0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Ὅς ἄν τολμήσῃ πατέρα ἤ μητέρα ἤ τούτων πατέρας ἤ μητέρας τύπτειν, πρῶτον μὲν ὁ προστυγχάνων βοηθείτω: εδώ πώς εξηγείται η ύπαρξη της αναφορικής; Θα πούμε ότι υπάρχει σχήμα ανακόλουθο;
Τὰ αὐτὰ δὲ λέγοντος τοῦ Μάρδου, βασιλεὺς ἔφη: «εἶτα τολμήσεις τὸν υἱὸν ἀποθνῄσκοντα ὑπομεῖναι;». Ὁ δὲ ἔφη «πάντων μάλιστα». Στο βοήθημα του Πατάκη το «πάντων μάλιστα» αναλύεται ως εξής: "πάντων (πραγμάτων) μάλιστα εγώ τολμήσω τὸν υἱὸν ἀποθνῄσκοντα ὑπομεῖναι", πάντων=κατηγορηματικός προσδιορισμός στο εννοούμενο πραγμάτων, το οποίο είναι γενική διαιρετική στο μάλιστα, μάλιστα=επιρρηματικός προσδιορισμός του ποσού στο τολμήσω. Πώς σας φαίνεται αυτή η ανάλυση; Πιστεύετε ότι χρειάζεται ή είναι υπερβολική; Ποτέ δεν θα σκεφτόμουν να το αναλύσω έτσι, θα έλεγα απλώς ότι το «πάντων μάλιστα» έχει επιρρηματική σημασία και δηλώνει βεβαίωση, αλλά δεν θα το χαρακτήριζα συντακτικά, όπως δεν χαρακτηρίζω π.χ. τα ίσως, δητα, πάνυ γε, άρα κ.λπ. (ή μήπως πρέπει να χαρακτηρίζουμε και αυτά;)
Προφανώς έχουμε ανακόλουθο· εδώ χρειαζόταν επιρρηματική υποθετική πρόταση. Ίσως αρχικά ο Πλάτων να είχε στο μυαλό του να χρησιμοποιήσει κάπως την αναφορικοϋποθετική, αλλά τελικά δεν του "βγήκε". Έτσι όπως είναι τα πράγματα, η δευ/σα πρόταση δεν έχει, ως ονοματική, συντακτική θέση.
Για το "τι αγαθόν" είχαμε πει ότι το αγαθόν είναι αντικείμενο και το τι επιθετικός. Στα "εἴ τι καλὸν πράττοιεν" και "Ἐὰν δέ τις ἐλεύθερος...συμφάγῃ" ποιο είναι το αντικείμενο και το υποκείμενο αντίστοιχα; Δύο καθηγήτριες του γυμνασίου πάντως έχουν δώσει τα τι και τις αντικείμενο και υποκείμενο. Γενικά, υπάρχει ασφαλές κριτήριο για την διάκριση αυτή;
Μήπως τελικά δεν υπάρχει σωστό και λάθος στις περιπτώσεις αυτές;
πώς μπορώ να ξέρω πότε ένα επίθετο είναι ουσιαστικοποιημένο;
Θέλω μια διασαφήνιση. Δεν αγνοώ την απάντηση απλά θέλω μια πιο αναλυτική εξήγηση.Μπερδεύομαι λίγο. Η δοτική προσωπική αναφοράς και η δοτική προσωπική διαφέρουν κατ' εμέ. Αλλά θέλω να μου πείτε αν συμφωνείτε και κυρίως το γιατί.