Σύνολο ψηφοφόρων: 432
0 μέλη και 29 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Παράθεση από: eleni09 ΠΕ 02 στις Σεπτέμβριος 28, 2010, 09:10:18 πμεχεις δικιο σε καποια πραγματα...αλλα οσον αφορα το ''παρακατω μαθημα'' ...εξαρταται απο ποιο θα ειναι αυτο....οταν λ.χ μου ζηταει να τον προετοιμασω στην εισαγωγη του Ομηρου...κ δεν της αρκουν καποια γενικα πραγματακια αλλα θελει να ξερει καλα το παιδι ολη την εισαγωγη τοτε αγγιζουμε τα ορια του παραλογισμου....και δεν νομιζω οτι θα υπαρξει νορμαλ καθηγητης να το εκτιμησει.... δεν νομιζω οτι ειναι λογικο να γνωριζει το παιδι π.χ το ομηρικο ζητημα...... αλλα ουτε κ τις δασυνομες λεξεις που μου ζητουσε να του μαθω το καλοκαιρι ( κ της το αρνηθηκα....) ουτε να του κανω μαθημα μεσα απο τον Τζαρτζανο..... ουτε το να του λεω-υπαγορευω τι να γραψει στις απαντησεις αναπτυξεις........ οποτε εξαρταται κ απο την περιπτωση....... Ούσα ξενόγλωσση καθηγήτρια και κινδυνεύοντας να παρεξηγηθώ (το απεύχομαι, φυσικά), θα ρωτήσω το εξής: όταν ένας μαθητής ζητάει να μάθει κάτι που δεν είναι του επιπέδου του ή της παρούσης, είναι δεδομένο ότι θέλει να κάνει τον έξυπνο στην τάξη; Δεν υπάρχει περίπτωση να τον ενδιαφέρει το αντικείμενο και να διψάει να μάθει περισσότερα;
εχεις δικιο σε καποια πραγματα...αλλα οσον αφορα το ''παρακατω μαθημα'' ...εξαρταται απο ποιο θα ειναι αυτο....οταν λ.χ μου ζηταει να τον προετοιμασω στην εισαγωγη του Ομηρου...κ δεν της αρκουν καποια γενικα πραγματακια αλλα θελει να ξερει καλα το παιδι ολη την εισαγωγη τοτε αγγιζουμε τα ορια του παραλογισμου....και δεν νομιζω οτι θα υπαρξει νορμαλ καθηγητης να το εκτιμησει.... δεν νομιζω οτι ειναι λογικο να γνωριζει το παιδι π.χ το ομηρικο ζητημα...... αλλα ουτε κ τις δασυνομες λεξεις που μου ζητουσε να του μαθω το καλοκαιρι ( κ της το αρνηθηκα....) ουτε να του κανω μαθημα μεσα απο τον Τζαρτζανο..... ουτε το να του λεω-υπαγορευω τι να γραψει στις απαντησεις αναπτυξεις........ οποτε εξαρταται κ απο την περιπτωση.......
εχεις δικιο....ειναι παιδια....σκεψου...περυσι..ηταν στ' δημοτικου κ το παιδι εκανε για χρονια πιανο με το ζορι...χωρισ να του αρεσει....ηθελε να γραφτει μπασκετ κ δεν τον αφηνε...κ το παιδι ειχε κατι νευρα...συν τα ψυχολογικα προβληματα συν το οτι ειναι κ υπερκινητικο...φαντασου τωρα πως ηταν το παιδι.....(συχνα το χτυπαει κιολας για να διαβασει....) κ εκατσα κ την παρακαλουσα κ της εξηγουσα οτι το παιδι το χρειαζεται να το μπασκετ.....του χρειαζεται να διοχετευσει καπου την ενεργεια του κ τα νευρα του κ να κανει κ κατι που του αρεσει....να ξεσπαει κιολας.....κ τον εγραψε με τα χιλια ζορια....αλλα μετα τον ξανασταματησε....... της ειπα να τον παει σε ειδικο βεβαια αλλα δεν..... τι να κανω....
Κατάλαβα. Πράγματι κρίμα για το παιδί. Τι να πω...... Κι εμένα μου έχουν τύχει μανάδες που φορτώνουν τα παιδιά σαν γαιδούρια και ξεχνάνε το πιο απλό: ότι είναι παιδιά! Και μετά θα φτάσουν στο Λύκειο και θα κάνουν ένα ωραιότατο ΜΠΑΜ και θα απορούν οι μανούλες: μα καλά, τι έπαθε το παιδί μου;! Η δικαιολογία αυτών των μανάδων είναι ότι αφού μπορεί το παιδί να γίνει ακόμα καλύτερο, γιατί να μην γίνει; Γιατί απλούστατα ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ! Και δεν είναι καθόλου περίεργο. Το θέμα δεν είναι αν το παιδί παίρνει 20άρια, αλλά να έχει μυαλό. Αν έχει, τότε ακόμα κι αν στο σχολείο είναι του 15, στην μετέπειτα ζωή του δε θα χαθεί.
Λίγο άσχετη η ερώτησή μου, αλλά δεν ήξερα πού να τη γράψω. Έχω μια μαθήτρια φέτος στην Α Γυμνασίου. Το παιδί έχει τρομερά προβλήματα, δεν έχω συναντήσει ξανά κάτι παρόμοιο. Έχει σίγουρα κάποια (ή κάποιες) μαθησιακή δυσκολία, ενώ η αντίληψή της και η συμπεριφορά της ταιριάζουν περισσότερο σε παιδί 5 χρονών. Αφού πέρασα όλο το Σ/Κ σκεφτόμενη τί να κάνω, αποφάσισα χθες να μιλήσω στη μαμά της. Της είπα κάποιες από τις διαπιστώσεις μου και της πρότεινα να πάει μια βόλτα στα ΚΔΑΥ (ή όπως αλλιώς λέγονται τωρα), μπας και βγάλουμε μια άκρη και βοηθηθεί και το ίδιο το παιδί.Η απάντησή της ήταν αρνητική και κάθετη, καθώς, όπως μου είπε, αντιλαμβάνεται και η ίδια ότι υπάρχει πρόβλημα αλλά δε θέλει να στιγματιστεί το παιδί της και να του κολλήσουν "ταμπέλες". Οκ, δεκτό... Κάτω από αυτές τις συνθήκες όμως, πραγματικά δε μπορώ να κάνω μάθημα, δε μπορώ να βοηθήσω το παιδί πουθενά. Δυσκολεύεται ακόμα και να διαβάσει, δε ξέρει να διαβάζει... Παιδευόμασταν μία ολόκληρη ώρα χθες (χωρίς υπερβολή) για να κατανοήσει ότι την Οδύσσεια την έγραψε ο Όμηρος και όχι ο Οδυσσέας. Εννοείται ότι δεν προλάβαμε να κάνουμε τίποτα άλλο από τα άλλα της τα μαθήματα. Μόνο που σκέφτομαι ότι πρέπει να της εξηγήσω και το Ομηρικό ζήτημα αργότερα, με πιάνει ταχυπαλμία...Πώς μπορώ να βοηθήσω ένα τέτοιο παιδί? Δε με πειράζει να ζοριστώ, αλλά βλέπω ότι είναι δώρον άδωρον... Την επόμενη μέρα ξεχνάει τα πάντα. Τί θα γράψει ρε γαμώτο στις εξετάσεις?
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με μένα... Βέβαια, στη δική μου περίπτωση, οι γονείς παραδέχονται μεν το πρόβλημα, δε θέλουν όμως να το αντιμετωπίσουν. Από την άλλη, δεν έχω ιδέα από ειδική αγωγή, αλλά και να είχα, δε θέλουν να μπουν στη διαδικασία αυτή. Τους πρότεινα έστω να βρουν μια φιλόλογο με ειδίκευση στην ειδική, αλλά ακόμα κι αυτό το θεωρούν "στιγματισμό". Χώρια που μου έριξαν και σπόντα του στιλ "ζορίζεσαι και τα παρατας"...