Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη

[popie]

Καλησπέρα! Στην πρόταση "Διὰ μέσου δὲ τῆς πόλεως ῥεῖ ποταμὸς Κύδνος ὄνομα, εὖρος δύο πλέθρων" τα ὄνομα, εὖρος είναι αιτιατικές της αναφοράς, το Κύδνος είναι επεξήγηση στο ποταμός;

[PDE ads]

[apri]

Ναι.

[popie]

Σ' ευχαριστώ apri

[sofoulitsa]

Καλησπέρα σας! Έχω μια απορία σχετικά με τη σύνταξη της φράσης "πολλοῦ γε δεῖ " (Πλάτωνος, Ἀπολογία Σωκράτους, 38d). Βρήκα ότι σημαίνει "πολύ απέχει από το να...", αλλά κάπου κόλλησα. Προφανώς η φράση είναι ελλειπτική, αλλά πώς ακριβώς τη συμπληρώνουμε; Μήπως λείπει το ἔχειν; Ευχαριστώ!!

[PDE ads]

[apri]

Λίγο πιο πάνω, στο 35d λέει "ἀλλὰ πολλοῦ δεῖ οὕτως ἔχειν" (=πολύ απέχει από το να είναι έτσι).
Μπορείς να εννοήσεις λοιπόν πάλι το "ούτως έχειν", που είναι και κάπως ουδέτερο.

[nmaxfouz]

Σ' ευχαριστώ apri

Σ

[moagniko]

Παιδιά, θα ήθελα την πολύτιμή βοήθειά σας σε σχέση με τα ρηματικά επίθετα.

1) Το ρήμα εστί στην απρόσωπη σύνταξη των ρηματικών επιθέτων σε –τέος δεν θεωρείται συνδετικό. Κάνουμε κάποιου είδους σύνταξη ή πρέπει πρώτα να κάνουμε ανάλυση της πρότασης με το δει, για να βγάλουμε σύνταξη; Π.χ. στην πρόταση: φροντιστέον ἐστί ὑμῖν τῶν νόμων

2) Σε αυτού τους είδους τη σύνταξη το αντικείμενο (όταν υπάρχει) βρίσκεται μόνο σε γενική ή δοτική; Δεν το νομίζω, αλλά το είδα σε ένα συντακτικό.

3) Στην προσωπική σύνταξη των σε –τέος μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στην ανάλυση απαρέμφατο ενεστώτα ή παθητικού αορίστου σε κάποιες περιπτώσεις που ταιριάζουν και τα δύο; Π.χ. δεῖ ὠφελεῖσθαι τήν πόλιν ὑπό σοῦ / δεῖ ὠφεληθῆναι τήν πόλιν ὑπό σοῦ

4) τοῖς ξυμμάχοις τιμωρητέα ἐν τάχει → δεῖ τιμωρεῖσθαι τοῖς  ξυμμάχοις ἐν τάχει: μπορώ να έχω το ρηματικό μου επίθετο στην απρόσωπη σε πληθυντικό αριθμό; Η επιλογή του αριθμού είναι τυχαία ή υπάρχει κάτι το οποίο παίζει ρόλο;

Και τέλος:
Όταν έχουμε δίπτωτο ρήμα με αντικείμενο σε αιτιατική (όχι προσώπου όμως) και απαρέμφατο, ποιο είναι το άμεσο αντικείμενο; Π.χ. ἐθίζω τό σῶμα ὑπηρετεῖν τῇ  γνώμῃ

Χίλια ευχαριστώ!!!!!

[apri]

1. Εννοείται πως συντάσσουμε την πρόταση ως έχει και μετά παραθέτουμε και την ισοδύναμη σημασιολογικά πρόταση με το "δει".

2. Αντικείμενο βρίσκεις σε οποιαδήποτε πλάγια πτώση (π.χ γραπτέον εστί μοι την επιστολήν)

3. Συνήθως το ρηματικό επίθετο αναφέρεται σε στιγμιαία ενέργεια και γι' αυτό στην ισοδύναμη πρόταση με το "δει" προτιμάται απαρέμφατο αορίστου. Αν η ενέργεια είναι διαρκής, θα χρησιμοποιήσεις απαρέμφατο ενεστώτα.

4. Μπορείς να έχεις το ρημ. επίθετο σε πληθυντικό (πάντα όμως σε ουδέτερο γένος), αλλά είναι σπανιότερη επιλογή και τη συναντάς στο Θουκυδίδη και σε ποιητικά κείμενα.
Η επιλογή του αριθμού δεν πρέπει να είναι τυχαία. Ίσως η έκφραση  στην αρχική της μορφή, πριν δηλ. καταστεί απρόσωπη, να είχε υποκείμενο πληθυντικού αριθμού (π.χ τα πάντα, ταύτα κλπ). Όμως, εμείς δεν εξετάζουμε την προέλευση της δομής, όταν κάνουμε σύνταξη. Δεν κάνουμε ιστορική γλωσσολογία.

5. Δεν μπορώ να σκεφθώ ρήμα που να συντάσσεται με δυο αιτιατικές και η μία να μην είναι πρόσωπο.
Στο παράδειγμα που παραθέτεις, πάντως, το "σώμα" έχει προσωποποιηθεί, γιατί εμφανίζεται να λειτουργεί ως έλλογο ον που υπηρετεί, εκτελεί μια αποστολή. Άρα, ως "πρόσωπο" θα το θεωρούσα άμεσο αντικείμενο.

[moagniko]

1. Εννοείται πως συντάσσουμε την πρόταση ως έχει και μετά παραθέτουμε και την ισοδύναμη σημασιολογικά πρόταση με το "δει".
4. Μπορείς να έχεις το ρημ. επίθετο σε πληθυντικό (πάντα όμως σε ουδέτερο γένος), αλλά είναι σπανιότερη επιλογή και τη συναντάς στο Θουκυδίδη και σε ποιητικά κείμενα.
Η επιλογή του αριθμού δεν πρέπει να είναι τυχαία. Ίσως η έκφραση  στην αρχική της μορφή, πριν δηλ. καταστεί απρόσωπη, να είχε υποκείμενο πληθυντικού αριθμού (π.χ τα πάντα, ταύτα κλπ). Όμως, εμείς δεν εξετάζουμε την προέλευση της δομής, όταν κάνουμε σύνταξη. Δεν κάνουμε ιστορική γλωσσολογία.

Αρχικά, και πάλι ευχαριστώ πολύ!
1. Δηλαδή ποια είναι η σύνταξη σε μια πρόταση απρόσωπης σύνταξης με -τέος; π.χ. ημίν πάντα ποιητέον εστί
4. Στο παράδειγμα π.χ. Τοις ξυμμάχοις τιμωρητέα εν τάχει, το υποκείμενο ποιο θα μπορούσε να είναι;

[Sali]

1. Εννοείται πως συντάσσουμε την πρόταση ως έχει και μετά παραθέτουμε και την ισοδύναμη σημασιολογικά πρόταση με το "δει".
4. Μπορείς να έχεις το ρημ. επίθετο σε πληθυντικό (πάντα όμως σε ουδέτερο γένος), αλλά είναι σπανιότερη επιλογή και τη συναντάς στο Θουκυδίδη και σε ποιητικά κείμενα.
Η επιλογή του αριθμού δεν πρέπει να είναι τυχαία. Ίσως η έκφραση  στην αρχική της μορφή, πριν δηλ. καταστεί απρόσωπη, να είχε υποκείμενο πληθυντικού αριθμού (π.χ τα πάντα, ταύτα κλπ). Όμως, εμείς δεν εξετάζουμε την προέλευση της δομής, όταν κάνουμε σύνταξη. Δεν κάνουμε ιστορική γλωσσολογία.

Αρχικά, και πάλι ευχαριστώ πολύ!
1. Δηλαδή ποια είναι η σύνταξη σε μια πρόταση απρόσωπης σύνταξης με -τέος; π.χ. ημίν πάντα ποιητέον εστί
4. Στο παράδειγμα π.χ. Τοις ξυμμάχοις τιμωρητέα εν τάχει, το υποκείμενο ποιο θα μπορούσε να είναι;

1. Το ἡμῖν είναι δοτική του ενεργούντος προσώπου. Το πάντα θεωρείται αντικείμενο στη ρηματική έννοια που ενυπάρχει στο ποιητέα, πράγμα που αποδεικνύεται από την ανάλυση με το δεῖ + απαρ.: δεῖ ἡμᾶς  πάντα ποιῆσαι (ή ποιεῖν).
4. Όπως σου είπε η apri προηγουμένως, στην απρόσωπη σύνταξη δεν εξετάζουμε την προέλευση της δομής. Αυτό σημαίνει απλώς πως δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε υποκείμενο. Το τοῖς συμμάχοις αντικείμενο στη ρηματική έννοια που ενυπάρχει στο τιμωρητέα: δεῖ τιμωρῆσαι (τιμωρεῖν) τοῖς συμμάχοις.

[Sali]

Καλησπέρα σας! Έχω μια απορία σχετικά με τη σύνταξη της φράσης "πολλοῦ γε δεῖ " (Πλάτωνος, Ἀπολογία Σωκράτους, 38d). Βρήκα ότι σημαίνει "πολύ απέχει από το να...", αλλά κάπου κόλλησα. Προφανώς η φράση είναι ελλειπτική, αλλά πώς ακριβώς τη συμπληρώνουμε; Μήπως λείπει το ἔχειν; Ευχαριστώ!!

Στο συγκεκριμένο κείμενο, αν πρέπει να συμπληρώσουμε, είτε μπορούμε να εννοήσουμε το οὕτως ἔχειν είτε, καλύτερα ίσως, να καταφύγουμε σ' αυτά που αναφέρθηκαν μόλις προηγουμένως: πολλοῦ γε δεῖ (ἅπαντα ποιεῖν καὶ λέγειν ὥστε ἀποφυγεῖν τὴν δίκην). Πάντως, το πολλοῦ γε δὴ ως στερεότυπη έκφραση μπορεί πιο ελεύθερα να μεταφραστεί: "κάθε άλλο", "απεναντίας".

[sofoulitsa]

Σας ευχαριστώ πολύ!!

[moagniko]

1. Εννοείται πως συντάσσουμε την πρόταση ως έχει και μετά παραθέτουμε και την ισοδύναμη σημασιολογικά πρόταση με το "δει".

1. Το ἡμῖν είναι δοτική του ενεργούντος προσώπου. Το πάντα θεωρείται αντικείμενο στη ρηματική έννοια που ενυπάρχει στο ποιητέα, πράγμα που αποδεικνύεται από την ανάλυση με το δεῖ + απαρ.: δεῖ ἡμᾶς  πάντα ποιῆσαι (ή ποιεῖν).

Καλημέρα και ευχαριστώ!
Δηλαδή το ρηματικό επίθετο μαζί με το εστί το αναφέρουμε ως απρόσωπη έκφραση που απλώς δεν έχει υποκείμενο (εννοώ αν δεν αναλύσουμε τη φράση);

[Sali]

Έτσι ακριβώς.