PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Δεν τους κυνηγάμε να τα γράψουν, είναι δική τους υποχρεωση

Όταν τους παίρνουμε τηλέφωνο επειδή δεν το έκαναν ή όταν αλλάζουμε τα στοιχεία του κηδεμόνα eεγγραφές,  επειδή άλλος είχε δηλώσει και άλλος πήγε να το γράψει ή είχε γράψει λάθος τα στοιχεία του taxisnet, δεν τους κυνηγάμε εμείς να κάνουν τη δουλειά τους; Σκεψου να λέγαμε «συγγνώμη παιδιά το μαγαζί έκλεισε, δικό σας πρόβλημα». Όπως κάνουν οι περισσότερες υπηρεσίες, εδώ που τα λέμε… Οπότε αν ο διευθυντής θεωρεί ότι πρέπει να παρακαλάει τους γονείς, καλύτερα να το κάνει μόνος του.

Θα διαφωνήσω στο ότι θα βρει κανείς πάντα σχολείο. Εχει τύχει να έρθουν κατά καιρούς τόσα άτομα στον δικό μου νομό που δεν ήξεραν τι να τους κάνουν. Στην δική μου ειδικότητα κάποιοι «εξαφανίστηκαν» και κάποιοι έκαναν εξ ολοκλήρου γραμματειακή σε σχολεία. Επισης στο σχολείο του παιδιού μου ήταν άτομο (σύζυγος στρατιωτικού) που επειδή περίσσευαν στην Α περιοχή του νομού, την έστειλαν στην Β που είχε περισσότερα κενά (υπάρχει και προβλέπεται η δυνατότητα γιατί το πλεονάζον προσωπικό μπορεί να διατεθεί εντός ίδιου νομού ή ίδιας περιφέρειας εκπαίδευσης, άσχετα αν δεν γίνεται εφαρμογή ποτέ ή γίνεται σε κάποιες «μιλημενες» περιπτώσεις)

Δηλαδή δεν είχαν πουθενά πουθενά γιατί όντως περίσσευαν τόσοι πολλοί και όντως δεν υπήρχαν ανάγκες -και για να το πω χύμα, μετά δεν χρειάστηκε ουτε αναπληρωτής; ή δεν είχαν στην πόλη ακριβώς που ήθελαν και τους βόλεψαν με γραμματειακή (έχω ακούσει και διάθεση σε ΔΔΕ για διοκητικό έργο....) για να μην τους στείλουν σε κάποιο τελείως άκυρο μέρος κλπ; Γιατί με τόσες προσλήψεις αναπληρωτών κάθε χρόνο και γενικά τόσα κενά που ξέρουμε ότι έχουν τα σχολεία, μου κάνει εντύπωση το να μην είχαν οντως ώρες πουθενά πουθενά.

Θα ξαναπώ όμως, ότι για κάποιον μπορεί να είναι προτιμότερο να είναι στην άλλη άκρη ενός νομού στη στεριά, παρά στν άλλη άκρη της χώρας ή σε νησί. Οπότε είναι πολύ σχετικό αυτό. Το να ακούμε εμπειρίες τρίτων δεν βοηθάει πάντα. Το θέμα είναι ο καθένας να ξέρει τι ακριβώς θέλει, και τι μπορεί να αντέξει. Και τώρα που κοντεύει η εποχη που θα δηλώσουν περιοχές οι υποψήφιοι για διορισμό, πρέπει να το σκεφτούν πολύ σοβαρά. Γιατί και η διετία σε κάποιο πολύ απομακρυσμένο μέρος (ειδικά νησί χωρίς αεροδρόμιο ή σε μέρος όπου χρειάζεσαι πολλά διαφορετικά μέσα μεταφοράς για να πας) είναι από μόνη της κάτι πολύ δύσκολο, ακόμα και στο υποθετικό σενάριο που μετά έχεις τρόπο να φύγεις. Πολλοί ξεκινούν με ένα σκεπτικό ότι θα φεύγουν κάθε σ/κ, ότι θα κολλάνε όποια πιθανή και απίθανη άδεια υπάρχει για να λείπουν μεγάλα διαστήματα, μετά αυτό δεν τους βγαίνει, γιατί δεν μπορείς να είσαι σε ένα μέρος και να μην είσαι εκεί, ούτε να είσαι ως φυσική παρουσία και πνευματικά να είσαι αλλού κλπ. 

Επίσης, κάτι που σε μια περίοδο ισχύει, δεν σημαίνει ότι θα ισχύει στο διηνεκές, ώστε να αποτελεί βάση προγραμματισμού. Δεν μπορείς να ξέρεις αν η μια απόφαση θα σου βγει σε καλό και η άλλη σε κακό. Τα δεδομένα αλλάζουν. Δεν είναι φυσιολογικές συνθήκες εργασίας αυτές, το να μην μπορείς να προγραμματίσεις. Αυτό είναι ευθύνη του κράτους. Άσχετο που κι εγω καμία φορά είμαι αυστηρή με τους νέους συναδέλφους που αντιμετωπίζουν τη διετία σαν μια ενοχλητική παρένθεση με δεδομένη την τοππθετηση κοντά στο σπίτι τους.

Οι αποσπάσεις έχουν μοριοδότηση, τι σημαίνει αποσπάστηκαν κατά προτεραιότητα οι νεοδιόριστοι;
Το υψηλό ποσοστό αποσπάσεων δείχνει την παράνοια των τοποθετήσεων, επι πολλά χρόνια. Περιοχές τελείως μπλοκαρισμένες για μεταθέσεις, τελικά έχουν πολλά λειτουργικά κενά.

Το μετά τι… πιθανότατα αυτή η συνθήκη θα παραμείνει για αρκετο καιρό. Θα γίνει κανονικότητα, όπως ήταν και πολλά χρόνια πριν. Κάποιοι νεοδιόριστοι νέοι σε ηλικία και χωρίς οικογένεια, θα κάνουν κάποια γνωριμία και θα μείνουν μόνιμα εκεί που διορίστηκαν, οι υπόλοιποι, ανάλογα με τον κλάδο, θε βολεύονται με αποσπάσεις. Ίσως ανακατευτεί και η τράπουλα των φορέων, αν υπάρξουν πιέσεις για συγκεκριμένα άτομα που δεν μπορούν να φύγουν αλλιώς. Ανάλογα με τον κλάδο και τον τόπο συμφερόντων, άλλοι θα είναι πιο τυχεροί, άλλοι όχι. Επειδή η κατανομή των διορισμών ανά ειδικότητα θα ποικίλλει κάθε χρόνο, λογικά κατά περιόδους θα υπάρχει μια εξισορρόπηση λόγω συνταξιοδοτήσεων σε κάποιες περιοχές και θα είναι εφικτές περισσότερες μεταθέσεις. η κατάσταση όμως θα είναι ρευστή για το επόμενο διάστημα και αυτό πρέπει να το λάβει υπόψη όποιος ενδιαφέρεται να διοριστεί.

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και μέχρι 30/9 έχουμε τα εξής :
α) Άδειες που ξεκινάνε 1/9 και κάποιες ίσως είναι αδύνατο να είναι προγραμματισμένες (κάποια όντως επαπειλούμενη η κάποια ασθένεια)
β) Εγκρίσεις ολιγομελών τμημάτων σε σχολεία, των οποίων οι αποφάσεις μπορεί να βγουν και μέσα στο Σεπτέμβρη.
γ) Αποσπάσεις σε διαφορετικές φάσεις...
δ) Δυνατότητα σε μαθητές αλλαγής κατεύθυνσης σε ΓΕΛ, ειδικότητας σε ΕΠΑΛ , μετεγγραφών από ΓΕΛ σε ΕΠΑΛ κλπ  μέχρι 30/9 με αποτέλεσμα μια ρευστότητα στον αριθμό τμημάτων και λειτουργικών κενών
Όλα αυτά αναγκάζουν πολλές ΔΔΕ να κάνουν η να ξανακάνουν αλλεπάλληλες τοποθετήσεις που σε κάποιους νόμους φτάνουν μέχρι τα Χριστούγεννα.

Η παρουσία μιας αντικειμενικής εξήγησης ενός φαινομένου, δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι αυτό πρέπει να συμβαίνει έτσι.
Αυτά συμβαίνουν, γιατί επιτρέπουμε να συμβαίνουν, γιατί δεν μας ενδιαφέρει να προγραμματίσουμε το αν θα συμβούν.
Είμαστε χώρα με νοοτροπία τελευταίας στιγμής.
Οι ΄΄άδειες ανατροφής, προγραμματίζονται και  μπορούν να ληφθούν υπόψη εγκαίρως. Οι έκτακτες άδειες, υποτίθεται ότι είναι αυτές που καλύπτονται από αναπληρωτές και κανονικά έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει. Οι υπηρεσιακές μεταβολές κανονικά θα έπρεπε να έχουν ολοκληρωθεί με το τέλος Ιουνίου. Το ίδιο και η κατανομή των διορισμών. Ιδανικά θα έπρεπε να έχουν ανακοινωθεί και τα ονόματα. Και ακόμα πιο ιδανικά, θα έπρεπε να έχουν δηλώσει και προτιμήσεις σχολείων, μέχρι το τέλος Ιουνίου. Αλλά ας πούμε ότι αυτό είναι ακραίο.

Οι μαθητές δεν θα έπρεπε να δηλώνουν τμήματα τελευταία στιγμή ή να αλλάζουν όποτε θέλουν. Με το τέλος της χρονιάς θα έπρεπε να είναι γνωστό, ποιος επιθυμεί να πάει πού και πόσοι έχουν εκκρεμότητα λόγω παραπομπής σε εξταστική του Σεπτεμβρίου (όπου θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη στον προγραμματισμό). Στο χέρι μας είναι να τα κάνουμε αυτά.

Όταν όμως από τη μία το κράτος κοιτάει πώς θα βγάλει από τη μύγα ξύγκι και θέλει να κάνει κάθε πιθανή και απίθανη αλχημεία, ακόμα και για να γλιτώσει την πρόσληψη αναπληρωτών για 10 μέρες παραπάνω, και όταν οι εκπαιδευτικοί, που κανένας δεν τους έστειλε με το ζόρι σε κάποιο μέρος, κοιτάνε να βρουν κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο για να υπηρετήσουν όσο το δυνατόν λιγότερο σε μέρη που δήλωσαν ότι επιθυμούν να πάνε, ή προτιμούν να τοποθετηθούν τελευταία στιγμή, ή μετά την έναρξη των μαθημάτων, μην τυχόν και αδειάσει κάποια θέση σε κάποιο μέρος που τους βολεύει περισσότερο, όλο αυτό δείχνει ότι κανένας δεν ενδιαφέρεται για το αν θα λειτουργούν τα σχολεία σωστά (ή αν θα λειτουργούν γενικώς).

Είναι σωστή λύση και καλά έκανες και επέμεινες.

Θα πω και μια -αντιδημοφιλή- για κάποιους άποψη: αφού σου δίνεται η ευκαιρία να δουλέψεις τα Λατινικά, να κοιτάξεις του χρόνου και τη Γ. Είναι προσόν να ξέρεις κάτι που δεν το γνωρίζουν όλοι. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με «χώσιμο», αλλά σε βάθος χρόνου, μπορεί να εκτιμηθεί και να θεωρείσαι αναγκαία παρουσία σ ένα σχολείο. Αυτό το λέω για οποιαδήποτε δουλειά.

Κι εγώ όταν πήγαινα Γυμνάσιο δεν καταλάβαινα πολλά από τις δευτερεύουσες. Τώρα, όμως, καταλαβαίνω την χρησιμότητά τους. Ναι μεν οι μαθητές τις χρησιμοποιούν άνετα στον προφορικό λόγο, αλλά να τις αναγνωρίσουν δεν ξέρουν! Εκτός από τους δυνατούς μαθητές, που έτσι κι αλλιώς είναι καλοί στα περισσότερα μαθήματα. Ωστόσο, όσο κι αν φαίνεται περιττό, είναι αναγκαίο να τις ξέρουν. Γιατί θα τις χρειαστούν και στο Λύκειο. Οι της θεωρητικής σίγουρα, οι υπόλοιποι τις χρειάζονται στην Έκθεση, καθώς εντάσσονται στην ευρύτερη εξεταστέα ύλη. Αν ήξεραν π.χ. τις αναφορικές σωστά, δεν θα έγραφαν το σύνηθες λάθος "Ο Κώστας, όπου ήρθε χθες....

Το περιττό, το εννοώ στο δημοτικό.
Είναι πολύ διαφορετικό να μην καταλαβαίνει κάτι ένα μέρος των μαθητ΄νω στο Γυμνάσιο, σε σχέση με το Δημοτικό.
Και γενικά δεν κατανοω απόλυτα τη λογική του να κάνουμε τόσους κύκλους στην ύλη. Δεν γίνεται τη μία να θεωρούμε οκ ότι στην στ διδάσκονται δευτερεύσουες, και στην α γυμνασίου να μιλάμε ξανά για κύριους όρους και απλές και επαυξημένες.