Βάσεις 2025: Τέλος εποχής για τα φιλολογικά τμήματα;

[Έσπερος]

Στη δευτεροβάθμια ό,τι κερδίζει μια ειδικότητα σε ώρες το χάνει αυτόματα μια άλλη. Κι έτσι φαγωνόμαστε μεταξύ μας.

Το ότι φαγωνόμαστε μεταξύ μας δείχνει το επίπεδό μας. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει σχεδιασμός για το τι είναι αναγκαίο να διδαχτούν οι μαθητες.

[PDE ads]

[leon.]

Το ότι φαγωνόμαστε μεταξύ μας δείχνει το επίπεδό μας. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει σχεδιασμός για το τι είναι αναγκαίο να διδαχτούν οι μαθητες.

Αναγκαίο είναι να διδαχτούν ό,τι ορίζει ο (εκάστοτε) μινίστρος. Κι αυτό που ορίζει αυτός είναι ό,τι του υπαγορεύει η καμαρίλα του.

[Elpida!!!]

Καλημέρα συνάδελφοι. Για εμένα θα έπρεπε να ενταχθει μία ώρα Δημιουργικής Γραφής στο Λυκειο. Τα παιδιά έχουν να ανάγκη να εκφραστούν, να δοκιμαστούν, να γνωρίσουν τον εαυτό τους μέσω της γραφής.

[emmaki]

Καλημέρα συνάδελφοι. Για εμένα θα έπρεπε να ενταχθει μία ώρα Δημιουργικής Γραφής στο Λυκειο. Τα παιδιά έχουν να ανάγκη να εκφραστούν, να δοκιμαστούν, να γνωρίσουν τον εαυτό τους μέσω της γραφής.

Γιατι δημιουργικης γραφης; Και θεωρειτε οτι ολοι θελουν να εκφραζονται μεσω αυτης; Ή θεωρειτε οτι ολοι οι φιλολογοι εχουν υη γνωση του τι ειναι η δημιουργικη γραφη;

Αυτο που δεν εχει το σχολειο ειναι ευκαιριες εκτονωσης! Ειτε με μουσικη, ειτε με αθλητισμο, ειτε με γραφη, ειτε με ζωγραφικη, ειτε με τραγουδι, ειτε με ο, τι μπορει να ταιριαζει στον καθενα!!!


Οσο για το θεμα το νηματος…. Διαβαζω (αποσπασματικα ειναι η αληθεια) τοσες μερες. Η πτωση των βασεων των φιλολογιων ειναι μεγαλο θεμα. Ομως, οταν υπαρχουν τοσες σχελες που βγαζουν φιλολογους και οταν η επαγγελματικη αποκατασταση αυτων* ειναι στα ταρταρα, δεν θα πρεπει αυτο να προκαλει εκπληξη! Για ποιο λογο να θελει να γινει καποιος φιλολογος, περα απο την προσωπικη του «τρελα»;! Και αυτοι γινονται, και ειναι αυτοι που περνανε πρωτοι στις σχολες (γιατι οι πρωτοι περνανε με υψηλη βαθμολογια).


*Πρεπει καποια στιγμη να αποσυνδεθει στο μυαλο ολων μας το αντικειμενο σπουδων απο τη επαγγελματικη αποκατασταση και ειδικα την αποκατασταση στο δημοσιο. Δεν ειναι δυνατον 60.000 ατομα που μπαινουν καθε χρονο στα πανεπθστημια της χωρας (δεν υπολογιζω οσους φευγουν εξω) σε 4-5 χρονια να δουλευουν πανω σε αυτο που σπουδασαν! Ειναι αδυνατο να απορροφηθουν ακομα και στον ιδιωτικο τομεα! Δεν βγαινουν τα νουμερα!

[PDE ads]

[Landau]

Σωστά, δεν βγαίνουν τα νούμερα (σε όλες τις ειδικότητες), ακόμα κι αν γίνονταν περισσότεροι διορισμοί (πώς; με 15αρια τμήματα, που σημαίνει νέες κτιριακές υποδομές κ.ο.κ.). Αλλά πότε έγινε κάποιος προγραμματισμός στον αριθμό των εισακτέων; Αύξαναν τον αριθμό τους τα προηγούμενα χρόνια για πολιτικούς λόγους. Θυμάμαι στο δικό μου τμήμα (Φυσικής) πριν πολλά χρόνια γινόταν σταδιακή αύξηση εισακτέων, ενώ οι θέσεις στα εργαστήρια και στις αίθουσες ήταν εκ των πραγμάτων περιορισμένες (σχεδόν οι μισές, όπως έλεγαν τότε). Δεν ρωτούσαν ποτέ τα ίδια τα πανεπιστήμια και τις σχολές. Τώρα τι κάνουν; Με τεχνητό τρόπο (ΕΒΕ) ελαττώνουν τους εισακτέους, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται στρεβλώσεις.
Όλα αυτά τα κάνει η πολιτική ηγεσία χωρίς προγραμματισμό και χωρίς συντονισμό με τα παν/μια.

[emmaki]

Σωστά, δεν βγαίνουν τα νούμερα (σε όλες τις ειδικότητες), ακόμα κι αν γίνονταν περισσότεροι διορισμοί (πώς; με 15αρια τμήματα, που σημαίνει νέες κτιριακές υποδομές κ.ο.κ.). Αλλά πότε έγινε κάποιος προγραμματισμός στον αριθμό των εισακτέων; Αύξαναν τον αριθμό τους τα προηγούμενα χρόνια για πολιτικούς λόγους. Θυμάμαι στο δικό μου τμήμα (Φυσικής) πριν πολλά χρόνια γινόταν σταδιακή αύξηση εισακτέων, ενώ οι θέσεις στα εργαστήρια και στις αίθουσες ήταν εκ των πραγμάτων περιορισμένες (σχεδόν οι μισές, όπως έλεγαν τότε). Δεν ρωτούσαν ποτέ τα ίδια τα πανεπιστήμια και τις σχολές. Τώρα τι κάνουν; Με τεχνητό τρόπο (ΕΒΕ) ελαττώνουν τους εισακτέους, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται στρεβλώσεις.
Όλα αυτά τα κάνει η πολιτική ηγεσία χωρίς προγραμματισμό και χωρίς συντονισμό με τα παν/μια.

Οι σχολες εχουν λογο, τυπικα! Δεν εισακουγονται!

Στο τμημα που ειμαι εγω ζηταμε 130 εισακτεους καθε χρονο. Μας στέλνουν 240! Εγγραφονται ολοι, αρα δυνητικα μπορει να εχουμε απο 240 ατομα σε καθε ετος, πρακτικα εχουμε γυρω στα 200….
Εχουμε 13 μελη ΔΕΠ, 3 ΕΔΙΠ, 1 ΕΕΠ  αλλα 2 που τα μοιραζομαστε με το δίπλανο τμημα!
Η μεγαλυτερη αιθουσα που εχουμε χωραει 190 ατομα……
Τα σχολεια στα οποια μπορουμε να στειλοθμε για πρακτικη, εννοειται οτι δεν επαρκουν, καιως μιλαμε για επαρχια, αρα βρισκουμε αλλες «δημιουργικες» λυσεις με πρακτικη σε ολη τη γεωγραφικη περιφερεια (οχι περιφερειακη ενοτητα)….

Οι αποφασεις παιρνονται κεντρικα

[Έσπερος]

Η αποκατάσταση και δη στο δημόσιο πρέπει να αποσυνδεθεί από τις σπουδές, ισχύει. Όμως ο απόφοιτος ΑΕΙ θα πρέπει να μπορεί να εργαστεί σε θέσεις που απαιτούν ένα επίπεδο. Είναι άλλο να πεις ότι σπούδασες φιλολογία και εργάζεσαι σε έναν εκδοτικό οίκο ή έναν πολιτιστικό φορέα ενός δήμου και άλλο να είσαι φιλόλογος και να εργάζεσαι σε κατάστημα ρούχων - όχι σα φοιτητικό επάγγελμα αλλά σαν κανονική μόνιμη δουλειά.

[apri]

Η αύξηση των εισακτέων και των σχολών ήταν πάντα ένα θέμα συνολικού βολέματος.
Οι τοπικές κοινωνίες είχαν ένα εύκολο κέρδος, ειδικά πριν αυξηθεί παντού ο τουρισμός.
Οι καθηγητές και οι υπάλληλοι έβρισκαν θέσεις.
Και οι οικογένειες ζούσαν τον μύθο ότι το παιδί τους πήγε στο πανεπιστήμιο, ακόμα κι αν δεν ήταν εκεί η κλίση του, με μια στρεβλή ταύτιση της πανεπιστημιακής με τη βασική εκπαίδευση στην οποία πρέπει όλοι να έχουν πρόσβαση.
Ποιες καλές θέσεις να βρουν μετά, αν η προσφορά ήταν υπερπολλαπλάσια της ζήτησης;

Αν, λοιπόν, απλώς μειώνονταν οι εισαχθέντες, θα το έλεγα και υγιές ως έναν βαθμό. Το ότι ταυτοχρόνως έχει πέσει και η απόδοσή τους όμως δεν είναι.

Τη δεκαετία του '60 που ήταν ο πατέρας μου στο Φυσικό Τμήμα ήταν όλοι κι όλοι 80 φοιτητές στο έτος του. Αλλά δεν έμπαιναν με 11 και 12.

Εμένα γενικά με προβληματίζει ότι όχι μόνο στους μαθητές, αλλά σε όλες τις κατηγορίες ανθρώπων γύρω μου υπάρχει μια τάση μειωμένης απόδοσης με ό,τι καταπιάνονται, ένα μειωμένο ενδιαφέρον να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, αφού τίποτα δεν τους εμπνέει. Με την απλή διεκπεραίωση, όμως, δεν μπορεί να προκύψει κάτι καλύτερο από τον βάλτο.

[Scout]

(Προσοχή, ακολουθεί βιωματικό μήνυμα.)

Ο μεγάλος μου γιος, που από το φθινόπωρο θα φοιτήσει στη Β΄ λυκείου, θέλει να γίνει αρχαιολόγος. Το έχει βάλει αμέτι μουχαμέτι από τη Γ΄ δημοτικού, σε βαθμό που να έχω σιχτιρίσει την ώρα που τον είχαμε πάει τότε σε μια έκθεση-αναπαράσταση του αιγυπτιακού πολιτισμού στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, και έκτοτε "κόλλησε".

Του έχουμε εξηγήσει, η γυναίκα μου και εγώ, αναλυτικά τις μηδενικές επαγγελματικές προοπτικές στην Ελλάδα. (Ειδικά εγώ του έχω πει επανειλημμένα -και τσαντίζεται όταν το ακούει- ότι αν γίνει απλώς ένας μέτριος αρχαιολόγος, για να βιοποριστεί θα τυλίγει σουβλάκια.) Του έχουμε επισημάνει ότι για να ασχοληθεί επαγγελματικά με την αρχαιολογία και να καταφέρει να είναι "ευτυχισμένος" στον επαγγελματικό τομέα, τον περιμένει ένας μακρύς δρόμος, που προϋποθέτει πολύ γερές και πολυετείς σπουδές σε Ελλάδα και εξωτερικό (για κάποια στάδια των οποίων θα πρέπει να εξασφαλίσει υποτροφίες) και, πιθανότατα, συνεπάγεται και μόνιμη διαμονή/εργασία στο εξωτερικό, για ενασχόληση με την έρευνα που να του αποδίδει ταυτόχρονα ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Του έχουμε αντιδιαστείλει όλα τα παραπάνω με μία (τεκμαιρόμενη) πολύ πιο γρήγορη και πολύ καλύτερη οικονομικά επαγγελματική ενασχόληση με επιστήμς "αιχμής" για τους καιρούς μας. Μέχρι και συμβουλευτική επαγγελματικού προσανατολισμού του κάναμε, σε κάποια σοβαρή εταιρεία στην Αθήνα και -μαντέψτε- εκεί όπου είχα εναποθέσει τις τελευταίες μου ελπίδες μήπως το αποτέλεσμα τού άλλαζε γνώμη, η συμβουλευτική έβγαλε "και μη τη βούλα" ότι οι κλίσεις και τα ψυχολογικά του χαρακτηριστικά είναι για θεωρητικές σπουδές.

Το περίεργο είναι ότι στα 4 χρόνια της μέχρι τώρα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσής του, είναι (σε προφορικά και γραπτά) "ένα κλικ" καλύτερος στα θετικά από όσο στα θεωρητικά μαθήματα!

"Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου", του λέγαμε επί χρόνια και του τονίζαμε τα παραπάνω. Δεν καταλαβαίνει Χριστό. Σε όλα, η σταθερή απάντηση που μας δίνει είναι ότι δεν τον νοιάζει πόσο θα πρέπει να προσπαθήσει και πού θα χρειαστεί να ζήσει και να εργαστεί, αρκεί να γίνει αρχαιολόγος. Το πήραμε λοιπόν κι εμείς απόφαση, και προσπαθούμε πλέον να του αναδείξουμε την ανάγκη της διεπιστημονικότητας στις σύγχρονες σπουδές, ώστε να τα συνδυάσει σε δεύτερο χρόνο. Αρχαιολογία και χημεία ή μαθηματικά για παράδειγμα, που οδηγούν στην αρχαιομετρία. Αρχαιολογία και φυσική ή μηχανική, για κατανόηση των αναγκών που ικανοποιύσαν τα αρχαία κτίσματα. Και πάει λέγοντας.

Αυτό που στο τέλος βάρυνε ιδιαίτερα, ήταν η εξής σκέψη: φανταστείτε, με το δικό μας λέγε-λέγε, (όχι πίεση, απλώς λέγε-λέγε) να άλλαζε γνώμη, να πήγαινε θετική κατεύθυνση, να περνούσε σε κάποια πολυτεχνική σχολή και μια ωραία πρωία στο πρώτο ή στο δεύτερο έτος να τα βροντούσε και να μας έλεγε κατάμουτρα "τα παρατάω, εσείς επιμένατε και πήγα στο Πολυτεχνείο, καλύτερα να πάω να γίνω βιομηχανικός εργάτης". Και να φτάσεις τελικά να πεις το γνωστό αγγλοπρεπές "what a waste...".

Το συμπέρασμα για όλους μας: μήπως πρέπει τελικά να αφήνουμε τα παιδιά να ακολουθήσουν τα όνειρά τους; Ναι μεν οφείλουμε να τους παρέξουμε, γονείς και εκπαιδευτικοί, καθένας για τον κλάδο του, ειλικρινή και εις βάθος πληροφόρηση για τις προοπτικές που θα έχουν, ώστε να είναι τα ίδια σε θέση να πάρουν μια ενημερωμένη απόφαση. Αλλά η απόφαση αυτή, ας είναι μόνο δική τους. Άλλωστε, η επερχόμενη έκρηξη της τεχνητής νοημοσύνης ίσως να ανατρέψει πολλές από τις "σταθερές" που έχουμε, να εξαφανίσει αρκετές από τις σήμερα "πιασάρικες" ειδικεύσεις, και τελικά οι ανθρωπιστικές επιστήμες να επανέλθουν στο προσκήνιο παίρνοντας μια ιδιότυπη "εκδίκηση".

[leon.]

(Προσοχή, ακολουθεί βιωματικό μήνυμα.)

Ο μεγάλος μου γιος, που από το φθινόπωρο θα φοιτήσει στη Β΄ λυκείου, θέλει να γίνει αρχαιολόγος. Το έχει βάλει αμέτι μουχαμέτι από τη Γ΄ δημοτικού, σε βαθμό που να έχω σιχτιρίσει την ώρα που τον είχαμε πάει τότε σε μια έκθεση-αναπαράσταση του αιγυπτιακού πολιτισμού στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, και έκτοτε "κόλλησε".

Του έχουμε εξηγήσει, η γυναίκα μου και εγώ, αναλυτικά τις μηδενικές επαγγελματικές προοπτικές στην Ελλάδα. (Ειδικά εγώ του έχω πει επανειλημμένα -και τσαντίζεται όταν το ακούει- ότι αν γίνει απλώς ένας μέτριος αρχαιολόγος, για να βιοποριστεί θα τυλίγει σουβλάκια.) Του έχουμε επισημάνει ότι για να ασχοληθεί επαγγελματικά με την αρχαιολογία και να καταφέρει να είναι "ευτυχισμένος" στον επαγγελματικό τομέα, τον περιμένει ένας μακρύς δρόμος, που προϋποθέτει πολύ γερές και πολυετείς σπουδές σε Ελλάδα και εξωτερικό (για κάποια στάδια των οποίων θα πρέπει να εξασφαλίσει υποτροφίες) και, πιθανότατα, συνεπάγεται και μόνιμη διαμονή/εργασία στο εξωτερικό, για ενασχόληση με την έρευνα που να του αποδίδει ταυτόχρονα ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Του έχουμε αντιδιαστείλει όλα τα παραπάνω με μία (τεκμαιρόμενη) πολύ πιο γρήγορη και πολύ καλύτερη οικονομικά επαγγελματική ενασχόληση με επιστήμς "αιχμής" για τους καιρούς μας. Μέχρι και συμβουλευτική επαγγελματικού προσανατολισμού του κάναμε, σε κάποια σοβαρή εταιρεία στην Αθήνα και -μαντέψτε- εκεί όπου είχα εναποθέσει τις τελευταίες μου ελπίδες μήπως το αποτέλεσμα τού άλλαζε γνώμη, η συμβουλευτική έβγαλε "και μη τη βούλα" ότι οι κλίσεις και τα ψυχολογικά του χαρακτηριστικά είναι για θεωρητικές σπουδές.

Το περίεργο είναι ότι στα 4 χρόνια της μέχρι τώρα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσής του, είναι (σε προφορικά και γραπτά) "ένα κλικ" καλύτερος στα θετικά από όσο στα θεωρητικά μαθήματα!

"Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου", του λέγαμε επί χρόνια και του τονίζαμε τα παραπάνω. Δεν καταλαβαίνει Χριστό. Σε όλα, η σταθερή απάντηση που μας δίνει είναι ότι δεν τον νοιάζει πόσο θα πρέπει να προσπαθήσει και πού θα χρειαστεί να ζήσει και να εργαστεί, αρκεί να γίνει αρχαιολόγος. Το πήραμε λοιπόν κι εμείς απόφαση, και προσπαθούμε πλέον να του αναδείξουμε την ανάγκη της διεπιστημονικότητας στις σύγχρονες σπουδές, ώστε να τα συνδυάσει σε δεύτερο χρόνο. Αρχαιολογία και χημεία ή μαθηματικά για παράδειγμα, που οδηγούν στην αρχαιομετρία. Αρχαιολογία και φυσική ή μηχανική, για κατανόηση των αναγκών που ικανοποιύσαν τα αρχαία κτίσματα. Και πάει λέγοντας.

Αυτό που στο τέλος βάρυνε ιδιαίτερα, ήταν η εξής σκέψη: φανταστείτε, με το δικό μας λέγε-λέγε, (όχι πίεση, απλώς λέγε-λέγε) να άλλαζε γνώμη, να πήγαινε θετική κατεύθυνση, να περνούσε σε κάποια πολυτεχνική σχολή και μια ωραία πρωία στο πρώτο ή στο δεύτερο έτος να τα βροντούσε και να μας έλεγε κατάμουτρα "τα παρατάω, εσείς επιμένατε και πήγα στο Πολυτεχνείο, καλύτερα να πάω να γίνω βιομηχανικός εργάτης". Και να φτάσεις τελικά να πεις το γνωστό αγγλοπρεπές "what a waste...".

Το συμπέρασμα για όλους μας: μήπως πρέπει τελικά να αφήνουμε τα παιδιά να ακολουθήσουν τα όνειρά τους; Ναι μεν οφείλουμε να τους παρέξουμε, γονείς και εκπαιδευτικοί, καθένας για τον κλάδο του, ειλικρινή και εις βάθος πληροφόρηση για τις προοπτικές που θα έχουν, ώστε να είναι τα ίδια σε θέση να πάρουν μια ενημερωμένη απόφαση. Αλλά η απόφαση αυτή, ας είναι μόνο δική τους. Άλλωστε, η επερχόμενη έκρηξη της τεχνητής νοημοσύνης ίσως να ανατρέψει πολλές από τις "σταθερές" που έχουμε, να εξαφανίσει αρκετές από τις σήμερα "πιασάρικες" ειδικεύσεις, και τελικά οι ανθρωπιστικές επιστήμες να επανέλθουν στο προσκήνιο παίρνοντας μια ιδιότυπη "εκδίκηση".

Το παιδί είναι στον αντίποδα όσων ανέφερα παραπάνω. Είναι στα μετρημένα στα δάχτυλα παιδιά που αγαπούν τη γνώση. Από μένα ένα μεγάλο μ π ρ ά β ο κι ε ύ γ ε σ' εσάς τους γονείς.

[apri]

(Προσοχή, ακολουθεί βιωματικό μήνυμα.)

Ο μεγάλος μου γιος, που από το φθινόπωρο θα φοιτήσει στη Β΄ λυκείου, θέλει να γίνει αρχαιολόγος. Το έχει βάλει αμέτι μουχαμέτι από τη Γ΄ δημοτικού, σε βαθμό που να έχω σιχτιρίσει την ώρα που τον είχαμε πάει τότε σε μια έκθεση-αναπαράσταση του αιγυπτιακού πολιτισμού στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, και έκτοτε "κόλλησε"

Να είσαι σίγουρος ότι, εφόσον αγαπάει το αντικείμενο, θα βρει άκρη στο τέλος. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις κίνητρο.

Υπάρχει κι ένα καινούργιο Τμήμα στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο που κάνει Ιστορία και Ψηφιακές Ανθρωπιστικές Επιστήμες. Ας ρίξει μια ματιά μήπως τον ενδιαφέρει.
https://history.ionio.gr/gr/news/32466/

[Scout]

Το παιδί είναι στον αντίποδα όσων ανέφερα παραπάνω. Είναι στα μετρημένα στα δάχτυλα παιδιά που αγαπούν τη γνώση. Από μένα ένα μεγάλο μ π ρ ά β ο κι ε ύ γ ε σ' εσάς τους γονείς.

Ευχαριστώ, αλλά το θέμα δεν είναι τα "μπράβο" και τα "εύγε". Το θέμα που πρέπει να απασχολεί εκπαιδευτικούς και γονείς, καθένας με το ρόλο του, είναι το πώς θα βοηθηθούν τα παιδιά να αναπτύξουν ισχυρή επιχειρηματολογία, κυρίως απέναντι στον εαυτό τους, για να επιλέξουν σωστά και να στηρίξουν τις επιλογές τους χωρίς να άγονται και να φέρονται από "μόδες". Το κλειδί είναι να συνειδητοποιήσουν ότι η ζωή εκεί έξω, ό,τι κι αν κάνεις, δεν είναι οι ίνφλουενσερς των σόσιαλ, δεν είναι η (κάθε) Τούνη που βγάζει λεφτά άκοπα -χμμμ, τώρα που το ξανασκέφτομαι, η ψυχούλα της το ξέρει...-, είναι ένας απαιτητικός αγώνας δρόμου αντοχής, που χρειάζεται πολύ κόπο και πολλή αφοσίωση.

[Scout]

Δε θέλουν να κοπιάσουν. Αυτός (το διάβασμα) είν' ο χειρότερος εφιάλτης τους. Βαριούνται μέχρι θανάτου. Ούτε κάποια εκ του φυσικού περιέργεια για τον κόσμο μας και τι συμβαίνει σ' αυτόν και πού ζουν και τι υπάρχει τριγύρω έχουν. Ο χρυσαυγιτισμός στα λύκεια εκεί οφείλεται. Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύ. Ούτε μ' εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις μπορεί να λυθεί. Τι μπορείς να κάνεις για μια κοινωνία που δεν αγαπά τη γνώση; Απλά βλέπεις τ' αναπόφευκτο να 'ρχεται καταπάνω μας.

Δυστυχώς, το πρόβλημα αυτό έχει πολύ βαθύτερες ρίζες, δεν οφείλεται μόνο στις μόδες που δημιούργησαν τα σόσιαλ και το λεγόμενο "digital content" εν γένει. Πρέπει να πάμε πολύ πιο πίσω χρονικά, για να ερμηνεύσουμε τα σημερινά φαινόμενα. Η κυνωνία (sic), ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '90 -περίοδο της απάτης του χρηματιστηρίου, των διακοποδανείων και της αστακομακαρονάδας- όχι απλώς έπαψε να αγαπά τη γνώση, αλλά έχει βουλιάξει στην αντιπνευματικότητα, θεωρώντας "άχρηστες" και "για τεμπέληδες" τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Φυσικά ο νεοφιλελεύθερος κοινωνικός αυτοματισμός που έντεχνα καλλιεργήθηκε τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, συνέβαλε τα μέγιστα προς τούτο. Αν δεν είσαι "καπάτσος", είσαι "ναυάγιο", "παράσιτο" και "φοροφΑγάς" (όπως αρέσκονται να λένε οι συνήθεις φοροφΥγάδες). Και πάνω σε αυτό το μανιχαϊστικό μοντέλο βρίσκει πρόσφορο έδαφος κι ανθίζει ο φασισμός. Δέος και υποταγή στον πλούσιο και ισχυρό, απηνής διωγμός τού αδύναμου. Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο στίχος "το φασισμό, βαθιά κατάλαβέ τον. Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον".

[emmaki]

Η αύξηση των εισακτέων και των σχολών ήταν πάντα ένα θέμα συνολικού βολέματος.
Οι τοπικές κοινωνίες είχαν ένα εύκολο κέρδος, ειδικά πριν αυξηθεί παντού ο τουρισμός.
Οι καθηγητές και οι υπάλληλοι έβρισκαν θέσεις.
Και οι οικογένειες ζούσαν τον μύθο ότι το παιδί τους πήγε στο πανεπιστήμιο, ακόμα κι αν δεν ήταν εκεί η κλίση του, με μια στρεβλή ταύτιση της πανεπιστημιακής με τη βασική εκπαίδευση στην οποία πρέπει όλοι να έχουν πρόσβαση.
Ποιες καλές θέσεις να βρουν μετά, αν η προσφορά ήταν υπερπολλαπλάσια της ζήτησης;

Αν, λοιπόν, απλώς μειώνονταν οι εισαχθέντες, θα το έλεγα και υγιές ως έναν βαθμό. Το ότι ταυτοχρόνως έχει πέσει και η απόδοσή τους όμως δεν είναι.

Τη δεκαετία του '60 που ήταν ο πατέρας μου στο Φυσικό Τμήμα ήταν όλοι κι όλοι 80 φοιτητές στο έτος του. Αλλά δεν έμπαιναν με 11 και 12.

Εμένα γενικά με προβληματίζει ότι όχι μόνο στους μαθητές, αλλά σε όλες τις κατηγορίες ανθρώπων γύρω μου υπάρχει μια τάση μειωμένης απόδοσης με ό,τι καταπιάνονται, ένα μειωμένο ενδιαφέρον να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, αφού τίποτα δεν τους εμπνέει. Με την απλή διεκπεραίωση, όμως, δεν μπορεί να προκύψει κάτι καλύτερο από τον βάλτο.

Εαν μεοωνοταν οι εισακτεοι, αναποφευκτα θα αυξανοταν η βαση εισαγωγης.
Οταν σε μια σχολη μπαινουν 240 ατομα και η βαση ειναι 9,5 και ο πρωτος εχει 19, αν μπουν 100 αυτοι οι 100 θα εχουν πολυ μεγαλυτερες βαθμολογιες!

Θα διαφωνησω στο τιποτα δεν εμπνεει, καθως το βλεπω στους φοιτητες μου. Οταν παρουσιαζω κατι με τροπο που δεν ειναι στειρος και δεν ειναι τελειως θεωρητικος (δυστυχως εχω και τετοια μαθηματα, που τα παλευω οσο μπορω για να τα κανω ενδιαφεροντα), και ενδιαφερονται, και ερχονται, και ερωτησεις κανουν, και εργασιες ζητουν! 

Ειναι γεγονος ομως πως, οπως λεει και μια καθηγητρια στπ τμημα μας, πρεπει να το παροθμε αποφαση οτι καποιοι φοιτητες μας (πρωην μαθητες σας) δεν θα φτασουν ποτε στο σταδιο της λογικης σκεψης του Πιαζε