0 μέλη και 3 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
πρότερον μὲν γὰρ ἔδει τὴν ἔχθραν τοὺς κατηγοροῦντας ἐπιδεῖξαι, ἥτις εἴη πρὸς τοὺς φεύγοντας: η δευτερεύουσα πρέπει να θεωρηθεί πλάγια ερωτηματική με πρόληψη του υποκειμένου και το ἥτις κατηγορούμενο ή αναφορική με το ἥτις υποκείμενο;
νυνὶ δὲ παρὰ τῶν φευγόντων χρὴ πυνθάνεσθαι ἥτις ἦν αὐτοῖς πρὸς τὴν πόλιν ἔχθρα, ἀνθ’ ὅτου τοιαῦτα ἐτόλμησαν εἰς αὐτὴν ἐξαμαρτάνειν: εδώ τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, γιατί υπάρχει η δοτική προσωπική κτητική αὐτοῖς. Η δευτερεύουσα που εισάγεται με το ἥτις φαίνεται πλάγια ερωτηματική, αλλά πώς θα συντάξουμε το ἥτις; Επιθετικό προσδιορισμό δεν μπορούμε να το πούμε , γιατί η αντωνυμία είναι ουσιαστική. Μπορεί εδώ να λειτουργεί επιθετικά;
Και βέβαια λειτουργεί επιθετικά, και όχι μόνο εδώ: Δημοσθ. Προοίμ. ΙΕ, 1 ὅντινα μέντοι χρὴ τρόπον πρὸς ὑμᾶς εἰπεῖν περὶ αὐτῶν, τοῦτο παμπόλλην δυσκολίαν ἔχειν νομίζω. Και σε πολλά άλλα χωρία. Έτσι κι εδώ: ποια έχθρα είχαν απέναντι στην πόλη.
Δηλαδή μπορεί και η ὅς να λειτουργεί επιθετικά (π.χ. όν τρόπον);
Μου είχε μείνει η εντύπωση ότι σε άλλη απάντησή σου είχες απορρίψει την επιθετική λειτουργία αυτών των αντωνυμιών, αλλά μάλλον δεν κατάλαβα καλά. Για να καταλάβω τώρα, ο λόγος που είχες απορρίψει στο ἐξ ἧς πόλεως Θεμιστοκλῆς ὁ τὴν Ἑλλάδα ἐλευθερώσας ἐξηλάθη ... ταύτῃ τῇ πόλει Αἰσχίνην τὸν Ἀτρομήτου φεύγοντα ἀγανακτεῖν οἴεσθαι δεῖν την πρότασή μου να συντάξουμε το ἐξ με το πόλεως και να θεωρήσουμε το ἧς επιθετικό προσδιορισμό (ώστε να μην μείνει ασύντακτο το πόλεως), ήταν μ ο ν ο ότι έτσι θα απορρίπταμε την θεωρία της ενσωμάτωσης και όχι κ α ι η αποκλειστικά ουσιαστική λειτουργία της ὅς;
το μεταξύ χωρίς το άρθρο έχει κάποιο ρόλο;
Προσδιορίζει επιρρηματικά το "χρόνον". Απλώς, στα αρχαία ελληνικά κάποιους τους ξενίζει η ιδέα ότι μια επιρρηματική φράση μπορεί να προσδιορίζει ονοματική φράση.
Προσωπικά δεν με ξενίζει αυτό που λες, αλλά έχω πρόβλημα πώς να το εξηγήσω στους μαθητές, αφού πρέπει να κάνω διάκριση μεταξύ ονοματικών και επιρρηματικών προσδιορισμών επισημαίνοντας ότι οι επιρρηματικοί προσδιορίζουν ρήματα και επιρρήματα. Για τις πλάγιες πτώσεις έχω αναφέρει την δοτική του ποσού ως εξαίρεση, όταν προσδιορίζει επίθετο. Για τους εμπρόθετους όμως (γιατί και το μεταξύ προθετικό επίρρημα είναι), επειδή προσδιορίζουν πολύ συχνά ονόματα, λέω, αν με ρωτήσουν, ότι εννοείται κάποια μετοχή του ειμί. Στην συγκεκριμένη περίπτωση για παράδειγμα θα έλεγα ότι εννοείται το "όντα". Είναι λάθος αυτό;