Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη

[Sali]

Το "Αρκάς" είναι ουσιαστικό που δηλώνει τόπο καταγωγής σαν τα εθνικά "Έλλην", "Πέρσης" κλπ.
Στο "Αρκάς Λυκομήδης" έχεις δυο ουσιαστικά ίδιου γένους σε apposition, όπου το πρώτο δηλώνει ιδιότητα (καταγωγή) και περιορίζει το δεύτερο που είναι μεν κύριο όνομα, αλλά έχει αόριστη αναφορά (ένας που ονομάζεται Λυκομήδης).

Άρα, έχουμε restrictive/attributive apposition, δηλαδή το "Αρκάς" λειτουργεί σαν επιθετικός προσδιορισμός και γι' αυτό δεν χωρίζεται με κόμμα από το "Λυκομήδης".

Έχει όμως τις ιδιότητες ενός επιθέτου, όταν βρίσκεται σ' αυτή τη διάταξη, έτσι; Να προσθέσω πάντως πως στο λεξικό του Cambridge χαρακτηρίζεται ως adjective, όταν αναφέρεται σε ανθρώπους. Ως κύριο όνομα προσώπου είναι φυσικά ουσιαστικό.

Ουσιαστικοποιούνται όμως αυτά τα ονόματα, όταν δεν προσδιορίζουν αλλά προσδιορίζονται: Πλάτ. Χαρμ. 156d ἔλεγε δὲ ὁ Θρᾲξ οὗτος ὅτι...

[PDE ads]

[apri]

Έχει όμως τις ιδιότητες ενός επιθέτου, όταν βρίσκεται σ' αυτή τη διάταξη, έτσι;

Ναι, αυτό λέω. Είναι μεν γενικώς ουσιαστικό, αλλά όταν βρίσκεται σε apposition με άλλο ουσιαστικό λειτουργεί σαν επίθετο, γιατί δείχνει ιδιότητα.

Στο "ὁ Θρᾲξ οὗτος" δεν ουσιαστικοποιείται, είναι ουσιαστικό. Θα ήταν ουσιαστικό κι ας μην υπήρχε η αντωνυμία.

Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τις δεικτικές αντωνυμίες. Η κύρια φύση τους ήταν αντωνυμική. Όπου βρίσκονταν σε apposition όμως με ουσιαστικό (όπως στο ὁ Θρᾲξ οὗτος) λειτουργούσαν σαν επίθετα.
Και μία από αυτές, η "ο, η, το" στην πορεία έχασε τον δεικτικό της χαρακτήρα, ξεχώριζε απλώς αυτό που προσδιόριζε και έτσι μετατράπηκε σε οριστικό άρθρο.

[Sali]

Στο "ὁ Θρᾲξ οὗτος" δεν ουσιαστικοποιείται, είναι ουσιαστικό. Θα ήταν ουσιαστικό κι ας μην υπήρχε η αντωνυμία.

Εννοείται. Απλώς έλεγα πώς λειτουργούν όταν προσδιορίζουν και όταν προσδιορίζονται.

[Dwrina]

Το επίρρημα ἀπείρως παράγεται από το επίθετο ἄπειρος, που συντάσσεται με γενική αντικειμενική. Το αυτό ισχύει και για το επίρρημα. Δες και τη Μπίλλα, 34 δ.

Επομένως, η γενική της αναφοράς ως επιρρηματικός προσδιορισμός από επίρρημα που συνοδεύει το ρήμα ἕχω εξαρτάται μόνο από  τα συγκεκριμένα επιρρήματα  καλῶς, κακῶς, εὖ, ὅπως, ὡς, πῶς και όχι από οποιοδήποτε επίρρημα με το ρήμα ἔχω; 

[PDE ads]

[Dwrina]

Στο σύγχρονο συντακτικό, υποκείμενο είναι όλη η ΟΦ "μιαν εκάστην των πόλεων". Όμως, στο παραδοσιακό είθισται να αναφέρουμε ως Υ την κεφαλή της ΟΦ. Εδώ η κεφαλή είναι το "εκάστην", το "μίαν" είναι επιθετικός και η γενική "των πόλεων" διαιρετική.

Στο σύγχρονο συντακτικό υποκείμενο θα ήταν οποιαδήποτε ΟΦ.  Το ερώτημα όμως είναι αν η συγκεκριμένη ονοματική φράση μπορεί και στο παραδοσιακό συντακτικό να αναγνωρισθεί ολόκληρη ως υποκείμενο. Γιατί, διαφορετικά, με ποια λογική, νοηματικά, μπορεί το
 μία να είναι επιθετικός στο ἑκάστη; Αφού η σημασία "ο καθένας χωριστά" υπάρχει ήδη στην αντωνυμία ἕκαστος. 
 

[Dwrina]

Το "Αρκάς" είναι ουσιαστικό που δηλώνει τόπο καταγωγής σαν τα εθνικά "Έλλην", "Πέρσης" κλπ.
Στο "Αρκάς Λυκομήδης" έχεις δυο ουσιαστικά ίδιου γένους σε apposition, όπου το πρώτο δηλώνει ιδιότητα (καταγωγή) και περιορίζει το δεύτερο που είναι μεν κύριο όνομα, αλλά έχει αόριστη αναφορά (ένας που ονομάζεται Λυκομήδης).

Άρα, έχουμε restrictive/attributive apposition, δηλαδή το "Αρκάς" λειτουργεί σαν επιθετικός προσδιορισμός και γι' αυτό δεν χωρίζεται με κόμμα από το "Λυκομήδης".

Εγώ γνώριζα ότι ουσιαστικά που δηλώνουν εθνικότητα (όπως και επάγγελμα, ιδιότητα, αξίωμα, ηλικία) λειτουργούν ως επιθετικοί προσδιορισμοί συνήθως στις λέξεισ ἀνήρ,γυνή, ἄνθρωπος, αλλά και, πιο σπάνια, σε λέξεις όπως θυγάτηρ, παῖς, πόλις, ὁπλίτης, πελταστής, ὄλεθρος, πόλεμος. Ότι λειτουργούν ως επιθετικοί προσδιορισμοί σε κύριο όνομα δεν το είχα δει κάπου. Για αυτό ρώτησα αν το Ἀρκάς είναι επίθετο στο ὁ Ἀρκὰς Λυκομήδης, ώστε να το συντάξω ως επιθετικό προσδ., αφού το LSJ γράφει  also as Adj., ὁ, ἡ, Ἀ.  Ένα εθνικό ουσιαστικό όμως μπορεί να προσδιορίζει ως επιθετικός προσδιορισμός κύριο όνομα; Αναφέρεται κάπου αυτό συγκεκριμένα για κύριο όνομα;

Αυτό που λέει το σχολικό συντακτικό είναι λάθος.
Επεξήγηση θα είχαμε, αν η φράση ήταν "ο βασιλεύς, ο Αλεξάνδρος", αλλά αυτό στα αρχαία μάλλον δεν θα λεγόταν, γιατί δεν έβαζαν άρθρο στα κύρια ονόματα.

Έτσι οπως είναι, δηλαδή "ο βασιλεύς Αλεξάνδρος" είναι κι αυτό restrictive/attributive apposition, όπως το "Αρκάς Λυκομήδης" ή όπως το "στρατηγός ανήρ". Έχεις ένα ουσιαστικό που δηλώνει ιδιότητα (εδώ: αξίωμα) και ένα ουσιαστικό που δηλώνει κύριο όνομα αόριστης όμως αναφοράς (κάποιος με αυτό το όνομα). Η apposition μας λέει πως δεν είναι οποιοσδήποτε Αλέξανδρος, αλλά ο βασιλεύς Αλέξανδρος.

Πέρα από αυτό που ανέφερα παραπάνω, ότι δεν έχω δει κάπου ουσιαστικό ως επιθετικό προσδ. σε κύριο όνομα, το Ἀλέξανδρος ως επεξήγηση στο βασιλεύς (το σχολικό Συντακτικό γράφει, για την ακρίβεια, ὁ βασιλεὺς Παυσανίας)  έχει να κάνει με το εξωτερικό κριτήριο από το γενικό στο ειδικό, και από αυτήν την άποψη δεν το βρίσκω και εντελώς λάθος. Οπωσδήποτε δεν είναι επί  της ουσίας επεξήγηση, όπως είναι το "ο Ομπάμα" στο "ο πρόεδρος της Αμερικής, ο Ομπάμα", αλλά μου φαίνεται ότι είναι όπως το ἡ πόλις τῶν Ἁθηνῶν, τὸ ὅνομα τῆς ἀρετῆς, για τα οποία είχαμε πει ότι, αν και αποτελούν ένα σύνολο, κάτι σαν περίφραση, αν πρέπει, για τις ανάγκες της σχολικής σύνταξης, να τα αναγνωρίσουμε χωριστά, τότε η μόνη επιλογή είναι να θεωρήσουμε τη γενική επεξήγηση (γενική επεξηγηματική) με βάση το εξωτερικό κριτήριο (από το γενικό στο ειδικό). Και είχαμε πει ότι αυτή η γενική ορίζει το όνομα δίνοντας ένα συγκεκριμένο παράδειγμα της κατηγορίας που δηλώνει.

Με την ίδια λογική, δηλαδή όπως η Αθήνα είναι μια πόλη και η αρετή είναι ένα όνομα, δεν μπορεί να εξηγηθεί και το ὁ βασιλεὺς Ἁλέξανδρος, ότι ο Αλέξανδρος είναι ένας βασιλιάς; Τώρα θα μου πείτε ότι το ότι η Αθήνα είναι πόλη και το ότι η αρετή είναι ένα όνομα είναι αυτονόητο -θα μπορούσε να μην υπάρχει η λέξη πόλις και ὄνομα- ενώ το ότι ο Αλέξανδρος είναι βασιλιάς όχι. Αυτό είναι μία διαφορά, αλλά και πάλι δεν μου φαίνεται τόσο παράλογο να θεωρηθεί επεξήγηση το κύριο όνομα, με βάση πάντοτε το εξωτερικό κριτήριο. 
 

[apri]

Γιατί, διαφορετικά, με ποια λογική, νοηματικά, μπορεί το
 μία να είναι επιθετικός στο ἑκάστη; Αφού η σημασία "ο καθένας χωριστά" υπάρχει ήδη στην αντωνυμία ἕκαστος.

Το "έκαστος", όταν λειτουργεί ως αόριστη επιμεριστική αντωνυμία, δηλώνει "κάποιον χωριστά" (<εκάς=μακριά). Δηλώνει τον απομονωμένο δηλαδή.

Το "εις" μπροστά από αυτό τονίζει την μοναδικότητα. Είναι ένας έκαστος, ένας απομονωμένος από το σύνολο. Μπορείς να πεις ότι λειτουργεί επιτατικά, ενισχυτικά.
(πρβλ το αρχαιοπρεπές: τα δικαιώματα ενός εκάστου πολίτη).

Το "ο καθένας χωριστά" στα νέα ελληνικά αποδίδει στην ουσία όλο το "εις έκαστος".

Στο κείμενο χρειάζεται το "μία", γιατί έχεις τη μία πόλη που αντιπαραβάλλεται αριθμητικά με δύο δυνάμεις (εαυτοις/βασιλει).
Μεταξύ τους δεν υπάρχει μόνο η διαφορά απομονωμένη-ενωμένες, αλλά και 1 προς 2.

Εσύ ρωτάς αν συντακτικά μπορεί να αντιμετωπιστούν ως λεξική φράση (όπως λχ το "παιδική χαρά", όπου το επίθετο προσδιορίζει το ουσιαστικό,  αλλά και τα δυο μαζί δηλώνουν μία έννοια). Από τη στιγμή που έχουν σταθερή συμπαρουσία και προκύπτει και μία ενιαία σημασία (ο καθένας χωριστά), πιστεύω πως μπορεί να θεωρηθεί λεξική φράση. Αλλά αυτό το λέω ως προσωπική άποψη.