0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Αυτά τα γράφει ο Πασχαλίδης στο συντακτικό του και τα ξέρω,σελ 178-179.Όμως εκτός από την έλξη ποιό το κριτήριο για την επιλογή μεταξύ των δύο απόψεων, δηλαδή της απλής σκέψης και του υποκειμενικού σκοπού;Μετάφραση;Αν μπορείτε πείτε μου.
Λες, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει τύπος έθηκον; Είσαι σίγουρος; Γιατί και στο TLG, από το οποίο είχα εκτυπώσει παλαιότερα το κείμενο, και στην πύλη για την ελληνική γλώσσα, όπου το βρήκα τώρα, είναι έθηκον. Και τα δύο αυτά τα θεωρούσα αξιόπιστα. Πώς μπορεί να προέκυψε το έθηκον;
Δεν νομίζω ότι είναι δυο διαφορετικές απόψεις. Πιστεύω ότι ο ομιλητής αναφέρει ποιος είναι ο σκοπός μιας πράξης κατά τη γνώμη του ή απ' όσο ξέρει , επομένως εκφράζει μια απλή, υποκειμενική, αβέβαιη σκέψη.Λογικά και όταν υπάρχει έλξη από ευκτική της κύριας, έχουμε τη συνέχεια της αβεβαιότητας της κύριας και στην τελική πρόταση.Ως προς τη μετάφραση, θεωρητικώς θα μπορούσες να προσθέσεις ένα "ίσως" δίπλα στο ρήμα, αλλά δεν είθισται να αποδίδουμε μεταφραστικά την αβεβαιότητα της ευκτικής ή τουλάχιστον εγώ δεν το έχω συναντήσει κάπου.
Τώρα που αναφέρθηκα στο ψηφιακό βοήθημα θυμήθηκα κάτι για το οποίο ήθελα από καιρό να ρωτήσω, γιατί δεν είμαι σίγουρη αν πρόκειται για λάθος ή για διαφορετική άποψη. Σε περιπτώσεις όπως ὀψὲ ἦν και ἤδη ἦν ἀμφὶ ἀγορὰν πλήθουσαν επισημαίνει ότι το επίρρημα και ο εμπρόθετος έχουν θέση κατηγορουμένου και ότι ως υποκείμενο εννοείται η λέξη ημέρα. Ο Schwyzer τα θεωρεί υποκείμενα και αυτό μου φαίνεται πιο λογικό, γιατί υπάρχει και το «οψέ της ημέρας ήν» και το «αμφί μέσην ημέραν ήν» και δεν μπορεί η ίδια λέξη να είναι και υποκείμενο και γενική διαιρετική ή εμπρόθετος σε θέση κατηγορουμένου. Ο Smyth πάλι θεωρεί ότι το υποκείμενο αυτών των ρημάτων δεν μπορεί να προκύψει από το κείμενο: «The subject of a true impersonal verb is a vague notion that cannot be supplied from the context: ὀψὲ ἦν it was late, καλῶς ἔχει it is well, “ἤδη ἦν ἀμφὶ ἀγορὰν πλήθουσαν” it was already about the time when the market-place is full».Δεν ξέρω εδώ αν υπάρχει σωστό και λάθος και τι να ακολουθήσω...
Ίσως το ασαφές υποκείμενο που έχει παραλειφθεί να είναι "ο χρόνος".Δεν νομίζω πως μπορούμε να πάρουμε ως υποκείμενα τις ίδιες τις λέξεις που δηλώνουν χρόνο, όπως λέει ο Schwyzer, γιατί το συνδετικό ρήμα δίπλα θα μείνει ξεκάρφωτο. Δηλ. δεν θα λείπει ένα κατηγορούμενο δίπλα στο "είναι"; Εκτός αυτού, οι χρονικές αυτές λέξεις είναι πολύ συγκεκριμένοι χρονικοί δείκτες και αυτό ταιριάζει με τη σημασία του κατηγορουμένου που πάντα είναι πιο σαφής από αυτήν του υποκειμένου.
Θα συμφωνήσω με την apri ότι η πρόταση επέχει θέση β΄όρου συγκρίσεως. Δεν είχα προσέξει καθόλου το οὐδέν. Συνεπώς, η εναλλακτική σύνταξη, κατά τη γνώμη μου, είναι: πλὴν τὸ θεῖναι.
Το είναι πρέπει οπωσπήποτε να εκληφθεί ως συνδετικό;
Από ό,τι κατάλαβα την άποψη του κατηγορουμένου δεν την απορρίπτεις, αλλά ως υποκείμενο θεωρείς ότι εννοείται η λέξη χρόνος και όχι βέβαια η ημέρα; Αυτό είναι πιο λογικό, γιατί έτσι μπορεί να εξηγηθεί και το οψέ της ημερας ήν.
Αλλά όπως και να έχει σκέφτομαι ότι και σε αυτήν την περίπτωση πρέπει να δίνουμε και τις δύο απόψεις στους μαθητές, προσωπικά δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτό.
Β όρο σύγκρισης εισάγει και μόνο του το ουδέν, γιατί στα συντακτικά αναφέρεται το ουδείς άλλος (με το ουδείς να μπορεί να παραλείπεται αλλά όχι το άλλος); Αλλά και στην νεοελληνική μετάφραση έτσι ακούγεται: δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά αυτό (σύγκριση), δεν υπάρχει τίποτα εκτός αυτού (εξαίρεση). Αν όμως θεωρήσουμε ότι νοηματικά υπάρχει σύγκριση, δεν πρέπει να εννοήσουμε οπωσδήποτε το "άλλο";
τίσιν ὀφθαλμοῖς ἕκαστος ὑμῶν τὴν πατρῴαν ἑστίαν οἴκαδ᾽ ἀπελθὼν ἰδεῖν τολμήσει, ἀπολελυκότες μὲν τὸν προδότην τὸν πρῶτον εἰς τὸν ἴδιον οἶκον εἰσενεγκάμενον τὸ δεδωροδοκημένον χρυσίον, κατεγνωκότες δὲ μηδὲν ἀληθὲς μήτε ζητεῖν μήθ᾽ εὑρίσκειν τὸ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις εἶναι σεμνότατον νομιζόμενον συνέδριον; καλησπερα μπορει καποιος να μου πει τι συντακτικη θέση εχουν τα απαρέμφατα;Ευχαριστω!!!
Παρεμπιπτόντως, πολύ γέλασα με το "τὸ δεδωροδοκημένον χρυσίον"... Δεν φανταζόμουν ότι έλεγαν τη μίζα οι αρχαίοι.