Θέματα αρχαίων ελληνικών 2014 και σχολιασμός αυτών

[MARKOS]

και πως το μετέφρασε?

[PDE ads]

[steven_seagal]

" θα διαπιστωναμε αν οι πολεις προοδευσαν"

[apri]

" θα διαπιστωναμε αν οι πολεις προοδευσαν"

Το "αν οι πόλεις προόδευσαν" στη μετάφραση που δίνεις, είναι πλάγια ερωτηματική πρόταση. Δεν μπορεί να αποτελεί την ανάλυση υποθετικής μετοχής.

Πέραν του ότι το "ευρίσκω" συντάσσεται με κατηγορηματική μετοχή, αν εκλάβουμε τη μετοχή ως υποθετική, προκύπτει νοηματικό κενό. Η μετάφραση θα ήταν "αν οι πόλεις προόδευσαν λόγω της ειρήνης, θα διαπιστώναμε (τι ?)".

Αν μπαίναμε στη διαδικασία να θεωρήσουμε τη δυνητική ευκτική ως απόδοση υποθετικού λόγου (που δεν χρειάζεται), τότε η ευκόλως εννοούμενη υπόθεση θα είχε το νόημα "αν εξετάζαμε/ερευνούσαμε" (θα διαπιστώναμε ότι οι πόλεις προόδευσαν...).

[MARKOS]

δεν ξερουμε ομως τελικα πως το μετέφρασε ακριβως ο υποψηφιος. Δηλαδη, πώς ηταν νοηματικά ως σύνολο η μεταφραση σε αυτην την περιοδο. Σιγουρα θα δυσκολευτηκε να βρει ακρη 

Η δική μου μαθητρια, ας μη το σκεπτομαι πλεον.....μια μεταφραση, άλλου ο παπάς, αλλού τα ράσα....
Θα ξαναδώσει...

[PDE ads]

[Margr]

τωρα, να ρωτησω κατι: "τί λετε να βαλουν λογοτεχνία" ; ποιο απο τα 5 κειμενα που εχουν στην υλη σας φαινεται πιο πιθανό?
Ευτυχως φυσικοι και μαθηματικοί δεν εχουν αυτό το αγχος....

Πέντε κείμενα δηλαδή Βιζυηνό, Παπαδιαμάντη, Ελεγκτή, Παυλόπουλο, Δημουλά και Προσφυγικούς (τα βγάζω 6!!);
Δεν ξέρω, δεν κάνω εικασίες, όλα πιθανά είναι! Ήθελα μόνο να ήξερα ποιος θα μπει στην επιτροπή.. εκεί θα βγάζαμε άκρη...

[zwi]

H δική μου πάλι στα αρχαία άλλαξε  τις μισές απαντήσεις στο συντακτικό γιατί σκέφτηκε ότι θα είναι παγίδα, δεν μπορεί λέει να είναι τόσο εύκολα. 

[constansn]

Ενώ τα θέματα δεν μπορώ να τα χαρακτηρίσω πολύ δύσκολα, τα παιδιά στα σχολεία τησ πόλης μου είναι μάλλον απογοητευμένα. θα δείξει.

[MARKOS]

H δική μου πάλι στα αρχαία άλλαξε  τις μισές απαντήσεις στο συντακτικό γιατί σκέφτηκε ότι θα είναι παγίδα, δεν μπορεί λέει να είναι τόσο εύκολα. 

Ωπα!!

Εχουμε περασει στα παιδια πως ειναι  Μινώταυρος οι εξετασεις. Τα αγχωνουμε αντι να τους λέμε πως "ο,τι ρωτουν έχει διδαχθει, είναι καποια βασικα πραγματα και θελει ηρεμία και καθαρο μυαλο εκεινη τη στιγμη"
Λες πια και κανουν κίνηση ζωής και θανάτου με το να συμμετεχουν στις εξετασεις..... 
χμ....εμ, εχει η ζωή κατι γυρίσματα, που οι τελευταιοι έσονται πρώτοι....

[valia87]

Έχει δίκιο ο Μάρκος.Τα παιδιά (και το βλέπω πολύ έντονα ειδικά στα γυμνασιόπαιδα) πρέπει να ξεφύγουν από την λογική των "πονηρών θεμάτων".Πολλές φορές απαντούν σύμφωνα με το τι τους κάθεται καλύτερα στο μάτι π.χ ενώ έχουν απαντήσει σωστά σε μια άσκηση Σ/Λ τα διορθώνουν γιατί αποκλείεται να έχει μόνο ένα λάθος. Η' στα αρχαία χτες αποκλείεται να είχε 2 κατηγορούμενα και μια κατηγορηματική μετοχή που είναι παρεμφερής!!!Αυτό που θέλω να πω πρέπει να τους βοηθήσουμε να είναι χαλαροί και όχι καχύποπτοι και να εμπιστεύονται τον εαυτό τους και τις γνώσεις τους εκείνη την στιγμή.

[effie2]

Αδύνατη δεν είναι, αλλά είναι λιγότερο πιθανή. Φαντάζομαι δηλ. ότι ακόμα κι αν συμπεριληφθεί σε οδηγία της ΚΕΕ η οριστική, θα δοθεί ως συμπληρωματική απάντηση, όχι ως η κύρια απάντηση. 

Προσωπικά στις απαντήσεις μου έδωσα και την οριστική ως συμπληρωματική απάντηση κυρίως λόγω της διαχρονικότητας του νοήματος στη συγκεκριμένη πρόταση.

[Sali]

Προσωπικά στις απαντήσεις μου έδωσα και την οριστική ως συμπληρωματική απάντηση κυρίως λόγω της διαχρονικότητας του νοήματος στη συγκεκριμένη πρόταση.

Χμ! Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση! Εδώ που τα λέμε, η ευκτική του πλάγιου λόγου θα περιόριζε την ισχύ της ρηματικής πράξης μόνο στο παρελθόν - πράγμα που δεν πολυταιριάζει εδώ.
Εν πάση περιπτώσει, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια συντακτική άσκηση τυπικού-διαδικαστικού χαρακτήρα και όχι ουσίας. Οι μαθητές δηλαδή έπρεπε οπωσδήποτε να χρησιμοποιήσουν την ευκτική του πλάγιου λόγου· όσο για την οριστική, όσοι την χρησιμοποίησαν δεν νομίζω πως κέρδισαν κάτι παραπάνω.

[quidam omnia sciens...]

Πράγματι, Σωτήρη, το κείμενο βασίστηκε στη στερεότυπη έκδοση Teubner υπό τους Blass και Benseler, όπου τα κόμματα έχουν έτσι ακριβώς. Πρόκειται για τη γνωστή συνήθεια των εκδοτών αυτής της σχολής, που αγαπούν να θέτουν κόμμα πριν από κάθε δευτερεύουσα πρόταση...Είναι ενδιαφέρον αυτό που λες για το εἶπεν, αλλά φυσικά δεν έχει ουδεμία σημασία για  τους υποψήφιους. Άλλο θέλω να παρατηρήσω εγώ: στις απαντήσεις που είδα ως τώρα, στον πλάγιο λόγο με τη μορφή της ειδικής πρότασης όλοι (σχεδόν) έκαναν χρήση της ευκτικής του πλαγίου λόγου (φιλοῖεν) - και καλώς έπραξαν· για μία όμως ακόμη φορά αποκλείστηκε η οριστική φιλοῦσιν, σαν να είναι αδύνατη μετά από ιστορικό χρόνο. Αναρωτιέμαι, πράγματι, αν υπάρχει προς τους διορθωτές σχετική οδηγία από την ΚΕΕ.
Ας προσθέσω ακόμα κάτι: κατά τη μετατροπή σε πλάγιο λόγο (και με τις δύο μορφές) οι περισσότεροι φιλόλογοι συμπεριέλαβαν και το γάρ...

Τότε όλα καλά για το κόμμα. Απλά είναι σχεδόν γλωσσολογικό-ορθογραφικό θέσφατο ότι συμπληρωματικές προτάσεις δεν χωρίζονται κανονικά με κόμμα από τη φράση εξάρτησης του, εκτός κι αν λειτουργούν προσθετικά-επεξηγηματικά.

Ναι, η απάντηση με οριστική είναι σωστή, αφού στην εκφώνηση δεν διευκρινίζεται υπό τίνος την οπτική γωνία θα μεταφερθεί το απόσπασμα (τι εστίαση στο γεγονός δηλαδή θέλουμε, του αφηγητή ή του ήρωα). Όμως μάλλον δεν θα ληφθεί σωστή, τουλάχιστον από την πλειοψηφία των εξεταστικών κέντρων.

Όσο για το ότι το εἶπον προτιμάται + τελικό απαρέμφ. αλλιώς + ὅτι, ὡς, δες ενδεικτικά τη σημείωση (Ν.) στην παράγραφο 2017: http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.04.0007%3Apart%3D4%3Achapter%3D45%3Asection%3D113%3Asubsection%3D128

Εννοείται ότι δεν τίθεται θέμα διδακτικόεξεταστικό για το παραπάνω... Κι εγώ επί τη ευκαιρία είπα να το αναφέρω...

Πάμε τώρα για τα λατινικά, να δούμε αν θα βρουν να βάλουν και φέτος τίποτα άκυρο...

EDIT: τώρα το πρόσεξα... Εννοείται ότι το "γάρ" δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στον πλάγιο λόγο, και κακώς το έδωσε η ΚΕΕ στην εκφώνηση. Το λάθος είναι αποκλειστικά δικό τους, όχι του μαθητή που το ξαναχρησιμοποίησε, και φαντάζομαι ότι δεν θα υπάρξει διορθωτής που θα στερήσει μόριο για αυτό... Τώρα για τις απαντήσεις των φιλολόγων με το "γάρ" στην αρχική του θέση εντός της απαρεμφατικής φράσης ή της συμπληρωματικής πρότασης με το ὅτι, δεν έχω κάτι να πω... Ο καθένας πιστεύει ό,τι καταλαβαίνει, και δυστυχώς καταλαβαίνει μόνο ό,τι (νομίζει ότι) γνωρίζει.

EDIT 2: Για να δούμε και την απάντηση της ΠΕΦ, του συλλογικού οργάνου που μας εκπροσωπεί (στη συνείδηση έστω του απλού πολίτη): http://www.p-e-f.gr/docs/48.pdf

Αhahah...! Βλέπω πράματα και θάματα εδώ μέσα...

Θα σχολιάσω τις απαντήσεις για το αδίδακτο θέμα.

Στη μετάφραση:
1. "Τις οποίες" αντί "οι οποίες" ·ἃς = υποκ. απαρεμφάτου, δηλαδή υποκ. ρήματος της ειδικής πρότασης στη νέα ελληνική· εκτός κι αν θεωρούν ότι στη δομή απαρεμφατο + αιτιατική υπάρχει πάντα αυτό που στη γλωσσολογία λέμε ανύψωση (raising, και συγκεκριμένα εδώ subject-to-object raising)... ( ; )
2. "οι πρώτες πόλεις" αντί "οι πόλεις που έχουν τα πρωτεία".
3. "και από αυτές" αντί "και ότι από αυτές", και ακόμη καλύτερα "και ότι εξαιτίας αυτών"· στο ἐκ δὲ τούτων η ερμηνεία που προκύπτει μέσω της μεταφραστικής απόδοσης, ηθελημένης ή μη, υποθέτω το δεύτερο, είναι μάλλον αυτή του διαιρεμένου συνόλου, όχι της αιτίας, που είναι και η ορθή. Επισημαίνω επίσης ότι η παρουσία του "ότι" κατ'εμέ είναι υποχρεωτική στη μετάφραση εδώ, αλλιώς δεν φαίνεται ξεκάθαρα ότι πρόκειται για συμπληρώματα στο "θα διαπιστώναμε" (και ότι αντίστοιχα μέσα στο αρχαίο κείμενο οι μετοχές καταστᾶσαν και γεγενημένην είναι και αυτές συμπληρώματα στο εὕροιμεν  ἄν).
4. "η μεν μία... η δε άλλη" (τὴν μὲν... τὴν δὲ) αντί του ορθού και φυσικότερου "η πρώτη... ενώ η δεύτερη". Θα επανέλθω γύρω απ' αυτό παρακάτω, στα σχόλια για το συντακτικό...
5. Η φράση ἐν τῷ παρόντι λάμπει μεταφραστικά διά της αστραφτερής απουσίας της (!).
6. "ησυχία" αντί "ανάπαυλα, ανάπαυση, ξεκούραση", έστω "αδράνεια, ακινησία"...
7. ... Υπάρχουν κι άλλα, αλλά ως ελάσσονα θα τα προσπεράσω...

Στο συντακτικό:
1. "αιτιατική της αιτίας...?"· δεν προσδιορίζει κάτι; Με ποιο συστατικό-όρο της πρότασης σχετίζεται συντακτικά; Με το "δεῖ", με το "λέγειν", και με τα δύο αυτά, με κάτι άλλο;
2. ἃς (πράξεις)· γιατί αυτό; Γιατί πρέπει να αναφέρει κανείς το ουσιαστικό που αποτελεί την κεφαλή της αναφορικής πρότασης; Συντακτικά έχει να κάνει το πράξεις με το συμφοράν; Αφού ανήκουν σε διαφορετικές προτάσεις· θα μπορούσε εξάλλου το ουσιαστικό πράξεις να ήταν και σε άλλη πτώση από την αιτιατική, ή θα μπορούσε η αναφορική πρόταση να είναι ακέφαλη-ελεύθερη. Δεν χρειάζεται επομένως να υποδεικνύεται η κεφαλή του αναφορικού, σε καμιά περίπτωση.
3. τὴν μὲν (πόλιν)· γιατί, και πάλι, τίθεται σε παρένθεση το ουσιαστικό; δεν ξέρουν ότι τὴν μὲν = ΑΝΤΩΝΥΜΙΑ ΔΕΙΚΤΙΚΗ (πρόκειται για απολίθωμα δεικτικής χρήσης, όπως πάντοτε μέσα στα έπη λειτουργεί αυτό που αργότερα ονομάστηκε "άρθρο"· ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ "ΑΡΘΡΟ" ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ OYTE ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ, ΕΛΕΟΣ, ΑΣ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΝΑ ΛΕΞΙΚΟ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!).
4. Θα μπορούσα να πω κι άλλα, αλλά θεωρώντας τα και πάλι ελάσσονα θα κλείσω σχολιάζοντας την απάντηση στην άσκηση πλαγίου λόγου:
α. (εκτός του ότι όπως είπαμε ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να τεθεί ο γάρ σε αυτή τη θέση-εκτός των άλλων, των σχετικών με τη θέση της λέξης αυτής σε μια πρόταση που είναι πάντα πολύ συγκεκριμένη, είναι ΠΑΡΑΤΑΚΤΙΚΟΣ σύνδεσμος, και αυτό τουλάχιστον θα περιμέναμε να το ήξεραν..., ας δοκιμάσουν να μεταφράσουν αυτό που έδωσαν ως απάντηση χωρίς να παραλείψουν κι ένα "γιατί" εμβόλιμα... ) κάποια απόπειρα για οικονομία δυνάμεων-ενέργειας στο πάτημα των πλήκτρων μάλλον πρέπει να ευθύνεται για την απουσία της αιτιατικής καὶ τὰς λαμπρότητας από την απάντηση με την απαρεμφατική σύνταξη... Δηλαδή, μόνο το ἐπιφανείας απαιτεί πτωτικό μετασχηματισμό; Αν ένας μαθητής έχει δώσει ακριβώς αυτή την απάντηση, όπως η ΠΕΦ, θα πάρει ακέραια τα μόρια της απάντησης; Έτσι φαντάζονται;
β. Είναι εξίσου σωστές και οι πιθανές απαντήσεις:
i. ὁ ῥήτωρ εἶπεν ὡς... φιλοῦσιν. (Για τη χρήση του φιλοῦσιν έχει ήδη γίνει λόγος στο παρόν thread, όχι όμως για πιθανή χρήση του συμπληρωματικού δείκτη-συνδέσμου ὡς).
ii. ὁ ῥήτωρ εἶπεν ὡς... φιλοῖεν.
Θα μου πεις η εκφώνηση έλεγε "με τους δύο τρόπους"... Και τι μ'αυτό; Δεν έπρεπε να το σχολιάσουν και αυτό; Αφού υπάρχει και τρίτος, και τέταρτος και πέμπτος τρόπος...

Κατά τα άλλα θέλουν να κάνουν και "ἁξιολόγηση" των θεμάτων ή της δυσκολίας τους... Τους υποχρεώνει κάποιος να το κάνουν; Αν δεν μπορούν, ας μην το κάνουν.
Γιατί αλήθεια δεν δίνονται ΕΠΩΝΥΜΑ από την ΠΕΦ οι απαντήσεις των θεμάτων και οι "αξιολογήσεις" τους; Κάποιος πρέπει να παίρνει την ευθύνη γι'αυτά. Των περισσότερων φροντιστηρίων οι απαντήσεις είναι επώνυμες. Όταν λέμε "Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων", προφανώς δεν εννοούμε ότι πανελλαδικά οι φιλόλογοι οδηγήθηκαν σε κάποια κοινή γνωμοδότηση για το θέμα· αλλά επίσης, προφανώς, ούτε ότι όλα τα ενεργά μέλη της ΠΕΦ, προέβησαν σε κάποια τέτοια ενέργεια· κάποια άτομα (ή κάποιο άτομο) ανέλαβαν και έφεραν εις πέρας ένα έργο. Προσωπικά θεωρώ ότι τα άτομα αυτά ως φιλόλογο με προσβάλλουν με την προχειρότητα, την άγνοια και την ανευθυνότητά τους. Θα ήθελα να ξέρω την ταυτότητά τους. Από μια ΠΕΦ απαιτώ εγώ, απλά ως φιλόλογος ρε παδί μου, οι απαντήσεις της να είναι (πέρα από το αυτονόητο: ΟΡΘΕΣ και ΠΛΗΡΕΙΣ) έγκυρες επιστημονικά. Δεν μπορεί οι απαντήσεις της να είναι σε κάποιες περιπτώσεις ή σε κάποια σημεία χειρότερες και από πολλούς αριστεύοντες μαθητές.
Και, εξηγούμαι, αυτό δεν σημαίνει ότι οι απαντήσεις της (όποιας) ΠΕΦ πρέπει αν αποτελούν ένα είδος μπούσουλα ή ευαγγελίου για την αξιολόγηση των μαθητών. Μόνο ότι πρέπει να δίνουν αν μη τι άλλο ένα φωτεινό παράδειγμα σε κάθε "απλό" φιλόλογο που παλεύει να αντεπεξέλθει με τον κυκεώνα των αντικειμένων που του έχει αναθέσει να διδάξει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς σε πολλές περιπτώσεις να είναι επιστημονικά ή/και διδακτικά επαρκής για αυτό.

[Sali]

3. "και από αυτές" αντί "και ότι από αυτές", και ακόμη καλύτερα "και ότι εξαιτίας αυτών"· στο ἐκ δὲ τούτων η ερμηνεία που προκύπτει μέσω της μεταφραστικής απόδοσης, ηθελημένης ή μη, υποθέτω το δεύτερο, είναι μάλλον αυτή του διαιρεμένου συνόλου, όχι της αιτίας, που είναι και η ορθή. Επισημαίνω επίσης ότι η παρουσία του "ότι" κατ'εμέ είναι υποχρεωτική στη μετάφραση εδώ, αλλιώς δεν φαίνεται ξεκάθαρα ότι πρόκειται για συμπληρώματα στο "θα διαπιστώναμε" (και ότι αντίστοιχα μέσα στο αρχαίο κείμενο οι μετοχές καταστᾶσαν και γεγενημένην είναι και αυτές συμπληρώματα στο εὕροιμεν  ἄν).

Κάθε χρόνο, Σωτήρη, τις ίδιες θλιβερές διαπιστώσεις κάνουμε σχετικά με τους "φωστήρες" της ΚΕΕ και της ΠΕΦ, συμμερίζομαι απολύτως την αγανάκτησή σου.
Συμφωνώ με όλα αυτά που γράφεις, στάθηκα όμως στο συγκεκριμένο απόσπασμα, γιατί μου έκανε μεγάλη εντύπωση το ότι οι περισσότεροι φροντιστές στις απαντήσεις τους θεώρησαν το ἐκ τούτων εμπρόθετο του διαιρεμένου όλου (άρα την αντωνυμία θηλυκού γένους). Αν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του ο Ισοκράτης, δεν θα του αρκούσε μια γενική διαιρετική (τούτων δὲ τὴν μέν...τὴν δέ); Ίσα-ίσα, το εμπρόθετο επαναλαμβάνει το ἐξ ὧν και εκφράζει τις αιτίες που κατέστησαν κάποτε την Αθήνα ηγέτιδα πόλη και τη Θήβα τώρα πανίσχυρη. Άρα η αντωνυμία είναι ουδέτερου γένους. Συμφωνώ απολύτως, επίσης, και με την υποχρεωτική παρουσία, στη μετάφραση, του δεύτερου "ότι" (που δεν το είδα σε καμία απάντηση), προκειμένου να φανεί η εξάρτηση των κατηγορηματικών μετοχών από το εὕροιμεν ἄν· αυτό επιβάλλεται λόγω της απομάκρυνσης της πρώτης κατηγορηματικής μετοχής (λαβούσας) από τις δύο τελευταίες (καταστᾶσαν, γεγενημένην).
Τέλος, θεωρώ άξιο προσοχής το ἐξ ὧν, γιατί αφενός μεν δίνει στην αναφορική πρόταση αξία εμπρόθετου προσδιορισμού στη μτχ. λαβούσας, αφετέρου δε λειτουργεί και στη δομή της αναφορικής πρότασης ως εμπρόθετο και στους δύο ρηματικούς τύπους (προδυστυχήσασαι και ἀνέλαβον), κάτι που νομίζω πως δυσκολεύει κάπως τη μετάφραση.

[apri]

Στη μετάφραση:
1. "Τις οποίες" αντί "οι οποίες" ·ἃς = υποκ. απαρεμφάτου, δηλαδή υποκ. ρήματος της ειδικής πρότασης στη νέα ελληνική· εκτός κι αν θεωρούν ότι στη δομή απαρεμφατο + αιτιατική υπάρχει πάντα αυτό που στη γλωσσολογία λέμε ανύψωση (raising, και συγκεκριμένα εδώ subject-to-object raising)... ( ; )

Δεν νομίζω ότι μπορούμε να μιλήσουμε για ανύψωση (πρόληψη) υποκειμένου στην περίπτωση του αρχαίου απαρεμφάτου.
Η αιτιατική που προηγείται κάθε φορά, είτε λειτουργεί μόνο ως υποκείμενό του (π.χ δοκεί μοι τινά+απαρεμφ.) είτε λειτουργεί ως αντικείμενο του ρήματος της πρότασης και δευτερευόντως, ως υποκείμενό του απαρεμφάτου (π.χ πείθω τινά+απρφ.).
Για την ακρίβεια, στη δεύτερη περίπτωση, απλώς παραλείπεται στην επιφανειακή δομή η επανάληψη της ίδιας αιτιατικής ως υποκειμένου του απαρεμφάτου και φαίνεται η ίδια λέξη να παίζει δυο συντακτικούς ρόλους.

Αν η αιτιατική, λοιπόν, είναι απαραίτητο συμπλήρωμα του ρήματος (αντικείμενο), τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ανύψωση.
Πιστεύω ότι πιθανότατα τέτοια περίπτωση έχουμε και στο κείμενο. Μερικά δοξαστικά ρήματα συντάσσονταν με αιτιατική και κάποιο συνδετικό ρήμα (π.χ νομίζω τούτον είναι θεόν) και στη συνέχεια, με παράλειψη του συνδετικού ως ευκόλως εννοούμενου, προέκυψε η σύνταξή τους με δυο αιτιατικές, δηλ. αντικείμενο και κατηγορούμενο αντικειμένου (π.χ νομίζω τούτον θεόν).
βλ. "και τὸ «χαλεπὸν» αὖ οἱ Κεῖοι καὶ ὁ Σιμωνίδης...κακὸν [είναι] ὑπολαμβάνουσι" 
Άρα, μάλλον και στην αρχική σύνταξη η αιτιατική εκλαμβανόταν ως απαραίτητο συμπλήρωμα του ρήματος και δεν έχουμε ανύψωση όπως σε αντίστοιχες προτάσεις στα αγγλικά (π.χ Ι believe John to be rich).

Κρατώ βέβαια μια επιφύλαξη, αλλά ούτως ή άλλως, νομίζω πως είναι αδύνατον στα αρχαία ελληνικά να μιλήσουμε για ανύψωση, από τη στιγμή που η λέξη σε κάθε περίπτωση παίρνει αιτιατική πτώση και δεν υπάρχει κάποιος αυστηρός περιορισμός στη θέση που πρέπει να βρίσκεται.






ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, δες και κάποιες κατηγορηματικές μετοχές, όπου πάλι η αιτιατική που τις συνοδεύει είναι απαραίτητο συμπλήρωμα του ρήματος (ορώ τινά +μετοχή).
Γι' αυτό και πέρυσι σου έλεγα ότι κακώς –κατά τη γνώμη μου- στα νέα ελληνικά αναφέρεται η ανάλυσή τους με συμπληρωματική πρόταση (π.χ βλέπω τη Μαρία να τρέχει) ως περίπτωση ανύψωσης υποκειμένου, γιατί η αιτιατική προϋπήρχε δίπλα στο αισθητικό ρήμα από την αρχαιότητα σε θέση αντικειμένου, προσθέτοντας μάλιστα σ’ αυτό  την έννοια της αμεσότητας: πρβλ. Άκουσα το Γιάννη να φωνάζει----Άκουσα ότι ο Γιάννης φωνάζει

(το «άκουσα να φωνάζει ο Γιάννης» είναι μεταγενέστερη εναλλακτική δομή και επομένως δεν θεωρώ ότι μπορεί να εκληφθεί ως αρχική δομή από την οποία προέκυψε με ανύψωση το «άκουσα το Γιάννη να φωνάζει).