0 μέλη και 8 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Παράθεση από: 30m στις Δεκεμβρίου 03, 2009, 10:26:36 amΑγαπητή Αναστασία συμφωνώ μαζί σου.Οχι άλλεσ κακίες.............................Να βρεθεί μια κοινή λύση φυσίκα. Αλλά οχι απο έμας , γιατι ο καθένας πιστεύει ως τη σωστή λύση τη δική του. ( ΟΠΩΣ ΤΟΝ
Αγαπητή Αναστασία συμφωνώ μαζί σου.Οχι άλλεσ κακίες.............................Να βρεθεί μια κοινή λύση φυσίκα. Αλλά οχι απο έμας , γιατι ο καθένας πιστεύει ως τη σωστή λύση τη δική του. ( ΟΠΩΣ ΤΟΝ
1. Σημειωσα σε χθεσινο post oτι οι εκπαιδευτικοι της
Αν προσθέσεις και την πρόταση του Καρατζαφέρη (που δεν πιστεύω να την υιοθετήσουν) για περικοπή του 13ου μισθού.. επειδή - λέει - αυτά τα δώρα χριστουγέννων κλπ δεν υπάρχουν σε καμία χώρα! Ε ναι ρε φασιστάκο! Και σε καμία άλλη χώρα της ευροζώνης δεν υπάρχουν τόσο χαμηλοί μισθοί! Ας κόψουν τα δώρα και ας διπλασιάσουν τους μισθούς! Έτσι καλύτερα!
θέλω να ρωτήσω κάτι που ίσως σας φανεί χαζό αλλά είναι η απορία μου.Επειδή τα του Ασεπ δε τα γνωρίζω καλά.Ως τώρα (αν εξαιρέσουμε την ΠΔΣ) ωρομίσθιος δεν έμπαινε κάποιος εφόσον είχε επιτυχία στο Ασεπ; έμπαινε με κάποιον άλλο τρόπο;
Παράθεση από: grooog στις Δεκεμβρίου 03, 2009, 01:11:58 amθέλω να ρωτήσω κάτι που ίσως σας φανεί χαζό αλλά είναι η απορία μου.Επειδή τα του Ασεπ δε τα γνωρίζω καλά.Ως τώρα (αν εξαιρέσουμε την ΠΔΣ) ωρομίσθιος δεν έμπαινε κάποιος εφόσον είχε επιτυχία στο Ασεπ; έμπαινε με κάποιον άλλο τρόπο;Ρε παιδιά πείτε μου, πως γινόσουν ωρομίσθιος ως τώρα;
Το γεγονός ότι, μετά την διάλυση της Επετηρίδας, αγνοήθηκε παντελώς η παλαιότητα του πτυχίου, έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχουν μέχρι σήμερα, ανάμεσα σε εμάς τους αδιόριστους, εκπαιδευτικοί με ημερομηνία πτυχίου ακόμη και από το 1987!
αυτό βεβαίως καθόλου δεν έχει να κάνει με την αξία μας ως εκπαιδευτικών αν σκεφτεί κανείς ότι καλούμαστε να εξεταστούμε σε έναν διαγωνισμό υπό άνισους όρους, ανταγωνιζόμενοι τα παιδιά των είκοσι πέντε χρόνων -τα οποία οι ίδιοι βοηθήσαμε να περάσουν στο πανεπιστήμιο- σε μια ηλικία που δεν επιτρέπει την απαραίτητη, γι’ αυτήν την εξέταση, συγκέντρωση και υπομονή, υπό το άγχος μάλιστα και την έλλειψη χρόνου που δημιουργούν οι επιτακτικές βιοποριστικές μέριμνες και οι οικογενειακές υποχρεώσεις.
Εάν, δε, σκεφτεί κανείς ότι παρά τις αντίξοες συνθήκες, πολλοί από εμάς είμαστε ήδη επιτυχόντες στον ΑΣΕΠ (τα αδιαφανή κριτήρια πρόσληψης όμως, στην ΠΔΣ και αλλού, δεν μας επέτρεψαν να αξιοποιήσουμε τα μόρια που κερδίσαμε από τον διαγωνισμό, τα οποία στο μεταξύ έχουμε χάσει), εύκολα γίνεται κατανοητό ότι η αξίωση του υπουργείου να περάσουμε εκ νέου τη βάσανο αυτής της δοκιμασίας, ισοδυναμεί με φυσική, ψυχική και βεβαίως επαγγελματική εξόντωση.
Όσον αφορά τον Διαγωνισμό καθαυτόν, νομίζουμε ότι αποτελεί κοινό τόπο, για όσους γνωρίζουν τα της Εκπαίδευσης, ότι δεν είναι σε καμμία περίπτωση ασφαλές κριτήριο αξιολόγησης. Υπήρξε, περισσότερο, μια επινόηση της τότε κυβέρνησης ώστε να λυθεί το ζήτημα του «συνωστισμού» στην παλαιά Επετηρίδα και να γίνει , με όποιο τρόπο, μια επιλογή, η οποία θα μπορούσε να αποκλείει τους Πολλούς.
Ακριβώς γι’ αυτό, πρόκειται για έναν διαγωνισμό γεμάτο παγίδες, όπου κρινόμαστε, στη γνώση ανούσιων λεπτομερειών εγκυκλοπαιδικού χαρακτήρα , γνώση όμως, που δεν μας καθιστά, υποχρεωτικά, καλούς εκπαιδευτικούς.
Αμφισβητούμε ευθέως λοιπόν, τον τρόπο με τον οποίο η κ. Διαμαντοπούλου παρουσιάζει τον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ ως το αδιαμφισβήτητο κριτήριο επιλογής του «άξιου» εκπαιδευτικού. Εξάλλου, εάν η φοίτηση των τεσσάρων χρόνων και οι συνεχείς εξετάσεις, οι οποίες απαιτούνται για τη λήψη του πτυχίου, καθώς και άλλοι τίτλοι σπουδών, όπως τα μεταπτυχιακά (για τα όποια η ίδια η υπουργός υποστήριξε, ότι δεν κατοχυρώνουν την απόδοση του εκπαιδευτικού μέσα στην τάξη), δεν εξασφαλίζουν την απαραίτητη επάρκεια , δεν καταλαβαίνουμε κατά ποιον τρόπο εξασφαλίζεται αυτή η επάρκεια μέσα στις οκτώ ώρες του γραπτού διαγωνισμού του ΑΣΕΠ.
εδω καλα τα λεει dimstella ...μην απορριπτεις ολο το κειμενο.... δεν προκειται να υπαρξει απολυτη ταυτιση γιατι ο καθενας οπως εχει τονιστει πολλες φορες κοιτα το δικο του συμφερον...αν κρατησουμε απο καθε ομαδα κατι τοτε βρουμε κατι κοινο πια και μπορεσουμε να συζητησουμε ΚΑΙ μεταξυ μας...
ε τότε δεν πάμε πρώτα ο μαθητής αλλά πρώτα το μέχρι ποσα χρήματα μπορούμε να επενδύσουμε στην παιδεία ώστε να μείνει κάτι και στην τσέπη μας...
Ρητορικά τα ερωτήματά μου...