Αρχαία Ελληνικά: Γραμματική

[apri]

Δεν έχω πρόχειρο το Liddell-Scott, αλλά μού φαίνονται πολύ οικείοι οι τύποι γενηθήσομαι και εγενήθην. Ίσως, να έγιναν πιο εύχρηστοι μεταγενέστερα. (π.χ Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου, ελθέτω η

[PDE ads]

[virgi]

Αυτο το συγγενης πως κλινεται? Συμφωνα με το ποιητης ή μηπως παρουσιαζει καποια ανωμαλια??

[elytron]

Όπως το αληθής, Γραμματική Αρχαίας Ελληνικής (έκδοση για το σχολείο), σελ. 109

[Dros]

Το ποιητης ειναι ουσιαστικο α/κλισης.Ο,η συγγενης ειναι σιγμοληκτο επιθετο οξυτονο της τριτης κλισης και κλινεται συμφωνα με το αληθης.

[PDE ads]

[Iaki]

καλησπέρα! μια ερώτηση παρακαλώ:

στο ἱστᾶσι γιατί το α είναι μακρόχρονο;;
δε λέμε ότι το θέμα -στη- είναι το ισχυρό και είναι μακρόχρονο, ενώ το θέμα -στα- είναι αδύναμο και είναι βραχύχρονο;;

επίσης, ενώ λέμε πᾶς, λέμε πάντες. (το α στην πρώτη περίπτωση είναι μακρό ενώ στη δεύτερη βραχύ). Αυτό συμβαίνει γιατί το πᾶς στην ουσία είναι παντ-ς, απλοποιείται το τ, φεύγει το ν και εκτείνεται το α από βραχύ σε μακρό;; (αναπληρωματική έκταση δεν λέγεται αυτό;

[gringa]

Για το ἱστᾶσι έχω την εντύπωση ότι είναι μακρό γιατί είναι προϊόν συναίρεσης
Έχουμε δηλαδή το αδύνατο θέμα "ιστα" και βάζουμε την κατάληξη του Γ πληθυντικού των ρημάτων της

[apri]

καλησπέρα! μια ερώτηση παρακαλώ:

στο ἱστᾶσι γιατί το α είναι μακρόχρονο;;
δε λέμε ότι το θέμα -στη- είναι το ισχυρό και είναι μακρόχρονο, ενώ το θέμα -στα- είναι αδύναμο και είναι βραχύχρονο;;

H κατάληξη στο γ' πληθυντικό είναι -ασι: π.χ τιθέ-ασι, διδό-ασι, δεικνύ-ασι.
Στο ίστημι και στο ίημι γίνεται συναίρεση: ἱστά-ασι-------ἱστᾶσι
                                                        ἱέ-ασι---------ἱᾶσι

επίσης, ενώ λέμε πᾶς, λέμε πάντες. (το α στην πρώτη περίπτωση είναι μακρό ενώ στη δεύτερη βραχύ). Αυτό συμβαίνει γιατί το πᾶς στην ουσία είναι παντ-ς, απλοποιείται το τ, φεύγει το ν και εκτείνεται το α από βραχύ σε μακρό;; (αναπληρωματική έκταση δεν λέγεται αυτό;

Ναι, έχουμε αντέκταση ή αναπληρωματική έκταση, όπως στο ιμας (ιμαντ-ς), οδούς (οδόντ-ς) κλπ.

[Iaki]

apri και gringa είστε φοβερές!

ήταν τόσο απλό... ευχαριστώ για ακόμα μια φορά!! 

[daffyduck]

εγώ πάλι έχω μια άλλη απορία.

Τι γίνεται με τα δίχρονα φωνήεντα στα βαρύτονα αφωνόληκτα ρήματα της α' συζυγίας; Υπάρχει ασφαλής κανόνας για το πότε/ποια είναι μακρόχρονα και πια βραχύχρονα;

Ξέρω ότι σε αυτά που λήγουν σε -ττω (πχ τάττω, φράττω κλπ) είναι όλα βραχύχρονα εκτός από το πράττω όπου το α είναι μακρό.
Τι γίνεται όμως με τα υ-, ι- στα άλλα ρήματα όπως κηρύττω, τρίβω, ρίπτω, φρίττω κλπ 

Όποιος μπορεί ας δώσει τα φώτα του...

[Dros]

Ποσοτητα διχρονων.Τα σε -ττω ρηματα εχουν το διχρονο στην παραληγουσα βραχυ πλην των ρηματων /πραττω, κηρυττω φριττω.Τα σε -πτω ρηματα εχουν το διχρονο βραχυ πλην των ρηματων/πιπτω,κυπτω, νιπτω,ριπτω. Τα σε -ζω ρηματα εχουν το διχρονο βραχυ πλην των ρηματων που δηλωνουν ηχο. Τα σε -υω εχουν το διχρονο μακρο εκτος απο το/λυω,που εχει το διχρονο βραχυ στον παρακειμενο.

[daffyduck]

Σ' ευχαριστώ πολύ Dros, αυτό ακριβώς έψαχνα!  Η πηγή σου; Είναι κάπου συγκεντρωμένα αυτά;

[Dros]

Οχι,αλλα ειναι αποτελεσμα ερευνας και διαβασματος των τελευταιων 20 χρονων. Απο διαφορες γραμματικες, απο προσωπικη παρατηρηση γραμματικων τυπων, απο πανεπιστημιακες σημειωσεις ,υπευθυνα αναφερθηκα στην ποσοτητα διχρονων.Αν σε ενδιαφερουν οι γραμματικες που εχουν αναφορα στο συγκεκριμενο ζητημα ευχαριστως να σου τις αναφερω.

[desperino]

Μπορείς να τα βρεις σε γραμματικές, όπως στη "Γραμματική της Αρχαίας Ελληνικής" Κων/νου

[Dros]

Desperino,με προλαβες,καθως ετοιμαζομουν να επανερθω στο θεμα για να συμπληρωσω τα,θυω και δυω που ξεχασα μαζι με το λυω.