0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
οὗτος γιγνομένων χρημάτων καὶ παίδων καὶ διαφθειρομένων μάλιστα πείσεται τῇ παροιμίᾳ. οὔτε γὰρ χαίρων οὔτε λυπούμενος ἄγαν φανήσεται διὰ τὸ αὑτῷ πεποιθέναι: ο λανθάνων υ.λ. που σχηματίζεται με τις μετοχές γιγνομένων και διαφθειρομένων, αν και στην απόδοση υπάρχει μέλλοντας, μου φαίνεται ότι είναι της αόριστης επανάληψης στο παρελθόν, οπότε ο μέλλοντας γνωμικός. Συμφωνείτε;
Οἱ Πλαταιῆς δοκοὺς μεγάλας ἀρτήσαντες ἁλύσεσι ἀπὸ κεραιῶν … ἀφίεσαν τὴν δοκόν: η δοτική ἁλύσεσι είναι δοτική οργάνου, γιατί σημαίνει «με αλυσίδες». Υπάρχει περίπτωση το ἀρτῶ να συντάσσεται με δοτική ως αντικείμενο με τη σημασία «κρεμώ σε…» όπως στο praetenta foribus του κειμένου 20 των Λατινικών; Πάντως με το ἀρτῶ το «κρεμώ σε…» μόνο με ἐν + δοτική το έχω δει.
Τώρα βέβαια στο παράδειγμά σου έχεις να αντιμετωπίσεις και τη δυσκολία με τον μέλλοντα πείσεται· συμφωνώ απόλυτα ότι είναι γνωμικός, αλλά...
Με το είδος της αόριστης επανάληψης στο παρόν/μέλλον δηλώνεται μια κατάσταση που παίρνει τη μορφή κανόνα λόγω της επαναληπτικότητας.Η γενική αλήθεια, δηλαδή μια κατάσταση που ισχύει διαχρονικά με βάση τη λογική ή την πραγματικότητα, εκφράζεται με το είδος του πραγματικού.
Πρώτα και κύρια, θεωρώ πως δεν ταιριάζει η αόριστη επανάληψη με την απόκτηση και απώλεια παιδιών. Δηλαδή, καλά να χάνεις και να κερδίζεις συνεχώς χρήματα. Πόσο επαναλαμβανόμενο φαινόμενο όμως μπορεί να είναι στη ζωή ενός συγκεκριμένου ανθρώπου (οὗτος) το να αποκτά και να χάνει παιδιά;
Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό που λες, ότι μπορεί να βρεις γνωμικό μέλλοντα στην απόδοση της αόριστης επανάληψης στο παρόν/μέλλον. Δεν μπόρεσα να βρω κάποιο παράδειγμα. Αυτό που βρήκα ως σπάνιο είναι να υπάρχει γνωμικός αόριστος (ΞΕΝ ΚΠαιδ 1.2.2 ἢν δέ τις τούτων τι παραβαίνῃ͵ ζημίαν αὐτοῖς ἐπέθεσαν) κι έχει μια λογική, μια και ο γνωμικός αόριστος εκφράζει μια αλήθεια που ξέρουμε ότι ισχύει εκ πείρας, λόγω της επαναληπτικότητάς της στο παρελθόν.
Το γνωμικό και η γενική αλήθεια δεν είναι το ίδιο πράγμα; Ήξερα ότι με την αόριστη επανάληψη στο παρόν μέλλον εκφράζονται πολύ συχνά γνωμικά - γενικές αλήθειες, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι αποκλείεται να εκφράζονται γενικές αλήθειες και με το πραγματικό , αλλά ότι πιο συχνά εκφράζονται με την αόριστη επανάληψη. Τώρα, μου λες ότι το γνωμικό και η γενική αλήθεια δεν είναι το ίδιο... Πρέπει να το σκεφτώ περισσότερο αυτό.
Δίνει ο Γρηγορόπουλος παράδειγμα, ἢν κακοῖσι συμμίσγῃς, ἀπολεῖς καὶ τὸν ἐόντα νόον.. Βέβαια, δεν προέρχεται από αττική πεζογραφία· το παραθέτει ο Ξενοφώντας, αλλά μάλλον είναι από τον Θέογνη. Μπορεί όμως να υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις με γνωμικό μέλλοντα.
Καλά, αυτό δεν ξέρω αν αποτελεί κριτήριο, γιατί δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένο άνθρωπο, αλλά στον καθένα του οποίου η ζωή και ευτυχία εξαρτάται από τον εαυτό του.
Πράγματι όμως η ιδέα της καθολικής-διαχρονικής αλήθειας εκφράζεται και με το πραγματικό, αλλά τότε στην υπόθεση πρέπει να έχουμε, αν δεν απατώμαι, μόνο οριστική ενεστώτα ή γνωμικού παρακειμένου (η οριστική ιστορικού χρόνου αποκλείεται, καθώς περιορίζεται στο παρελθόν, ενώ η οριστική μέλλοντα - με απόδοση πάλι οριστική μέλλοντα - έχει άλλες σημασίες και συγγενεύει με το προσδοκώμενο), δηλαδή αναφέρεται σε κάτι που όντως ισχύει ως αλήθεια στο παρόν, ενώ η μελλοντική ιδέα συνάγεται εκ των συμφραζομένων.
Με το είδος της αόριστης επανάληψης στο παρόν και το μέλλον ξέρουμε ότι συχνότατα εκφράζεται ένα γνωμικό, ένα απόφθεγμα· αυτό εγώ αποκαλώ καθολική-διαχρονική αλήθεια: Δημοσθ. Ὀλυνθ. Β΄, 12 ἅπας ... λόγος, ἂν ἀπῇ τὰ πράγματα, μάταιόν τι φαίνεται καὶ κενόν· Ευρ. Ἄλκ. 671/72 ἢν ἐγγὺς ἔλθῃ θάνατος, οὐδεὶς βούλεται/θνῄσκειν. Πρόθεση των συγγραφέων στα δύο αυτά παραδείγματα (ιδιαίτερα στο δεύτερο) είναι να εκφράσει ένα γνωμικό, όχι να τονίσει την ιδέα της επανάληψης, που σίγουρα υπάρχει. Η διαφορά από το επόμενο παράδειγμα, στο οποίο εκφράζεται μόνο η ιδέα της επανάληψης, είναι φανερή: Ξενοφ. Ἀπομν. 1.2.62 κατὰ γὰρ τοὺς νόμους, ἐάν τις φανερὸς γένηται κλέπτων ἢ λωποδυτῶν ... τούτοις θάνατός ἐστιν ἡ ζημία...... Όμως με την υποτακτική της αόριστης επανάληψης πρόθεση του συγγραφέα-ομιλητή είναι να δώσει μόνο τη γενική ιδέα μιας πράξης που επαναλαμβάνεται ή ισχύει ως γενική αλήθεια στο (παρόν και κυρίως στο) μέλλον. Η διαφορά δηλαδή έγκειτο στο ότι με την υποτακτική η αναφορά στο μέλλον είναι εμφανής, ενώ με την οριστική ενεστώτα όχι.
Το θέμα, κατά τη γνώμη μου, είναι τι ισχύει, αν η υπόθεση λανθάνει σε μετοχή, όπως στο παράδειγμα της Dwrina. Πρέπει δηλαδή να διακρίνουμε αν ο συγγραφέας-ομιλητής προτίθεται να αποδώσει την ιδέα του πραγματικού στο παρόν (/μέλλον) ή απλώς να εκφραστεί γενικά και αφηρημένα για το (παρόν και το) μέλλον. Στην περίπτωση του παραδείγματος της Dwrina δεν μπορώ να είμαι απόλυτα βέβαιος για την πρόθεση του συγγραφέα, μου δίνεται όμως η εντύπωση ότι ισχύει το δεύτερο.
Οι γενικές κτητικές των αντωνυμιών που αναφέρει ο Smyth στο 1163 μπορούν να τεθούν ή τίθενται υποχρεωτικά, πάντοτε, μεταξύ άρθρου και ουσιαστικού; Για τη γενική των δεικτικών τουλάχιστον αντωνυμιών νομίζω ότι είναι υποχρεωτικό.
Η δοτική προσωπική δεν είναι προσδιορισμός. Είναι συμπλήρωμα του ρήματος.
Και του ενεργούντος προσώπου; Το εμπρόθετο ποιητικό αίτιο θεωρείται επιρρηματικός προσδιορισμός (σε διαγώνισμα που ζητούσε εντοπισμό επιρρηματικών προσδιορισμών η απάντηση συμπεριλάμβανε και εμπρόθετο ποιητικού αιτίου). Η δοτική του ποιητικού αιτίου όχι;
Βέβαια, και χαριστική - αντιχαριστική δηλώνει για ποιον ισχύει αυτό που λέγεται, ἥδε ἡ ἡμέρα τοῖς Ἕλλησι μεγάλων κακῶν ἄρξει, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί απαραίτητο στοιχείο (ούτε με τις παραπάνω είμαι σίγουρη αν είναι απαραίτητη η δοτική, εκτός από αυτές με τα δοξαστικά). Αλλά η δοτική ηθική στο Ὦ τέκνον, ἦ βέβηκεν ἡμῖν ὁ ξένος; σίγουρα είναι προαιρετικό στοιχείο. Πώς να θεωρηθεί συμπλήρωμα;