*

Αποστολέας Θέμα: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη  (Αναγνώστηκε 565503 φορές)

0 μέλη και 3 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.

anemona

  • Επισκέπτης
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #630 στις: Οκτώβριος 17, 2015, 06:36:38 μμ »
Κατ' εμέ κάνεις λάθος! Κατηγορηματικές (από το εύροι άν) είναι μόνο οι μετοχές: πεποιημένους και γεγενημένους, ενώ οι μετοχές αδομένους και μεμνημένους είναι επιθετικές που επέχουν θέση παραθέσεων, η πρώτη (αδομένους) στο ύμνους, η δεύτερη (μεμνημένους) στο θρήνους. Πριν από το και της υπογραμμισμένης φράσης υπάρχει κόμμα, άρα δεν μπορεί να μιλάμε για τους ίδιους συντακτικούς ρόλους των μετοχών! Εξάλλου, η μετάφραση στα ν.ε. μόνο με επιθετικές μτχ. ή επίθετα μπορεί να αποδώσει σωστά το νόημα.
Και εγώ το ίδιο πιστεύω.

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 16:49:13 »

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #631 στις: Οκτώβριος 17, 2015, 07:27:13 μμ »
Κατ' εμέ κάνεις λάθος! Κατηγορηματικές (από το εύροι άν) είναι μόνο οι μετοχές: πεποιημένους και γεγενημένους, ενώ οι μετοχές αδομένους και μεμνημένους είναι επιθετικές που επέχουν θέση παραθέσεων, η πρώτη (αδομένους) στο ύμνους, η δεύτερη (μεμνημένους) στο θρήνους. Πριν από το και της υπογραμμισμένης φράσης υπάρχει κόμμα, άρα δεν μπορεί να μιλάμε για τους ίδιους συντακτικούς ρόλους των μετοχών! Εξάλλου, η μετάφραση στα ν.ε. μόνο με επιθετικές μτχ. ή επίθετα μπορεί να αποδώσει σωστά το νόημα.

Πρώτον, το "και" ενώνει τα δυο στοιχεία που μπορεί να βρει κανείς:
α) ότι γίνονται ύμνοι και θρήνοι στις χ περιστάσεις και β) ότι αυτοί τραγουδιούνται στις χ περιστάσεις.
Ο λόγος που υπάρχει κόμμα πριν από το "και" είναι για να μη συνδεθεί το "τοὺς μὲν ἐν ταῖς ἑορταῖς ᾀδομένους" με την αμέσως προηγούμενη φράση, αλλά όλο το δεύτερο τμήμα με το πρώτο τμήμα.
Θα ήταν λίγο περίεργο να θεωρήσεις κατηγορηματικές τις μετοχές του δεύτερου τμήματος και όχι του πρώτου που βρίσκονται τόσο κοντά στο "εύροι αν".

Δεύτερον, αν ήταν παραθέσεις το "πεποιημένους" και το "γεγενημένους" τότε οι προσδιορισμοί τους θα βρίσκονταν πιο κοντά σ' αυτές. Δεν γίνεται η παράθεση να σπάει στη μέση με παρεμβολή άλλων λέξεων.
Δηλαδή, η σειρά των όρων θα έπρεπε να ήταν:
"εὕροι δ᾽ ἄν τις ὕμνους μὲν ἐκ τοῦ πολέμου τοῦ πρὸς τοὺς βαρβάρους πεποιημένους, θρήνους δὲ ἐκ τοῦ πρὸς τοὺς Ἕλληνας ἡμῖν γεγενημένους"

Έτσι όπως είναι η σειρά των λέξεων στο κείμενο (εὕροι δ᾽ ἄν τις ἐκ μὲν τοῦ πολέμου τοῦ πρὸς τοὺς βαρβάρους ὕμνους πεποιημένους, ἐκ δὲ τοῦ πρὸς τοὺς Ἕλληνας θρήνους ἡμῖν γεγενημένους, καὶ τοὺς μὲν ἐν ταῖς ἑορταῖς ᾀδομένους, τοὺς δ᾽ ἐπὶ ταῖς συμφοραῖς ἡμᾶς μεμνημένους), συμφωνώ με τον Sali ότι είναι όλες κατηγορηματικές.

« Τελευταία τροποποίηση: Οκτώβριος 17, 2015, 09:37:11 μμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #632 στις: Οκτώβριος 17, 2015, 07:46:46 μμ »
Ξανακοίταξα την πρόταση και επιστρέφω με ερωτήματα και αμφιβολίες.........
Στάθηκα, όμως, στο μεμνημένους, που μόνο με παθητική σημασία μπορεί να γίνει αποδεκτό. Αυτό δεν αποκλείεται, σύμφωνα με το LSJ, το οποίο όμως επισημαίνει: "not in early prose", και αναφέρει παραδείγματα από τους Εβδομήκοντα, τις Πράξεις των Αποστόλων και την Αποκάλυψη. Ούτε ένα από την αττική πεζογραφία. Για να ξεπεραστεί το πρόβλημα, ο Sandys, στην σχολιασμένη του έκδοση του "Πανηγυρικού" προτείνει την εξής λογική μεν αλλά λίγο "τραβηγμένη" σύνταξη: να εννοήσουμε ένα ἡμᾶς ως δεύτερο αντικ. του ρ. και υποκ. της μετοχής, και το τοὺς δὲ να το λάβουμε ως αντικείμενο του μεμνημένους (η σύνταξη με αιτιατική δεν είναι συχνή, υπάρχει όμως). Αλλά, πάλι, γιατί το μέμνημαι εδώ να μην είναι ένα από τα σπανιότατα (ίσως το μοναδικό) παράδειγμα (που "ξέφυγε" από το LSJ) του ρήματος αυτού ως παθητικού στην αττική πεζογραφία;

Υποσημείωση: ο Bekker προτείνει τη γραφή τῶν δέ.


Από τη στιγμή που το "μεμνημένους" συνδέεται με το "αδομένους" με το μεν/δε, πρέπει να είναι και τα δυο παθητικοί τύποι. Άρα, οι υποθέσεις των δυο μελετητών δεν με πείθουν, αν και το νόημα που προκύπτει, είναι στρωτό. Νομίζω ότι, αν το "ημάς" ήταν υποκείμενο της μετοχής και άρα, αντικείμενο του "εύροι αν", τότε η πρόταση θα ήταν πιθανότατα "εὕροι δ᾽ ἄν........ καὶ ἡμᾶς τοὺς μὲν ἐν ταῖς ἑορταῖς άδοντες, τοὺς δ᾽ ἐπὶ ταῖς συμφοραῖς μεμνημένους". 



Μια πιθανή ερμηνεία που μου έρχεται στο μυαλό:

Το "μιμνήσκω τινά τινός" σημαίνει "θυμίζω σε κάποιον κάτι".
Στην παθητική φωνή όμως το "μέμνημαι" σημαίνει "θυμάμαι/ανακαλώ στη μνήμη μου" (μέμνημαι τινός) αν το υποκείμενο είναι έμψυχο, αλλά λογικά και "υπενθυμίζομαι/ανακαλούμαι στη μνήμη/μνημονεύομαι" αν το υποκείμενο είναι άψυχο/αφηρημένο.
Στη δεύτερη περίπτωση η σύνταξη δεν θα ήταν "τούτο μέμνηται τινά";

Μοιάζει σαν να έχουμε δυο διαφορετικές εκδοχές παθητικοποίησης του ρήματος:
στη μια υποκείμενο γίνεται το άμεσο αντικείμενο της ενεργητικής ως είθισται (εδώ το ρήμα με περισσότερο μέση λειτουργία)
ενώ στη δεύτερη υποκείμενο γίνεται -όλως παραδόξως- το έμμεσο αντικείμενο της ενεργητικής, ίσως σε σπάνια περιβάλλοντα σαν αυτό του κειμένου που το επιβάλλουν τα συμφραζόμενα.

Eδώ το νόημα θα μπορούσε να είναι "τους δε θρήνους μπορείς να βρεις να μνημονεύονται σ' εμάς πάνω στις συμφορές " (από τους παλαιότερους ;;; ).


« Τελευταία τροποποίηση: Οκτώβριος 18, 2015, 12:12:25 πμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος Κατρίνα 1974

  • Νέο μέλος
  • *
  • Μηνύματα: 9
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #633 στις: Οκτώβριος 17, 2015, 08:01:08 μμ »
Σσς ευχαριστω όλους για τις παρατηρήσεις σας! Η πρώτη μου σκέψη ήταν κατηγορηματικές.  Στη μετάφραση ΌΜΩςαποδίδονται ως επιθετικές: τα πρώτα τα τραγουδάμε στις γιορτές μας, ενώ τους θρήνους τους θυμόμαστε μόνο στις συμφορές μας.(Στέλλα Μπαζάκου -Μαραγκουδάκη 1967) καΙ έτσι  επέλεξα αυτή τη σύντακτικη ανάλυση!Λάθος;

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 16:49:13 »

Αποσυνδεδεμένος gia 96

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5013
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Η κακή εκπαίδευση, χειρότερη της αγραμματοσύνης
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #634 στις: Οκτώβριος 17, 2015, 08:27:19 μμ »
Σσς ευχαριστω όλους για τις παρατηρήσεις σας! Η πρώτη μου σκέψη ήταν κατηγορηματικές.  Στη μετάφραση ΌΜΩςαποδίδονται ως επιθετικές: τα πρώτα τα τραγουδάμε στις γιορτές μας, ενώ τους θρήνους τους θυμόμαστε μόνο στις συμφορές μας.(Στέλλα Μπαζάκου -Μαραγκουδάκη 1967) καΙ έτσι  επέλεξα αυτή τη σύντακτικη ανάλυση!Λάθος;
Συμφωνώ απόλυτα, εξάλλου το έγραψα πιο πριν πως πρέπει να προσέξουμε τη μετάφραση στα ν. ε. που βγαίνει μόνο με τις μετοχές επιθετικές! Καλά έκανες και είσαι απόλυτα σωστή!
Οι άνθρωποι σπεύδουν να ασκήσουν κριτική, για να μην κριθούν οι ίδιοι!

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #635 στις: Οκτώβριος 17, 2015, 09:11:52 μμ »
Σσς ευχαριστω όλους για τις παρατηρήσεις σας! Η πρώτη μου σκέψη ήταν κατηγορηματικές.  Στη μετάφραση ΌΜΩςαποδίδονται ως επιθετικές: τα πρώτα τα τραγουδάμε στις γιορτές μας, ενώ τους θρήνους τους θυμόμαστε μόνο στις συμφορές μας.(Στέλλα Μπαζάκου -Μαραγκουδάκη 1967) καΙ έτσι  επέλεξα αυτή τη σύντακτικη ανάλυση!Λάθος;

Aπό πού και ως πού αποδίδονται ως επιθετικές στη μετάφραση της Μπαζάκου;
Αποδίδει ως κατηγορηματικές τις πρώτες μετοχές
(Θα μπορούσαμε μάλιστα να βρούμε ότι από τον πόλεμο με τους βαρβάρους οι ποιητές μας έχουν εμπνευστεί τραγούδια θριαμβευτικά, ενώ από τους πολέμους μεταξύ μας μονάχα θρήνους θλιβερούς)

ενώ αρκετά ελεύθερα το νόημα των δεύτερων απεξαρτώντας τες από το ρήμα
(Τα πρώτα τα τραγουδάμε στις γιορτές μας, ενώ τους θρήνους τούς θυμόμαστε μόνο στις συμφορές μας).


Δες και άλλη μετάφραση που τις αποδίδει κι αυτή ως κατηγορηματικές:
(http://www.loebclassics.com/view/isocrates-discourses_4_panegyricus/1928/pb_LCL209.221.xml )

and you will find that our warfare against the barbarians has inspired our hymns, while that against the Hellenes has brought forth our dirges; and that the former are sung at our festivals, while we recall the latter on occasions of sorrow.
« Τελευταία τροποποίηση: Οκτώβριος 17, 2015, 09:14:11 μμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος redbutterfly

  • Νέο μέλος
  • *
  • Μηνύματα: 8
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #636 στις: Οκτώβριος 17, 2015, 09:16:48 μμ »
Καλησπέρα σας!

Θα ήθελα να ζητήσω τη γνώμη σας αναφορικά με τον συντακτικό ρόλο αριθμητικών που εισάγονται με το ὡς.

Παραθέτω ορισμένα παραδείγματα:
1. Ἱππέας εἶχεν ὡς διακοσίους.
2. Διεῖχε ὁ Ἑλλήσποντος σταδίους ὡς πεντεκαίδεκα.
 
Το ὡς + αριθμητικό δηλώνει ποσό κατά προσέγγιση (περίπου) , όμως ποια λέξη προσδιορίζει συντακτικώς; Γίνεται ένας εμπρόθετος να προσδιορίζει ουσιαστικό, δηλαδή να πηγαίνει στο ἱππέας και στο σταδίους αντίστοιχα;

Σας ευχαριστώ πολύ!

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #637 στις: Οκτώβριος 17, 2015, 09:28:34 μμ »
Το ὡς + αριθμητικό δηλώνει ποσό κατά προσέγγιση (περίπου) , όμως ποια λέξη προσδιορίζει συντακτικώς; Γίνεται ένας εμπρόθετος να προσδιορίζει ουσιαστικό, δηλαδή να πηγαίνει στο ἱππέας και στο σταδίους αντίστοιχα;

Nαι, αμέ, πώς δεν γίνεται...
Σκέψου και στα νέα ελληνικά τη φράση "είχε περί τους διακόσιους στρατιώτες".
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος Κατρίνα 1974

  • Νέο μέλος
  • *
  • Μηνύματα: 9
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #638 στις: Οκτώβριος 17, 2015, 10:01:27 μμ »
  Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις!

Αποσυνδεδεμένος Sali

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1832
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #639 στις: Οκτώβριος 17, 2015, 10:51:11 μμ »

Δες και άλλη μετάφραση που τις αποδίδει κι αυτή ως κατηγορηματικές:
(http://www.loebclassics.com/view/isocrates-discourses_4_panegyricus/1928/pb_LCL209.221.xml )

and you will find that our warfare against the barbarians has inspired our hymns, while that against the Hellenes has brought forth our dirges; and that the former are sung at our festivals, while we recall the latter on occasions of sorrow.

Για του λόγου το αληθές, να προσθέσω και τη μετάφραση του Ορφέα Μυτιληναίου (εκδ. Γρηγόρη, σελ. 170-173):
Θα μπορούσε μάλιστα κανείς να ανακαλύψει ότι από τον πόλεμο κατά των βαρβάρων έχουν γραφή ύμνοι, ενώ απ' τον πόλεμο ενάντια στους ίδιους τους Έλληνες έχουν γίνει θρήνοι και ότι τους ύμνους αυτούς τραγουδάμε στις γιορτές, ενώ τους θρήνους τους θυμούμαστε στις συμφορές.
Ο Έξυπνος χαίρεται με τις αμφισβητήσεις του, ο Βλάκας με τις βεβαιότητές του

Αποσυνδεδεμένος Sali

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1832
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #640 στις: Οκτώβριος 18, 2015, 12:20:33 μμ »

Από τη στιγμή που το "μεμνημένους" συνδέεται με το "αδομένους" με το μεν/δε, πρέπει να είναι και τα δυο παθητικοί τύποι. Άρα, οι υποθέσεις των δυο μελετητών δεν με πείθουν, αν και το νόημα που προκύπτει, είναι στρωτό. Νομίζω ότι, αν το "ημάς" ήταν υποκείμενο της μετοχής και άρα, αντικείμενο του "εύροι αν", τότε η πρόταση θα ήταν πιθανότατα "εὕροι δ᾽ ἄν........ καὶ ἡμᾶς τοὺς μὲν ἐν ταῖς ἑορταῖς άδοντας, τοὺς δ᾽ ἐπὶ ταῖς συμφοραῖς μεμνημένους".

Έχεις απόλυτο δίκιο, αυτή είναι η ορθή σύνταξη, για να δικαιολογηθεί το ἡμᾶς ως υποκ. του μεμνημένους. Σκέφτομαι, όμως, πως πρέπει ίσως να δώσουμε κάποιο συγχωροχάρτι στον Ισοκράτη για την απότομη μεταβολή από τις παθητικής διάθεσης προηγούμενες κατηγορηματικές μετοχές στη μέσης διάθεσης μετοχή μεμνημένους. Έχω δηλαδή την εντύπωση πως ο συγγραφέας προέταξε εδώ το ρητορικό αποτέλεσμα (ομοιοτέλευτο και πάρισο: ᾀδομένους-μεμνημένους) σε σχέση με την τυπικώς ορθή σύνταξη.
Πάντως, αν αναλύσουμε τις δύο τελευταίες κατηγορηματικές μετοχές του πλαγίου λόγου στο ισοδύναμό τους (ειδική πρόταση), θα διαπιστώσουμε ότι το πρόβλημα εξαφανίζεται: εὕροι τις ἄν ... καὶ ὅτι οἱ μὲν ἐν ταῖς ἑορταῖς ᾄδονται, τοὺς δ' ἐπὶ ταῖς συμφοραῖς ἡμεῖς μεμνήμεθα.
Ο Έξυπνος χαίρεται με τις αμφισβητήσεις του, ο Βλάκας με τις βεβαιότητές του

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #641 στις: Οκτώβριος 18, 2015, 02:03:41 μμ »
Έχεις απόλυτο δίκιο, αυτή είναι η ορθή σύνταξη, για να δικαιολογηθεί το ἡμᾶς ως υποκ. του μεμνημένους. Σκέφτομαι, όμως, πως πρέπει ίσως να δώσουμε κάποιο συγχωροχάρτι στον Ισοκράτη για την απότομη μεταβολή από τις παθητικής διάθεσης προηγούμενες κατηγορηματικές μετοχές στη μέσης διάθεσης μετοχή μεμνημένους.

Α, δεν αποκλείω καθόλου την πιθανότητα ο Ισοκράτης να έκανε μια αποτυχημένη αναλογική σύνταξη προς όφελος του ρητορικού αποτελέσματος, δεδομένου μάλιστα ότι προκύπτει κάποιο λογικό νόημα. Άλλο το ότι δεν με ικανοποιεί επικοινωνιακά η συγκεκριμένη σύνταξη.

Το θέμα είναι απλώς ότι, αν δεχθούμε ότι η μετοχή είναι κι αυτή παθητική, μας προκύπτει ένα πλήρως αναλογικό σχήμα με τέσσερις παθητικές μετοχές και τα υποκείμενά τους-αντικείμενα του "εύροι αν", ενώ το "ημάς" βρίσκεται στην αναμενόμενη μη εμφατική θέση αντικειμένου μετοχής με βάση τη συνήθεια των αρχαίων ομιλητών. Δηλ. έτσι επιτυγχάνεται και η αναλογία και το ρητορικό αποτέλεσμα.
Βέβαια, υπάρχει το πρόβλημα ότι η παθητική χρήση του "μέμνημαι" δεν ήταν συνηθισμένη στα κλασικά χρόνια.

Αν, αντιθέτως, δεχθούμε ότι η μετοχή είναι μέσης φωνής με βάση τη συνήθη σημασία του ρήματος, τότε προκύπτουν μια σειρά από επικοινωνιακά παράδοξα:
1. Σε συνδέσεις "μεν-δε" μετά από τρεις μετοχές παθητικές εμφανίζεται μια μέσης φωνής
2. Η αιτιατική μπροστά (τους θρήνους) λειτουργεί ως αντικείμενο εμφατικά (γιατί η συνήθης σειρά όρων στα αρχαία είναι Υ-Α-Ρ) χωρίς να υπάρχει λόγος και ενώ ακόμα και με βάση τη σύνταξη των υπολοίπων μετοχών αναμένεις στη θέση αυτή υποκείμενο.
3. Σε μια σύνδεση "μεν-δε" επιλέγει να πει ποιοι θυμούνται τους θρήνους (με το "ημάς"), αλλά όχι ποιοι άδουν τους ύμνους στις γιορτές. Δηλ. και το "ημάς" αποκτά κατά κάποιον τρόπο κι αυτό εμφατική έννοια κατά την προσπάθεια του ομιλητή να διευκρινίσει το υποκείμενο της μετοχής.

Και πολύ φοβάμαι ότι αυτό το επικοινωνιακό πρόβλημα δεν εξαφανίζεται, αν μετατρέψουμε τις μετοχές σε προτάσεις. Όμως, ξαναλέω ότι από τη στιγμή που λογικό νόημα βγαίνει, αν η μετοχή εκληφθεί ως μετοχή μέσης φωνής, μπορεί πράγματι να πρόκειται για κακή επιλογή του Ισοκράτη.



« Τελευταία τροποποίηση: Οκτώβριος 18, 2015, 02:07:22 μμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος psupsula

  • Προχωρημένο μέλος
  • **
  • Μηνύματα: 123
  • Φύλο: Γυναίκα
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #642 στις: Οκτώβριος 20, 2015, 04:13:03 μμ »
ὑμᾶς δὲ χρὴ πρῶτον μὲν τοῦτο γιγνώσκειν, ὅτι τῶν μὲν περὶ τὸ σῶμα νοσημάτων πολλαὶ θεραπεῖαι καὶ παντο-
δαπαὶ τοῖς ἰατροῖς εὕρηνται, ταῖς δὲ ψυχαῖς ταῖς ἀγνοούσαις καὶ γεμούσαις πονηρῶν ἐπιθυμιῶν οὐδέν ἐστιν
ἄλλο φάρμακον πλὴν λόγος ὁ
τολμῶν τοῖς ἁμαρτανομένοις ἐπιπλήττειν. Iσοκράτης, Περί Ειρήνης 39.

Θα ήθελα βοήθεια στη σύνταξη στο σημείοοὐδέν ἐστιν ἄλλο φάρμακον πλὴν λόγος ὁ

Ευχαριστώ
ΜΠΛΑ, ΜΠΛΑ, ΜΠΛΑ, ΜΠΛΑ.

Αποσυνδεδεμένος Sali

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1832
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« Απάντηση #643 στις: Οκτώβριος 20, 2015, 07:20:10 μμ »
ὑμᾶς δὲ χρὴ πρῶτον μὲν τοῦτο γιγνώσκειν, ὅτι τῶν μὲν περὶ τὸ σῶμα νοσημάτων πολλαὶ θεραπεῖαι καὶ παντο-
δαπαὶ τοῖς ἰατροῖς εὕρηνται, ταῖς δὲ ψυχαῖς ταῖς ἀγνοούσαις καὶ γεμούσαις πονηρῶν ἐπιθυμιῶν οὐδέν ἐστιν
ἄλλο φάρμακον πλὴν λόγος ὁ
τολμῶν τοῖς ἁμαρτανομένοις ἐπιπλήττειν. Iσοκράτης, Περί Ειρήνης 39.

Θα ήθελα βοήθεια στη σύνταξη στο σημείοοὐδέν ἐστιν ἄλλο φάρμακον πλὴν λόγος ὁ

Ευχαριστώ

Τα φάρμακον και λόγος υποκείμενα του ἐστιν (υπαρκτικού) και όροι συγκρίσεως αντίστοιχα (συγκριτική λέξη το ἄλλο). Τα οὐδὲν και ἄλλο επιθετικοί προσδιορισμοί. Το δεν στέκει μόνο του, αλλά πάει με τη  μτχ. τολμῶν (επιθ. προσδ. στο λόγος). Πάντως, με το υπαρκτικό ἐστιν πρέπει να συνδεθεί και το ταῖς ψυχαῖς (δοτ. προσωπ. κτητική με παράλληλη σημασία χαριστικής).
Στο ότι το ρ. ἐστιν είναι υπαρκτικό και όχι συνδετικό νομίζω πως μας οδηγεί η φυσική αίσθηση του λόγου: "...δεν υπάρχει κανένα άλλο φάρμακο από τον λόγο...".
Ο Έξυπνος χαίρεται με τις αμφισβητήσεις του, ο Βλάκας με τις βεβαιότητές του

 

Pde.gr, © 2005 - 2024

Το pde σε αριθμούς

Στατιστικά

μέλη
  • Σύνολο μελών: 32278
  • Τελευταία: Parask
Στατιστικά
  • Σύνολο μηνυμάτων: 1158534
  • Σύνολο θεμάτων: 19198
  • Σε σύνδεση σήμερα: 575
  • Σε σύνδεση έως τώρα: 1964
  • (Αύγουστος 01, 2022, 02:24:17 μμ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Μέλη: 17
Επισκέπτες: 382
Σύνολο: 399

Πληροφορίες

Το PDE φιλοξενείται στη NetDynamics

Όροι χρήσης | Προφίλ | Προσωπικά δεδομένα | Υποστηρίξτε μας

Επικοινωνία >

Powered by SMF 2.0 RC4 | SMF © 2006–2010, Simple Machines LLC
TinyPortal 1.0 RC1 | © 2005-2010 BlocWeb

Δημιουργία σελίδας σε 0.145 δευτερόλεπτα. 36 ερωτήματα.