0 μέλη και 8 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Προσωπικά, πάντως, διατηρώ μια μικρή επιφύλαξη στο να θεωρήσουμε ότι έχουμε και στην αναφορική εμπρόθετο, γιατί αυτό προϋποθέτει ότι οπωσδήποτε εννοείται το "δηλώσαι" ως αντικείμενο στο "βουληθῶμεν". Δεν θα μπορούσε, όμως, να εννοείται και το "κτήσασθαι" που παίρνει μόνο αιτιατική;
Εσύ μιλάς για εννοούμενο κτήσασθαι, μάλλον γιατί θεωρείς πιθανό το "ό,τι θέλουν" να σημαίνει "τις επιθυμίες τους", δηλαδή "ό,τι θέλουν να κάνουν ή να αποκτήσουν". Θεωρητικά θα μπορούσε να είναι και έτσι, αλλά μου φαίνεται υπερβολικό να εννοεί ο συγγραφέας ως αντικείμενο στο βούλομαι ένα απαρέμφατο που δεν προκύπτει με βεβαιότητα από τα συμφραζόμενα, δηλαδή που δεν έχει αναφερθεί πριν, γιατί με αυτή τη λογική θα μπορούσε να εννοείται οποιοδήποτε απαρέμφατο. Στο βούλομαι όμως, από ό,τι ξέρω, πάντοτε το απαρέμφατο που εννοείται έχει προηγηθεί ως ρήμα ή ρηματικός τύπος. Αν ήθελε ο συγγραφέας να πει κάτι διαφορετικό, δεν θα το έκανε σαφές βάζοντας το απαρέμφατο που πρέπει;
To "βούλομαι" είναι στενά συνδεδέμενο με την έννοια της κτήσης. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, όταν λέμε "βούλομαι πλούτον", δεν χρειάζεται καν να εννοήσεις το "κτήσασθαι". Αν το εννοούμενο αντικείμενο λοιπόν του "βουληθώμεν" είναι ένα "α" (αναφορ. αντωνυμία) μπορεί να αναφέρεται αορίστως σε πολλά πράγματα είτε προς κτήση είτε προς διενέργεια (γιατί η αντωνυμία μπορεί να αντικαθιστά ονόματα, απαρέμφατα, δευτερεύουσες). Προσωπικά, αφού έχουμε το "περί ων" στο οποίο μπορεί να κρύβεται το "α" ως αντικείμενο του "βουληθώμεν", δεν θα εννοούσα τίποτα άλλο. Γιατί να βάζω στο στόμα του ομιλητή πράγματα που ο ίδιος δεν είπε, αφού βγαίνει νόημα και σύνταξη με όσα έγραψε;
Δεν βλέπω όμως γιατί να συντάξεις τον εμπρόθετο μ' αυτό εντός της αναφορικής. Δεν υπάρχει μια σαφής ένδειξη, όπως στο χωρίο του Δημοσθένη, ότι ο εμπρόθετος δεν ανήκει στην κύρια, αλλά στην αναφορική. Χώρια που μου μοιάζει κάπως περίεργος ο εμπρόθετος στην αναφορική δίπλα στο ''βουληθώμεν'' (που δεν συντάσσεται με εμπρόθετο) και με μη εκπεφρασμένο το απαρέμφατο, που, αν υποθέσουμε ότι είναι το ''δηλώσαι'', κατά κανόνα παίρνει ως συμπλήρωμα κάποια αιτιατική και σπανιότερα έναν εμπρόθετο. Μου φαίνεται πιο λογικό να έχει επιλέξει μια λιγότερο συχνή σύνταξη σε τύπο λεξικά εκπεφρασμένο (όπως είναι το ''δηλούν'' στην κύρια) παρά με τύπο που εννοείται.
Τῆς δὲ στάσεως ἐν τούτῳ οὔσης τετάρτῃ ἢ πέμπτῃ ἡμέρᾳ μετὰ τὴν τῶν ἀνδρῶν ἐς τὴν νῆσον διακομιδὴν αἱ ἐκ τῆς Κυλλήνης Πελοποννησίων νῆες, μετὰ τὸν ἐκ τῆς Ἰωνίας πλοῦν ἔφορμοι οὖσαι, παραγίγνονται τρεῖς καὶ πεντήκοντα: τι είναι συντακτικά το τρεῖς καὶ πεντήκοντα; Θα μπορούσε να είναι επιθετικός προσδιορισμός στο νῆες; Οι Σαλμανλής – Μπιτσιάνης το χαρακτηρίζουν κατηγορούμενο μέσω εννοούμενης μετοχής οὖσαι, ενώ αλλού το είδα απλώς κατηγορούμενο στο νῆες, χωρίς εξήγηση.
Το δεύτερο είναι διαφορετική περίπτωση, γιατί το επίθετο δεν ακολουθεί αμέσως μετά το ουσιαστικό, αλλά αντιθέτως είναι πολύ κοντά στο ρήμα.Αν είχαμε οποιοδήποτε άλλο επίθετο δίπλα σε ρήμα και μάλιστα κίνησης, θα λέγαμε χωρίς δεύτερη σκέψη ότι είναι επιρρηματικό κατηγορούμενο του τρόπου. Αν είχαμε αυτό το επίθετο αλλά μπροστά από το ουσιαστικό (τρεις και πεντήκοντα αι νήες), θα λέγαμε ότι είναι κατηγορηματικός προσδιορισμός.Τώρα έχεις ένα επίθετο που δείχνει την ιδιότητα που έχει το υποκείμενο κατά την πράξη, όπως ο κατηγορηματικός προσδιορισμός, αλλά βρίσκεται σε θέση που συνήθως είναι το επιρρηματικό κατηγορούμενο που δείχνει την κατάσταση του υποκειμένου κατά την πράξη.γ) να πεις σχεδόν το ίδιο πράγμα με το (β) αλλά με πιο διπλωματικό τρόπο, όπως οι Σαλμανλής-Μπιτσιάνης, δηλ. να εννοήσεις μια μετοχή "ούσαι" (μετοχή που εννοείται βασικά και στο επιρρηματικό ατηγορούμενο/κατηγορηματικό προσδιορισμό, αλλά ποτέ δεν το αναφέρουμε) και να πεις ότι το αριθμητικό είναι κατηγορούμενο. Θα το πρότεινα ως την πιο ανώδυνη λύση.Δεν ξέρω τι θεωρούν αυτοί οι δυο τη μετοχή, αλλά εγώ εδώ θα την εκλάμβανα ως τροπική, ακριβώς γιατί είναι πολύ κοντά στο ρήμα.
*και αυτό μόνο λόγω της θέσης του, όπως είπες και εσύ, γιατί νοηματικά πιο πολύ μου ταιριάζει ο επιθετικός προσδιορισμός «έφτασαν τα πενήντα τρία πλοία από την Κυλλήνη», παρά το επιρρηματικό κατηγορούμενο (ή ο κατηγορηματικός προσδιορισμός) «τα πλοία από την Κυλλήνη έφθασαν πενήντα τρία», που δείχνει σαν να ήταν περισσότερο πλοία των Πελοποννησίων αγκυροβολημένα στην Κυλλήνη ή σαν να ξεκίνησαν περισσότερα, αλλά να έφθασαν μόνο πενήντα τρία. Και γενικά δεν καταλαβαίνω τη λογική του αριθμητικού ως κατηγορηματικού προσδιορισμού, πώς μπορεί ένα αριθμητικό να δείχνει την κατάσταση του υποκειμένου κατά την πράξη. Ποια η διαφορά μεταξύ του «ήρθαν πενήντα τρία πλοία» και του «πενήντα τρία τα πλοία ήρθαν» (το οποίο δεν μου στέκει και ακουστικά);
Πέρασαν δυο σκέψεις από το μυαλό μου για το γιατί το έγραψε έτσι:Η πρώτη ήταν ότι πιθανώς ο συγγραφέας να βρέθηκε σε αμηχανία ως προς τη συντακτική διαχείριση τόσων προσδιορισμών για τα πλοία (Πελοποννησίων, ἐκ τῆς Κυλλήνης, ἔφορμοι μετὰ τὸν ἐκ τῆς Ἰωνίας πλοῦν, τρεις και πεντήκοντα). Γιατί αν το καλοσκεφτείς, το 53 δεν μπορούσε να το βάλει ούτε ως επιθετικό, αφού ήταν ήδη πολλοί οι προσδιορισμοί ("ἐκ τῆς Κυλλήνης Πελοποννησίων") ούτε δίπλα στη μετοχή όπου πάλι ήταν βαριά η επιθετική φράση (ἔφορμοι μετὰ τὸν ἐκ τῆς Ἰωνίας πλοῦν ). Μετά όμως σκέφτηκα ότι, αν ήθελε, θα μπορούσε να το είχε βάλει ως επιθετικό μετακινώντας το "εκ Κυλλήνης" στο "έφορμοι" ως "εν Κυλλήνη", δηλαδή να έλεγε "αἱ τρεῖς καὶ πεντήκοντα Πελοποννησίων νῆες παραγίγνονται, μετὰ τὸν ἐκ τῆς Ἰωνίας πλοῦν ἔφορμοι εν Κυλλήνη οὖσαι". Γιατί δεν το έκανε;Οπότε μετά άρχισα να σκέφτομαι ότι πιθανώς να ήθελε όντως να υπονοήσει ότι ο αριθμός 53 ήταν προσωρινός και ίσχυε μόνο κατά την πράξη του ρήματος, δηλ. ότι είτε ξεκίνησαν λιγότερα είτε έμειναν λιγότερα. Και η αλήθεια είναι ότι, αν κοιτάξεις στα σχόλια του σχολικού εγχειριδίου, αναφέρεται ότι τα πλοία των Πελοποννησίων ήταν αρχικά λιγότερα (40) με ναύαρχο τον Αλκίδα και στην Κυλλήνη ενώθηκαν με 13 συμμαχικά πλοία και έγιναν 53. Άρα, ίσως ο συγγραφέας αναφέρεται τελικά σ' αυτό το γεγονός μέσω της συγκεκριμένης διατύπωσης.
.... γιατί, αν, όπως έχεις επισημάνει πολλές φορές, οι αρχαίοι Έλληνες έγραφαν όπως μιλούσαν....