0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
.....Οι γονείς πολύ συχνά "κακομαθαίνουν" τα παιδιά τους. Όχι όμως γιατί εφαρμόζουν μια σύγχρονη παιδαγωγική μέθοδο. Κανείς τους δεν έχει διαβάσει ένα παιδαγωγικό βιβλίο για τα παιδιά τους. Οι πιο πολλοί, όμως, διαβάζουν το εγχειρίδιο χρήσης της σύγχρονης καφετιέρας που μόλις πήρανε, ώστε να την προσέξουν και να μην χαλάσει. (Η αναλογία είναι χαρακτηριστική. Πολλοί δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στην καφετιέρα από ότι στα παιδιά τους).Εμείς όμως, οι Δάσκαλοι, έχουμε την ευθύνη για την εκπαίδευση των παιδιών, λιγότερο απέναντι στους γονείς και περισσότερο απέναντι τους ίδιους τους μαθητές μας. Διαβάζουμε, παρατηρούμε, συζητάμε και τελικά διαμορφώνουμε καλύτερη άποψη τι είναι καλό και τι κακό και ανάλογα διαμορφώνουμε τη διδακτική μας μέθοδο και τη συμπεριφορά μας προς τους μαθητές μας. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει να με κατηγορήσει ένας γονιός ότι φταίω εγώ, επειδή δεν έκανα πράξη τις λανθασμένες υποδείξεις του (και με έχουν κατηγορήσει μέχρι τώρα γονείς στην καριέρα μου). Με ενδιαφέρει όμως σε μερικά χρόνια, που οι μαθητές μου θα έχουν μεγαλώσει και θα έχουν συνειδητοποιήσει πολύ περισσότερα, να αναγνωρίζουν ότι: α)προσπάθησα στο έργο μου (για όλους τους μαθητές μου)β) η διδασκαλία μου ήταν αποτελεσματική (για τους περισσότερους μαθητές μου)γ) τους επηρέασα θετικά σαν ανθρώπους για τη συνέχεια της ζωής τους (όσους κατάφερα να επηρεάσω).
.... δεν είναι ο σκοπός μας να φυτέψουμε τα δικά μας οράματα στα μυαλά τους, αλλά να τους βοηθήσουμε να ανακαλύψουν τα δικά τους, καθώς και να αποκτήσουν τη δύναμη να τα κάνουν πραγματικότητα.
Άλλωστε το δάσκαλο τον ενδιαφέρει πρωτίστως το '' πώς θα το διδάξω'' και μετά το '' τι θα διδάξω''. Το δεύτερο είναι ευθύνη κυρίως άλλων οργάνων.
Δυνατότητες υπάρχουν πολλές. Τις εκμεταλλευόμαστε;
Δοκιμάζουμε την υπομονή μας, γιατί ένας εκπαιδευτικός χρειάζεται πολύ υπομονή. .....
Δεν υπάρχουν όρια άραγε στην υπομονή ενός εκπαιδευτικού?
Παράθεση από: mavoglou στις Ιουνίου 30, 2007, 07:15:48 pmΔοκιμάζουμε την υπομονή μας, γιατί ένας εκπαιδευτικός χρειάζεται πολύ υπομονή. ..... Για πόσο ακόμη? Δεν υπάρχουν όρια άραγε στην υπομονή ενός εκπαιδευτικού?