*

Αποστολέας Θέμα: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη  (Αναγνώστηκε 565718 φορές)

0 μέλη και 3 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.

Αποσυνδεδεμένος labr0s

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 282
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #518 στις: Νοέμβριος 08, 2014, 10:17:13 μμ »
Σας ευχαριστώ αμφοτέρους

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 11:12:03 »

Αποσυνδεδεμένος θάνος73

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 265
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #519 στις: Νοέμβριος 09, 2014, 01:03:21 μμ »
ὅτι τοίνυν οὐδ' ἐστὶν ὅλως, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τοῦ ἤθους τοῦ ἡμετέτου κύριον ποιῆσαι τοιοῦτον νόμον καὶ τοῦτο πειράσομαι δεῖξαι διὰ βραχέων, ἕν τι τῶν πρότερον πεπραγμένων τῆ πόλει διεξελθὼν (Δημοσθ. Πρὸς Λεπτίνην 11)

Προσέτι δε ότι δεν είναι καθόλου ίδιον του χαρακτήρος σας, άνδρες Αθηναίοι, να επικυρώσετε τον νόμον τούτον και τούτο θα προσπαθήσω συντόμως να αναπτύξω, αφού σας διηγηθώ μίαν μόνον πράξιν από όσας η πόλις μας έπραξε πρότερον. (μετάφρ. Κ. Αραπόπουλου)

ποιῆσαι: το απαρέμφατο είναι υποκείμενο στην έκφραση οὐδ' ἐστὶν τοῦ ἤθους τοῦ ἡμετέτου;


 
σα δαχτυλίδια του Κρόνου κρέμονται πάνω απ' το κεφάλι τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #520 στις: Νοέμβριος 09, 2014, 01:14:37 μμ »
ποιῆσαι: το απαρέμφατο είναι υποκείμενο στην έκφραση οὐδ' ἐστὶν τοῦ ἤθους τοῦ ἡμετέτου;

Δεν βρίσκω γιατί να θεωρήσεις ως έκφραση το "οὐδ' ἐστὶν τοῦ ἤθους τοῦ ἡμετέρου".
Πάντως το απαρέμφατο είναι υποκείμενο στο "ουδ' εστίν".
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος θάνος73

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 265
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #521 στις: Νοέμβριος 09, 2014, 02:33:56 μμ »
γενική κατηγορηματική κτητική δηλαδή;
πώς δικαιολογείται υποκείμενο προσ. ρήματος άναρθρο απαρέμφατο; μου 'χει ξανατύχει, αλλά δεν ξέρω πώς να το δικαιολογήσω... 
σα δαχτυλίδια του Κρόνου κρέμονται πάνω απ' το κεφάλι τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 11:12:03 »

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #522 στις: Νοέμβριος 09, 2014, 04:00:21 μμ »
γενική κατηγορηματική κτητική δηλαδή;

Ναι.


πώς δικαιολογείται υποκείμενο προσ. ρήματος άναρθρο απαρέμφατο; μου 'χει ξανατύχει, αλλά δεν ξέρω πώς να το δικαιολογήσω... 

Δεν είναι απαραίτητο να είναι έναρθρο το απαρέμφατο.
Δες εδώ στην παρ. 4.8 που αναφέρεται στο φαινόμενο με παραδείγματα:
http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/composition/page_036.html


......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος συννεφούλα

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 268
  • Φύλο: Γυναίκα
  • φωτο: σύννεφα στο Βόσπορο
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #523 στις: Νοέμβριος 09, 2014, 07:23:36 μμ »
παρατ. του χόω (=συσσωρεύω χώμα).
Και προς επίρρωσιν παραθέτω το λήμμα από το Λίντελ Σκοτ

χόω, 3sg. χοῖ (προσ-) Th.2.102, 3pl. χοῦσι Hdt.4.71; inf. χοῦν Id.2.137; part. χῶν Id.1.162: impf. ἔχουν Th.2.75, etc.: later χώννυμι, χωνν-ύω (qq. v.): fut. χώσω S.Ant.81, etc.: aor. ἔχωσα Hdt.2.140, PTeb.799.16 (ii B. C.), etc. (Cret.3pl. ἔχουσαν GDI5056.6 (Istron)): pf. κέχωκα (ἀνα-) D.55.28:—Med., aor. ἐχωσάμην Luc.DDeor. 14.2, Philostr.VA4.10:—Pass., fut. χωσθήσομαι E.IA1442, (ἐγ-) Plb.4.40.4: aor. ἐχώσθην (v. infr.); also ἐχώθην (συν-) IG4.823.30 (Troezen, iv B. C.): pf. κέχωσμαι Pl.Com.183, Th.2.102, (ἐκ-, συγ-) Hdt.2.138, 8.144:—throw or heap up, of earth, χοῦσι χῶμα μέγα Id.4.71; χώματα χοῦν Id.2.137, Pl.Lg.958e; χώματα χῶν πρὸς τὰ τείχεα throwing up banks against . . , Hdt.1.162; χῶμα ἔχουν πρὸς τὴν πόλιν Th.2.75; νῆσον χώσας σποδῷ having formed an island with heaped up ashes, Hdt.2.140; esp. of a sepulchral mound, χῶσαι τάφον Id.9.85, S.Ant.81; τύμβον ib.1204, E.IT702, IA1442 (Pass.); μνῆμα X.Cyr.7.3.11; πολυάνδρια (cf. -άνδριος 11.2), Plu.Eum.9.
2. block up by throwing earth in, λιμένας D.25.84, cf. Aeschin.3.109 (s.v.l.); χ. φορμοῖς τὰς τάφρους Plb.1.19.13:—Pass., to be filled with earth, esp. of bays in the sea, to be silted up, πορθμοῦ χωσθέντος Emp.100.17; τί μιν (sc. τὸν κόλπον) κωλύει . . χωσθῆναι; Hdt.2.11; but of cities, to be raised on mounds, ib.137.
3. less freq., cover with earth, bury, χῶσαί τινα τάφῳ E.Or.1585, cf. Pl.Lg.947e, IG5(1).1249.17 (Laconia), cf. χώννυμι fin.
4. [ὁ τρωγλοδύτης] ταριχεύεται καλῶς . . χωσθεὶς εἰς ἅλας covered over with salt, Aët.11.11.
H ομορφιά θα σώσει τον κόσμο, Φ.Ντοστογιέφσκι

"Καθένας μας κρύβει μέσα του μιαν αναπάντεχη άνοιξη" Α.Κ.

Αποσυνδεδεμένος θάνος73

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 265
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #524 στις: Νοέμβριος 09, 2014, 07:57:18 μμ »
Ναι.


Δεν είναι απαραίτητο να είναι έναρθρο το απαρέμφατο.
Δες εδώ στην παρ. 4.8 που αναφέρεται στο φαινόμενο με παραδείγματα:
http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/composition/page_036.html
ευχαριστώ!  :)
σα δαχτυλίδια του Κρόνου κρέμονται πάνω απ' το κεφάλι τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #525 στις: Νοέμβριος 09, 2014, 11:25:07 μμ »
Bέβαια, όπως θα είδες, το ρήμα σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι το "εστί" και στα περισσότερα παραδείγματα συνοδεύεται με κάποιο κατηγορούμενο, οπότε μπορείς να εκλάβεις τις φράσεις και ως απρόσωπες εκφράσεις, αν και δεν το θεωρώ απαραίτητο, από τη στιγμή που δεν έχουν στερεότυπο χαρακτήρα.
(Δες λ.χ και την ομηρική φράση "" Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης", όπου το άναρθρο απαρέμφατο είναι επεξήγηση στο "οιωνός". Η φράση θα μπορούσε να είναι "ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης οἰωνὸς ἄριστος εστί").
Στο κείμενό σου έχεις μια παραλλαγή αυτού του μοτίβου, δηλ. το "εστί" με γενική κατηγορηματική.

« Τελευταία τροποποίηση: Νοέμβριος 10, 2014, 12:21:53 πμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος Sali

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1832
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #526 στις: Νοέμβριος 10, 2014, 01:11:54 μμ »
Bέβαια, όπως θα είδες, το ρήμα σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι το "εστί" και στα περισσότερα παραδείγματα συνοδεύεται με κάποιο κατηγορούμενο.
Πράγματι. Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και ένα χωρίο από τον Λυκούργο (Κατὰ Λεωκράτους, 61): πόλεώς ἐστι θάνατος (κατηγ.) ἀνάστατον γενέσθαι (υποκ.) = η ερήμωση μιας πόλης είναι ο θάνατός της.
Ο Έξυπνος χαίρεται με τις αμφισβητήσεις του, ο Βλάκας με τις βεβαιότητές του

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #527 στις: Νοέμβριος 10, 2014, 01:45:13 μμ »
Πράγματι. Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και ένα χωρίο από τον Λυκούργο (Κατὰ Λεωκράτους, 61): πόλεώς ἐστι θάνατος (κατηγ.) ἀνάστατον γενέσθαι (υποκ.) = η ερήμωση μιας πόλης είναι ο θάνατός της.

Kάπως έτσι φαίνεται πως προέκυψαν οι λεγόμενες απρόσωπες εκφράσεις.
Ήταν κάποιες φράσεις με το "ειμί"+κατηγορούμενο, που λόγω συχνής χρήσης απέκτησαν στερεότυπο χαρακτήρα και λειτουργούσαν πλέον ως εκφράσεις. Και επειδή το υποκείμενό τους είναι απρόσωπο (απαρέμφατο=αυτό που δεν παρεμφαίνει πρόσωπο και αριθμό), λέγονται απρόσωπες εκφράσεις.
Βλ. ανάγκη εστί, ώρα εστί, όνειδος εστί, καλόν εστί, άξιον εστί κλπ.

Πάντως, πιστεύω ότι σε περιπτώσεις μη στερεότυπης φράσης, όπως αυτή στο παράδειγμα που παρέθεσες ή όπως αυτή στο κείμενο του Θάνου, δεν υπάρχει λόγος να εκλαμβάνεται -και μάλιστα, υποχρεωτικά- ως απρόσωπη έκφραση. Νομίζω πως προκύπτει αβίαστα η συντακτική της ανάλυση και όχι η αντιμετώπισή της ως μιας ενότητας.

Ίσως αυτός είναι ο λόγος που ο Goodwin, όταν μιλάει για το άναρθρο απαρέμφατο, λέει ότι αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως υποκείμενο ρήματος, το οποίο συνήθως είναι κάποιο απρόσωπο ρήμα ή το "εστί", χωρίς να κάνει λόγο για εκφράσεις.
(βλ. 745. The infinitive may be the subject nominative of a finite verb, or the subject accusative of another infinitive. It is especially common as subject of an impersonal verb or of ἐστί)

Δες το πιο ενδιαφέρον -και μάλλον σπάνιο- παράδειγμα που παραθέτει από τον Αισχύλο, όπου το απαρέμφατο λειτουργεί ως υποκείμενο κοινού προσωπικού ρήματος:
ἀεὶ γὰρ ἡβᾷ τοῖς γέρουσιν εὖ μαθεῖν (ηβάω-ω=ακμάζω, είμαι ζωηρός)

« Τελευταία τροποποίηση: Νοέμβριος 10, 2014, 02:06:21 μμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος moagniko

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 474
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #528 στις: Νοέμβριος 11, 2014, 01:28:40 μμ »
Παιδιά, στο χωρίο:
Ξενοφών, Ιέρων 3.8: "και των δοκούντων φίλων είναι": το υποκείμενο του "είναι" ποιο είναι;

Επίσης:
Ισοκράτης, Αρχίδαμος 5: "Θαυμάζω δ' όσοι τριήρων μέν ηγείσθαι και στρατοπέδων άρχειν αξιούσιν ημάς", η αναφορική είναι παράθεση ή επεξήγηση στο εννοούμενο "τούτων";
« Τελευταία τροποποίηση: Νοέμβριος 11, 2014, 03:25:03 μμ από moagniko »

Αποσυνδεδεμένος Sali

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1832
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #529 στις: Νοέμβριος 12, 2014, 02:18:11 μμ »
Παιδιά, στο χωρίο:
Ξενοφών, Ιέρων 3.8: "και των δοκούντων φίλων είναι": το υποκείμενο του "είναι" ποιο είναι;
Είναι το εννοούμενο τούτους (= τοὺς δοκοῦντας). Το φίλων κατηγορούμενο σε γενική λόγω έλξης από τη μετοχή. Αυτή είναι η "κανονική" σύνταξη, όταν το απαρ. εξαρτάται από μετοχή πλάγιας πτώσης. Υπάρχουν κάμποσα παρόμοια παραδείγματα.
Επίσης:
Ισοκράτης, Αρχίδαμος 5: "Θαυμάζω δ' όσοι τριήρων μέν ηγείσθαι και στρατοπέδων άρχειν αξιούσιν ημάς", η αναφορική είναι παράθεση ή επεξήγηση στο εννοούμενο "τούτων";
Για μένα, η αναφ. πρόταση είναι ελεύθερη και λαμβάνει τη θέση του τούτων, είναι δηλαδή αντικ. του ρήματος: "απορώ με όσους...". Η αναφ. αντωνυμία υποχρεωτικά σε ονομαστική, αφού είναι υποκ. του ρ. ἀξιοῦσιν.
« Τελευταία τροποποίηση: Νοέμβριος 12, 2014, 02:21:07 μμ από Sali »
Ο Έξυπνος χαίρεται με τις αμφισβητήσεις του, ο Βλάκας με τις βεβαιότητές του

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #530 στις: Νοέμβριος 12, 2014, 03:13:37 μμ »
Είναι το εννοούμενο τούτους (= τοὺς δοκοῦντας). Το φίλων κατηγορούμενο σε γενική λόγω έλξης από τη μετοχή.

Κατά τη γνώμη μου, το εννοούμενο υποκείμενο πρέπει να είναι το "τους δοκούντας" και επειδή ακριβώς έχει ήδη αναφερθεί αυτή η λέξη, έχει παραλειφθεί ως ευκόλως εννοούμενη. Σε τέτοιες περιπτώσεις όντως γίνεται έλξη του κατηγορουμένου από τον εκπεφρασμένο όρο (εδώ τη γενική "των δοκούντων").

Παρ' όλα αυτά, για έναν λόγο που δεν έχω καταλάβει ακόμα, είθισται με βάση τη βιβλιογραφία το εννοούμενο υποκείμενο να είναι μια αντωνυμία. Αν σου περνάει καμία ιδέα γιατί συμβαίνει αυτό, θα με ενδιέφερε. :D
Θα το ψάξω ωστόσο, μήπως βρω και εγώ κάποια άκρη.
« Τελευταία τροποποίηση: Νοέμβριος 12, 2014, 03:37:17 μμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος Sali

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1832
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #531 στις: Νοέμβριος 12, 2014, 06:45:19 μμ »
Παρ' όλα αυτά, για έναν λόγο που δεν έχω καταλάβει ακόμα, είθισται με βάση τη βιβλιογραφία το εννοούμενο υποκείμενο να είναι μια αντωνυμία. Αν σου περνάει καμία ιδέα γιατί συμβαίνει αυτό, θα με ενδιέφερε. :D
Θα το ψάξω ωστόσο, μήπως βρω και εγώ κάποια άκρη.
Στη δική μου βιβλιογραφία δεν βρήκα κάτι συγκεκριμένο για τη μορφή και την πτώση του υποκειμένου του απαρεμφάτου σ' αυτές τις συντάξεις. Την αντωνυμική μορφή είναι αλήθεια πως δεν την σκέφτηκα, αλλά μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό· τώρα που το ξαναείδα, νομίζω πως αυτό που λες (τοὺς δοκοῦντας) είναι πιο σωστό.
Όσο για την πτώση, σίγουρα η αιτιατική δεν αμφισβητείται. Ωστόσο, μου έκανε εντύπωση αυτό που γράφει ο Β. Μανδηλαράς (Η δομή της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, εκδ. Καρδαμίτσα, σελ. 253): "Όταν το κύριο ρήμα είναι μετοχή σε πλάγια πτώση, ο τυχόν προσδιορισμός του υποκειμένου του απαρεμφάτου, που παραλείπεται, μπαίνει στην πτώση της μετοχής, στην οποία πτώση θα έμπαινε, φυσικά, και το υποκείμενο, αν δηλωνόταν" (η επισήμανση δική μου). Επομένως, αν η μτχ. είναι σε γενική ή δοτική, το υποκ. του απαρεμφάτου, αν δηλωνόταν, θα έμπαινε κι αυτό σε γενική ή δοτική! Αμέσως παρακάτω, όμως, στην ίδια σελίδα, στη σύνταξη κατά την οποία το υποκ. του απαρεμφάτου ταυτίζεται με το κατά γενική ή δοτική αντικ. του ρήματος, ο Μανδηλαράς δεν δέχεται αυτή τη "λογική" και θεωρεί (πολύ σωστά) πως η πτώση του παραλειπόμενου υποκ. του απαρεμφάτου είναι η αιτιατική, ανεξάρτητα από την πτώση του κατηγορουμένου ή των προσδιορισμών του.
Ο Έξυπνος χαίρεται με τις αμφισβητήσεις του, ο Βλάκας με τις βεβαιότητές του

 

Pde.gr, © 2005 - 2024

Το pde σε αριθμούς

Στατιστικά

μέλη
Στατιστικά
  • Σύνολο μηνυμάτων: 1158560
  • Σύνολο θεμάτων: 19200
  • Σε σύνδεση σήμερα: 597
  • Σε σύνδεση έως τώρα: 1964
  • (Αύγουστος 01, 2022, 02:24:17 μμ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Μέλη: 11
Επισκέπτες: 505
Σύνολο: 516

Πληροφορίες

Το PDE φιλοξενείται στη NetDynamics

Όροι χρήσης | Προφίλ | Προσωπικά δεδομένα | Υποστηρίξτε μας

Επικοινωνία >

Powered by SMF 2.0 RC4 | SMF © 2006–2010, Simple Machines LLC
TinyPortal 1.0 RC1 | © 2005-2010 BlocWeb

Δημιουργία σελίδας σε 0.096 δευτερόλεπτα. 36 ερωτήματα.