0 μέλη και 4 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Υπάρχουν ήδη διδάκτορες στην ηλικία μου. Παίζει να υπάρχουν και λέκτορες. Αναπληρωτές στη γενική παιδεία δεν υπάρχουν. Αντίθετα στα 40+ υπάρχουν χιλιάδες μόνιμοι, οπότε δεν είστε η αδικημένη γενια που περιγράφεις.
Κανενα συστημα διορισμου ειτε τωρα ειτε παλιοτερα δεν απαντα στο ερωτημα του Υπερπληθωρισμου των πτυχιουχων την στιγμη που το Μαθητικο δυναμικο βαινει μειουμενο με την παροδο του χρονου... https://commonality.gr/gia-mia-enallaktiki-protasi-diorismou-ekpedeftikon/?
Είναι γνωστό ότι ο ΑΣΕΠ ως ιδέα - γιατί είναι ύψιστη ιδέα- συνελήφθη και εφαρμόστηκε από κυβέρνηση του Πασοκ. Κι ας πλήττονταν οι πασόκοι βουλευτές οι οποίοι έβγαιναν στην περιφέρειά τους με ρουσφέτια και διορισμούς. Είναι πολιτική ανδρεία! Πολλοί τον εμίσησαν. Με θλίβει όμως το γεγονός ότι τον μίσησαν και εκπαιδευτικοί. Μας έχω για μορφωμένους ανθρώπους που πρωτίστως σημαίνει με ηθική συνείδηση, κατόπιν με πολιτική και κοινωνική συνείδηση. Μπορεί να μην αριστεύσω ή να μην πετύχω ούτε καν τους καλούς βαθμούς των προηγούμενων διαγωνισμών, αλλά προτιμώ να ξαναδοκιμαστώ σε έναν αξιοκρατικό διαγωνισμό, παρά να "σαβουριάζω" τα πτυχία μου, εξισώνοντάς τα π.χ. με άλλων, οι οποίοι τα απέκτησαν με χίλιους δυο τρόπους κι όχι διαβάζοντας. Για εμάς που μεταπτυχιακά και διδακτορικά (στον δρόμο...) τα αποκτήσαμε, μελετώντας, ο διαγωνισμός δεν φαντάζει πεδίο μάχης. Ας ηρεμήσουμε λίγο...δεν είναι και υποχρεωτικό κανείς να συμμετέχει, αφού δεν είναι αναγκαστικό να εργαστεί κανείς σε δημόσιο σχολείο. Για να προλάβω τους άλλους ασεπίτες, μια κάποια μοριοδότηση των παλαιότερων διαγωνισμών είναι θεμιτή, εφόσον δεν αποκλείει την επιτυχία από κάποιον που δεν είχε την ευκαιρία να δώσει ποτέ (οι νεότεροι απόφοιτοι, που πλεόν είναι μεγάλοι κι αυτοί!).Τέλος, έχω πειστεί πια ότι απλώς κάποιοι συνάδελφοι δεν θέλουν να γίνονται διορισμοί με όποιον τρόπο, γιατί έχουν βολευτεί στην κατεστημένη κατάσταση. Είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις τον κίνδυνο της ανεργίας - το ξέρω καλά-, κάποιοι την έχουμε φάει με το κουτάλι, δεν την τρέμουμε πια. Είμαστε άξιοι για πολλά. Μην υποτιμάτε τους εαυτούς σας, συνάδελφοι. Μια θέση να εξασφαλιστούμε επιζητούμε, ναι θεμιτό, αλλά με τρόπους δίκαιους, ηθικούς, θεμιτούς, χωρίς να αδικούμε άλλους. Το έχω ξαναπεί, δεν μπορώ να κοιτάξω στα μάτια μαθητές μου που αγαπούν την εκπαίδευση και επέλεξαν, κι ας γνώριζαν τις δυσκολίες για την αποκατάστασή τους την επαγγελματική, σχολές "καθηγητικές", να τους πω: "δεν έχει θέση για εσάς! Προηγούμαστε άλλοι!" Είναι Υ
Αφού είναι ανεπαρκείς οι καθηγητικές σχολές εγώ λέω να τις καταργήσουν. Να πάμε φροντιστήρια για ασεπ (όσοι έχουν το παραδακι)να διαβάζουμε εσαει (που θα πάει κάποτε στα σαράντα, στα πενήντα, στα εξηντα) θα μας κάτσει και ίσως να αφήσουμε τους άλλους να κάνουν παιδιά, να ζουν...Ενώ εμείς θα είμαστε χωμένοι στα βιβλία μας.
Τελος οποιος αισθανεται οτι "δεν ζει" επειδη δεν διοριστηκε (και δεν προκειται να διοριστει επειδη πλεον δεν θα υπαρχουν θεσεις) προφανως θα αισθανεται δυστυχισμενος και κατα τη γνωμη μου θα πρεπει να αλλαξει επαγγελμα( οπως καναμε τοσες και τοσοι).
Οχι αυτο που λες ειναι λαθος...τι να κανει ενας φιλολογος...να γινει χτιστης η ψαρας η εργατης και που ακριβως ?Το προβλημα για εμενα ξεκιναει απο την παντελη ελλειψη σχολικου προσανατολισμου...και φυσικα δεν λυνεται με την συσσωρευση πτυχιων εφοσον το πρωτο "απετυχε"...
Οχι αυτο που λες ειναι λαθος...τι να κανει ενας φιλολογος...να γινει χτιστης η ψαρας η εργατης και που ακριβως ?Το προβλημα για εμενα ξεκιναει απο την ελλειψη σχολικου προσανατολισμου...και φυσικα δεν λυνεται με την συσσωρευση πτυχιων εφοσον το πρωτο "απετυχε"...
Τι να κανει...Καλη ερωτηση...Με απλη κατα τη γνωμη μου απαντηση:Οτι.μπορεσει.Δηλαδη οτι μπορεσει να βρει.Τι αλλο?
Και όμως συνάδελφε! Όσοι διδάξαμε έστω για λίγο, ειδικά στις φιλοσοφικές σχολές οδηγούνται χιλιάδες μαθητές. Και μάλιστα με ανεπάρκεια σε γνώσεις (επειδή δεν έχουν ζήτηση στρέφονται εκεί οι αδύναμοι μαθητές), με αποτέλεσμα οι καθηγητές των φιλοσοφικών σχολών να δυσκολεύονται να διδάξουν βασικά αντικείμενα. Όλοι αυτοί οι εν δυνάμει απόφοιτοι θα ζητήσουν διορισμό και θα αισθάνονται αδικοιμενοι. Το δράμα δεν έχει τέλος.