*

Αποστολέας Θέμα: To ποίημα της ημέρας  (Αναγνώστηκε 304340 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

Αποσυνδεδεμένος aristos2

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 2928
  • Φύλο: Άντρας
  • Οι "δανειστές" επιτρέπουν την ύπαρξη σχολείων;
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #476 στις: Ιούλιος 26, 2010, 11:22:25 μμ »
ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ - Ίσως η απουσία είναι παρουσία
 
Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.


... για τις domenica και aeee, που έχουν ψυχή ... ποιητική ....
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί,
Γυναίκα ...

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 15:59:55 »

Αποσυνδεδεμένος domenica

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1170
  • Φύλο: Γυναίκα
  • ΠΕ 03
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #477 στις: Ιούλιος 27, 2010, 12:06:52 πμ »

Η μόνη πανσέληνος που με μελαγχολεί ...η " πανσέληνος απουσία "
Μετά τά μεσάνυχτα

Μετά τά μεσάνυχτα,
σέ βραδιές μέ πανσέληνο,
(ἰδίως τό καλοκαίρι,
περί τά μέσα Ἰουλίου,
ἤ Αὐγούστου ἀρχές, ὅπως
συμπίπτουν οἱ φάσεις μέ τίς βραδιές).
Καθώς θά σταθεῖς ὁλομόναχος,
τό αἰχμηρό, σάν ἀνεπαίσθητο, μυστικά ὅμως
ἐπίμονο
σιωπηλό φῶς, ἀνυπόφορο σχεδόν,
ἀνεκδήλωτος κρυφός ἥλιος,
ἀόριστος, σάν ἀβέβαιος πόθος, τυραννικός
ἀπάνω σου
καραδοκεῖ
κάποι’ ἀπίστευτη νά φανεῖ σημασία.
Δοκιμασία τό σεληνόφως σέ περιλούει
ἀπερίγραπτο, ὑδάτινο κρύσταλλο
πεντακάθαρο κι ὀμιχλῶδες συνάμα
φάσμα καί γεγονός ἀπό φῶς.
Ὥ, ἡ σιωπή καί τοῦτο τό φῶς τοῦ φεγγαριοῦ,
πῶς συνθλίβονται, στό πιό σιωπηλό
ἀγκάλιασμα, ψυχρό κι ὅμως ἐρωτικά ἀπαράμιλλο.
Μήπως τοῦτον περιμένεις
τόν ἔρωτα νά συλλάβεις;
Τό ἀπίθανο φέγγος
διαστέλλεται ἀνήκουστος ἦχος.
Ἔξαφνα σά νά πλησιάζει
αὐγή φανταστική ἀνατολή, ἀθόρυβη,
ἀγνώστου συνοδεία πάρα πολύ φανταστική,
ἀπό βεβαιότητες φαντασμάτων
ἀνεξήγητα βέβαιες.
Μύχια ψυχική δοκιμασία!
Τό ἀδυσώπητο φέγγος, σκληρό, χαϊδευτικό
μαζί κι ἀδιάφορο εἰσδύει μέσα σου,
ἐρωτική, θανάτου παιδεία.

Ζωή Καρέλλη
«Της μοναξιάς και της έπαρσης», 1951.



" ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει "
   Τάσος Λειβαδίτης

Αποσυνδεδεμένος aristos2

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 2928
  • Φύλο: Άντρας
  • Οι "δανειστές" επιτρέπουν την ύπαρξη σχολείων;
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #478 στις: Ιούλιος 27, 2010, 04:31:24 μμ »
ΠΟΥΣΙ

Έπεσε το πούσι αποβραδίς
- το καραβοφάναρο χαμένο -
κ' έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις.

Κάτασπρα φοράς κ' έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.

Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
κ' είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες.

Για την Ιωάννα89 ..., με τη μοναδική ευγένεια ..., που θα διέκρινες ακόμη και σε πούσι ...
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί,
Γυναίκα ...

Αποσυνδεδεμένος ioanna89

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 3041
  • Φύλο: Γυναίκα
  • ΠΕ02
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #479 στις: Ιούλιος 27, 2010, 05:28:39 μμ »
ΠΟΥΣΙ

Έπεσε το πούσι αποβραδίς
- το καραβοφάναρο χαμένο -
κ' έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις.

Κάτασπρα φοράς κ' έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.

Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
κ' είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες.

Για την Ιωάννα89 ..., με τη μοναδική ευγένεια ..., που θα διέκρινες ακόμη και σε πούσι ...

Ευχαριστώ, για την τόσο ωραία αφιέρωση... aristos2... με την ευαισθησία και την αισιοδοξία που θα διέκρινες ακόμη και σε πούσι ...  :)

Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
 
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση
 
Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος
θα γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια
 
Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα
σαν ξοδεμένο φως στον νεροχύτη

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 15:59:55 »

Αποσυνδεδεμένος aristos2

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 2928
  • Φύλο: Άντρας
  • Οι "δανειστές" επιτρέπουν την ύπαρξη σχολείων;
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #480 στις: Ιούλιος 27, 2010, 11:42:48 μμ »
ΠΟΥΣΙ

Έπεσε το πούσι αποβραδίς
- το καραβοφάναρο χαμένο -
κ' έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις.

Κάτασπρα φοράς κ' έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.

Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
κ' είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες.

Για την Ιωάννα89 ..., με τη μοναδική ευγένεια ..., που θα διέκρινες ακόμη και σε πούσι ...

Ευχαριστώ, για την τόσο ωραία αφιέρωση... aristos2... με την ευαισθησία και την αισιοδοξία που θα διέκρινες ακόμη και σε πούσι ...  :)

Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
 
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση
 
Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος
θα γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια
 
Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα
σαν ξοδεμένο φως στον νεροχύτη

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

... ρωτώ πεζά, μα με αγωνία ..., και αν δεν τα καταφέρω ...;
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί,
Γυναίκα ...

Αποσυνδεδεμένος aristos2

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 2928
  • Φύλο: Άντρας
  • Οι "δανειστές" επιτρέπουν την ύπαρξη σχολείων;
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #481 στις: Ιούλιος 27, 2010, 11:57:34 μμ »
Για τις γυναίκες τούτου του διαδικτυακού τόπου που ..., κάπως, ξέρουν από λόγια ποιητών ...

ΓΥΝΑΙΚΑ

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούντζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

Ινδικός Ωκεανός 1951
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί,
Γυναίκα ...

Αποσυνδεδεμένος aeee

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1305
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #482 στις: Ιούλιος 28, 2010, 12:16:19 πμ »
Καθως περνουν τα χρονια ........aristos2............... ;)


Καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια
πληθαίνουν οἱ κριτὲς ποὺ σὲ καταδικάζουν-
καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια καὶ κουβεντιάζεις μὲ λιγότερες
  φωνές,

βλέπεις τὸν ἥλιο μ᾿ ἄλλα μάτια-
ξέρεις πὼς ἐκεῖνοι ποὺ ἔμειναν, σὲ γελοῦσαν,
τὸ παραμίλημα τῆς σάρκας, ὁ ὄμορφος χορὸς
ποὺ τελειώνει στὴ γύμνια.
Ὅπως, τὴ νύχτα στρίβοντας στὴν ἔρμη δημοσιά,
ἄξαφνα βλέπεις νὰ γυαλίζουν τὰ μάτια ἑνὸς ζώου
ποὺ ἔφυγαν κιόλας, ἔτσι νιώθεις τὰ μάτια σου
τὸν ἥλιο τὸν κοιτᾶς, ἔπειτα χάνεσαι μὲς στὸ σκοτάδι-
ὁ δωρικὸς χιτώνας
ποὺ ἀγγίξανε τὰ δάχτυλά σου καὶ λύγισε σὰν τὰ βουνά,
εἶναι ἕνα μάρμαρο στὸ φῶς, μὰ τὸ κεφάλι του εἶναι στὸ
  σκοτάδι.
Κι αὐτοὺς ποὺ ἀφῆσαν τὴν παλαίστρα γιὰ νὰ πάρουν
  δοξάρια
καὶ χτύπησαν τὸ θεληματικὸ μαραθωνοδρόμο
κι ἐκεῖνος εἶδε τὴ σφενδόνη ν᾿ ἀρμενίζει στὸ αἷμα
ν᾿ ἀδειάζει ὁ κόσμος ὅπως τὸ φεγγάρι
καὶ νὰ μαραίνουνται τὰ νικηφόρα περιβόλια-
τοὺς βλέπεις μὲς στὸν ἥλιο, πίσω ἀπὸ τὸν ἥλιο.
Καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ κάναν μακροβούτια ἀπ᾿ τὰ μπαστούνια
πηγαίνουν σὰν ἀδράχτια γνέθοντας ἀκόμη,
σώματα γυμνὰ βουλιάζοντας μέσα στὸ μαῦρο φῶς
μ᾿ ἕνα νόμισμα στὰ δόντια, κολυμπώντας ἀκόμη,
καθὼς ὁ ἥλιος ράβει μὲ βελονιὲς μαλαματένιες
πανιὰ καὶ ξύλα ὑγρὰ καὶ χρώματα πελαγίσια-
ἀκόμη τώρα κατεβαίνουνε λοξὰ
πρὸς τὰ χαλίκια τοῦ βυθοῦ
οἱ ἄσπρες λήκυθοι.

Ἀγγελικὸ καὶ μαῦρο, φῶς,
γέλιο τῶν κυμάτων στὶς δημοσιὲς τοῦ πόντου,
δακρυσμένο γέλιο,
σὲ βλέπει ὁ γέροντας ἱκέτης
πηγαίνοντας νὰ δρασκελίσει τὶς ἀόρατες πλάκες
καθρεφτισμένο στὸ αἷμα του
ποὺ γέννησε τὸν Ἐτεοκλῆ καὶ τὸν Πολυνείκη.
Ἀγγελικὴ καὶ μαύρη, μέρα-
ἡ γλυφὴ γέψη τῆς γυναίκας ποὺ φαρμακώνει τὸ φυλακισμένο
βγαίνει ἀπ᾿ τὸ κύμα δροσερὸ κλωνάρι στολισμένο στάλες.
Τραγούδησε μικρὴ Ἀντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε...
δὲ σοῦ μιλῶ γιὰ περασμένα, μιλῶ γιὰ τὴν ἀγάπη
στόλισε τὰ μαλλιά σου μὲ τ᾿ ἀγκάθια τοῦ ἥλιου,
σκοτεινὴ κοπέλα-
ἡ καρδιὰ τοῦ Σκορπιοῦ βασίλεψε,
ὁ τύραννος μέσα ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο ἔχει φύγει,
κι ὅλες οἱ κόρες τοῦ πόντου, Νηρηίδες, Γραῖες
τρέχουν στὰ λαμπυρίσματα τῆς ἀναδυομένης
ὅποιος ποτέ του δὲν ἀγάπησε θ᾿ ἀγαπήσει,
στὸ φῶς
-
  καὶ εἶσαι
σ᾿ ἕνα μεγάλο σπίτι μὲ πολλὰ παράθυρα ἀνοιχτὰ
τρέχοντας ἀπὸ κάμαρα σὲ κάμαρα, δὲν ξέροντας ἀπὸ ποῦ
  νὰ κοιτάξεις πρῶτα,
γιατὶ θὰ φύγουν τὰ πεῦκα καὶ τὰ καθρεφτισμένα βουνὰ
  καὶ τὸ τιτιβισμάτων πουλιῶν
θ᾿ ἀδειάσει ἡ θάλασσα, θρυμματισμένο γυαλί, ἀπὸ βοριὰ
  καὶ νότο
θ᾿ ἀδειάσουν τὰ μάτια σου ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς μέρας
πῶς σταματοῦν ξαφνικὰ κι ὅλα μαζὶ τὰ τζιτζίκια.



Τὸ φῶς
Γ. Σεφέρης
Πόρος, «Γαλήνη», 31 τοῦ Ὀχτώβρη 1946



Αποσυνδεδεμένος domenica

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1170
  • Φύλο: Γυναίκα
  • ΠΕ 03
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #483 στις: Ιούλιος 28, 2010, 12:17:56 πμ »
Πυρπόλησα όλες τις νύχτες
που μου όφειλε ο πρότερός μου βίος,
εξοστράκισα στον ασβέστη τα μελλούμενα,
τα μελλούμενα που κατείχα από κάτι αόρατες αστροφεγγιές
έτσι που οι βροχές μου να έχουν αποδέκτη.
Γυναίκα εγκλωβισμένη στον κόσμο της πτώσης.

Βγήκα λοιπόν το καταμεσήμερο στο ξέφωτο,
εκεί που άλλοτε ιχνηλατώντας την άβυσσο
αιμοραγούσε η αρχαία πληγή
και ύψωσα το εύρημά μου

Γυναίκα εγκλωβισμένη στον κόσμο της πτώσης
στο φως
έτσι που οι αποθαμμένοι μου όλοι να ανασαίνουν
την αναπόδεικτη γνώση της λευκότητας
που δεν αξιώθηκαν
στις παλιωμένες φλέβες τους ξαναχτυπώντας το αίμα
και να ανθοφορεθεί ο ουρανός.

Γυναίκα εγκλωβισμένη στον κόσμο της πτώσης
Εσύ κι Εγώ.
Εσύ Εγώ.
Εμείς.
Τότε ήταν που ο Θεός συνηγόρησε στο καθ' ομοίωση.

Είπαν ότι είμαι αλαφροΐσκιωτος
άλλοι είπαν ότι είμαι ερωτευμένος
κι άλλοι τρελό με εκτιμούσαν.
Όπως και να 'ναι το ίδιο είναι.

Γι αυτό δεν πάω πουθενά
Εγώ μένω εδώ
να ξορκίζω τη φθορά
να σε αγαπώ ανείπωτα
και να επιστρέφω σε εσένα.

Σε αθέατη γωνιά έχω φυλάξει
τον ήχο του γέλιου σου
και ξεδιψώ
κι ένα κομμάτι ύπνου σου
και τις νύχτες δεν φοβούμαι.

Μ' αυτά πορεύομαι
και με περιγελούν οι άνθρωποι
και με φοβούνται οι άνθρωποι.
Μ' αυτά μου φτάνουν
-γιατί αλήθεια-
εγώ σου κράτησα το χέρι σφιχτά
ένα όρθιο μεσημέρι
σ' απρόσιτο γκρεμό
σου κράτησα το χέρι
κι αυτό αρκεί.

Τότε. Για πάντα. Στην αιωνιότητα.

Θεόδωρος Παντούλας


aristos2
....δεν βρίσκω τα λόγια ..ας μείνουν "ανείπωτα"
" ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει "
   Τάσος Λειβαδίτης

Αποσυνδεδεμένος aristos2

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 2928
  • Φύλο: Άντρας
  • Οι "δανειστές" επιτρέπουν την ύπαρξη σχολείων;
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #484 στις: Ιούλιος 28, 2010, 12:30:22 πμ »
Να, λοιπόν, οι γυναίκες ... που, κάπως, ξέρουν από λόγια ποιητών ..., και κάποιες ακόμη ...

Καλή ποιητική νύχτα ..., πριν ένα από τα στερνά ξημερώματα του Ιούλη ..., ας την αφήσουμε και απόψε "προδωμένη" την αποτρόπαια - έτσι ή αλλιώς - πραγματικότητα ...
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί,
Γυναίκα ...

Αποσυνδεδεμένος nikgre

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 224
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #485 στις: Ιούλιος 28, 2010, 12:44:36 πμ »
Άρης Αλεξάνδρου

ΘΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ

Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.
Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα

χαράζοντας γραμμές
εδώ θα επιμένεις δίχως βία
χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση
                                                         ποτέ στην περιφρόνηση
κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε ερημώσεις
κι ας βλέπεις φάλαγγες ανθρώπων να τραβάν συντεταγμένοι
        για το ξυλουργείο
να δέχονται περήφανοι
την εκτόρνευσή τους
και να τοποθετούνται στα αυστηρά τετράγωνα
                                                                                σαν πιόνια.
Εσύ θα επιμένεις σαν να μετράς το χρόνο με τις σειρές
                                                                          των πετρωμάτων
σάμπως νάσουν σίγουρος πως θαρθεί μια μέρα
όπου οι χωροφύλακες κ' οι επαγρυπνητές θα βγάλουν τις στολές

τους.
Εδώ μες στα χαλάσματα που τα σπείραν άλας
θέλεις δε θέλεις θα βαδίζεις
υπολογίζοντας την κλίση που θάχουν τα επίπεδα
θα επιμένεις πριονίζοντας τις πέτρες μοναχός σου
θέλεις δε θέλεις πρέπει ν' αποχτήσεις έναν δικό σου χώρο.
ΠΕ 02

Αποσυνδεδεμένος aeee

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1305
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #486 στις: Ιούλιος 28, 2010, 12:48:09 πμ »
Να, λοιπόν, οι γυναίκες ... που, κάπως, ξέρουν από λόγια ποιητών ..., και κάποιες ακόμη ...

Καλή ποιητική νύχτα ..., πριν ένα από τα στερνά ξημερώματα του Ιούλη ..., ας την αφήσουμε και απόψε "προδωμένη" την αποτρόπαια - έτσι ή αλλιώς - πραγματικότητα ...


.....ας τη ζησουμε....ας την απολαυσουμε που τη ζουμε.....την......ουχι.... "προδωμενη" πραγματικότητα... παρα.... παραδιδομενη στη ζωσα αγκαλια της "ευτυχιας" μας.....που ακομη.....αναζητουμε.......

Αποσυνδεδεμένος xenos

  • Έμπειρο μέλος
  • ****
  • Μηνύματα: 686
  • Φύλο: Άντρας
  • Λίγες λέξεις,πολλές σκέψεις
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #487 στις: Ιούλιος 28, 2010, 10:05:18 πμ »
 
Να, λοιπόν, οι γυναίκες ... που, κάπως, ξέρουν από λόγια ποιητών ..., και κάποιες ακόμη ...

 

 η αλλη οψη της .....Γυναίκα δηλητήριο ;) :D

      
    
Προσπάθησαν πολλοί
Να σε ψυχολογήσουν
Να δουν τι κρύβεις
Μέσα στην ψυχή σου
Το μόνο που κατάφεραν
Ήταν να αμαρτήσουν
Σε τούνελ μυστικά
Πλανήθηκαν μαζί σου

Γυναίκα δηλητήριο
Κόλαση και μαρτύριο
Λύνεις και δένεις
Ξηλώνεις υφαίνεις
Γυναίκα δηλητήριο
Όνειρο και μυστήριο
Αράχνη που μαγεύει
Και θύματα παιδεύει

Προσπάθησαν πολλοί
Να σ’ αντιμετωπίσουν
Να σου χαρίσουνε στιγμές
Και να σε αγαπήσουν
Το μόνο που κατάφεραν
Ήταν να αμαρτήσουν
Σε τούνελ μυστικά
Πλανήθηκαν μαζί σου

καλημερα :)

Αποσυνδεδεμένος fivo

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1774
  • Φύλο: Γυναίκα
  • ΠΕ 02
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #488 στις: Ιούλιος 28, 2010, 12:52:18 μμ »
Άρης Αλεξάνδρου

ΘΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ

Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.
Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα

χαράζοντας γραμμές
εδώ θα επιμένεις δίχως βία
χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση
                                                         ποτέ στην περιφρόνηση
κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε ερημώσεις
κι ας βλέπεις φάλαγγες ανθρώπων να τραβάν συντεταγμένοι
        για το ξυλουργείο
να δέχονται περήφανοι
την εκτόρνευσή τους
και να τοποθετούνται στα αυστηρά τετράγωνα
                                                                                σαν πιόνια.
Εσύ θα επιμένεις σαν να μετράς το χρόνο με τις σειρές
                                                                          των πετρωμάτων
σάμπως νάσουν σίγουρος πως θαρθεί μια μέρα
όπου οι χωροφύλακες κ' οι επαγρυπνητές θα βγάλουν τις στολές

τους.
Εδώ μες στα χαλάσματα που τα σπείραν άλας
θέλεις δε θέλεις θα βαδίζεις
υπολογίζοντας την κλίση που θάχουν τα επίπεδα
θα επιμένεις πριονίζοντας τις πέτρες μοναχός σου
θέλεις δε θέλεις πρέπει ν' αποχτήσεις έναν δικό σου χώρο.
τι ωραία επιλογή. :)

Οἱ πόνοι τῆς Παναγιᾶς, Βάρναλης

Ποῦ νὰ σὲ κρύψω, γιόκα μου, νὰ μὴ σὲ φτάνουν οἱ κακοί;
Σὲ ποιὸ νησὶ τοῦ Ὠκεανοῦ, σὲ ποιὰ κορφὴν ἐρημική;
Δὲ θὰ σὲ μάθω νὰ μιλᾷς καὶ τ᾿ ἄδικο φωνάξεις.
Ξέρω πῶς θἄχεις τὴν καρδιὰ τόσο καλή, τόσο γλυκή,
ποὺ μὲ τὰ βρόχια τῆς ὀργῆς ταχιὰ θενὰ σπαράξεις.

Σὺ θἄχεις μάτια γαλανά,θἄχεις κορμάκι τρυφερό,
θὰ σὲ φυλάω ἀπὸ ματιὰ κακὴ κι ἀπὸ κακὸν καιρό,
ἀπὸ τὸ πρῶτο ξάφνισμα τῆς ξυπνημένης νιότης.
Δὲν εἶσαι σὺ γιὰ μάχητες, δὲν εἶσαι σὺ γιὰ τὸ σταυρό.
Ἐσὺ νοικοκερόπουλο -ὄχι σκλάβος ἢ προδότης.

Τὴ νύχτα θὰ συκώνομαι κι ἀγάλια θὰ νυχοπατῶ,
νὰ σκύβω τὴν ἀνάσα σου ν᾿ ἀκῶ,
πουλάκι μου ζεστὸ
νὰ σοῦ ῾τοιμάζω στὴ φωτιὰ γάλα καὶ χαμομήλι,
κ᾿ ὕστερα ἀπ᾿ τὸ παράθυρο μὲ καρδιοχτύπι νὰ κοιτῶ
ποὺ θὰ πηγαίνεις στὸ σκολιό με πλάκα καὶ κοντύλι.

Κι ἂν κάποτε τὰ φρένα σου μ᾿ ἀλήθεια, φῶς τῆς ἀστραπῆς,
χτυπήσει ὁ Κύρης τ᾿ οὐρανοῦ, παιδάκι μου νὰ μὴ τὴν πεῖς!
Θεριὰ οἱ ἀνθρώποι, δὲ μποροῦν τὸ φῶς νὰ τὸ σηκώσουν!
Δὲν εἶν᾿ ἀλήθεια πιὸ χρυσὴ σὰν τὴν ἀλήθεια τῆς σιωπῆς.
Χίλιες φορὲς νὰ γεννηθεῖς, τόσες θὰ σὲ σταυρώσουν!

Αποσυνδεδεμένος nikgre

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 224
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #489 στις: Ιούλιος 28, 2010, 03:29:12 μμ »
Άρης Αλεξάνδρου
Με τι μάτια τώρα πια

 

Βιάστηκες μητέρα να πεθάνεις.

Δεν λέω, είχες αρρωστήσει από φασισμό

κι ήταν λίγο το ψωμί έλειπα κι εγώ στην εξορία

ήτανε λίγος ο ύπνος κι ατέλειωτες οι νύχτες

μα πάλι ποιος ο λόγος να απελπιστείς προτού να κλείσεις τα

            εξηντατέσσερα

μπορούσες να 'σφιγγες τα δόντια

έστω κι αυτά τα ψεύτικα τα χρυσά σου δόντια

μπορούσες ν' αρπαζόσουνα από 'να φύλλο πράσινο

απ' τα γυμνά κλαδιά

απ' τον κορμό

μα ναι το ξέρω

γλιστράν τα χέρια κι ο κορμός του χρόνου δεν έχει φλούδα

            να πιαστείς

όμως εσύ να τα 'μπηγες τα νύχια

και να τραβούσες έτσι πεντέξι-δέκα χρόνια

σαν τους μισοπνιγμένους που τους τραβάει ο χείμαρρος

κολλημένους στο δοκάρι του γκρεμισμένου τους σπιτιού.

Τι βαραίνουν δέκα χρόνια για να με ξαναδείς

να ξαναδείς ειρηνικότερες ημέρες και να πας

στο παιδικό σου σπίτι με τον φράχτη πνιγμένον στα λουλούδια

να ζήσεις μες στη δίκαιη γαλήνη

ακούγοντας τον πόλεμο

σαν τον απόμακρο αχό του καταρράχτη

να 'χεις μια στέγη σίγουρη σαν άστρο

να χωράει το σπίτι μας την καρδιά των ανθρώπων

κι από τη μέσα κάμαρα–

όμως εσύ μητέρα βιάστηκες πολύ

και τώρα με τι χέρια να 'ρθεις και να μ' αγγίξεις μές από τη σίτα

με τι πόδια να ζυγώσεις εδώ που 'χω τριγύρω μου τις πέτρες

σιγουρεμένες σαν ντουβάρια φυλακής

με τι μάτια τώρα πια να δεις πως μέσα δω χωράει

όλη η καρδιά του αυριανού μας κόσμου

                                                τσαλαπατημένη


κι από τον δίπλα θάλαμο ποτίζει η θλίψη

σαν υγρασία σάπιου χόρτου.

ΥΓ. fivo, διαβάζοντας το ποίημα του Βάρναλη μου ήρθε στο μυαλό το παραπάνω ποίημα του Αλεξάνδρου. Ο λυγμός και τα "γιατί" στην απώλεια της δικιάς μας "Παναγιάς". Η απάντηση του "γιόκα" του Βάρναλη, ο οποίος "γιόκας" στην περίπτωση του Αλεξάνδρου συνδυάζει τους πόνους με την ελπίδα και τα οράματά του (αυτά, όμως, δεν πάνε πάντα μαζί;) αψηφώντας την προτροπή-συμβουλή της "Παναγιάς": "Θεριὰ οἱ ἀνθρώποι, δὲ μποροῦν τὸ φῶς νὰ τὸ σηκώσουν!"...
« Τελευταία τροποποίηση: Ιούλιος 28, 2010, 03:38:04 μμ από nikgre »
ΠΕ 02

 

Pde.gr, © 2005 - 2024

Το pde σε αριθμούς

Στατιστικά

μέλη
  • Σύνολο μελών: 32273
  • Τελευταία: Dimi!!!
Στατιστικά
  • Σύνολο μηνυμάτων: 1158566
  • Σύνολο θεμάτων: 19200
  • Σε σύνδεση σήμερα: 597
  • Σε σύνδεση έως τώρα: 1964
  • (Αύγουστος 01, 2022, 02:24:17 μμ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Μέλη: 15
Επισκέπτες: 561
Σύνολο: 576

Πληροφορίες

Το PDE φιλοξενείται στη NetDynamics

Όροι χρήσης | Προφίλ | Προσωπικά δεδομένα | Υποστηρίξτε μας

Επικοινωνία >

Powered by SMF 2.0 RC4 | SMF © 2006–2010, Simple Machines LLC
TinyPortal 1.0 RC1 | © 2005-2010 BlocWeb

Δημιουργία σελίδας σε 0.089 δευτερόλεπτα. 34 ερωτήματα.