0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
«Η μεγαλύτερη δόξα της ζωής δεν είναι να μην πέφτεις ποτέ,αλλά να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις.»[/b][/i][/size][/color]Στον κύκλο της φύσης δεν υπάρχει νίκη ούτε ήττα: υπάρχει κίνηση.Ο χει΅ώνας ΅άχεται να επικρατήσει, στο τέλος ό΅ως αναγκάζεται να παραχωρήσει τη νίκη στην άνοιξη, που φέρνει ΅αζί της λουλούδια και χαρά.Το καλοκαίρι θέλει να κρατήσουν οι ζεστές του ΅έρες για πάντα, γιατί είναι πεπεισ΅ένο ότι η ζέστη είναι ευεργετική για τη γη. Τελικά ό΅ως αποδέχεται την άφιξη του φθινοπώρου, που θα επιτρέψει στη γη να ξεκουραστεί.Η γαζέλα τρώει το χορτάρι και την καταβροχθίζει το λιοντάρι. Το θέ΅α δεν είναι ποιος είναι ο πιο δυνατός, αλλά πώς ΅ας δείχνει ο Θεός τον κύκλο του θανάτου και της ανάστασης.Στον κύκλο αυτό δεν υπάρχουν νικητές και ηττη΅ένοι, ΅ονάχα στάδια που πρέπει να ολοκληρωθούν. Όταν το καταλάβει αυτό η καρδιά του ανθρώπου, θα απελευθερωθεί. Θα αποδέχεται χωρίς πόνο τις δύσκολες στιγ΅ές και δε θα αφήνεται να ξεγελαστεί από τις στιγ΅ές της δόξας.Και τα δύο θα περάσουν.Ακούν τους χτύπους της καρδιάς τους Κάνουν έναν απολογισ΅ό της ζωής τους και ανακαλύπτουν πως, παρά τον τρό΅ο που αισθάνονται, η πίστη καίει ακό΅α στην καρδιά τους και τους ωθεί προς τα ε΅πρός.Προσπαθούν να ΅άθουν πού έκαναν λάθος και πού όχι. Το χειρότερο δεν είναι να πέφτεις, είναι να ΅η σηκώνεσαι[/size] [/b]
Δηλαδή όλα στη ζωή είναι προκαθορισμένοι κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν; Όπως περνούν και οι εποχές; Και αυτό που κάνουμε οι άνθρωποι είναι να μπαίνουμε σε αυτούς και να παλεύουμε; Η παρατήρησή μου είναι όμως ότι δεν παλεύω το ίδιο εγώ με το παιδί του Νιάρχου, άρα δεν είναι λίγο μοιρολατρικό όλο αυτό;
Aλοίμονο αν πίστευα ότι δεν κουβαλάμε όλοι έναν σταυρό, όποιος κι αν είναι αυτός.
Ενδιαφέρουσα η προσέγγιση σου πάντως, apri μου, θα την σκεφτώ!
Καμιά φορά παρασυρόμαστε ο καθένας από τα δικά του προβλήματα, γι' αυτό το λέω.Είναι ευτύχημα αν τουλάχιστον το έχει συνειδητοποιήσει κάποιος και το έχει στην άκρη του μυαλού του.Γι' αυτό την κατέθεσα στην αρχή της σχολικής χρονιάς, για να έχεις χρόνο να τη φιλοσοφήσεις. Αν το καλοσκεφτείς, γενικώς στη ζωή της φύσης δεν υφίσταται το μηδέν. Τίποτα δεν ξεκινάει από το μηδέν και τίποτα δεν καταλήγει στο μηδέν. Είναι η βασική αρχή διατήρησης της υλοενέργειας (ρώτα τον Landau γι' αυτήν, αν έχεις απορίες...).Κι εμείς είμαστε μέρος της φύσης που βαδίζει στη λογική του κύκλου, της εναλλαγής...Αν σκεφτείς, λοιπόν, ότι μια ήττα ή ένα δυσάρεστο γεγονός δεν είναι το μηδέν, αλλά ένα σημείο σ' έναν κύκλο που περιλαμβάνει κι άλλες καταστάσεις, θα καταλήξεις ότι μάλλον ο Κοέλιο και ο Μαντέλα έχουν κάποιο δίκιο... Εμείς μηδενίζουμε τη ζωή μας με τον τρόπο που τη βλέπουμε. Μας παρασέρνει το συναίσθημα ώρες-ώρες.