PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Για τα άλλα, όμως, φταίμε κι εμείς -που συγχέουμε το αίτημα για οριζόντια, λαϊκή εκπαίδευση για όλους/ες με το μπάτε-σκύλοι-αλέστε και "κρίμα είναι το παιδί"- λες και δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτός που έχει λεφτά θα το στείλει το παιδί κάπου όπου θα μάθει, την ίδια στιγμή που το άλλο παιδί, το χωρίς λεφτά και άρα χωρίς πολιτισμικό κεφάλαιο, θα "διασκεδάζει" στην τάξη με τάχα μου διάδραση και βιωματικές (να τις κάνει ο πανάγαθος) δραστηριότητες, μένοντας δηλαδή ακαλλιέργητο/αμόρφωτο. Τα τελευταία χρόνια στο σχολείο φυτεύουμε λαχανόκηπους, φτιάχνουμε κολλάζ, συμμετέχουμε σε τουρνουά, καθαρίζουμε παραλίες, ζωγραφίζουμε τοπία στους τοίχους, εκδίδουμε εφημερίδες, επισκεπτόμαστε θέατρα/σινεμά/μουσεία χωρίς να καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Και την ίδια στιγμή, δεν μπορούμε όχι να γράψουμε, αλλά ούτε καν να διατυπώσουμε μια στοιχειώδη σκέψη που να έχει αρχή-μέση-τέλος (όχι και τόσο άσχετο: όσο εμείς ασχολούμαστε με αυτά, στη διπλανή γειτονιά/χωριό, η χρυσή αυγή οργανώνει ομάδες μαθητών και κάνει απογευματινά "μαθήματα")

ας ενημερώνουμε με την αλήθεια που γνωρίζουμε εκ των έσω όπως μπορούμε, όσους μπορούμε. Εμείς είμαστε οι πολλοί, όχι αυτοί.

Εξαρτάται για τι ταινίες και τι μουσική μιλάμε. Δεν περιμενω ότι παιδιά Λυκείου που κάνουν κλασική μουσική θα συζητάνε για την τελευταία ηχογράφηση από το Καλώς Συγκερασμενο Κλειδοκύμβαλο ή τις ταινιεσ του Κουροσάβα.

Σίγουρα πάντως δεν θα συζητάνε για τον εκάστοτε youtuber ή το τι «αξιοθέατα» έχουν τα Σεπόλια και το Μενιδι ή πού μπορείς να αγοράσεις μπλούζες που μοιάζουν με σουτιέν και σορτς που μοιάζουν με βρακιά.

ανάγκη να έχει φίλους των οποίων οι γονείς έχουν πρότυπα ανάλογα με τα δικά μου.

Κάστες υπάρχουν παντού. Στην επαρχία όπου ζω, ως ξένη, είμαι εκτός κάστας. Και μπορεί υποκριτικά η δουλειά μου να έχει ένα κάποιο κυρος γιατί η κοινωνία έχει συντηρητικά κατάλοιπα, όμως ουσιαστικά είμαι ένας μίζερος δημόσιος υπάλληλος που ζει μόνο απ τον μισθό του, σε νοικιασμένο μικρο σπίτι, με παλιό αυτοκίνητο, παλιό κινητό, που δεν μπορεί να κάνει κάθε χρόνο ταξίδια στο εξωτερικό όπως ο τελευταίος βλάχος εδώ πέρα, και το βασικότερο απ όλα, δεν ανήκω στις παλιές σωστές οικογένειες του νησιού, δεν είμαι κάποια, δεν έχω δεσμούς με την
τοπική αυτοδιοίκηση και άλλους ισχυρούς παράγοντες, και αν το παιδί μου θα ήθελε να εργαστεί εδώ και να προχωρήσει με την αξία του, απλα δεν θα μπορούσε.  Οπότε, ξέρω καλά από κάστες.

Αυτό θεωρείς ότι δεν είναι σημαντικό κίνητρο;
Αη το παιδί σου μεγαλώνει με 2 γλώσσες, μουσικό οργανο ή κάτι άλλο καλλιτεχνικο, αν το πας στο θέατρο και σε μουσεία, δεν θες να έχει συμμαθητές και κοινά ενδιαφέροντα;

Οι γονείς προσδοκούν να δώσουν στο παιδί τους συμβολικά και πραγματικά εφόδια που το διαφοροποιούν από τη "γενική μετριότητα" και εκεί η αριστεία γίνεται προστατευτικό δίχτυ, ένα σήμα ποιότητας σε μια κοινωνία όπου οι δομές αξιολόγησης έχουν απαξιωθεί. Ένα καταφύγιο αξιοκρατίας για όσους νιώθουν ότι το σύστημα δεν εγγυάται τίποτα.

Επόμενο είναι, γιατί έχουν απογοητευτεί από την αδιαφορία της δημοκρατίας για τα προβλήματά τους, αισθάνονται αδύναμοι να αλλάξουν τις τύχες τους και εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε κάποιον ισχυρό με την ψευδαίσθηση ότι θα κάνει κάτι διαφορετικό.