Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη

[apri]

όταν ζητάνε ομόρριζα,τα ρηματα είναι επιτρεπτα ως απάντηση;;Εχω ακουσει ότι δεν είναι...ενω στα παράγωγα λογικά είναι.

Δεν ξέρω τι δέχονται και τι δεν δέχονται στην πράξη, γιατί πλέον αμφιβάλλω για τα πάντα.

Αν ζητούν πάντως τα ομόρριζα ενός ουσιαστικού (π.χ άρση), δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην αναφέρεις το ομόρριζο ρήμα (π.χ αίρω).

Στα παράγωγα, αντιθέτως, για να αναφέρεις ρήμα ως παράγωγο μιας λέξης, θα πρέπει να ξέρεις ότι παράγεται από αυτήν τη λέξη με την προσθήκη κάποιου παραγωγικού προσφύματος (π.χ ν.ε. κοκκιν-ίζω<κόκκινος).
Διαφορετικά, δηλ. αν το ρήμα είναι πρωτότυπη λέξη (π.χ γράφ-ω), φυσικά και δεν μπορείς να το αναφέρεις ανάμεσα στα παράγωγα της λέξης.

[PDE ads]

[MARKOS]

Κατόπιν παράκλησης και απαίτησης μελών, θα παρακαλέσω για την καλύτερη ανάγνωση,κατανόηση και παρακολούθηση του θέματος οι ερωτήσεις σας να είναι συγκεκριμένες και οι απαντήσεις σας όσο γίνεται πιο συντομες. Ο αριθμός των ερωτήσεων δεν θα υπερβαίνει τις δύο.

[kiki14]

όταν ζητάνε ομόρριζα,τα ρηματα είναι επιτρεπτα ως απάντηση;;Εχω ακουσει ότι δεν είναι...ενω στα παράγωγα λογικά είναι.

 σε καποια περιπτωση δεν βαζουμε ρηματα...προτιμαμε κυριως ουσιαστικα η επιθετα...

'
τι εννοείς λέγοντας σε "κάποια περίπτωση";

[kiki14]

Σαφώς,πάντως,η ίδια λογική για παράγωγα και ομόρριζα ισχύει και στα νέα ελληνικά,έτσι;

[PDE ads]

[apri]

Σαφώς,πάντως,η ίδια λογική για παράγωγα και ομόρριζα ισχύει και στα νέα ελληνικά,έτσι;

Nαι, με τη διαφορά ότι κάποιες γραμματικές (π.χ Μπαμπινιώτη, Φιλιππάκη) ορίζουν λίγο διαφορετικά τις παράγωγες λέξεις εντάσσοντας σ' αυτές και άλλες περιπτώσεις.
Δεν θα αναφερθώ όμως σ' αυτές περαιτέρω, γιατί η γραμματική που διδάσκεται στο Γυμνάσιο αυτήν τη στιγμή παρουσιάζει την παραγωγή, όπως και οι γραμματικές των αρχαίων ελληνικών.

Κράτα πάντως το συμπέρασμα πως ισχύουν τα ίδια.

[kiki14]

χαχα!οκ,ευχαριστώ πολύ,apri μου!καλημέρα!

[θάνος73]

Περικλέα ἐν αἰτίᾳ εἶχον ὡς πείσαντα σφᾶς πολεμεῖν: η μετοχή αναλύεται κατά τη γνώμη σας ορθότερα
1) ὡς ἔπεισε σφᾶς πολεμεῖν
2) ὡς πείσειε σφᾶς πολεμεῖν
τι λέτε;
(η απορία επεκτείνεται αντίστοιχα και στις επιθετικές μετοχές)

[MARKOS]

Νομίζω το δευτερο καθως μετα απο ιστορικο χρόνο (ειχον) ακολουθει ευκτική του πλαγίου λόγου.

Εχω ομως μια απορία, μετα απο ρήμα ψυχικου παθους η αιτιολογικη συνήθως δεν εισαγεται με το "εί" ? (=διότι)

[Sali]

Θα συμφωνήσω με τον Μάρκο. Αλλά, Μάρκο μου, το ἐν αἰτίᾳ εἶχον δεν είναι ψυχικού πάθους σημαντικό.

[MARKOS]

    δεν δηλώνει ψυχική κατασταση; .....   και το ειχα για ψυχικου παθους   
   ** Λεω και γω (?)!!! Ο Θουκυδίδης να κάνει λαθος? 

[apri]

   δεν δηλώνει ψυχική κατασταση; .....   και το ειχα για ψυχικου παθους   
   ** Λεω και γω (?)!!! Ο Θουκυδίδης να κάνει λαθος? 

Το "εν αιτία έχω" ανήκει στα λεγόμενα δικαστικά ρήματα, που συντάσσονται με προσδιορισμούς της αιτίας, όπως και τα ρήματα ψυχικού πάθους.

[apri]

Περικλέα ἐν αἰτίᾳ εἶχον ὡς πείσαντα σφᾶς πολεμεῖν: η μετοχή αναλύεται κατά τη γνώμη σας ορθότερα
1) ὡς ἔπεισε σφᾶς πολεμεῖν
2) ὡς πείσειε σφᾶς πολεμεῖν
τι λέτε;
(η απορία επεκτείνεται αντίστοιχα και στις επιθετικές μετοχές)

Η μετοχή δηλώνει υποκειμενική αιτιολογία, δηλ. μια αιτία αμφίβολης εγκυρότητας κατά τον ομιλητή από την οποία κρατά αποστάση.
Κι αυτό είναι αναμενόμενο, γιατί μια κατηγορία, είθισται μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση, να θεωρείται υποκειμενική και αμφισβητήσιμη. Γι' αυτό και δίπλα σε δικαστικά ρήματα συνήθως βρίσκεις τέτοιους προσδιορισμούς.
Μετά από δικαστικά ρήματα όπως το "μέμφομαι" τέτοιες προτάσεις ξεκινούν με το "ει". Θα ψάξω αν το "ως" δηλώνει το ίδιο πράγμα.


Το αν το ρήμα της πρότασης θα εκφραστεί σε οριστική ή ευκτική του πλαγίου λόγου μετά το ρ. ΙΧ, έχει να κάνει με το κατά πόσο ο ομιλητής είναι βέβαιος ότι αυτό που μεταφέρει ήταν το ακριβές περιεχόμενο της κατηγορίας.
Δηλ. το νόημα είναι "Κατηγορούσαν τον Περικλή, (μάλλον) επειδή κατά τη γνώμη τους τους έπεισε να πολεμήσουν" (ευκτική Πλ. Λ) ή "Κατηγορούσαν τον Περικλή, (όντως) επειδή κατά τη γνώμη τους τους έπεισε..." (οριστική).
Δεν νομίζω ότι μπορούμε να ξέρουμε τι είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας. Άρα, λογικά μπορείς να χρησιμοποιήσεις εναλλακτικά και τις δυο εγκλίσεις.


Δες λ.χ στην παρακάτω αιτιολογική αντικειμενικής αιτιολογίας όπου ο συγγραφέας δεν είναι βέβαιος για το περιεχόμενο της κατηγορίας (επεξάγοι), αλλά αν όντως είναι αυτό, δεν το αμφισβητεί.

ΘΟΥΚ 2.21.3 τὸν Περικλέα ἐν ὀργῇ εἶχον, καὶ ὧν παρῄνεσε πρότερον ἐμέμνηντο οὐδέν, ἀλλ' ἐκάκιζον ὅτι στρατηγὸς ὢν οὐκ ἐπεξάγοι
(= ήταν εξαγριωμένοι με τον Περικλή, και από όσα τους συμβούλεψε πριν τίποτα δε θυμόντουσαν, αλλά τον κατηγορούσαν μάλλον γιατί, ενώ ήταν στρατηγός, δεν τους οδηγούσε εναντίον του εχθρού έξω από την πόλη.)


Κάτι παρόμοιο λέει και ο Goodwin στο συντακτικό του εδώ:
http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.04.0065%3Asmythp%3D714

[MARKOS]

   δεν δηλώνει ψυχική κατασταση; .....   και το ειχα για ψυχικου παθους   
   ** Λεω και γω (?)!!! Ο Θουκυδίδης να κάνει λαθος? 

Το "εν αιτία έχω" ανήκει στα λεγόμενα δικαστικά ρήματα, που συντάσσονται με προσδιορισμούς της αιτίας, όπως και τα ρήματα ψυχικού πάθους.

και δεν δηλωνουν τα δικαστικά ρηματα ψυχικο πάθος? Για ρωτα ΑΣΕΠίτες, Συλλόγους κλπ που τρέχουν στα δικαστήρια για να βρουν το δικιο τους, τί ψυχικό φορτίο σηκώνουν(?)!!! Τα γνωριζε αυτά ο Θουκυδίδης? Οχι. Αρα, σημερα αν ζουσε θα χρησιμοποιουσε το "ει" στην αιτιολογικη του πρόταση μετα το "εν αιτία ειχον"....

Μαλλον παμε για αναθεωρηση του συντακτικου της αρχαιας ελληνικης 

[apri]

και δεν δηλωνουν τα δικαστικά ρηματα ψυχικο πάθος? Για ρωτα ΑΣΕΠίτες, Συλλόγους κλπ που τρέχουν στα δικαστήρια για να βρουν το δικιο τους, τί ψυχικό φορτίο σηκώνουν(?)!!!

Κατά τη γνώμη μου, τα απλά δικαστικά ρήματα (π.χ εν αιτία έχω, αιτιώμαι, εγκαλώ) εκφράζουν μια λογική κρίση, καθώς συνδέουν ένα πρόσωπο με μια ενέργεια.
Έχεις δίκιο όμως ότι συνήθως συνοδεύονται στη διατύπωσή τους από ψυχικό πάθος.
Αυτό που λέω είναι δηλαδή ότι το να θεωρείς λ.χ κάποιον ένοχο δεν είναι αρνητικό συναίσθημα, αλλά όταν τον κατηγορείς ως ένοχο, συνήθως νιώθεις αρνητικά συναισθήματα γι' αυτόν και εκφράζεσαι αναλόγως.
Υπάρχουν ρήματα, όπως το "κακίζω", "κατηγορώ", που είναι ταυτοχρόνως και δικαστικά και ψυχικού πάθους, καθώς δηλώνουν μια αρνητική στάση του ομιλητή απέναντι σε κάποιον.