To ποίημα της ημέρας

[domenica]

Ποιός έχει δάκρυα να μου δώσει

Ποιος έχει δάκρυα να μου δώσει
για να τα κάνω ποταμό
κι όταν το κύμα του φουντώσει
να ρίξω μέσα τον καημό

Ποιος έχει πέτρα να καθίσω
ποιος έχει βράχο να σταθώ
ένα δρομάκι ν΄αντικρύσω
και μια ψυχή να θυμηθώ

Αγάπη πού' γινες φτερό
και σκέπασες τους ουρανούς μου
σε σένα πάντα τρέχει ο νους μου
μα να σε φτάσω δεν μπορώ.


Νίκος Γκάτσος (λατρεμένος και χιλιοτραγουδισμένος)

[PDE ads]

[aeee]

http://www.youtube.com/watch?v=WYWO-lMwn7I


Το χτύπημα και ο θάνατος         
 
Στίχοι: Federico Garcia Lorca & Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Κατράκης & Κώστας Πασχάλης ( Ντουέτο )

Πέντε η ώρα που βραδιάζει
πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει
φέρνει έν' αγόρι το νεκροσέντονο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Έτοιμος κι ο κουβάς με τον ασβέστη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Θάνατος τ' άλλα, θάνατος μονάχα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Ψηλά παίρνει ο αγέρας τα βαμπάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Το οξείδιο σπέρνει κρύσταλλο και νίκελ
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Παλεύει η περιστέρα με το αγρίμι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Κι η σάρκα μ' ένα κέρατο θλιμμένο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.

Χορδή τυμπάνου αρχίζει να χτυπά
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Αρσενικού καμπάνες κι ο καπνός
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Βουβοί συντρόφοι στ' άχαρα σοκάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Του ταύρου η καρδιά μονάχα ολόρθη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Όταν ο ιδρώτας χιόνι αργά γινόταν
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Όταν η αρένα γέμισε με ιώδιο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Τ' αυγά του στην πληγή άφησε ο θάνατος
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει,
πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει.

Μια κάσα από καρούλια το κρεβάτι
πέντε η ώρα που βριαδιάζει.
Σουραύλια ηχούν και κόκαλα στ' αυτί του
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Στο μέτωπό του ο ταύρος μουγκανίζει
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Η κάμαρα ιριδίζει από αγωνία
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Από μακριά σιμώνει κι όλα η σήψη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Σάλπιγγα κρίνου στον χλοερό βουβώνα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Οι πληγές του εκαίγανε σαν ήλιοι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Και το πλήθος να σπάει τα παραθύρια
πέντε η ώρα που βραδιαζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Αχ! Τι φριχτά στις πέντε που βραδιάζει.
Ήτανε πέντε σ' όλα τα ρολόγια,
ήτανε πέντε κι έπεφτε το βράδυ.

Δεν θέλω να το βλέπω!

Πες στο φεγγάρι να φανεί
γιατί δε θέλω πια να βλέπω
το αίμα του Ιγνάθιο μες στην αρένα.

Δεν θέλω να το βλέπω!

Αχνό φεγγάρι απ' άκρη σ' άκρη,
άτι από σύννεφα γαλήνια
και η σταχτιά του ονείρου αρένα
με τις ιτιές γύρω γύρω.

Δεν θέλω να το βλέπω!

Η θύμησή μου καίγεται!
Μηνύστε το στα γιασεμιά
με την αέρινη ασπράδα.

Δεν θέλω να το βλέπω!
 

[xenos]

Θα ακολουθήσω τον MARKOS…..και θα το αφιερώσω σε όσους θέλουν να ξενιτευτούν

Τώρα το Μάη με τη δροσιά, τώρα το καλοκαίρι
τώρα κι ο ντόπιος  βούλεται σε ξένο τόπο  πάει
νύχτα σελώνει τ' άλογο, νύχτα το καλιγώνει
βάζει τα πέταλα χρυσά και τα καρφιά ασημένια
βάζει και τα φτερνιστήρια του, ζώνει και το σπαθί του
κι η κόρη που τον αγαπά κρατεί κερί και φέγγει
με το 'να χέρι το κερί, με τ' άλλο το ποτήρι...
κι όσα ποτήρια τον κερνά, τόσες φορές του λέει
εκεί στα ξένα που θα πας, πάρε κι εμέ μαζί σου
να μαγειρεύω να δειπνάς, να στρώνω να κοιμάσαι
να γίνω γης να με πατάς, γεφύρι να περάσεις
να γίνω κι ασημόκουπα να σε κερνώ να πίνεις
εσύ να πίνεις το κρασί κι εγώ να λάμπω μέσα
εκεί που πάω, κόρη μου, κορίτσια δεν περνάνε
γιατί είναι Τούρκοι ανύπαντροι και κλέφτες παλικάρια
και παίρνουν το κεφάλι μου κι αφήνουν το δικό σου
εκεί στα ξένα που θα πας, πολλή ακριβειά θα πέσει
θα πάει το στάρι δώδεκα κι η βρίζα δεκαπέντε
θα πάει το ταγί τ' αλόγου σου καν δυο, καν τρεις χιλιάδες
απ' τα ψηλά θα γκρεμιστείς, στα χαμηλά θα πέσεις..

[aeee]

για ολους οσοι θελουν να "ξενιτευτουν".....

Θα ακολουθήσω τον MARKOS…..και θα το αφιερώσω σε όσους θέλουν να ξενιτευτούν

Ευχαριστουμε!

http://www.youtube.com/watch?v=aHeQbW2qQok


"Της αγκαλιάς η ξενυχτιά" - Σωκράτης Μάλαμας

Xάθηκα απόψε στη σιωπή
και σ' ένα πέλαγος βαθύ
του νού με σέρνει η ρότα
Eίπα να φύγω σ' άλλη γη
μα της αγάπης η πληγή
δεν κλείνει με τσιρότα

Bλέπω καράβια να περνούν
μ' άσπρη σημαία να γυρνούν
στης λησμονιάς τα μέρη
και μια γοργόνα με ρωτά
αν είδα ήλιο τη νυχτιά
κι άστρο το μεσημέρι

Tης αγκαλιάς η ξενητειά
είναι η πιό μεγάλη
βάλε στη στάχτη μου φωτιά
κι αφάνισέ με πάλι

Kαλότυχα είναι τα βουνά
ψυχή δεν έχουν να πονά,
καρδιά ν' αργοπεθαίνει
πέφτει μια κίτρινη βροχή
που να 'βρουν στέγη και τροφή
του κόσμου οι κολασμένοι

Kάποτε είχες μια καρδιά
που χώραγε όλο το ντουνιά
τώρα χωράει μια πέτρα
μέχρι να βρείς τρόπο να ζείς
μην τη σκοτώνεις τη ζωή,
τι μένει κάτσε μέτρα

[PDE ads]

[aetius]

«Η θάλασσα»

Θάλασσά μου αγριεμένη,
θάλασσά μου λατρεμένη,
είσαι της αλήθειας το φως
της πρώτης μου αγάπης ο στεναγμός.
Αγναντεύω τα χρυσά σου αστέρια
και τα κάτασπρα, αγνά περιστέρια
που λάμπουν ψηλά στον ουρανό
κι ένα γίνονται με τον κοραλλένιο σου βυθό.
Θάλασσά μου μαγεμένη, μάνα, πλανεύτρα, αγαπημένη,
λάμπεις μέσα στην καρδιά μου και ακτινοβολείς
στα όνειρά μου!
Θάλασσα, ήρεμη, γαλάζια, στον απέραντο ορίζοντά σου
βυθίζομαι και ένα με την ομορφιά σου γίνομαι!



Περισσότερα στο www.mypoems.gr

[xenos]

  αφιερωμένο στην  aeee..............

 
       Παραδοσιακό
 

Ώρα καλή πουλάκι μου
 και να καλοδρομήσεις

Τα λόγια μου να θυμηθείς
 και πίσω να γυρίσεις

Εκεί στα ξένα που θα πας
αχ να μη με λησμονήσεις

αλλη αγάπη να μη βρεις
αχ κι εμένα παρατήσεις

[domenica]

Θάλασσα, ήρεμη, γαλάζια, στον απέραντο ορίζοντά σου
βυθίζομαι και ένα με την ομορφιά σου γίνομαι!

Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω.
Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες στην άμμο.
Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες.
Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δεν βρήκε το κοχύλι.
Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να'ναι η αγάπη για να πάω.
Έφαγε η θάλασσα τον βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο.


Οδυσσέας Ελύτης

[MARKOS]

καλημερα!
δυστυχως, αναβληθηκε το μπανιο μου σημερα στην Αιγινα λογω καιρου!! (η μοιρα του εργαζομενου: ολη την εβδομαδα να σκας στη ζεστη και το Σαββατο που θελεις να πας για μπανακι και μετρας τις μερες και τις ωρες να ρθει εκεινη η ευλογημενη στιγμη, ο καιρος να ...χαλαει!!!)

τελος παντων,
Σημερα ειπα κατι να αφιερωσω στα μωρα!  Λατρευω πολυ τα μωρα !!!!!!!

"Μπαρμπαμητουσης, Κλουβιος και Σουβλίτσα"

....." Γεια και χαρά σας ανηψούδια μου" (θυμαστε ?  ετσι ξεκινουσε το κλουκλοθεατρο. με αυτα ακριβως τα λογια)


Το Γλυκό

Ελένη Θεοχάρη-Περράκη

Ο μπαρμπα-Μυτούσης αγαπά πολύ τα δυο του ανεψούδια: τον Κλούβιο και την Σουβλίτσα. Πρέπει όμως να ’χει μεγάλη υπομονή και με τους δυο. Η Σουβλίτσα είναι άτακτη, ακατάστατη και σκανταλιάρα ένα μικρό ζιζάνιο.
Ο Κλούβιος είναι λίγο τεμπέλης. Του αρέσει να ξαπλώνεται στα μαξιλάρια και στους καναπέδες, όπως τα γατάκια. Είναι και λίγο φοβιτσιάρης. Μπουμ! να του κάνει η Σουβλίτσα, ξαφνιάζεται. Φοβάται τα σκοτάδι, τα ποντίκια, τις βροντές.
Η Σουβλίτσα δεν φοβάται τίποτα. Κι έτσι μπορεί να τον πειράζει με όλα αυτά. Όταν είναι οι δυο τους στο σπίτι, ο μπαρμπα-Μυτούσης στήνει πάντοτε αυτί. Μόλις καθίσει και φορέσει τα γυαλιά του για να διαβάσει την εφημερίδα, κάτι θα γίνει, ένας κρότος, κάποια φασαρία. Πρέπει να σηκωθεί και να τρέξει να δει τι συμβαίνει; Νά! όπως τώρα. Τι θόρυβος είν’ αυτός; Από ποια μεριά έρχεται; Από την κουζίνα; Ίσως να ’ναι η γάτα; Όχι! Τώρα νιαούριζε στην αυλή. Ο μπαρμπα-Μυτούσης είναι ανήσυχος. Περίεργο! Θα ’λεγε κανείς πως έπεσε το μισό σπίτι; Η πόρτα της κουζίνας κλειστή. Προσπάθησε να την ανοίξει.
Σουβλίτσα&; φωνάζει. Ξεκλείδωσε γρήγορα την πόρτα της κουζίνας.
Μπαρμπούλη μου, δεν είναι κλειδωμένη. Στάσου έπεσε το σκαμνί στην πόρτα, γι’ αυτό δεν ανοίγει. Μπλέχτηκα πάλι.
Μα πώς να μην μπλεχτεί. Τίποτε όρθιο δεν είχε μείνει στην κουζίνα.
Ο μπαρμπα-Μυτούσης μισάνοιξε την πόρτα και κοίταζε.
Η Σουβλίτσα έτριβε μια το γόνατό της και μια τον αγκώνα της.
Ο Κλούβιος κρυμμένος κάτω από το τραπέζι. Γύρω του όλα κάτω. Ο τρίφτης, η σχάρα, το τρυπητό, η κουτάλα. Ο μπαρμπα-Μυτούσης ξύνει το κεφάλι του. (Έτσι κάνει πάντα όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά.)
Σουβλίτσα, λέει. Τι είναι εδώ μέσα;
Μπαρμπούλη, κουζίνα ήτανε. Μη μου θυμώνεις, θα ξαναγίνει πάλι.
Εκεί κάτω από το τραπέζι κάποιος κουνιέται. Μήπως είναι η γάτα;
Εγώ είμαι, Μπαρμπούλη, ο Κλούβιος
Σήκω επάνω, έβγα από την κρυψώνα τέλος πάντων. Σουβλίτσα! αυτό το σπασμένο βάζο με το γλυκό, τι είναι;
Η Σουβλίτσα κομπιάζει. Κατεβάζει το κεφαλάκι της. Μια κοιτάζει το βάζο, μια τον μπαρπα-Mυτούση, μια τον Kλούβιο.
Mπαρμπούλη μου... Aυτό το βάζο, αυτό το βάζο, μα γι’ αυτό το βάζο έγινε όλη η ιστορία.
Άρχισε η Σουβλίτσα να τα μπερδεύει.
Είναι ένας μήνας τώρα που μας το ’στειλε απ’ το χωριό η θεία Βγενή. Το είχα ξεχασμένο. Ξαφνικά το θυμήθηκα. Ήτανε πολύ καλά κρυμμένο στο πάνω ράφι μέσα στο γουδί. Όλο αυτόν τον καιρό δεν κάναμε και καμιά σκορδαλιά βλέπεις...
Ξερόβηξε ο Μπαρμπούλης, αλλά η Σουβλίτσα δε σταμάτησε. Ανέβηκα στο τραπέζι, που λες, να το πάρω. Τεντώθηκα να το φτάσω. Όλα πηγαίνανε καλά ώς εκεί. Τη στιγμή που έπιανα το γουδί, άκουσα φτέρνισμα. Έκανα πίσω να δω ποιος είναι και πάρ’ την κάτω την Σουβλίτσα μαζί με το βάζο και ό,τι άλλο ήταν στο ράφι.
Καλά να πάθει φώναξε ξαφνικά Ο Κλούβιος. Καλά να πάθει γιατί θα το ’τρωγε όλο μονάχη της.
Και τι κατάλαβες; Μήπως έφαγες εσύ τώρα; του λέει η Σουβλίτσα.
Ο μπαρμπα-Μυτούσης χτυπάει ανυπόμονα το πόδι του. Δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος.
Σουβλίτσα, έμενα να κοιτάς κι όχι τον Κλούβιο τώρα που σου μιλώ. Δεν μου λες, γιατί το έκρυψες;
Να σου πω, Μπαρμπούλη. Νά! όταν έχουμε γλυκό το τρώνε οι ξένοι&; Έρχεται ο κυρ Χρίστος. Λες: «Φέρτε του κυρ Χρίστου μια κουταλιά γλυκό με το νερό;» Πάει μια κουταλιά. Έρχεται η κυρα-Φρόσω της λες: «Μη φύγεις, Φρόσω μου, πριν φας ένα γλυκό» Πάει δεύτερη κουταλιά Έρχεται ο Γιαννάκης... λες: «Δώστε στο παιδί μια μεγάλη κουταλιά γλυκό». Μια,δυο,τρεις, αδειάζει το βάζο με το γλυκό
Όσο τα ’λεγε αυτά, είχε φουντώσει η Σουβλίτσα, τα μαγουλάκια της κοκκίνισαν, αλλά δεν έπαψε να μιλά.
Γλυκό από εδώ, γλυκό από εκεί, εμείς μόνο το βάζο βλέπουμε.
Ο Μπαρμπούλης έγινε σκεπτικός. Μήπως είχε κάποιο δίκιο η Σουβλίτσα; Ναι αλλά;αλλά γιατί να κρύψει το γλυκό. Ύστερα μπορούσε να χτυπούσε σαν έπεφτε. Κούνησε το κεφάλι, κοίταξε και τους δυο και είπε:
Σουβλίτσα...
Κι εκείνη, παραπονεμένα:
Ναι, Μπαρμπούλη, δεν ήτανε βλέπεις τυχερό να φάω πάλι γλυκό.

(από το βιβλίο: Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος πρώτο, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, 1975)




 

[aristos2]

ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ (Χ.Λάσκαρης)

Κερδίζουν οἱ νεκροί

στά ὄνειρα,

ἡ θλίψη τους

τούς ὀμορφαίνει.

Ὅταν μᾶς ἐπισκέπτονται

στέκονται

πάντα σιωπηλοί’

δέ φλυαροῦνε

σάν τούς ζωντανούς,

δέν ἕρπουνε.

[soul]

Αφού μιλάμε για ξενιτεμό,θα αναφερθώ στον Καββαδία, τον ποιητή που μας ταξίδεψε όσο κανείς στη θάλασσα

Ιδανικός κι ανάξιος εραστής ( Mal du Départ )

θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

[ekfrasi]

απο το κατα Μάρκον Ευαγγέλιο... οχι της Καινής, του Γκάτσου, απο Ξαρχάκο μα Νταλάρα συνήθως, μια που σαν σήμερα, έγινε η σφαγλη στο Σούλι (τελικά θα λέτε οτι είμαι βλαμένη, ή βλέπω πολύ το ΄σαν σήμερα΄)

2. Οι αστρολόγοι

Μελετώντας τους πλανήτες κι όλους τους αστερισμούς
τους πολέμους και τις ήττες και τους δύσκολους χρησμούς
στην παλιά μας τη φυλλάδα που διαβάσαμε ξανά
τέτοιο όνομα Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά
μόνο σ' ένα καζαμία με περγαμηνό χαρτί
αίμα στάζαν τα σημεία σαν κομμένη αορτή

Κι όπως ρίχναμε τη σκόνη να στεγνώσει την πληγή
φάνηκαν του Ομήρου οι χρόνοι και των Αχαιών η γη
λίγα φύλλα παρακάτω καθώς έτρεχε ο καιρός
σαν τη φλεγομένη βάτο πάλι φούντωνε ο χορός
Θερμοπύλες Μαραθώνες βγαίναν τώρα στη σκηνή
του Αλεξάνδρου οι Μακεδόνες του Φωκά οι Βυζαντινοί

Ώσπου χάραξε μια μέρα κι απ' το Σούλι ως τη Γραβιά
όλα τα `σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά
όμως κύλησαν τα χρόνια και στ' αγέραστα βουνά
γύρισαν τα χελιδόνια κι ήλιος φάνηκε ξανά

Αχ, τελειώσαν οι σελίδες και τι έγινε μετά
δεν το είδα δεν το είδες μα ο νους μου αλλού πετά
γιατί γνώρισα ένα νέο λυπημένο και χλωμό
που `χε ζήσει στο Αιγαίο πριν απ' τον κατακλυσμό
τώρα που θα σταματήσει ο δικός μας ο χορός
θα `ρθει να μας τραγουδήσει για μια γέννα πυρός.

[aristos2]

Μανόλης Αναγνωστάκης
Στ᾿ Ἀστεῖα Παίζαμε!

Δὲ χάσαμε μόνο τὸν τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στὴ μέθη τοῦ παιχνιδιοῦ σᾶς δώσαμε καὶ τὶς γυναῖκες μας
Τὰ πιὸ ἀκριβὰ ἐνθύμια ποὺ μέσα στὴν κάσα κρύβαμε
Στὸ τέλος τὸ ἴδιο τὸ σπίτι μας μὲ ὅλα τὰ ὑπάρχοντα.

Νύχτες ἀτέλειωτες παίζαμε, μακριὰ ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τὰ φύλλα τοῦ ἡμεροδείχτη
Δὲ βγάλαμε ποτὲ καλὸ χαρτί, χάναμε· χάναμε ὁλοένα
Πῶς θὰ φύγουμε τώρα; ποῦ θὰ πᾶμε; ποιὸς θὰ μᾶς δεχτεῖ;

Δῶστε μας πίσω τὰ χρόνια μας δῶστε μας πίσω τὰ χαρτιά μας
Κλέφτες!
Στὰ ψέματα παίζαμε!


Σε ποιους, αλήθεια, ν' αναφερόταν ο Μανόλης ...;

[domenica]

Πενήντα δύο χρόνια Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία

Ο υπουργός Πολιτισμού απένειμε το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας στο συγκινημένο Νάνο Βαλαωρίτη. «Με αυτό το βραβείο δικαιώνεται η ανανεωτική γραφή και θεωρία και περιλαμβάνει όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκα ενώ αφιερώνεται στη μνήμη του Εγγονόπουλου, του Εμπειρίκου, και του Παγουλάτου», είπε ο Νάνος Βαλαωρίτης.

Ο Νάνος Βαλαωρίτης γεννήθηκε το 1921 στη Λωζάνη της Ελβετίας.Είναι ποιητής και συγγραφέας, δισέγγονος του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Σπούδασε νομικά, φιλολογία (Αγγλική και Γαλλική) στα πανεπιστήμια των Αθηνών, Λονδίνου, και Σορβόνης.



Ποιά θάλασσα

Πες μου που πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
Ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη

Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις
Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς
Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει
Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς

Είναι καρδιές που μάθαμε σα γράμματα ανοιγμένα
Είναι τραπέζια όπου κανείς δε θα καθίσει πια
Μια μουσική πανάκριβη που γράψανε για σένα
Τόσες χιλιάδες δάχτυλα για τελευταία φορά

Εσάς που πήρε ο θάνατος βαριά στα δάχτυλά του
Από τα μάτια σας η αυγή πηγάζει σα νερό
ʼστρα σε κάθε μέτωπο και φως τ' ανάστημά του
Καμιά ζωή δε γράφεται χωρίς το δάκρυ αυτό

Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη
Ω πρόσωπο που φώτισε μια μακρινή αστραπή
Ποια θάλασσα ποια θάλασσα θα 'ναι αρκετά μεγάλη
Για να χωρέσει τον καημό που μάζεψ' η ψυχή;

Σα μυθικό τριαντάφυλλο μια νύχτα ο κόσμος κλείνει
Είναι η πόρτα όπου κανείς δε θα περάσει πια
Είναι του δήμιου η ταραχή του ήρωα η γαλήνη
Ο ποταμός που κύλησε σαν έσπασε η καρδιά

[aristos2]

Μανόλης Αναγνωστάκης
Ὅταν μίαν ἄνοιξη

Ὅταν μίαν ἄνοιξη χαμογελάσει
θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ
καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου
παλιέ μου φίλε
Κι ἴσως κανεὶς δὲ σὲ προσμένει νὰ γυρίσεις
μὰ ἐγὼ νιώθω τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς σου
κι ἕνα ἄνθος φυτρωμένο στὴν ὥριμη, πικραμένη σου μνήμη
Κάποιο τρένο, τὴ νύχτα, σφυρίζοντας,
ἢ ἕνα πλοῖο, μακρινὸ κι ἀπροσδόκητο
θὰ σὲ φέρει μαζὶ μὲ  τὴ νιότη μας
καὶ τὰ ὄνειρά μας
Κι ἴσως τίποτα, ἀλήθεια, δὲν ξέχασες
μὰ ὁ γυρισμὸς πάντα ἀξίζει περσότερο
ἀπὸ κάθε μου ἀγάπη κι ἀγάπη σου
παλιέ μου φίλε (φίλη, domenica ...)