εχθρό της,
ακόμα και φαινομενικά ακατανίκητο.




Μιχαήλ Άγγελος, «Δαβίδ» (1501-1504), Galleria dell'Accademia di Firenze



Όπως περιγράφει ο Vasari,
«Όταν στήθηκε το έργο, το αποκάλυψε ο Μichelangelo
και είναι αλήθεια πως επισκίασε τη φήμη όλων των μοντέρνων και των αρχαίων γλυπτών.
Τα περιγράμματα των ποδιών είναι μοναδικής ομορφιάς,
η λεπτότητα των γοφών είναι θεϊκή
και κανείς δεν είδε ποτέ μια τόσο ωραία στάση, ούτε πόδια, χέρια και κεφάλι,
που να εναρμονίζονται τόσο καλά μεταξύ τους.

….ήταν οπωσδήποτε ένα θαύμα από μέρους του Michelangelo
να αναστήσει κάποιον που συγκαταλεγόταν κιόλας στους νεκρούς.» »



Έτσι απροσδόκητα θα γραφόταν τελικά μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας…




ΥΓ.  Ο τίτλος του αφιερώματος προέρχεται από το περίφημο σλόγκαν
 «Τhere Is No Αlternative» (γνωστό και ως T.I.N.A.),
που χρησιμοποιούσε συχνά η

[apri]

Πέραν του κόσμου τούτου







«O παππούς παλεύει με τον άγγελο! είπεν ο Θύμιος…
Ο παππούς ψυχομαχά και σε γυρεύει• έλα, πάμε γρήγορα….

Ο παππούς παλεύει με τον άγγελον!
 Αυτό βεβαίως δεν ήτο καλή δουλειά.
 Αλλ' ο παππούς γυρεύει και μένα. Αυτό ήτον ακόμη χειρότερο!
Αυτό θα ειπή πως ο παππούς μοναχός του δεν ειμπορεί να τα βγάλη πέρα με τον άγγελο
και με καλεί να τον βοηθήσω!

…..Και πώς θα το καταφέρω;
Και πού θα παλαίσω με τον άγγελον;
Eπάνω εις το μεντέρι του παππού, ή μέσ' στο μαρμαρόστρωτο τ' αλώνι;
Όχι, όχι, όχι! Φοβούμαι! Δεν βαστώ!
Και συνεκρούοντο τα γόνατά μου εκ τρόμου, και έκλινον να καθήσω επιστραφείς εις την θέσιν μου”



Αποσπάσματα από το διήγημα του Γ.

[apri]

Buon giorno, principessa!





http://www.youtube.com/watch?v=wv6qVIPgLjo


 

«Σήμερα δεν είναι το πεύκο μόνο που γέρνει για φιλί.

Η θάλασσα λυσσασμένη από ερωτικό πόθο
του στέλνει τα φιλιά της στην κορυφή των κυμάτων.

Σπρώχνει το ένα το άλλο για να δυναμώσουν,
και το τελευταίο χυμά θεριεμένο κατεπάνω στο βράχο
και φθάνει το λυγερό πεύκο που σείεται λιγωμένο.
Πότε του γλύφει τα πόδια,  πότε του αγκαλιάζει τον κορμό,
και πότε του φιλεί τα στιλπνά πράσινα μαλλιά του.

Όταν ορμά μουγκρίζει από το πάθος,
 κατόπιν επάνω στο φιλί, την πιάνει το τρυφερό παράπονο
και φεύγει πάλι πίσω γλυκοψιθυρίζοντας ασυνάρτητα λόγια αγάπης.

Πόσες βάρκες και πόσοι ψαράδες
θα πληρώσουν με τη ζωή τους την ερωτική μανία...»



Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Κοσμά Πολίτη «Λεμονοδάσος» (1930)    

[nikitas]

D-DAY

Gen. Dwight Eisenhower gives the order of the day "Full Victory - Nothing Else" to paratroopers about to board planes for the invasion of Europe.

Χθες γιορτάσαμε την 80η επέτειο της D-day, της μέρας εκείνης, δηλαδή, κατά την οποία οι Σύμμαχοι έκαναν το μεγάλο άλμα από τα βρετανικά νησιά και αποβιβάστηκαν στις ακτές της βορειοδυτικής Γαλλίας, προσβάλλοντας το επονομαζόμενο Τείχος του Ατλαντικού, θέτοντας ουσιαστικά τη θεμέλιο λίθο για την οριστική κατάρρευση της Χιτλερικής Γερμανίας. Ήταν ένα τόλμημα μεγαλειώδες, η μεγαλύτερη αμφίβια επιχείρηση στην ιστορία των πολέμων, που ήδη είχε καθυστερήσει υπερβολικά, προς μεγάλη δυσαρέσκεια του Stalin, ο οποίος δεν έπαυε να επισημαίνει στις επαφές του με τους Roosevelt και Churchill την ανάγκη ύπαρξης δεύτερου μετώπου, για να ανακουφιστεί η πίεση που ασκούσαν οι Γερμανοί στο σκληρά δοκιμαζόμενο Κόκκινο Στρατό, που για τέσσερα χρόνια πολεμούσε σχεδόν μόνος στο ευρωπαϊκό θέατρο, έχοντας υποστεί εκατομμύρια απωλειών.

Υπεύθυνοι για την καθυστέρηση αυτή ήταν κατά κύριο λόγο οι