Σχολικές Εκδρομές

[Έσπερος]

Μου διέφυγε νωρίτερα: για ποια «μόδα» μιλάμε, όταν η συγκεκριμένη πρακτική (λαχειοφόρος, μετά χοροεσπερίδος μάλιστα) ήταν κοινός τόπος ήδη από τη δεκαετία του ‘80, με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για τη λεγόμενη «πενταήμερη»; Ίσως όταν πήγατε εσείς στο λύκειο να είχαν σταματήσει οι χοροεσπερίδες και να μην τις προλάβατε, εμείς οι παλαιότεροι όμως τις προλάβαμε και αυτές, και τις λαχειοφόρους. Δεν πρόκειται λοιπόν για «μόδα». Απλώς, έτσι όπως βλέπω να πηγαίνει το πράγμα με τον ασφυκτικό κρατικό έλεγχο στις ζωές μας, σε λίγο θα υποχρεωθούν τα μαθητικά συμβούλια να αποκτήσουν ΑΦΜ και να φορολογούνται για τις εισφορές που δέχονται…

Μόδα χαρακτηρίζω τις πολυήμερες στα Γυμνάσια, γιατί παγιώθηκαν σχετικά προσφατα. Τα λοιπά δεν είναι μόδες, είναι μια χρόνια κατάντια. Αυτά λοιπόν
τα είδα στο σχολείο μου, και για γυμνάσιο τα θεωρώ ακόμα μεγαλύτερες αθλιότητες. Γενικα επειδή έχω ζήσει τη φάση που όλο το σχολείο περιμένει την εκδρομή και συζητάει μόνο γι αυτό και όλη τους η μαθητική ζωή κινείται γύρω από την εκδρομή, συν την όλη φάση για το ποιος θα συνοδεύσει, τις έχω σιχαθεί. Οι εκδρομές που έχουμε κάνει για ομάδες μαθητών, για περιβαλλοντικά κλπ, δεν είχαν σε καμία περίπτωση τέτοιες παρενέργειες στη σχολική καθημερινότητα.

[PDE ads]

[leon.]

Εγώ διαφωνώ και με εκδρομές στο εξωτερικό για λίγα παιδιά εκλεκτά και με εκλεκτά βαλάντια. Το σχολείο δεν πρέπει να διαχωρίζει μαθητές βάσει κοινωνικού status.

[Έσπερος]

Εγώ διαφωνώ και με εκδρομές στο εξωτερικό για λίγα παιδιά εκλεκτά και με εκλεκτά βαλάντια. Το σχολείο δεν πρέπει να διαχωρίζει μαθητές βάσει κοινωνικού status.

Δεν νομίζω ότι το εξωτερικό είναι πολύ πιο ακριβό από μια πολυήμερη εσωτερικού . Αν κάποιος δίνει για μεσα, σίγουρα μπορεί να κανονίσει να πιεστεί λίγο παραπάνω για έξω που είναι και πιο μοναδικό. Αν κάποιος δεν έχει για έξω, πιθανότατα δεν έχει ούτε για μέσα.

Επίσης δεν είναι όλα τα μερη φτωχοποιημένα. Εμείς όταν οργανώσαμε εξωτερικό για πρώτη φορά, είχαμε επιφύλαξη για το οικονομικό θέμα αλλά δεν υπήρξε ούτε μια διαμαρτυρία, λόγω οικονομικών ιδιαιτεροτήτων του τόπου. Όμως όπως έχω ξαναπεί, εμείς κάνουμε εκδρομές που απευθύνονται σε παιδιά που ενδιαφέρονται για κάτι, ασχέτως αν είναι καλοί μαθητες ή μέτριοι ή και όχι καλοί, σίγουρα όμως έχουν από πίσω τους ένα σπίτι. Επειδή έχει τύχει για προγράμματα ή ομίλους ή μικρές μετακινήσεις άλλες, όντως να αντιμετωπίζουν άτομα πρόβλημα (για πολύ μικρότερε ποσά), εκεί φροντίζει το σχολείο.

Για εμένα είναι πολύ χειρότερο το να πάει όλη η τάξη και να μείνουν πίσω 5-10 παιδιά για οικονομικούς λόγους ή επειδή δεν έχουν παρέα (όπως μας συνέβαινε παλιότερα), σε σχέση με το να φεύγουν περιστασιακά μικρές ομάδες που πάνε κάπου συγκεκριμένα. Γιατί στη δεύτερη περίπτωση, όποιος δεν πάει, έχει κάθε λόγο να αναρωτηθεί γιατί δεν είναι ο ίδιος σ αυτήν την ομάδα κ έχει την ευκαιρία να επιδιώξει να μπει.

[Scout]

Εγώ διαφωνώ και με εκδρομές στο εξωτερικό για λίγα παιδιά εκλεκτά και με εκλεκτά βαλάντια. Το σχολείο δεν πρέπει να διαχωρίζει μαθητές βάσει κοινωνικού status.

Νομίζω ότι το «για λίγα παιδιά» που ανέφερε η Έσπερος δεν έχει να κάνει με το κοινωνικοοικονομικό status των οικογενειών τους, αλλά αφορά στη συμμετοχή τους σε παράλληλες δράσεις της σχολικής ζωής, όπως οι όμιλοι και τα προγράμματα (που συνήθως υλοποιούνται εκτός διδακτικού ωραρίου) ή κάποιοι διαγωνισμοί στους οποίους μπορεί να έχει συμμετάσχει μια ομάδα μαθητών.

[PDE ads]

[Έσπερος]

Νομίζω ότι το «για λίγα παιδιά» που ανέφερε η Έσπερος δεν έχει να κάνει με το κοινωνικοοικονομικό status των οικογενειών τους, αλλά αφορά στη συμμετοχή τους σε παράλληλες δράσεις της σχολικής ζωής, όπως οι όμιλοι και τα προγράμματα (που συνήθως υλοποιούνται εκτός διδακτικού ωραρίου) ή κάποιοι διαγωνισμοί στους οποίους μπορεί να έχει συμμετάσχει μια ομάδα μαθητών.

ναι, αλλά εγω είμαι σε μέρος που ο κόσμος έχει λεφτά. Φαντάζομαι ότι ένα σχολείο μέσης γειτονιάς της Αθήνας ππυ κάνει εκδρομή στο cern, ξέρει ότι δεν απευθύνεται σε οποιονδηποτε μαθητή, γιατί δεν είναι εύκολο για ολουσ, και αν μιλάμε για κάτι τέτοιο δεν θα ήμουν τόσο θετική. Οι δικοί μου μαθητες αν τους έλεγες ότι μπορούν να πάνε σε δυο μαθητικά συνέδρια έξω την ίδια χρονιά, θα γκρίνιαζαν για τις εργασίες ή για το πόσες θέσεις κρίναμε ότι θα διαθέσουμε ή αν θέταμε τον (όχι αυτονόητο για όλους) όρο, οτι κανένας δεν θα κάνει δυο τετοια μεγάλα ταξίδια την ίδια χρονιά. Δεν θα ελεγε κανείς ότι είναι ακριβό και δεν πρέπει να τα ξεμυαλίζουμε,

[Scout]

αν θέταμε τον (όχι αυτονόητο για όλους) όρο, οτι κανένας δεν θα κάνει δυο τετοια μεγάλα ταξίδια την ίδια χρονιά.

Γνωρίζω, πάλι, περίπτωση σχολείου που φέτος διοργάνωσε, στα πλαίσια ομίλων/προγραμμάτων, τρεις εκδρομές. Μία στη Θεσσαλονίκη, μία στην Κυανή Ακτή (αμφότερες σχετιζόμενες με διαγωνισμούς) και μία στην Κωνσταντινούπολη. Τον Οκτώβριο, δε, είχε πάει στο CERN που αναφέρατε (η επίσκεψη είχε κανονιστεί από πέρσι και αφορούσε τάξεις πλην της φετινής Α’). Υπήρχαν αρκετές περιπτώσεις μαθητών που είχαν δηλώσει να πάνε και στις τέσσερεις εκδρομές (η τελευταία ματαιώθηκε δύο μέρες πριν την αναχώρηση, μετά τα επεισόδια για τη σύλληψη του δημάρχου Κωνσταντινούπολης), καθώς δεν υπήρχε κάποιος περιορισμός σαν αυτόν που βάζετε εσείς, παρά μόνο το κριτήριο για το δικαίωμα συμμετοχής στην εκδρομή ήταν προφανώς η συνεπής συμμετοχή στις αντίστοιχες δράσεις όλη τη χρονιά.

[Έσπερος]

Αν συμμετέχουν με συνεπεια στις δράσεις, είναι λίγο μπέρδεμα. Αν όμως το σχολείο θέλει να δώσει ευκαιρίες σε πολλούς μαθητες να πάνε κάπου, θα πρέπει να βάζει ένα φίλτρο. Όχι για το αν ένας μαθητής ομίλων  θα πάει μια φορά ένα βράδυ στην Αθήνα με τον έναν όμιλο και μια φορά κάπου αλλού με τον άλλον, αλλά αν μιλάμε για εξωτερικό και δραστηριότητες με συγκεκριμένο
αριθμό θέσεων, όπου το ταξίδι είναι εξαρχής μέρος του προγραμματισμού, πρέπει να υπάρχει απόλυτη διαφάνεια στα κριτήρια επιλογής των μαθητών και σε καμία περίπτωση να μην μείνει έξω κάποιος που θέλει (και θα είχε τη δυνατότητα να ενταχθεί σε κάποιο πρόγραμμα), επειδή κάποιος άλλος πήγε σε δυο. Το λέω γιατί μας έχει τύχει και αυτό. Πρόγραμμα με αυθαίρετη επιλογή μαθητών που έταζε μεγαλεπήβολες εκδρομές σε παιδιά που ήταν ήδη προγραμματισμένο να πάνε κάπου, και ο «συνάδελφος» δεν
δεχοταν να συζητήσει τίποτα.