Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη

[apri]

Μερικές απορίες: 
α. Μια  αναφορική προσδιοριστική μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε ως παράθεση όπως την ἣν πρότερον παραλαβόντες οὕτως αἰσχρῶς καὶ δεινῶς ἐλωβήσαντο  εδώ πέρα; ( ο πλήρης χαρακτηρισμός πώς θα είναι;)
β. Η αιτιολογική υποτιθέμενης αιτιολογίας εφόσον είναι επιρρηματική γιατί λειτουργεί και ως ως υποκείμενο σε απρόσωπη έκφραση; [δεινὸν εἶναι, εἰ  οὗτοι ἐν τῇ αὐτῇ πολιτείᾳ πάλιν ἄρξουσι, καὶ κύριοι γενήσονται τῶν νόμων καὶ τῆς πόλεως,]

Να προσθέσω μερικά πράγματα σε όσα σου απάντησε ο Sali.

Ως προς το πρώτο, η αναφορική προσδιορίζει -με την ευρεία έννοια- τον όρο αναφοράς, αλλά χωρίς να τον περιορίζει  Δηλαδή, είναι μια αναφορική μη περιοριστική (προσθετική) πρόταση.
Σε επίπεδο apposition ουσιαστικών, όταν είναι μη περιοριστική apposition, έχεις παράθεση ή επεξήγηση. Γι' αυτό εδώ η αναφορική μη περιοριστική πρόταση λέμε πως λειτουργεί ως παράθεση.


Στο δεύτερο θέμα, μια πρόταση με το "ει" δίπλα σε ρήμα ψυχικου πάθους είθισται να χαρακτηρίζεται αιτιολογική υποθετικής αιτιολογίας. Στην πραγματικότητα είναι μια υποθετική πρόταση με αιτιολογική χροιά λόγω των συμφραζομένων.
Αν δεις σε ξένες γραμματικές δηλαδή, το "θαυμάζω ει", το μεταφράζουν σωστά "I wonder if" (όπως και το "θαυμάζω ότι"= I wonder that).

Το γιατί συντακτικά λειτουργεί και ως ονοματική πρόταση οφείλεται στο γεγονός ότι στο μυαλό του ομιλητή εκφράζει το υποτιθέμενο, το ενδεχόμενο.

Όταν δηλαδή έλεγε "Δεινόν εστί ει....", στο μυαλό του είχε "είναι φοβερό το ενδεχόμενο..." και αυτό τον έκανε να αντιμετωπίζει την υποθετική πρόταση σαν να ήταν ονοματική.

Και στα νέα ελληνικά συμβαίνει κάτι παρόμοιο.
Λέμε "Αν είναι σήμερα κάτι, το οφείλει στον αδερφό του". Η υποθετική πρόταση λειτουργεί σαν να είναι ΟΦ και γι' αυτό επαναλαμβάνεται με το κλιτικό (το "το").
Ή λέμε "Αγάπη είναι όταν...." και έχοντας στο μυαλό τη χρονική πρόταση με την έννοια της περίπτωσης τη βάζουμε να λειτουργεί σαν να είναι ΟΦ.

[PDE ads]

[apri]

καὶ εἰ μὲν βουλεύσων νυνὶ ἐδοκιμάζετο καὶ ὡς ἱππευκότος αὐτοῦ ἐπὶ τῶν τριάκοντα τοὔνομα ἐν ταῖς σανίσιν ἐνεγέγραπτο, καὶ ἄνευ κατηγόρου ἂν αὐτὸν ἀπεδοκιμάζετε

Tί μετοχή είναι το ὡς ἱππευκότος;  Δε μού ταιριάζει για αιτιολογική. Περισσότερο τη βλέπω για κατηγορηματική του πλαγίου λόγου, αλλά δεν ξέρω αν το ρήμα  ἐνεγέγραπτο  δέχεται κατηγορηματική μετοχή.
Το αὐτοῦ είναι γενική επεξηγηματική στο ὄνομα ή απλά γενική κτητική;

Η γενική είναι κτητική. Δηλώνει τον κτήτορα του ονόματος.

Η μετοχή είναι αιτιολογική υποκειμενικής αιτιολογίας. Δείχνει την υποκειμενική αιτιολογία (δηλ ότι είχε υπηρετήσει ως ιππέας) με την οποία θα μπορούσε να έχει καταγραφεί το όνομά του στις σανίδες, δηλ τις ξύλινες πινακίδες που είχαν αναρτήσει δημόσια με τα ονόματα των ιππέων τον καιρό των Τριάκοντα.

[ΓΙΟΡΙΚΑΣ]

Οι τελικές μετοχές είναι πάντα συνημμένες στο υποκείμενο; Αν συμβαίνει αυτό τότε πώς θα χαρακτηρίσουμε τη μετοχή λέγοντας εδώ; [Θηβαῖοι πρέσβεις ἔπεμψαν Ἀθήναζε λέγοντας τοιάδε Ξ. Ελλ. 3. 5. 7]

[Dwrina]

 
Οι τελικές μετοχές είναι πάντοτε συνημμένες, είτε στο υποκείμενο είτε στο αντικείμενο.

Η μετοχή λέγοντας όμως είναι ενεστώτα και δεν είμαι σίγουρη αν πρέπει να χαρακτηριστεί τελική ή τροπική. Κάποια Συντακτικά αναφέρουν ότι μπορεί να υπάρχει και τελική μετοχή σε ενεστώτα, αλλά νομίζω ότι στο σχολείο αυτές χαρακτηρίζονται τροπικές. Δεν έχω και εγώ καταλήξει πώς πρέπει να τις χαρακτηρίζω.

[PDE ads]

[apri]

O Smyth τη χαρακτηρίζει τελική (βλ § 2065).
Και στην §1872 γράφει:
a. Present (continuative). The action set forth by the present participle is generally coincident (rarely antecedent or subsequent) to that of the leading verb..........
........2. Subsequent action (especially when the leading verb denotes motion): ἔπεμψαν πρέσβεις ἀγγέλλοντας τὴν τοῦ Πλημυρίου λῆψιν they despatched messengers to announce the capture of Plemyrium T. 7.25.

Από τη στιγμή που εμφανίζεται μόνο δίπλα σε ρήματα κίνησης, δηλαδή σε ένα περιβάλλον που ήταν εμφανές ότι θα ακολουθήσει σκοπός, το πιθανότερο είναι ότι δεν κρινόταν απολύτως απαραίτητο να μπει μέλλοντας και μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ενεστώτα για μεγαλύτερη ζωντάνια και αμεσότητα.

Αν την πούμε τροπική, σημαίνει πρώτον ότι αναγνωρίζουμε σύγχρονη πράξη (δεν προκύπτει λογικά όμως ότι μιλούσαν κατά την αποστολή) και τρόπο με τον οποίο έγινε η αποστολή, κάτι που επίσης δεν προκύπτει από το νόημα.