PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Τον Ασημομύτη θα λες. Αυτός ήταν στη Βαρβάκειο. Καλά δεν τον έλεγες και πρωτοποριακό. Της εκκλησίας ήταν.

Ε, όχι δα και "της εκκλησίας". Μόνο "avanti popolo, bandiera rossa" δεν είχε βγει να τραγουδήσει στο σχολείο...

Είμαι απολύτως βέβαιος ότι αν ρωτήσεις την καθηγήτρια που προανάφερες στο παράδειγμά σου θα σου πει ότι κάνει μαθηματάρα. Κι ότι είναι υπόδειγμα διδάσκουσας προς μίμηση.

Φαίνεται να έχουμε εξελίξεις με το συγκεκριμένο παράδειγμα. Η διεύθυνση του σχολείου φέρεται να ενημέρωσε το Σύλλογο Γονέων ότι αμέσως μετά τις διακοπές, το σχολείο θα έχει νέα διδάσκουσα στο μάθημα, και ότι θα καταβληθεί προσπάθεια να αναπληρωθούν στο ακέραιο οι χαμένες ώρες από τις επανειλημμένες απουσίες. Το πώς το κατάφερε η διεύθυνση (αν τελικά το κατάφερε) αποτελεί ένα άλυτο μυστήριο. Βέβαια, η ζημιά στα παιδιά έχει ήδη γίνει, έγραψαν μάλιστα και διαγωνίσματα αυτή την εβδομάδα όπου πάτωσαν σχεδόν όλα, όλων των τμημάτων της τάξης, και να δούμε πώς θα μπορέσει να αναστραφεί μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς.

Κατ' εμέ δεν πρέπει να κωφεύουμε στις απόψεις του γονιού. Αλλά να συνεργαζόμαστε.

Να προεκτείνω αυτή τη θέση, παραθέτοντας και ένα παράδειγμα από τη γενική και όχι την ειδική αγωγή ή την ειδική περίπτωση. Η περιοχή και το σχολείο δεν έχουν σημασία.

Β' τάξη γυμνασίου λοιπόν, συνεχίζει αρχικά και φέτος σε μάθημα με την περσινή καθηγήτρια ειδικότητας, η οποία πέρσι ήταν αναπληρώτρια, φέτος νεοδιόριστη με προσωρινή τοποθέτηση στο ίδιο σχολείο. Τα παιδιά (όλων των τμημάτων της τάξης) είναι ενθουσιασμένα ήδη από πέρσι μαζί της, όχι γιατί το έπαιζε "μαθητομητέρα", αλλά απεναντίας γιατί εξηγούσε ενδελεχώς τη θεωρία σε κάθε μάθημα πριν περάσει στις ασκήσεις, οπότε το γεγονός ότι ήταν σχετικά απαιτητική το θεωρούσαν ως εύλογο επακόλουθο και, κυρίως, ΜΑΘΑΙΝΑΝ.

Η καθηγήτρια λαμβάνει φέτος ειδική άδεια (εγκυμοσύνης) αμέσως πριν το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου. Στη θέση της καλείται αναπληρώτρια (υποθέτω από Γ' φάση). Η οποία, έκτοτε:
(α) επί 3 συνεχείς εβδομάδες λαμβάνει άδεια (απροσδιορίστου είδους, αλλά προφανώς νομότυπη) κάθε Δευτέρα και Τρίτη ειδικά,
(β) διεξάγει το μάθημα φορώντας μάσκα -ΟΚ, κανένα θέμα προφανώς- και γάντια μιας χρήσεως, απολυμαίνει δε την έδρα με αντισηπτικό κατά τη διάρκεια του μαθήματος -υπό προϋποθέσεις, ας πούμε ότι δεν υπάρχει κανένα θέμα ούτε και με αυτό,
(γ) κάποιες φορές, και σε κάποια από τα τμήματα "παραδίδει" μάθημα με την τσάντα ανά χείρας και στεκόμενη στην πόρτα της αίθουσας,
(δ) το κυριότερο, μεθοδολογικά ακολουθεί εντελώς διαφορετικό τρόπο παράδοσης από την προκάτοχό της, ήτοι ξεπετάει τη θεωρία στο πρώτο πεντάλεπτο, ενίοτε βάζοντας απλώς έναν μαθητή ή μια μαθήτρια να διαβάσει μεγαλοφώνως από το βιβλίο και έτερον ουδέν, κατόπιν δε προχωράει για τα υπόλοιπα 40 λεπτά σε ασκήσεις άνευ επεξηγήσεων, ακόμα και όταν δέχεται εξειδικευμένες ερωτήσεις από ευσυνείδητους και επιμελείς (στο συγκεκριμένο μάθημα) μαθητές, με τελικό αποτέλεσμα τα παιδιά να ΜΗ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ καθώς πλέον δεν καταλαβαίνουν Χριστό από την "παράδοση",
(ε) "κερασάκι": στο βιβλίο ύλης γράφει κανονική πρόοδο ή/και επαναλήψεις, οι οποίες όμως στη συγκεκριμένη διδακτική ώρα δεν έγιναν ποτέ.

Όλα αυτά, σε όλα τα τμήματα της τάξης, και διασταυρωμένα από αξιόπιστες μαρτυρίες.

Ως απότοκο, κάποιοι γονείς (που μπορούν γνωστικά σε κάποιο βαθμό να το κάνουν) ελέγχουν κατ' οίκον τις γνώσεις των παιδιών τους το Σαββατοκύριακο εν όψει διαγωνίσματος την αμέσως προσεχή εβδομάδα, και παθαίνουν σοκ. Επικοινωνούν μεταξύ τους, καθώς και με το Σύλλογο Γονέων, και διαπιστώνουν ότι το... σοκ είναι γενικευμένο. Παράλληλα, τα πενταμελή μαθητικά συμβούλια των τμημάτων ζητούν ακρόαση από τον διευθυντή και εκθέτουν το πρόβλημα συνολικά, μπορούν όμως (προφανώς) να αποδείξουν μόνο το αυταπόδεικτο θέμα των επαναλαμβανόμενων απουσιών και όχι τις μεθοδολογικές αδυναμίες. Ο Σύλλογος Γονέων με τη σειρά του θορυβείται έτι περαιτέρω (βλέποντας ότι τα παιδιά είναι ένα βήμα μπροστά στις ενέργειές τους), και προετοιμάζει δική του παράσταση διαμαρτυρίας στον διευθυντή, και ενδεχομένως και στη Δ/νση Β/θμιας αν χρειαστεί.

Ερωτώ λοιπόν: με βάση όλα τα παραπάνω, θα αποτελέσει αυτό "εμπλοκή των γονέων στον τρόπο διεξαγωγής του μαθήματος"; Θα χαρακτηριστούν "ξερόλες"; Θα "παρακάμψουν το σχολείο";

Προς όσους λένε "όσοι θέλετε διορισμό, να εύχεστε να γίνουν οι εκλογές πριν το Μάιο", μια ερώτηση: στο βαθμό που η μνήμη σας σάς βοηθάει, θυμάστε πολλές περιπτώσεις όπου έγιναν διορισμοί στο δημόσιο ΜΕΤΑ τις εκλογές; Γιατί η δική μου μνήμη τουλάχιστον, ήδη από τη δεκαετία του '80 και μετά, μου θυμίζει ότι -απεναντίας- αμέσως μετά τις εκλογές άρχιζε συνήθως η... περιοριστική οικονομική πολιτική, που διαρκούσε περίπου 3 χρόνια και μπαίναμε στον τελευταίο, προεκλογικό χρόνο. Τότε άνοιγαν ξανά οι κρουνοί των διορισμών ΠΡΙΝ τις εκλογές, και ούτω καθεξής. Ράβε-ξήλωνε, δουλειά να μη σου λείπει...

Φυσικά και δεν πολιτικό το θέμα διορισμών.

Ακριβώς. Είναι οικονομικό πρωτίστως. Αν, τώρα, υπάρχουν ακόμα πολλοί που πιστεύουν πως μετά τις εκλογές, που θα ανοίξει η ντουλάπα και θα βγουν από μέσα καμαρωτοί οι σκελετοί των "επιστρεπτέων", των "pass" και των επιδομάτων πάσης φύσεως προς όλους, η κατάσταση θα επιτρέπει μαζικούς διορισμούς στο δημόσιο -ανεξαρτήτως του ποιο/-α κόμμα/-τα θα κυβερνούν-, τότε μάλλον στην πατρίδα μας εξακολουθεί να κυριαρχεί η ανεδαφική αισιοδοξία που κυριαρχούσε και πριν το 2010.

Να θυμίσω δύο παραδείγματα, από τη σύγχρονη πολιτική Ιστορία:
-1985: το "παλιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο" του Ανδρέα Παπανδρέου, υποσχόμενο "ακόμα καλύτερες μέρες", ξαναβγαίνει πανηγυρικά κυβέρνηση. Αμέσως βάζει υπουργό Εθνικής Οικονομίας τον Σημίτη για να μαζέψει το οικονομικό ξεχείλωμα των προηγούμενων ετών, και για 3 χρόνια όχι μόνο δεν διοριζόταν στο δημόσιο ούτε κουνούπι, αλλά και με πράξη νομοθετικού περιεχομένου είχαν απαγορευτεί μέχρι και οι αυξήσεις στον ιδιωτικό τομέα.
-2009: το "μεταλλαγμένο" ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, με κεντρικό σύνθημα "λεφτά υπάρχουν", επιστρέφει στην κυβέρνηση. Για τη συνέχεια, ας μη γράψω ούτε σημείο στίξης περαιτέρω, τη θυμούνται άριστα μέχρι και οι σημερινοί μετέφηβοι.

θα προτιμούσα το παιδί μου να μένει σπίτι παρα να είναι σε σχολείο, κρίνοντας από την υποκουλτούρα που θα συναντήσει. Αυτό όμως δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να αποδίδεται στους εκπαιδευτικούς. Αυτή είναι η κοινωνία μας δυστυχώς, από σπίτια βγαίνουν αυτά τα παιδιά, οι εκπαιδευτικοί είναι εξίσου θύματα όπως και οι μαθητες. Το σχολείο για τα προσεγμένα σοβαρα παιδιά είναι μια αναίτια επιβάρυνση συναναστροφής με άτομα που δεν θα επέλεγαν ποτέ να κάνουν παρέα και που σίγουρα δεν θα συναντήσουν στο παν/μιο και σε χώρους εργασίας ΠΕ.

Ο όρος "υποκουλτούρα", κοινωνιολογικά δεν σημαίνει αυτό που υποθέτω ότι θέλετε να εννοηθεί, δηλαδή κάτι σαν το "υπόκοσμος". Δηλαδή δεν φέρει αρνητικό-μειωτικό φορτίο. Χρησιμοποιείται απλώς για να δηλώσει υποσύνολο/-α μιας κουλτούρας.

Για τα υπόλοιπα παρατιθέμενα, θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Να είστε σίγουρη ότι τα παιδιά σας, όπως και τα δικά μου, όσο κι αν θα θέλαμε -προσωπικά δεν θα ήθελα- δεν πρόκειται να κλειστούν σε κάποια γυάλα υπερβαρικού οξυγόνου και να μεγαλώσουν εκεί. Ειδικά αν είναι αγόρια, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής τους θητείας θα γνωρίσουν, και αναγκαστικά θα συναναστραφούν έστω στοιχειωδώς, για να μην τρελαθούν, αυτό που ο κόσμος λέει "κάθε καρυδιάς καρύδι". Αλλά αυτό δεν θα περιοριστεί μόνο εκεί. Επειδή ούτε το εργασιακό μας περιβάλλον έχουμε πάντα την πολυτέλεια να το επιλέγουμε, τουλάχιστον στο βαθμό που θα θέλαμε, να ξέρετε ότι ακόμα κι εκεί θα συναντήσουν και θα συγχρωτίζονται καθημερινά με ένα σωρό χαρακτήρες ανθρώπων που θα προέρχονται από διαφορετικά μορφωτικά, αλλά και οικονομικά περιβάλλοντα. Και μάλιστα αργότερα είναι πολύ πιθανό να κληθούν να διαχειριστούν τέτοιους διαφορετικούς ανθρώπους. Είναι κάτι που δεν θα αποφύγουν, γι αυτό ας το... απολαύσουν, και εν προκειμένω ας εκτεθούν σε διαφορετικά ερεθίσματα, δεν κάνει κακό. Σημασία έχει να φροντίσετε να τους αναπτύξετε από μικρά την αξιολογική ικανότητα, προκειμένου να "φιλτράρουν" τα διαφορετικά ερεθίσματα και να κρατούν το καλύτερο από κάθε ένα εξ αυτών.

τα διπλώματα από ξένες χώρες, ας αναγνωρίζονται στην χώρα που τα παρέχει. Εγώ αυτό θεωρώ δίκαιο.

Αυτό που λέτε δεν ίσχυε ποτέ στην πραγματικότητα, και μάλλον αποτελεί ευσεβή πόθο και κάπως ιδιάζουσα αντίληψη του περί δικαίου αισθήματος. Πάντα υπήρχε ΔΙΚΑΤΣΑ/ΔΟΑΤΑΠ και, υπό προϋποθέσεις βέβαια, αναγνωρίζονταν πτυχία πανεπιστημίων του εξωτερικού. Δεν είναι δηλαδή καινούργιο "φρούτο". Πολλώ δε μάλλον στις σημερινές συνθήκες, ακόμα και έξοδος από την ΕΕ (λέμε τώρα...) πολύ αμφιβάλλω αν θα έφερνε κατάργηση της ακαδημαϊκής αντιστοίχισης προσόντων σε επίπεδο επαγγελματικών δικαιωμάτων. Νομίζω όμως ότι τα έχετε μπερδέψει λίγο. Το μήνυμα το οποίο αρχικά σχολίασα έκανε λόγο για "βουλγαρικά Proficiency". Με τη λογική σας όμως, στην Ελλάδα θα έπρεπε να δεχόμαστε ως μόνο αποδεκτό πιστοποιητικό για διορισμό το ελληνικό κρατικό πιστοποιητικό γλωσσομάθειας. Είστε σίγουρος για το βαθμό ανταπόκρισής του στην πραγματική κατοχή της ξένης γλώσσας;