Βάσεις 2025: Τέλος εποχής για τα φιλολογικά τμήματα;

[athanasiad]

Ξέρω άτομα με άσχετο πτυχίο και ένα μεταπτυχιακό ψυχολογίας, που βγαίνουν σε κανάλια και εκπομπές και αυτοπροβάλλονται ως ψυχολόγοι, και ναι έχουν άδεια άσκησης επαγγέλματος (γράφουν και βιβλία).

Εχω καταλαβει οτι μάλλον υπάρχει μια θολούρα σχετικά με το πως μπορει κάποιος να αποκτήσει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ψυχολόγου (δεν το γνωρίζω προσωπικά, αλλά έχω την αίσθηση ότι έχετε δίκιο σε αυτό που λετε).
Τώρα βέβαια με τα ιδιωτικά ΑΕΙ, το φαινόμενο θα εκλείψει σταδιακά, μια και όποιος θέλει θα παρακολουθεί τα τμήματα ψυχολογίας αυτών των ιδρυμάτων (οπότε η ύπαρξη "παραπλεύρως δρόμων, δεν θα χρησιμεύει πια).
Έτσι, σταδιακά θα υπάρχει το τυπικό προσόν του βασικού πτυχίου.
Είναι γεγονος πάντως, ότι η έλευση των ιδιωτικών ΑΕΙ θα δράσει (ήδη δρα) ως καταλύτης, ρευστοποιωντας και αναδιαμορφωνοντας το όλο τοπίο στην τριτοβάθμια αλλά και στην δευτεροβαθμια εκπαιδευση

[PDE ads]

[erietta]

Το θέμα είναι σοβαρό. Είναι δυνατόν μόνο με μεταπτυχιακό ψυχολογίας να γίνεσαι ψυχολόγος; Μήπως μπορείς να γίνεσαι οικογενειακός σύμβουλος ή ψυχοθεραπευτής;

[athanasiad]

Εάν πράγματι μπορεί κανείς να πάρει άδεια άσκησης επαγγέλματος έτσι (δεν το γνωρίζω προσωπικα), προφανώς μπορεί να ασκήσει το επάγγελμα  αναλαμβανοντας και τέτοιου είδους καθήκοντα που αναφέρετε.
Όλα αυτά τα "μπερδεματα" θα εκλείψουν σταδιακά, με την έλευση των ιδιωτικών ΑΕΙ, μια και όποιος θέλει θα παρακολουθεί τα αντίστοιχα προγράμματα σπουδών.
Έτσι, το τυπικό προσόν του βασικού πτυχιου  θα υπάρχει.

[ppil]

Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να αποσιωπήσω τη δική μου θέση σε αυτό το θέμα. Όποιος βιαστεί να την απορρίψει ή να με χαρακτηρίσει για την έκφρασή της, σίγουρα δεν είναι πρόσωπο της εκτίμησής μου, άρα το ζήτημα επιλύεται εκ των πραγμάτων.

Το ζήτημα των χαμηλών βάσεων, ιδίως στα φιλολογικά τμήματα, δεν είναι καινούργιο. Οι βάσεις παρέμειναν χαμηλές και το 2024, ενώ η τάση αυτή καταγράφεται σταθερά από την εποχή της κατάργησης των δεσμών και έπειτα. Το φαινόμενο είναι εν μέρει κατανοητό: η υπερπληθώρα τμημάτων (φιλολογίας αλλά και άλλων επιστημονικών πεδίων), σε συνδυασμό με τον υπερβολικό αριθμό εισακτέων, δημιουργεί πληθωρισμό πτυχίων, σε μια αγορά εργασίας που δεν μπορεί να απορροφήσει τον όγκο των αποφοίτων. Είναι παράδοξο –αν όχι προβληματικό– το γεγονός ότι η Ελλάδα διαθέτει τόσο μεγάλο αριθμό φοιτητών σε πανεπιστημιακές σχολές, τη στιγμή που έχει ουσιαστικά εγκαταλείψει την τεχνική εκπαίδευση και τα χειρωνακτικά επαγγέλματα.
Τα ΕΠΑΛ, ενώ θα μπορούσαν να καλύψουν ένα κρίσιμο κενό, λειτούργησαν σε αρκετές περιπτώσεις εργαλειακά. Η εναλλακτική αυτή διαδρομή χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους (μεταξύ αυτών και πρώτα πολλά τέκνα εκπαιδευτικών, σύμφωνα με αναφορές) προκειμένου να επιτύχουν είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με λιγότερες απαιτήσεις. Παράλληλα, καθιερώσαμε μια ιδιότυπη εξίσωση: το δικαίωμα στη βασική εκπαίδευση επεκτάθηκε σχεδόν άκριτα ως δικαίωμα εισαγωγής στην ανώτατη. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο να φοιτούν στην ίδια τριτοβάθμια βαθμίδα μαθητές με πολύ διαφορετικά ακαδημαϊκά υπόβαθρα – ακόμα και υποψήφιοι με επιδόσεις της τάξης του 5 ή του 6. Η πολιτική αυτή διευκόλυνε επίσης την είσοδο υποψηφίων με σοβαρές ή αμφισβητούμενες μαθησιακές ιδιαιτερότητες (δυσλεξία, δυσορθογραφία), μέσω προφορικών εξετάσεων σε σχολές που απαιτούν υψηλό επίπεδο γλωσσικής ακρίβειας και γραπτής τεκμηρίωσης. Δεν παραγνωρίζω τα δικαιώματα και τις ανάγκες αυτών των μαθητών, όμως η αδυναμία του συστήματος να θέσει σαφείς και λειτουργικούς κανόνες ένταξης, αξιολόγησης και παρακολούθησης έχει συνέπειες όχι μόνο για τα ίδια τα άτομα, αλλά και για την ποιότητα του πανεπιστημίου συνολικά.

Το αποτέλεσμα αυτού του φαύλου κύκλου είναι αυτό που με ενδιαφέρει εμένα: φοιτητές με ελλιπή εφόδια αποφοιτούν χωρίς να έχουν ουσιαστική ακαδημαϊκή συγκρότηση, αλλά αποκτούν κανονικά πτυχία, με αποτέλεσμα να περνούν στη συνέχεια στην εκπαιδευτική διαδικασία ως εκπαιδευτικοί. Οι ακατάλληλα εκπαιδευμένοι διδάσκοντες παράγουν –αναπόφευκτα– αδύναμους μαθητές, αναπαράγοντας έναν κύκλο μείωσης της ποιότητας και των προσδοκιών. Καμία επιμόρφωση, όσο καλοπροαίρετη και αν είναι, δεν αρκεί για να αντισταθμίσει την απουσία αρχικής συγκρότησης και καμία σχολή, όσο καλά οργανωμένη κι αν είναι, δεν μπορεί να εμπνεύσει ενθουσιασμό και επαγγελματική συνέπεια σε ανθρώπους που επιλέγουν το αντικείμενο από ανάγκη ή έλλειψη εναλλακτικών, και όχι από πραγματικό ενδιαφέρον.


ΥΓ. Η άδεια άσκησης επαγγέλματος για τους ψυχολόγους δεν δίνεται με μεταπτυχιακό, ο καθένας όμως μπορεί να γράψει βιβλίο αυτοβελτίωσης ή να αναφέρεται με την ιδιότητα του μεταπτυχιακού του σε μεσημεριανές εκπομπές.

[PDE ads]

[Έσπερος]

Η τριτοβάθμια εκπαίδευση θα πρέπει να είναι ανοιχτή σε ευκαιρίες και για όποιον, για διαφόρους λόγους, δεν είχε μια λαμπρή σχολική πορεία. Μιας και δεν είναι υποχρεωτική εκπαίδευση και δεν είναι κοινωνικό έργο το να κρατάς τα παιδιά πλαισιωμένα σε μια σχολική δομή, μπορεί κάποιος να εισάγεται και να είναι δική του ευθύνη - αλλά και αυτών που τον διδάσκουν- το αν θα αποφοιτήσει. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι τα πανεπιστήμια πρέπει να θεωρούνται προέκταση του σχολείου, στην οποία θα φοιτήσουν όλοι οι νέοι της χώρας για να ικανοποιούνται φαντασιώσεις γονέων, φιλοδοξίες καθηγητών και ρουσφέτια βουλευτών της επαρχίας. Ισορροπία χρειάζεται και σχεδιασμός. Το ίδιο ισχύει και για τη μείωση του αριθμού των εισακτέων αναλογικά με την κατάσταση στην αγορά εργασίας. Τα πανεπιστήμια δεν είναι σχολές επαγγελματικής κατάρτισης. Δεν παράγουν επαγγελματίες, παράγουν επιστήμονες, γι αυτό και είναι λάθος ο όρος "καθηγητικές" σχολές. Σε πολλούς φιλολόγους δεν άρεσε ποτέ η ιδέα της εκπαίδευσης, στους περισσότερους αρχαιολόγους επίσης, και φυσικά και σε ιστορικούς. Και πάρα πολλοί έχουν βρει άλλους δρόμους, αξιοποιώντας μέρος των σπουδών τους σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, και τους δρόμους αυτούς δεν τους βρήκαν επειδή δεν διορίστηκαν, αλλά επειδή αγαπούσαν τη φιλολογία ως ΕΠΙΣΤΗΜΗ και όχι ως διαβατήριο για να διοριστούν στο δημόσιο ή να διδάσκουν στην παραπαιδεία, κάνοντας πράγματα σχεδόν ασχετα με τις σπουδές, γιατί μην κρυβόμαστε μεταξύ μας, τα φιλολογικά μαθήματα στο σχολείο δεν έχουν και πολλή σχέση με την αληθινή επιστήμη. Επομένως, ναι μπορούν να εισάγονται περισσότεροι φιλόλογοι, και ιστορικοί, και αρχαιολόγοι, στα συναφή τμήματα, αλλά φυσικά ώς ένα σημεία, και εννοείται ότι η πληθώρα τμημάτων που δίνουν επαγγελματικά δικαιώματα ΠΕ02 με τελείως διαφορετικά προγράμματα σπουδών είναι περιττή.

Σχετικά με αυτό που έθιξε η ppil όμως, πρώτον δεν είμαι σίγουρη ότι όσοι εισάγονται με τραγικά χαμηλούς βαθμούς όντως αποφοιτούν και όντως ενδιαφέρονται να διδάξουν. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποιος που ζοριζόταν με τα αρχαία και τα λατινικά στο σχολείο ως μαθητής, επιθυμεί να τα διδάξει για βιοπορισμό. Δυστυχώς όμως δεν έχουμε πρόσβαση σε στοιχεία επαγγελματικής αποκατάστασης των αποφοίτων, ανά τμήμα, και με κριτήρια και τον βαθμό εισαγωγής και αποφοίτησης. Από την άλλη όμως, οι μαθητές χαμηλού επιπέδου που παραλαμβάνουμε, είχαν δασκάλους που μπήκαν στα παιδαγωγικά με υψηλές βάσεις, είναι επομένως δύσκολο το να συνδέεις άμεσα αυτά τα δύο.

Στα παραπάνω θέλω να προσθέσω ότι η επέλαση της μόδας των επιστημών της αγωγής στα μεταπτυχιακά, μαζί με διάφορες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων ετών, περνάει την ιδέα ότι τελικά δεν έχει πολλή σημασία το αν γνωρίζεις το αντικείμενο που θα διδάξεις, γιατί υποτίθεται ότι γνωρίζεις τη μέθοδο. Αυτή η μέθοδος όμως, κάπου πρέπει να πατάει. Μαζί και αυτός ο πολτός που προωθείται με τα εργαστήρια δεξιοτήτων, τις δράσεις ενεργού πολίτη, τις παγκόσμιες ημέρες, τις βιωματικές δραστηριότητες, όπου οι εκπαιδευτικοί κάνουν λίγο απ' όλα χωρίς να έχουν την κατάρτιση να τα κάνουν αυτά, και θεωρούμε επίτεγυμα το ότι οι μαθητές έφτιαξαν μια αφίσα με παιδαριώδες περιεχόμενο.... Έτσι χάνεται σιγά σιγά η επιστήμη από τον χώρο της εκπαίδευσης. Και το λέω εγώ που είμαι υπέρ των ανοιχτών σχολείων και των δράσεων, όμως να έχουν νόημα. Να φέρεις έναν ειδικό να μιλήσει στα παιδιά για κάτι, να κάνει ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα από το οποίο θα μάθουν κάτι διαφορετικό από την ύλη, ναι, συμφωνώ και το επιδιώκω. Να συνδέσεις την επιστήμη με την καθημερινή ζωή, κάνοντας ένα ωραίο πείραμα, επίσης συμφωνώ. Όχι όμως αυτό το χάλι που επικρατεί, και το βλέπω και στις δραστηριότητες για παιδιά σχολικης ηλικίας δημοτικού,  που σου παρουσιάζουν κάτι εντυπωσιακούς στόχους και φαντάζεσαι ότι θα κάνουν κάτι συγκλονιστικό, και έχουν κάνει μια ζωγραφιά ας πούμε κι εσύ το έχεις χρυσοπληρώσει για δραστηριότητα STEM.

Για να μην πλατειάσω σε αυτήν τη παρένθεση, αυτό που βλέπω σαν εικόνα της εκπαίδευσης είναι ΄τοι τα δημοτικά θα παράγουν όλο και περισσότσερο αναλφάβητα παιδιά, που έχουν ήδη αποφασίσει ότι η εκπαίδευση δεν τα ενδιαφέρει. Όπου υπάρξει η δυνα΄τοτητα, θα ιδρυθούν τεχνικά γυμνάσια και θα απορροφήσουν μέρος αυτών των παιδιών, την κατάληξη τη φανταζόμαστε όλοι. Όπου δεν υπάρχουν τεχνικά γυμνάσια αλλά υπάρχουν προτυπα, πειραμτικά ή ωνάσεια, οι καλοί μαθητές θα φύγουν σε αυτά οπότε τα συμβατικά γυμνάσια θα γίνουν ουσιαστικά τεχνικά, μόνο το όνομα θα τους λείπει. Το ίδιο και στα Λύκεια, όπου πλέον το χάσμα των απαιτήσεων ανάμεσα σε αυτά και τις προηγούμενες τάξεις θα είναι ακόμα πιο χαοτικό, απ' όσο ήδη είναι. Κι αν αρχισουν να κλείνουν φιλολογίες, φοβάμαι ότι θα μείνει ανοιχτό το παιδαγωγικό δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπου σπουδάζουν οτιδήποτε άλλο εκτός από φιλολογία, και θα κλείσουν αληθινές φιλολογίες, αληθινές ιστορίες κλπ. Και ακόμη πιο πολύ φοβάμαι, ότι θα ανοίξει κανένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο της συμφοράς κάποιος μεγάλος φροντιστηριακός όμιλος, όπως αυτός που κατέθεσε προτάσεις για τα νέα σχολικά βιβλία, και θα παράγονται "εκπαιδευτικοί" καταρτισμένοι σε φροντιστηριακούς τυφλοσούρτες, αφού αυτό είναι το ζητούμενο.

[Scout]

Τα ΕΠΑΛ, ενώ θα μπορούσαν να καλύψουν ένα κρίσιμο κενό, λειτούργησαν σε αρκετές περιπτώσεις εργαλειακά. Η εναλλακτική αυτή διαδρομή χρησιμοποιήθηκε από ορισμένους (μεταξύ αυτών και πρώτα πολλά τέκνα εκπαιδευτικών, σύμφωνα με αναφορές) προκειμένου να επιτύχουν είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με λιγότερες απαιτήσεις.

Πράγματι, όλοι γνωρίζουμε περιπτώσεις μαθητών οι οποίοι -με την παρότρυνση βέβαια των γονέων τους- στη Β΄λυκείου πήγαν σε ΕΠΑΛ για να πετύχουν στις πανελλήνιες με λιγότερες απαιτήσεις. Ωστόσο, στις περιπτώσεις αυτές μαθητών οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ένα πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό. Δεδομένης της γενικότερης κατάστασης που επικρατεί στα ΕΠΑΛ, αν μη τι άλλο αυτοί οι μαθητές διακρίνονται από ατσάλινη αυτοπειθαρχία και στοχοπροσήλωση. Δεν είναι καθόλου εύκολο να καταφέρεις να διατηρήσεις αυτές τις αρετές επί δύο χρόνια, όταν η σχολική σου καθημερινότητα είναι ένα μίγμα χαμηλού επιπέδου επιδόσεων, ανυπαρξίας πολιτιστικών ενδιαφερόντων, αδιαφορίας διδασκομένων (και ενίοτε διδασκόντων), καθώς και περιστατικών ενδοσχολικής βίας ή/και χρήσης "ελαφρών" ουσιών στην ημερήσια διάταξη. Πολύ εύκολα θα μπορούσαν οι μαθητές αυτοί να επαναπαυθούν, να απογοητευθούν και τελικά να "ξεστρατίσουν" από το στόχο που έθεσαν. Το γεγονός ότι καταφέρνουν, περνώντας δια πυρός και σιδήρου, να παραμείνουν ενεργοί πνευματικά μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι μάλλον προς έπαινο παρά προς σκεπτικισμό (για να μην πω ψόγο), έστω κι αν τα θέματα των πανελληνίων στα οποία εξετάστηκαν είναι λίγο πιο εύκολα. Και, κατά την άποψή μου, κάτι τέτοιο αποτελεί σοβαρότερο εχέγγυο για τη μετέπειτα πορεία τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε σχέση με έναν μαθητή ΓΕΛ ο οποίος επί τρία χρόνια κυμαινόταν (σε σχολικές επιδόσεις) μεταξύ 15 και 16 και μπήκε με μέσο όρο πανελληνίων το 14 σε ένα πανεπιστημιακό τμήμα.

[leon.]

Πάντως, πέρα από το τυπικό του πράγματος (εννοώ το πτυχίο), εγώ δε θεωρώ ότι κατ' ανάγκη ο απόφοιτος ΦΠΨ ξέρει λιγότερα αρχαία απ' τον απόφοιτο φιλολογικού τμήματος. Εξαρτάται πολύ κι απ' το προσωπικό διάβασμα που κάνει κάποιος στο αντικείμενό του. Το λέω και για τη δικιά μου την επιστήμη, τη φυσική. Θυμάμαι εξαιρετικά βιβλία φυσικής που 'γραφε επί Δεσμών ο Πέτρος Ιακώβου. Κι ήταν χημικός μηχανικός ο ίδιος. Αλλά πολύ καλύτερος στη φυσική από πολλούς φυσικούς. Κι επί γραπτού ΑΣΕΠ θυμάμαι υπήρχαν διοριστέοι ΠΕ02, απόφοιτοι ΦΠΨ, που 'χαν γράψει καλύτερα από κλασσικούς φιλολόγους. Δε λέω ότι αυτό είναι κανόνας. Όχι. Αλλά ότι δεν υπάρχουν στεγανά μέσω πτυχίων και διπλωμάτων, αλλά η ατομική δουλειά παίζει σπουδαίο (για μένα το σπουδαιότερο) ρόλο στην καλή κατάρτιση ενός εκπαιδευτικού.

[Scout]

Το ίδιο ισχύει και για τη μείωση του αριθμού των εισακτέων αναλογικά με την κατάσταση στην αγορά εργασίας. Τα πανεπιστήμια δεν είναι σχολές επαγγελματικής κατάρτισης. Δεν παράγουν επαγγελματίες, παράγουν επιστήμονες, γι αυτό και είναι λάθος ο όρος "καθηγητικές" σχολές. Σε πολλούς φιλολόγους δεν άρεσε ποτέ η ιδέα της εκπαίδευσης, στους περισσότερους αρχαιολόγους επίσης, και φυσικά και σε ιστορικούς. Και πάρα πολλοί έχουν βρει άλλους δρόμους, αξιοποιώντας μέρος των σπουδών τους σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, και τους δρόμους αυτούς δεν τους βρήκαν επειδή δεν διορίστηκαν, αλλά επειδή αγαπούσαν τη φιλολογία ως ΕΠΙΣΤΗΜΗ και όχι ως διαβατήριο για να διοριστούν στο δημόσιο ή να διδάσκουν στην παραπαιδεία, κάνοντας πράγματα σχεδόν ασχετα με τις σπουδές, γιατί μην κρυβόμαστε μεταξύ μας, τα φιλολογικά μαθήματα στο σχολείο δεν έχουν και πολλή σχέση με την αληθινή επιστήμη. Επομένως, ναι μπορούν να εισάγονται περισσότεροι φιλόλογοι, και ιστορικοί, και αρχαιολόγοι, στα συναφή τμήματα, αλλά φυσικά ώς ένα σημεία, και εννοείται ότι η πληθώρα τμημάτων που δίνουν επαγγελματικά δικαιώματα ΠΕ02 με τελείως διαφορετικά προγράμματα σπουδών είναι περιττή.

Συμφωνώ μαζί σας, και μάλιστα το έχω αναφέρει και σε ανύποπτο χρόνο σε αυτό το φόρουμ ότι έχει καταστεί αδόκιμος και ψευδεπίγραφος πλέον ο όρος "καθηγητικές σχολές". Ίσως όμως να ήταν ανέκαθεν αδόκιμος, και να επρόκειτο απλώς για ένα πιασάρικο εφεύρημα δημοσιογράφων της εποχής, τότε που το λειτούργημα του εκπαιδευτικού περιβαλλόταν από κοινωνική αίγλη και αναγνώριση. Και ξέμεινε κατά τη διάρκεια του χρόνου, γι' αυτό και καταχρηστικά χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Είναι κάτι σαν την "ΑΣΟΕΕ", που εδώ και τριανταπέντε χρόνια έχει μετονομαστεί σε Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (και προφανώς αναβαθμιστεί και σε επίπεδο σπουδών), αλλά πολλοί γονείς, απόφοιτοι, ακόμα και σημερινοί φοιτητές το αποκαλούν "ΑΣΟΕΕ" για να γίνουν κατανοητοί στον περίγυρο.

Η φιλολογία, τα μαθηματικά, η φυσική, η χημεία, η αρχαιολογία, η ιστορία είναι επιστήμες, και ως τέτοιες οφείλει ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα να τις θεραπεύει. Αποσυνδεδεμένες από την ενδεχόμενη μελλοντική ιδιότητα του αποφοίτου τους ως εκπαιδευτικού. Εγώ μάλιστα, ειδικά για τα τμήματα που ανήκουν σε φιλοσοφικές σχολές, θα το πάω ένα βήμα παραπέρα: θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπαμε να τραβηχτεί κάποτε μια "γραμμή" (χρονικά), πέρα από την οποία οι αποφοιτούντες αρχαιολόγοι ΔΕΝ θα στοιχειοθετούν δικαίωμα διορισμού στη β/θμια εκπαίδευση (σε κανέναν κλάδο), οι ιστορικοί -μετά από αναγκαίο διαχωρισμό των αντικειμένων αρχαιολογίας και ιστορίας σε διακριτά τμήματα, ή έστω κατευθύνσεις με διαφορετικά επαγγελματικά δικαιώματα- θα μπορούν να διορίζονται μόνο στον κλάδο ΠΕ33, ενώ στον κλάδο ΠΕ02 θα μπορούν να διορίζονται ΜΟΝΟ φιλόλογοι. Και, βεβαίως, να μεταβληθούν ανάλογα και οι όροι ανάθεσης μαθημάτων ανά ειδικότητα εντός του σχολικού προγράμματος. Πόσοι όμως, το θέλουν/-ουμε κάτι τέτοιο, καθώς συνεπάγεται δραστικό περιορισμό των δευτερότριτων αναθέσεων και άρα απώλεια οργανικών και "περιπλάνηση" σε σχολικές μονάδες προς συμπλήρωση ωραρίου;

(Για την ιστορία, και για τους ηλικιακά νεότερους που δεν γνωρίζουν, θα υπενθυμίσω ότι το Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης ιδρύθηκε το 1992, με lobbying του τότε πρυτάνεως του ΕΚΠΑ προς τον προσωπικό του φίλο υπουργό Παιδείας, καθώς ήθελε να βολέψει σε πιο υψηλόβαθμες θέσεις μελών ΔΕΠ αρκετούς λέκτορες ή/και ΕΔΙΠ οι οποίοι αποτελούσαν "πνευματικά παιδιά" και βεβαίως ιδεολογικά ομογάλακτούς του, οι οποίοι υπηρετούσαν τότε σε άλλες σχολές -ελάχιστα ή και καθόλου συναφείς προς το αντικείμενο αυτό- και είχαν εξαιρετικά μειωμένες (εξ αντικειμένου) προοπτικές βαθμολογικής εξέλιξης. Όταν αργότερα οι πρώτοι απόφοιτοι του τμήματος αυτού άρχισαν να βγαίνουν σαν... ζαλισμένα κοτόπουλα μη γνωρίζοντας πού ακριβώς θα μπορούσαν να απασχοληθούν επαγγελματικά -σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα-, ήρθαν οι επόμενες κυβερνήσεις και ίδρυσαν τον κλάδο ΠΕ33 στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, για να δείξουν ότι δίνουν στους αποφοίτους αυτούς και μια διέξοδο διορισμού στην εκπαίδευση. Το πλήθος των διοριστέων στον κλάδο αυτό, τον βλέπουμε κάθε χρόνο...)

[emmaki]

Το θέμα είναι σοβαρό. Είναι δυνατόν μόνο με μεταπτυχιακό ψυχολογίας να γίνεσαι ψυχολόγος; Μήπως μπορείς να γίνεσαι οικογενειακός σύμβουλος ή ψυχοθεραπευτής;

Για να παρεις αδεια ασκησεως ψυχολογου, και αρα να γινεις ψυχολογος, πρεπει να εχεις βασικο πτυχιο ψυχολογιας…. Το μεταπτυχιακο απο μονο του δεν σου δινει την ιδιοτητα του ψυχολογου.
Το αν δηλωνει λς ψυχολογος μονο με ενα μεταπτυχιακο ψυχολογιας, ειναι αλλο πραγμα

[Landau]

(delete)

[firiki]

Πάντως, πέρα από το τυπικό του πράγματος (εννοώ το πτυχίο), εγώ δε θεωρώ ότι κατ' ανάγκη ο απόφοιτος ΦΠΨ ξέρει λιγότερα αρχαία απ' τον απόφοιτο φιλολογικού τμήματος. Εξαρτάται πολύ κι απ' το προσωπικό διάβασμα που κάνει κάποιος στο αντικείμενό του. Το λέω και για τη δικιά μου την επιστήμη, τη φυσική. Θυμάμαι εξαιρετικά βιβλία φυσικής που 'γραφε επί Δεσμών ο Πέτρος Ιακώβου. Κι ήταν χημικός μηχανικός ο ίδιος. Αλλά πολύ καλύτερος στη φυσική από πολλούς φυσικούς. Κι επί γραπτού ΑΣΕΠ θυμάμαι υπήρχαν διοριστέοι ΠΕ02, απόφοιτοι ΦΠΨ, που 'χαν γράψει καλύτερα από κλασσικούς φιλολόγους. Δε λέω ότι αυτό είναι κανόνας. Όχι. Αλλά ότι δεν υπάρχουν στεγανά μέσω πτυχίων και διπλωμάτων, αλλά η ατομική δουλειά παίζει σπουδαίο (για μένα το σπουδαιότερο) ρόλο στην καλή κατάρτιση ενός εκπαιδευτικού.

τι εννοειτε ξερουν κσλυτερα αρχαια? Γραμματική? Δεν ειναι μονο αυτο ή καλυτερα ειναι η κορυφητουΠαγοβουνου. Χωρις να θελω να θιξω τους συναδελφους η επαφη που εχει ενας φοιτητης φιλολογιας με τα διδασκομενα αντικειμενα πλην της ιστοριας δεν εχει σχεση με το φπψ. Τουλαχιστον το τμημα που τελειωσα εγω. Φιλοσοφιες και παιδαγωγικα ναι δεν ειχα διδαχθει.

[Έσπερος]

Σε κάποιον βαθμό συμφωνώ με τον leon για τα στεγανά, με την εξής έννοια: αν σπούδασες Ιστορικός όντας καλός μαθητής και μπήκες εκεί συνειδητά, έχοντας επομένως το υπόβαθρο στα Αρχαία  και τα Λατινικά, φυσικά δεν θα τα «ξεμαθεις» μέσα στις σπουδές σου, άρα αν ο δρόμος του βιοπορισμού σε οδηγήσει στην εκπαίδευση, λογικά θα μπορείς να ανταποκριθείς. Εξάλλου και παλιότερα στις περιφερειακές φιλολογίες, που μπορεί κατά τ άλλα οι καθηγητές επιστημονικά να ήταν κλάσεις ανώτεροι από τους καθηγητές του Καποδιστριακού (που στα δικά μου χρόνια οι μισοί ήταν απαράδεκτοι και τα μαθήματα τους χαμηλότατου επιπέδου), στην Κρήτη λοιπόν ή τα Ιωάννινα, που είχαν εξαιρετικά μέλη ΔΕΠ, να μην πω και στην Κομοτηνή ή την Καλαματα, έμπαιναν φιλόλογοι με χαμηλούς βαθμούς και ήδη από τότε είχα την απορία πώς τα έβγαζαν πέρα και θεωρώ ότι ένας απόφοιτος του Ιστορικού Αρχαιολογικου μάλλον περισσότερα Αρχαία ήξερε. Φυσικά και παίζει ρόλο η προσωπική μελέτη και αυτό ήταν και το νόημα πχ των εξετάσεων για την εισαγωγή στα μεταπτυχιακά: ήταν ένα φίλτρο αλλά και μια δεύτερη ευκαιρία, με κριτήρια ποιότητας, όπως φίλτρο ήταν και ο ΑΣΕΠ.

@Scout είναι πολύ μεγάλη συζήτηση τυχόν διαχωρισμός των ειδικοτήτων της φιλολογίας. Εγω δεν είμαι πεπεισμένη ότι είναι αναγκαίο. Οργανική ΠΕ33 σε ένα σχολείο μόνο, είναι για γυμνάσια με πάνω από 10 τμήματα. Οι προοπτικές απασχόλησης λοιπόν θα ήταν φτωχές. Η συμπλήρωση ωραρίου σε άλλα σχολεία είναι δυσλειτουργική και για το ίδιο το σχολείο γιατί χάνεται η έννοια της κοινότητας. Χίλιες φορές να κάνει Ιστορία β ανάθεση ένας ξενόγλωσσος που είναι στο σχολείο και γνωρίζει τους μαθητες κ τον βλέπουμε για να συνεργαστούμε, παρα να έρχεται κάποιος για 2-4 ώρες που απλα θα μπαίνει στην τάξη και θα φεύγει. Φυσικά σε ενα λογικό κράτος που θα μπορούσαν και τα πτυχία να έχουν major και minor και δεν θα χρειαζόταν να γίνονται οι προσλήψεις εκπαιδευτικών με ένα δυσκίνητο, δυσλειτουργικό, παντελώς άδικο αλλά δήθεν αντικειμενικό σύστημα, θα μπορούσαν τετοια ζητήματα να διευθετούνται εντός σχολείου ανάλογα με τις ανάγκες και τις εξειδικεύσεις του προσωπικού. Καμία σχέση με εμάς δηλαδή.

Για τον όρο καθηγητική σχολή δεν ανέφερες άλλον έναν παράγοντα: δείχνει τη νοοτροπία ότι όποιος τελείωσε αυτές τις σχολές δικαιούται μια ισόβια θέση στο δημόσιο ως εκπαιδευτικός, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει.

[Scout]

Για τον όρο καθηγητική σχολή δεν ανέφερες άλλον έναν παράγοντα: δείχνει τη νοοτροπία ότι όποιος τελείωσε αυτές τις σχολές δικαιούται μια ισόβια θέση στο δημόσιο ως εκπαιδευτικός, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει.

Μια νοοτροπία, όσο διάχυτη κι αν έχει γίνει ένεκα κοινωνικών συνθηκών (και ενδεχομένως κοινωνικών συμβάσεων και στερεοτύπων), δεν σημαίνει όμως ότι φταίνε ούτε τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ούτε βεβαίως τα γνωστικά αντικείμενα που θεραπεύονται σε αυτά. Όταν η κοινωνία -και κυρίως εμείς που ως γονείς ή/και εκπαιδευτικοί συμβουλεύουμε και καθοδηγούμε τα παιδιά- κατανοήσει ότι δεν υπάρχει κανένα πανεπιστημιακό τμήμα που να οδηγεί εξ ορισμού σε διορισμό στην εκπαίδευση, μπορεί οι υποψήφιοι να αρχίσουν να διαμορφώνουν τις επιλογές τους με βάση το προσωπικό μεράκι του καθενός για το τι αντικείμενο θέλει να σπουδάσει. Και αυτό πιστεύω ότι θα οδηγήσει και σε άνοδο του επιπέδου των σπουδών, καθώς οι περισσότεροι φοιτητές θα έχουν βρεθεί στα τμήματά τους επειδή αγαπούν το αντικείμενο που διάλεξαν και όχι από σπόντα.

Ένα αντίστοιχο παράδειγμα, μη-"καθηγητικής" σχολής: γνωρίζετε ότι οι απόφοιτοι του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Αθλητισμού "θεμελιώνουν" δικαίωμα εγγραφής στο Οικονομικό Επιμελητήριο Ελλάδας και σε συνακόλουθη άδεια άσκησης επαγγέλματος... λογιστή; Από τους 100 εισακτέους, 10-15 παρακολουθούν το πρώτο έτος (κι αυτοί με τριήμερη ανά εβδομάδα παραμονή στην πόλη της σχολής), στο δεύτερο έτος οι περισσότεροι εξ αυτών ξενοικιάζουν τα σπίτια και πηγαίνουν μόνο για την εξεταστική, στην οποία συνήθως παίρνουν άκοπα υψηλούς βαθμούς επειδή οι διδάσκοντες κάνουν τα στραβά μάτια. ("Λαγός τη φτέρη έσειε...") Οι περισσότεροι δε εκ των φοιτητών στόχευαν κυρίως σε κάποιο ΤΕΦΑΑ, δεν πέρασαν σε τέτοιο, και βρέθηκαν από σπόντα εκεί. Τι είδους "σπουδές" είναι αυτές;

[Έσπερος]

Δεν θέλω να ανοίξω κουβέντα για το τι σημαίνει σπουδές σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Δεν συμφέρει κανέναν αυτή η συζήτηση.

Εγω δεν τα μασάω. Το 2000 που σπούδαζα οι μισοί καθηγητές στη φιλολογία Αθήνας ήταν ανυπόστατοι επιστημονικά. Πρώην σφουγγοκωλαριοι βοηθοί από την εποχή της Χούντας που απέκτησαν διδακτορικά όπως όπως για να δικαιολογήσουν τη θέση τους. Τα μαθήματα τους ήταν φαιδρά. Δυστυχώς κάποιους απ αυτούς τους είχα και στο μεταπτυχιακό, όπου η κατάσταση αντισταθμίζονταν από τις απαιτήσεις των υπολοίπων. Επειδή λοιπόν τα εδώ δει αυτά, γι αυτό δεν κλαίγομαι ιδιαίτερα για το αν κάποιος μπαίνει με 9 ή 11 ή 13. Πιο πολύ με λυπεί το ότι βγαίνει.