0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη μου, Dwrina, αλλά έκανα πίσω, γιατί ήξερα ότι στην αττική πεζογραφία η γενική του δημιουργού εξαρτάται από ουσιαστικά, όχι από επίθετα. Και βλέπω τώρα ότι όλα τα παραδείγματα του Schwyzer με τέτοια γενική από παθητικές μετοχές ή ρηματικά επίθετα προέρχονται από τον ποιητικό λόγο. Αυτό βέβαια μπορεί να είναι απλώς συμπτωματικό, δεν αποδεικνύει ότι αποκλείονται τέτοιες περιπτώσεις και στην πεζογραφία· ίσως μάλιστα η γενική με το ἐναγὴς να είναι μια έκφραση που κληροδοτήθηκε αυτούσια από τον ποιητικό στον αττικό πεζό λόγο.
Ψάχνοντας πέρυσι δεν κατάφερα να βρω κάτι σχετικό στην αγορά, οπότε ετοίμασα μόνος μου τα κριτήρια αγνώστου που διδάχθηκαν στην πορεία του σχολικού έτους.
Δεν αποκλείεται να συμβαίνει αυτό, αφού η φράση δεν διατυπώνεται από τον Αισχίνη. Ο Smyth (2364) γράφει για αυτήν quoted from an ancient imprecation.
ὅσα μὲν γὰρ ἐμοὶ χρήσιμοι ὑμεῖς ἐστε, τὰ μὲν καὶ σὺ ἔφθης εἰπών, τὸ δὲ μέγιστον ἐγὼ σύνοιδα ἐμαυτῷ: η αναφορική πρόταση βρίσκεται σε θέση γενικής διαιρετικής ή αιτιατικής, στην οποία, αιτιατική, ακολουθεί επιμεριστική παράθεση;
Η αναφορική πρόταση βρίσκεται σε θέση ουσιαστικού σε αιτιατική και χρησιμεύει ως αντικείμενο του εἰπὼν και του οἷδα [αυτό είναι το δεύτερο ρήμα (Ξενοφ. ΚΑ, ΙΙ, 5, 23), όχι το σύνοιδα ἐμαυτῷ], ενώ τα τὰ μέν, τὸ δὲ μέγιστον είναι επιμεριστική παράθεση σ' αυτήν.
Η ουσία της δομής, apri, είναι όπως την περιγράφεις, αυτό είναι σίγουρο. Θα πάρω όμως το παράδειγμα που παρέθεσες από τον Θουκυδίδη, για να εξηγήσω τη σκέψη μου.Και πρώτα απ' όλα για τους τύπους: οι επιμεριστικές παραθέσεις (αἱ μέν, ὀλίγαι δέ), ως προσδιορισμός, έχουν δευτερεύοντα ρόλο στη δομή, ενώ ο προσδιοριζόμενος όρος (οἰκίαι) πρωτεύοντα. Σκέφτηκα λοιπόν ότι πρέπει να δώσουμε και σ' αυτόν έναν συντακτικό χαρακτηρισμό. Αναρωτιέμαι αν αρκεί στη συντακτική ανάλυση να πούμε ότι ο όρος αυτός τίθεται ομοιόπτωτα αντί γενικής διαιρετικής· αλλά όταν μιλάμε για ομοιόπτωτους προσδιορισμούς, ξέρουμε ότι αυτοί οφείλουν την πτώση τους στο προσδιοριζόμενο και όχι το ανάποδο, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να χαρακτηρίσουμε συντακτικώς τον προσδιοριζόμενο όρο και μετά τον ομοιόπτωτο προσδιορισμό.Έπειτα επί της ουσίας: στο συγκεκριμένο παράδειγμα, δεν έπαθαν ασφαλώς όλες οι οικίες το ίδιο πράγμα, αλλά οι καταστάσεις, στο σύνολό τους, που περιγράφονται από τα ακόλουθα ρήματα αφορούν όλα τα σπίτια· επειδή όμως οι καταστάσεις αυτές δεν είναι ίδιες για όλες τις οικίες, διαιρούνται σε δύο μέρη με το δικό της η καθεμιά υποκείμενο. Επομένως, ο όρος οἰκίαι θεωρώ πως είναι το υποκείμενο του όλου (δηλαδή και των δύο καταστάσεων στο σύνολό τους), ενώ οι επιμεριστικές παραθέσεις τα υποκείμενα εκάστου μέρους.Και για το δεύτερο παράδειγμά σου την ίδια σκέψη έκανα: ο όρος οἱ στρατηγοὶ είναι το υποκείμενο του όλου (αφού είναι βέβαιο πως όλοι οι στρατηγοί απολογήθηκαν βραχέως), ενώ η επιμεριστική παράθεση ἕκαστος, που προστέθηκε προς έξαρση της ατομικής συνεισφοράς σε ό,τι σημαίνει το ρήμα, είναι το υποκείμενο του μέρους, το οποίο συμφωνεί κατ' αριθμό με το ρήμα.Όπως κατάλαβες, αυτό που με απασχολεί είναι το ομοιόπτωτο του προσδιοριζόμενου όρου. Δεν μπορώ δηλαδή αυτό να το αφήσω χωρίς συντακτικό χαρακτηρισμό με τη δήλωση μόνο ότι επέχει τη θέση της γενικής διαιρετικής· εκτός αν του δώσουμε δευτερεύοντα ρόλο στη δομή και πούμε ότι η πτώση του οφείλεται σε έλξη από την πτώση της επιμεριστικής παράθεσης, η οποία αποτελεί και τον βασικό όρο. Αν όμως έτσι είναι τα πράγματα, δεν πρέπει να κάνουμε λόγο για ομοιόπτωτο προσδιορισμό.Υπάρχουν πάντως και μορφές επιμεριστικής παράθεσης στις οποίες το προσδιοριζόμενο δεν κείται αντί γενικής διαιρετικής: Δημοσθ., κατ' Ἀριστογ. Α΄, 89 ὑμεῖς ... τὴν πόλιν οἰκεῖτε ..., οἱ μὲν οὕτως ὁρῶντες ..., οἱ δ' οὕτω ποιοῦντες.
Τοῖς δὲ Μαρδονίου πρέσβεσιν ἀπεκρίναντο (οἱ Ἀθηναῖοι) τὸ ἐρωτώμενον. Ακολουθεί ευθύς λόγος με εισαγωγικά. Τι είναι συντακτικά το ἐρωτώμενον; Άμεσο αντικείμενο δεν μου ταιριάζει, γιατί το άμεσο αντικείμενο θα ήταν το τι απάντησαν (ίσως ένα τάδε), αλλά δεν υπάρχει γιατί δίνεται με τον ευθύ λόγο. Μήπως τὸ ἐρωτώμενον είναι αιτιατική αναφοράς;