PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Στο τίς δ’ ἂν ... νεώτερόν τι ἐπεχείρησε ποιεῖν...;:μπορούμε να πούμε ότι το νεώτερον = νεωτερισμός, άρα αυτό το αντικείμενο και τι ο επιθετικός προσδιορισμός;

Στην επιτομή γράφει "λέγεται για πολιτικές μεταβολές, νεώτερόν τι, νεωτερισμός, επαναστατικό κίνημα",  επομένως, αν κατάλαβα καλά, δίνεται στο νεώτερον σημασία ουσιαστικού.

Από το LSJ όμως δεν μου φαίνεται να προκύπτει χρήση του επιθέτου ως ουσιαστικού,  και μάλιστα βρήκα και το  ν. πρήγματα πρήξειν, όπου, αν και το επίθετο χρησιμοποιείται αναφερόμενο σε επανάσταση, δεν είναι ουσιαστικοποιημένο, αλλά συνοδεύει σύστοιχο αντικείμενο. Οπότε, δεν ξέρω.

ζημίαν δὲ τιθεὶς εἰ καὶ ὁ μικροῦ ἄξιος ἀπόλοιτο:  η δευτερεύουσα (η οποία έχει θέσει αντικειμένου στο τιθείς) είναι υποθετική με τον καὶ επιδοτικό στο μικροῦ ή παραχωρητική;

Όχι, ο Τέλλος δεν θεωρούνταν πρότυπο ευδαιμονίας μόνο γιατί ήταν εύπορος. Δηλαδή, το "ευ ήκω του βίου" δεν είναι ταυτόσημο του "ευ ήκω των χρημάτων".
Για τα μέτρα των αρχαίων Ελλήνων η ευδαιμονία ήταν ένας συνδυασμός ατομικής και συλλογικής ευτυχίας που ξεπερνούσε και τα όρια της ζωής.

Μπορεί να είναι προβληματική, μπορεί και όχι.

Το "κατθανείν" σε περίοδο ευημερίας θα ήταν γι' αυτούς ένας καλός θάνατος, προϊόν καλής τύχης. Γιατί θα είχαν πεθάνει χορτασμένοι από τη ζωή και όχι μίζεροι.

Το "θανείν", όμως, σε περίοδο ευημερίας για τη σωτηρία του παιδιού τους, θα ήταν κάτι παραπάνω από καλός θάνατος, γιατί θα διασφάλιζε το κλέος τους και μετά θάνατον.
Θα πλησίαζαν σε κλέος τον Τέλλο που σκοτώθηκε σε καιρό προσωπικής και οικογενειακής ευημερίας, για να σώσει την πατρίδα του (άρα, θυσιαζόμενος για κάτι πέρα από τον εαυτό του).

Με αυτήν την έννοια, δεν μου φαίνεται τόσο προβληματική η παρουσία του "κατθανείν" μαζί με το "ευκλεώς θανείν".

ΥΓ. Βρήκα και ένα χωρίο αφιερωμένο σε αυτό το δίστιχο σε ένα ξένο βιβλίο (του Kovacs). Δυστυχώς, μπορώ να δω μόνο τη μια σελίδα, ενώ ο προβληματισμός φαίνεται πως εκτείνεται σε περισσότερες.
Ρίξε μια ματιά. Απ' ό,τι βλέπω, στην αρχή γράφει αυτό που σκέφτηκα και εγώ, αλλά το απορρίπτει μόνο και μόνο γιατί ερμηνεύει το "καλώς ήκω" μόνο ως "φτάνω σε προχωρημένη ηλικία" και αυτό δεν του αρκεί ως δικαιολογία για θάνατο. Όμως, φαίνεται και από τον Ηρόδοτο ότι το "ευ ήκω" δεν είχε μόνο αυτήν την έννοια.
Γράφει και τη δική σου προσέγγιση, αλλά έχει και γι' αυτήν αντιρρήσεις.

Γιατί να θεωρήσουμε ότι το "ήκω" λειτουργεί ως απρόσωπο και άρα, έχουμε αιτιατική απόλυτη μετοχή;

τοῦτο ἀσμένως ἄν παρακελευσαίμην, μὴ κακοῖς  ἥκειν ὑμᾶς: η δοτική κακοῖς είναι αντικείμενο; Συντάσσεται το ἥκω και με δοτική πράγματος ως αντικείμενο; Μόνο με δοτική προσώπου το έχω δει.

Το παράδειγμα που βρήκα στο LSJ, καλῶς αὐτοῖς κατθανεῖν ἧκον βίου, πώς ακριβώς συντάσσεται;

Ένα άλλο παράδειγμα, ὃ καὶ νῦν ἥκει γινόμενον which commonly happens even now, σημαίνει ότι το ἥκω συντάσσεται με κατηγορηματική μετοχή με τη σημασία «συνηθίζω να»;

ἐπὶ δὲ τῶν ἄλλων πολλοῖς ἄν τις παραδείγμασι χρήσαιτο: ο εμπρόθετος είναι της αναφοράς; Μόνο αυτό μου ταιριάζει.

Δηλαδή, ο Gifford μεταφράζει τη γενική ως αντικείμενο;

Το σχολικό βιβλίο (κείμενο  8 ) γράφει για τον οριστική ενεργητικού μέλλοντα α΄και β΄συζυγίας ότι έχει συνδετικά φωνήεντα i, o, u. To o σε ποιο πρόσωπο βρίσκεται ως συνδετικό φωνήεν; Το o του α΄προσώπου δεν είναι κατάληξη;

Τα πρωτόκλιτα ουσιαστικά έχουν χαρακτήρα a, που σημαίνει ότι το a αυτό ανήκει το θέμα και όχι στην κατάληξη. Άρα και στη γενική και δοτική του ενικού και στην ονομαστική πληθυντικού η πραγματική κατάληξη είναι e;

Στη δοτική και αφαιρετική του πληθυντικού τι γίνεται το a;