0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Οι επιμορφώσεις είναι κάτι που πονάει. Η απροθυμία των συναδέλφων, οφείλεται στο γεγονός ότι σπάνια σου προσφέρουν κάτι. Έχω παρακολουθήσει αρκετές υπηρεσιακές επιμορφώσεις και όλες ήταν απλά μία αφορμή για να μοιραστούν κάποιοι με θέσεις τα σχετικά κονδύλια και εμείς απλώς να κάνουμε τους χειροκροτητές. Αυτός είναι ο λόγος που οι συνάδελφοι τις απαξιώνουν και όχι η έλλειψη αξιολόγησης. Έχω παρακολουθήσει πολλές ενδοϋπηρεσιακές επιμορφώσεις και με εκατοντάδες ώρες αθροιστικά και κάνοντας κι εγώ αξιολόγηση αυτών είναι μετρημένες οι ώρες που παρακολούθησα και μπορώ να πω ότι κέρδισα κάτι ως εκπαιδευτικός. Ότι δηλαδή πήρα κάποια εφόδια που θα μου φανούν χρήσιμα στην τάξη. Τα τελευταία χρόνια δε με τον μπαμπούλα της αξιολόγησης έχει γίνει χαμός από υπηρεσιακές και "ιδιωτικές" επιμορφώσεις άνευ ουσίας προς εκμετάλλευση του φόβου και της μανίας συλλογής βεβαιώσεων που έχει κατακλύσει τους συναδέλφους. Η μόνη επιμόρφωση (που δεν το βλέπω ως επιμόρφωση παρά ως workshop) που βλέπω θετικά είναι το Β επίπεδο που παρακολουθώ και αυτό όχι τόσο γιατί μαθαίνουμε πολλά και χρήσιμα, όσο κυρίως γιατί η συνάδελφος που το κάνει ακολουθεί τη λογική του να δουλεύουμε κάθε φορά σε ομάδες και να ετοιμάζουμε και να συζητάμε διδακτικά σενάρια της ειδικότητας μας. Περισσότερο δηλαδή χρήσιμη είναι η συνεργασία και η ανταλλαγή ιδεών με τους άλλους συναδέλφους. Όλοι λίγο πολύ υιοθετήσαμε μεθόδους, στυλ, ασκήσεις κλπ από άλλους και εμπλουτίσαμε κάπως τη διδασκαλία μας. Πάντως για το Α επίπεδο είσαι λιγάκι άδικος, γιατί το ίδιο συμβαίνει και σε μη εκπαιδευτικούς που παρακολούθησαν μαθήματα χρήσης η/υ πχ σε ιδιωτικά φροντιστήρια. Όποιος μέχρι τα μαθήματα δεν είχε καμία σχέση με τους η/υ και κάνει 50 ώρες και μετά ξανά δεν πιάνει υπολογιστή είναι λογικό ότι δεν θα ξέρει ούτε το όνομα του να γράφει. Τα σεμινάρια ήταν καλά (ίσως η ύλη για τις ώρες που προβλεπόταν να ήταν κάπως πυκνή) και ο σκοπός ήταν να αποτελέσουν το ερέθισμα για κάποιον για να υιοθετήσει τη χρήση του η/υ ως εργαλείο στη δουλειά του. Σε πολλούς το ερέθισμα αυτό λειτούργησε, σε κάποιους άλλους δεν λειτούργησε. Κάποιοι παρακολούθησαν για να πάρουν το "χαρτί" (να το κακό της αξιολόγησης και των διοικητικών μέτρων, όταν κάτι γίνεται απλά για να δείξουμε καλό πρόσωπο και όχι, γιατί το θέλουμε δεν θα έχει αποτέλεσμα) για το φόβο των Ιουδαίων και λογικό ήταν μετά από μερικούς μήνες να ακούνε e-mail και να κρύβονται κάτω από το γραφείο.
Και πάμε τώρα στο ζουμί. Η αξιολόγηση γίνεται για την Επιμόρφωση και όποιος κατάλαβε κατάλαβε... Οταν όλοι παίρνουν τα ίδια πρέπει με κάποιο τρόπο κάποιοι να πάρουν παραπάνω + αφού ΑΣΕΠ δεν γίνεται τι θα κάνουν και οι ιδιώτες...
Αν πρόσεξες ανέφερα στο Β επίπεδο τη συνάδελφο που μας επιμορφώνει και δουλεύουμε σαν workshop περισσότερο και λιγότερο ως σεμινάριο. Δεν αναφέρθηκα στο πρόγραμμα του σεμιναρίου αυτό κάθε αυτό και στο τι προβλέπεται επίσημα. Ελάχιστα μας ζάλισε με τα θεωρητικά και σε αυτά που ετοιμάζουμε ελάχιστα ασχολούμαστε με το θεωρητικό κομμάτι του σεναρίου. Κυρίως με τα φύλλα εργασίας και από το υπόλοιπο σενάριο αυτά που χρειαζόμαστε στην τάξη. Δηλαδή συζητάμε το διδακτικό θόρυβο και πως μπορούμε να τον αποφύγουμε ή να τον ελαχιστοποιήσουμε, οι προηγούμενες γνώσεις και στάσεις τον μαθητών που στέκονται εμπόδιο στο να μάθουν τις νέες γνώσεις. Βασικά τα μαθήματα απέκτησαν το χαρακτήρα που θα περίμενα να έχουν οι συναντήσεις με τους συμβούλους. Δηλαδή να συζητάμε πάνω σε συγκεκριμένες ενότητες που διδάσκουμε, πως τις διδάσκουμε, τι δυσκολίες αντιμετωπίζουμε και ο καθένας να συνεισφέρει με τις δικές του λύσεις για να γινόμαστε όλοι καλύτεροι. Βέβαια και στο τμήμα οι περισσότεροι συνάδελφοι είναι εξαιρετικοί.Συμφωνώ στο ότι όλη η ιστορία γίνεται για το χρήμα. Βάλανε και έναν ολόκληρο προπαγανδιστικό μηχανισμό να μας πείσει για το πόσο καλή είναι η αξιολόγηση και εμείς φαγωνόμαστε μεταξύ μας, ενώ αυτοί ακονίζουν τα μαχαιροπίρουνα για το φαγοπότι. Πριν 2-3 χρόνια είχα διαβάσει μια έρευνα που συνέδεε την ηθική και την κοινωνική ευθύνη με τη μόρφωση και κατέληγε στο συμπέρασμα ότι τα μορφωμένα στρώματα νιώθουν να τους βαραίνει η κοινωνική ευθύνη περισσότερο και έχουν περισσότερες ηθικές και κοινωνικές αναστολές από τα αμόρφωτα. Αυτή ακριβώς την ευαισθησία μας εκμεταλλεύεται η εκάστοτε εξουσία για να μας κρατάει ήρεμους. "Τώρα είναι οι πανελλαδικές είναι ανήθικο να απεργήσουμε". "Μα όλοι αξιολογούνται οι εκπαιδευτικός δεν θα αξιολογείται που μεγαλώνει τα παιδιά μας;", "Η ανεργία είναι 30% και οι εκπαιδευτικοί δεν θέλουν να δουλέψουν 2 ώρες παραπάνω;". Δεν είναι τυχαίο ότι τέτοια επιχειρήματα απευθύνονται προς εμάς ενώ πχ όταν κλείνουν οι αγρότες τους δρόμους ή οι ναυτεργάτες όταν δένουν τα καράβια στο λιμάνι ή οι ταξιτζήδες όταν παραλύουν το κέντρο των πόλεων δεν αντιμετωπίζουν τέτοια ηθικά διλήμματα και οι κυβερνήσεις παίζουν μόνο το παιχνίδι της ισχύος (δηλαδή καταστολή) και όποιος αποδειχθεί πιο ισχυρός νικάει. Άλλες φορές η Κυβέρνηση άλλες οι απεργοί. Σε εμάς δεν χρειάζεται καν να μπει στη διαδικασία της σύγκρουσης, γιατί πριν ξεκινήσουμε τη σύγκρουση ο μισός κλάδος τουλάχιστον δηλώνει ηθικό πρόβλημα να αναστατώσει για ίδιο συμφέρον την κοινωνία.
Δεν θα απαντήσω, γιατί θα είμαστε τελείως εκτός θέματος και ήδη ξεφύγαμε, αλλά δεν συμφωνώ μαζί σου.
Οι επιμορφώσεις είναι κάτι που πονάει. Η απροθυμία των συναδέλφων, οφείλεται στο γεγονός ότι σπάνια σου προσφέρουν κάτι.
Πάντως για το Α επίπεδο είσαι λιγάκι άδικος, γιατί το ίδιο συμβαίνει και σε μη εκπαιδευτικούς που παρακολούθησαν μαθήματα χρήσης η/υ πχ σε ιδιωτικά φροντιστήρια. Όποιος μέχρι τα μαθήματα δεν είχε καμία σχέση με τους η/υ και κάνει 50 ώρες και μετά ξανά δεν πιάνει υπολογιστή είναι λογικό ότι δεν θα ξέρει ούτε το όνομα του να γράφει.
Έχω αποκομίσει την αντίθετη εντύπωση, και στις περιπτώσεις που προσφερόταν το "κάτι" ήταν οι ίδιοι και οι ίδιοι που κοιτούσαν να το εκμεταλλευτούν. Πόσο λογική μπορεί να είναι αυτή η πρόταση για το επάγγελμα του εκπαιδευτικού; Πόσο λογικό είναι για έναν εκπαιδευτικό να μη χρειαστεί να πιάσει Η/Υ στα χέρια του για διαστήματα ετών ολόκληρων; 'Αλλη μία ελληνική στρέβλωση που έφτασε να θεωρείται "φυσιολογική".
Είναι αδήριτη ανάγκη να υπάρξει αξιολόγηση σε όλες τις δομές του Δημοσίου. Θα έπρεπε να είχε υπάρξει εδώ και πολλά χρόνια. Πολύ περισσότερο σε τομείς όπως η παιδεία, η υγεία, η ασφάλεια που ο ελλιπής επαγγελματισμός δεν σημαίνει απλά την καθυστέρηση στην διεκπεραίωση εγγράφων, αλλά ζημία στα μυαλά και στις ζωές ανθρώπων. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη χρόνια αναβολή της έχουν και οι συντεχνίες του δημοσίου, και οι εκπαιδευτικοί, η διαπλοκή των οποίων με την εξουσία ανέβαζε επί δεκαετίες την παράσταση «εγώ θα κάνω ότι δουλεύω και εσύ ότι με πληρώνεις». Από την άλλη δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι αυτή η αγχωμένη, τσαπατσούλικη απόπειρα αξιολόγησης που πρόκειται να ξεκινήσει δεν έγινε από καμία δική μας (των ελλήνων) συνειδητή αναγνώριση της αξίας της και των ανοσιουργημάτων που προκάλεσε η χρόνια απουσία της, αλλά από άνωθεν επιβολή. Και γι’ αυτό είμαι ακόμα πιο σίγουρος ότι θα καταλήξει σε άλλη μία νεοελληνική παρωδία. Αν οι έλληνες δεν συνειδητοποιήσουμε ότι η έλλειψη διαφάνειας, αξιοκρατίας, επιβράβευσης του αξιότερου είναι βόμβα στα θεμέλια μίας κοινωνίας και αν δεν σταματήσουμε να βγάζουμε φλύκταινες σε ότι έχει να κάνει με αξιολόγηση, είναι βέβαιο ότι με μνημόνια ή χωρίς η πορεία προς τον πάτο θα συνεχίζει ακάθεκτη. Γιατί υπάρχει και ακόμα πιο κάτω, να είμαστε σίγουροι γι’ αυτό.