Dwrina και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Δε νομίζω να μείνουν ως γενικής.. εκτός αν υπάρξουν αντιδράσεις έντονες. Θα φανεί σε 1 μήνα.
Nisi vos ipsi patriae consulueritis, nemo patriae consulet: μετατρέποντας αυτόν τον υποθετικό λόγο στα άλλα είδη πρέπει να διατηρήσουμε το προτερόχρονο της υπόθεσης σε σχέση με την απόδοση; Και πώς; Είναι σωστά τα παρακάτω; Για την ανοιχτή υπόθεση στο παρόν οριστική παρακειμένου στην υπόθεση και ενεστώτα στην απόδοση, για την ανοιχτή υπόθεση στο παρελθόν οριστική υπερσυντελίκου στην υπόθεση και παρακειμένου στην απόδοση, για τη δυνατή υπόθεση στο παρόν υποτακτική παρακειμένου στην υπόθεση και ενεστώτα στην απόδοση. Για το αντίθετο του πραγματικού όμως δεν βλέπω άλλο τρόπο, για να δηλωθεί το προτερόχρονο στην υπόθεση, παρά μόνο αν η υπόθεση αναφέρεται στο παρελθόν και η απόδοση στο παρόν.
Όταν μια μετοχή βρίσκεται σε πρόταση με ιστορικό ενεστώτα, μπορούμε να την αναλύσουμε σε δευτερεύουσα που αναφέρεται ή στο παρόν ή στο παρελθόν και είναι και τα δύο σωστά, έτσι δεν είναι;
Η παθητική περιφραστική συζυγία πιστεύετε ότι πρέπει να διδαχθεί κανονικά (ενεργητική – παθητική σύνταξη και κάποιες ασκήσεις μετατροπών) ή να δοθεί μόνο η μετατροπή του vim hostium cavere debetis σε vis hostium cavenda est vobis, (δεδομένου ότι όλα τα άλλα κείμενα τα οποία προσφέρονται για εξέταση αυτού του συντακτικού φαινομένου είναι εκτός ύλης);
Ρητορική είναι κάθε ερώτηση που δεν επιδέχεται απάντηση και είτε ισοδυναμεί με έντονη κατάφαση ή έντονη άρνηση, είτε ισοδυναμεί με προτροπή ή αποτροπή ή υπονοεί το δέον γενέσθαι. Επομένως, όλες αυτές οι ερωτήσεις είναι ρητορικές, αφού καμία τους δεν περιμένουμε να απαντηθεί. Από τις λοιπές τρεις ερωτήσεις του κειμ. 43 (εκτός αυτής που εισάγεται με το num) η πρώτη και η τρίτη ισοδυναμούν με έντονη άρνηση, ενώ η δεύτερη με έντονη κατάφαση.
Με έντονη κατάφαση ισοδυναμεί και η ερώτηση του κειμ. 24. (Ego non cognosco vocem tuam?)
Το intellexi quos fidos amicos habuissem μπορεί να γίνει ευθεία ερώτηση με οριστική υπερσυντελίκου (γιατί το ψηφιακό βοήθημα το δίνει μόνο με οριστική παρακειμένου, ενώ σε άλλες δευτερεύουσες για το προτερόχρονο στο παρελθόν δίνει και οριστική παρακειμένου και υπερσυντελίκου);
Την πλάγια ερώτηση nescio quis possit diligere eum το ψηφιακό βοήθημα τη μετατρέπει σε ευθεία με δυνητική υποτακτική. Υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο πρέπει να αποκλεισθεί η οριστική;
Το εγκλιτικό ne τίθεται πάντοτε στο τέλος της πρώτης λέξης, όποια και αν είναι αυτή;
Να τις δούμε λίγο πιο αναλυτικά; Οι ερωτήσεις του 43 (εκτός από την πρώτη με num) είναι αυτές: 1. In hoc me logna vita et infelix senecta traxit2. Qui potuisti populari hanc terram3. Non tibi ingredienti fines patriae ira cecidit 4. Cur […] tibi non succurritΟι 1 και 2 ισοδυναμούν με άρνηση, ενώ οι 3 και 4 με κατάφαση; Οι 2, 3 και 4 υπονοούν το δέον γενέσθαι («δεν έπρεπε να λεηλατήσεις», «έπρεπε να σου περάσει η οργή», έπρεπε να σου περάσει από το μυαλό»);
tu mihi ipsi non credis: και αυτή η ερώτηση ρητορική δεν είναι; Αλλά με τι ακριβώς ισοδυναμεί, με προτροπή;
Το εγκλιτικό -ne προσαρτάται στο τέλος της λέξης για την οποία γίνεται η ερώτηση, η οποία και τίθεται κανονικά ως πρώτη της ερώτησης. Η λέξη αυτή μπορεί να είναι όχι μόνο το ρήμα αλλά και οποιοσδήποτε όρος της πρότασης
Προσωπικά θα ήμουν σύμφωνος και με τον υπερσυντέλικο
Συνήθως όμως αυτή η λέξη δεν είναι το ρήμα; Δηλαδή, αν μετατρέψουμε κάποιες από τις ρητορικές ερωτήσεις που είδαμε σε ερώτηση με ne, το ρήμα δεν θα βάλουμε πρώτο;
Τελικά στις ανεξάρτητες προτάσεις πότε χρησιμοποιείται ο υπερσυντέλικος;