PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Γράφουν όλοι σε 1 αίθουσα, οπότε θέλεις 2+2 ατομα για 1ο και 2ο κύκλο. Επίσης τις εξετάσεις τις βάλαμε σε μέρες που δεν έχουμε πανελλήνιες στα ΓΕΛ όποτε είμαστε όλοι εκεί. 30 άτομα περίπου οπότε φτάνουν και περισσεύουν. Επίσης ναι ο νόμος σου δίνει τη δυνατότητα να βάλεις 1 επιτηρητή. Δεν απαγορεύει να μπούν 2.

Από εμάς φεύγουν επιτηρητές και για το ΓΕΛ και για το ΕΠΑΛ. όποτε και να γράφουμε, κάποιοι λείπουν. Αν είχαμε δυο επιτηρητές, που αντικειμενικά θα χρειαζόταν, η πρώτη βάρδια θα ήθελε 16 άτομα, συν τους δυο διαδρόμους 18, αν αφαιρέσεις διευθυντή και υποδιευθύντρια που δεν επιτηρούν, τους τουλάχιστον τρεις εισηγητές (που σε διπλό φιλολογικο μπορεί να είναι 4 μόνο από τη μια τάξη της πρωινής βάρδιας), και όποιον έχει εισήγηση 2η βάρδια που δεν μπορεί να επιτηρεί την 1η, απλα δεν υπάρχουν τόσοι. Με τους 8 επιτηρητές + 2 στο διαδρομο είμαστε ισα ίσα, συνήθως δεν μένει κανένας διαθέσιμος στο γραφείο ούτε για να απαντάει στα τηλέφωνα, το πρωί που είναι απασχολημένοι και διευθυντής/υποδιευθύντρια με τον συντονισμό. Γι αυτό απορώ πώς είναι άνετα τα άλλα σχολεία.

Στις επαναληπτικές των ασθενών δεν θα βάζαμε 2 άτομα να επιτηρούν 3 παιδιά. Είναι υπερβολή εφόσον στις άλλες εξετάσεις 1 άτομο  επιτηρεί 25 παιδιά που γράφουν στα ίδια θέματα. Αν και έχω παρατηρήσει ότι εμφανίζονται πρόθυμοι να κάνουν παρέα στον επιτηρητή σε τέτοιες καταστάσεις, ίσως για να μην είναι στο γραφείο και τους ανατεθεί κάποια εργασία

Δεν σας φεύγουν επιτηρητές για πανελλήνιες;
Εμείς ειμαατε πραγματικά οριακά. Αν για κάποιον λόγο λείψει κάποιος, περισσεύει μόνο η υποδιευθύντρια για επιτήρηση, τις περισσότερες ημέρες. Όμως ο χαμός σ εμάς γίνεται στην αρχή, μέχρι να τακτοποιηθούν, που εκεί πέρα από τους επιτηρητές και τους διαδρόμους επιβλέπει και η διοίκηση. Μετά όσο λίγοι και να μείνουν, πάντα θα περιμένει κσι κάποιος για προφορικα ή θα υπάρχει το πήγαινε έλα του διαδρόμου που συντονίζει τα προφορικα κλπ, δεν τίθεται θέμα αν θα μείνει κάποιος μόνος του. Θέλω να πω πάντως ότι στο σχολείο μου που φοιτούν πάντα παιδιά εκπαιδευτικών, είχαμε βάσιμες υποψίες έως αποδείξεις για απόπειρες διακίνησης θεμάτων, ποτέ όμως δεν θα θεωρούσαμε ότι κάποιος θα πέσει τόσο χαμηλά ώστε να κάνει κάτι τόσο κραυγαλέο όπως το να βοηθά μαθητή σε κοινή θεα, παρολο που σε τετοια θέματα ενίοτε έχουμε πέσει πολύ χαμηλά. Αντικειμενικά δηλαδή θεωρώ ντροπή για τους εκπαιδευτικούς ενός σχολείου να θεωρείται ότι μπορεί να κάνουν κάτι τόσο εξόφθαλμα, και το λέω αυτό με πλήρη επίγνωση του ότι έχω δει να πιάνει πάτο η ντροπή σ εμάς λόγω του επαρχιωτισμού. Αλλα αν είναι να έχετε το κέφαλο σας καλυμμένο από κακοπροαίρετους και σας βγαίνουν οι αριθμοί, καλά κάνετε. Αντικειμενικά δυο επιτηρητές χρειάζονται ούτως ή άλλως, αλλά για άλλους λόγους.

Αυτό για παρόμοια θέματα το ακούω πρώτη φορά. Το πιο τεμπέλικο που έχει γίνει σε εμάς είναι να πάρουν τα θέματα του περσινού Ιουνίου. Γενικα όμως δεν σπαταλάται η ίδια φαιά ουσια για τις επαναληπτικές. Οι καλοί μαθητες δεν χάνουν τις εξετάσεις λόγω ασθένειας συνήθως, αυτοί που λείπουν είναι μέτριοι ή και πιο κάτω και σίγουρα βαριούνται που πρέπει να ασχοληθούν μια μέρα παραπάνω με το σχολείο. Οπότε αν πρέπει να βγουν 9 θέματα και ξέρουμε ότι ο μαθητής αποκλείεται να διαλέξει τα πιο δύσκολα, τα 2 πιο δύσκολα που θα μπουν μπορεί να είναι τετοια, που κανονικά δεν θα επέλεγε κανεις, που δεν μπορείς να τα βάλεις σε όλο το σχολείο. Εγω πάντως όταν με ρωτάνε τα παιδιά τι θα γίνει αν λείψουν, τους λέω ότι μπαίνουν δυσκολότερα θέματα γιατί τα σωστά ισορροπημένα μπήκαν μια φορά. επειδή σ εμάς αν λείψει κάποιος πιθανότατα θα είναι επειδή κοιμήθηκε και έφερε χαρτι γιατρού.

Μπορεί κάποιος μαθητής να μην εμφανιστεί καθόλου στις απολυτήριες εξετάσεις χωρίς δικαιολογία και να περάσει με τον μ.ο των τετραμήνων?

Ανάλογα με τους βαθμούς του, μπορεί.

Η αίσθηση του "ανήκειν" είναι ακατανίκητη σε αυτές τις ηλικίες, είμαι σίγουρος πως το γνωρίζετε. Οι έφηβοι, ακόμα και όσοι δέχονται -ή και προτιμούν να έχουν- διαφορετικά ερεθίσματα από τα οικογενειακά τους περιβάλλοντα, προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί ή "δημοφιλείς" θα ψάξουν να βρουν τους "ελάχιστους κοινούς τόπους" για να αλληλεπιδράσουν με τις παρέες τους και θα προτιμήσουν να μη συζητήσουν αυτό που στην ομήγυρη θα θεωρηθεί "βαρετό" ή "σπασικλακίστικο", έστω κι αν ενδιαφέρει ή αν συνάρπασε τους ίδιους. Και πρόκειται για μια σχεδόν "αυτόματη" διαδικασία φιλτραρίσματος, αν δεν θέλουν να καταλήξουν απομονωμένοι.

Θυμάμαι που έχετε αναφέρει σε ανύποπτο χρόνο ότι βλέπετε κάποια, ελάχιστα, παιδιά στο σχολείο, τα οποία δείχνουν να ασφυκτιούν μέσα στο γενικότερα χαμηλό πολιτισμικό και αξιακό επίπεδο του περίγυρού τους. Μολονότι κατανοώ και φυσικά αποδέχομαι ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει, δεν το θεωρώ θαρραλέα αντιμετώπιση της ζωής. Τα παιδιά αυτά μάλλον δεν έχουν ενδυναμωθεί επαρκώς από τις οικογένειές τους ώστε να μη ντρέπονται για τις επιλογές τους, αλλά ούτε και καθοδηγηθεί προς μια πιο προσαρμοστική κατεύθυνση συνύπαρξης. Γι' αυτό σας λέω ότι το να βάζουμε τα παιδιά μας από την έκτη δημοτικού στο τρόκολο των ανταγωνιστικών εξετάσεων για εισαγωγή σε ένα πρότυπο σχολείο, μόνο και μόνο επειδή εκεί θεωρούμε ότι "θα βρουν παιδιά του επιπέδου τους" -ή, ακόμα χειρότερα, "του επιπέδου μας"-, μάλλον κακό τους κάνουμε παρά καλό. Θα γίνουν μόνο "του σαλονιού" και όχι και "του λιμανιού".

Scout εδώ αντιφάσκεις. Αυτός που ντρέπεται για τις επιλογές του είναι θα έλεγα μάλλον αυτός που νιώθει την ανάγκη να αφομοιωθεί. Αυτός που δεν θέλει να ενταχθεί στη μάζα, μάλλον εχει πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση ώστε να αντισταθεί. Φυσικά, το υγιές είναι στις παιδικές και εφηβικές ηλικίες, να θες να αλληλεπιδράσεις και  μπορεί όντως να πιαστείς από το εκάστοτε μικρό ίχνος κοινής επαφής, ώστε να το κάνεις. Αυτό είναι φυσιολογικό. Το φυσιολογικό όμως επίσης είναι να αναζητάς και παρέες  στο δικό σου βεληνεκές, ακόμα και για πολύ πρακτικούς λόγους όπως το να βγαίνεις ίδιες ώρες και να πηγαίνεις στα ίδια μέρη και η οικογένειά σου να βάζει τα ίδια όρια.

Δεν κατανοώ γιατί αυτό θεωρείται εκλεκτικισμός και σνομπισμός.

Την κοινωνική και πολιτισμική ποικιλομορφία δεν τη θεωρώ κάτι αρνητικό και η αλήθεια είναι ότι είναι χρήσιμο ένα παιδί να έρχεται σε επαφή με διαφορετικές ομάδες και να μη ζει σε ένα απολυτα αποστειρωμένο περιβάλλον. Διαφορετικές ομάδες μπορει΄να είναι τα παιδιά από οικογένειες μεταναστών, τα παιδιά από οικογένειες πολύ χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, τα παιδιά από οικογένειες με πολύ σοβαρά προβλήματα κάθε είδους, από υγείας μέχρι άσχημες ενδοοικογενειακές σχέσεις, τα παιδια οικογενειών με πολύ υψηλότερο οικονομικό υπόβαθρο κλπ. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό από το να θες το παιδί σου να έχει πολλούς συμμαθητές μεγαλωμένους με τις ίδιες αξίες, ώστε να μπορεί να επικοινωνήσει. Για τον λόγο αυτό - και όχι μόνο- είμαι φανατικά κατά των ιδιωτικών σχολείων. Για τα πρότυπα κλπ, έχω σοβαρές επιφυλαξεις για το πόσο παιδαγωγικό είναι να βα΄ζεις παιδιά 6ης δημοτικού να συμμετέχουν σ έναν διαγωνισμό και να φορτώνονται το βάρος της αποτυχίας, δεν ξέρω δηλαδή αν θα έβαζα το παιδί μου σε αυτή τη διαδικασία, για να πάει σε γυμνάσιο. Καταλαβαίνω όμως τον γονέα που το κάνει αυτό.

Μα, αυτό προσπαθώ να σας πω. Ότι, δηλαδή, αυτά είναι τα ενδιαφέροντα του συρμού (ταινίες, αθλητισμός, βιντεοπαιχνίδια, δευτερευόντως μουσική), ακόμα και σε παρέες τις οποίες απαρτίζουν παιδιά με πλουσιότερα ερεθίσματα. Ο μεγάλος μου γιος πήγε πέρσι μια εκπαιδευτική/ενημερωτική επίσκεψη (όχι με το σχολείο του) στο ευρωκοινοβούλιο και ο μικρός φέτος συμμετείχε σε έναν παγκόσμιο διαγωνισμό ρομποτικής στην Εσθονία. Πέραν μιας απλής αναφοράς στις παρέες τους, νομίζετε ότι ερωτήθηκαν περαιτέρω, ή ότι πήραν την πρωτοβουλία να πουν οι ίδιοι -χωρίς να κομπάσουν- πολλές λεπτομέρειες, ακόμα και σε ανάλογου επιπέδου φίλους και συμμαθητές τους; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. "Κάτω απ' τα ραντάρ" περνάνε αυτά στις παρέες των παιδιών, πιστέψτε με.

Εξαρτάται για τι ταινίες και τι μουσική μιλάμε. Δεν περιμενω ότι παιδιά Λυκείου που κάνουν κλασική μουσική θα συζητάνε για την τελευταία ηχογράφηση από το Καλώς Συγκερασμενο Κλειδοκύμβαλο ή τις ταινιεσ του Κουροσάβα. Αλλά μπορεί να συζητούν για κλασική ροκ. Ή για παλιές ταινίες. Ή για ένα βιβλίο. Ή για κάποιο άθλημα πέρα από τη σαπίλα του ελληνικού πρωταθλήματος. Σίγουρα πάντως δεν θα συζητάνε για τον εκάστοτε youtuber ή το τι «αξιοθέατα» έχουν τα Σεπόλια και το Μενιδι ή πού μπορείς να αγοράσεις μπλούζες που μοιάζουν με σουτιέν και σορτς που μοιάζουν με βρακιά.

@Scout αν μπορούσα να επιλέξω σχολείο για το παιδί μου ένα βασικό κριτήριο για δημοτικό και γυμνάσιο θα ήταν αν το σχολείο έχει κουλτούρα ανοιχτού σχολείου που προσφέρει στους μαθητες πολλά παραπάνω από το σκετο μάθημα. Αν γίνονται συνεργασίες με φορείς, αν υπάρχουν όμιλοι, αν ενθαρρύνονται να συμμετάσχουν σε διαγωνισμούς, αν οι εκπαιδευτικοί θέλουν να προσφέρουν κάτι παραπάνω από τη συνηθισμένη μιζέρια. Αυτό θα ήταν το πρώτο κ δευτερευόντως αν γινόταν να έχει μικρό μέγεθος. Ιδανικά θα ήθελα να υπάρχουν και υψηλοί στόχοι για μάθηση. Αν όμως οι συμμαθητές του ήταν παιδιά καμένα από φροντιστήρια κσι χωρίς κανένα προσωπικό ενδιαφέρον, καμία παιδεία ευρύτερη, δεν θα ήμουν ευχαριστημένη. Οπότε το οικογενειακό περιβάλλον δεν το βλέπω σαν κάστα, αλλά σαν ανάγκη να έχει φίλους των οποίων οι γονείς έχουν πρότυπα ανάλογα με τα δικά μου. Δεν θεωρώ ότι πλουτίζει σε κάτι ο κόσμος ενός παιδιού αν οι συμμαθητές του ασχολούνται με μαχαίρια πεταλούδες ή ψεύτικα νύχια. Και λυπάμαι όλα τα παιδιά που είναι αναγκασμένα να συναναστρέφονται καθημερινά με αυτήν την κατάντια.

Κάστες υπάρχουν παντού. Στην επαρχία όπου ζω, ως ξένη, είμαι εκτός κάστας. Και μπορεί υποκριτικά η δουλειά μου να έχει ένα κάποιο κυρος γιατί η κοινωνία έχει συντηρητικά κατάλοιπα, όμως ουσιαστικά είμαι ένας μίζερος δημόσιος υπάλληλος που ζει μόνο απ τον μισθό του, σε νοικιασμένο μικρο σπίτι, με παλιό αυτοκίνητο, παλιό κινητό, που δεν μπορεί να κάνει κάθε χρόνο ταξίδια στο εξωτερικό όπως ο τελευταίος βλάχος εδώ πέρα, και το βασικότερο απ όλα, δεν ανήκω στις παλιές σωστές οικογένειες του νησιού, δεν είμαι κάποια, δεν έχω δεσμούς με την
τοπική αυτοδιοίκηση και άλλους ισχυρούς παράγοντες, και αν το παιδί μου θα ήθελε να εργαστεί εδώ και να προχωρήσει με την αξία του, απλα δεν θα μπορούσε.  Οπότε, ξέρω καλά από κάστες.

Η κοινωνική κινητικότητα μέσω σπουδών υπήρχε όταν το παιδί ενός φτωχούς αγρότη ή εργάτη μπορούσε να σπουδάσει, άρα να φύγει από το χωριό, και να κάνει μια καλύτερη ζωή που μπορεί να ήταν από δουλειά γραφείου υψηλού επιπέδου έως επάγγελμα υψηλού κύρους όπως γιατρός.

Αν ζεις σε πόλη κ εχεις μια τετοια μόρφωση και ένα υστέρημα ή περίσσευμα για να προετοιμάσεις το παιδί σου για πρότυπο, ή αν η οικογένεια έχει το πολιτισμικό, μορφωτικό και κοινωνικό κεφάλαιο για να επιδιώξει ένα πρότυπο, δεν θεωρείς τις σπουδές κοινωνική κινητικότητα. Τις θεωρείς απλα αυτονόητες.