Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.

Μηνύματα - apri

Σελίδες: 123 ... 584
1
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Ιουλίου 06, 2025, 07:48:36 pm »
Εγώ δεν λέω ότι το "πλεῖστα" είναι επίρρημα. Επίθετο το θεωρώ και συμφωνώ μαζί σου ότι η γενική εξαρτάται από αυτό.

Για το "ως πλεῖστα" λέω ότι μπορεί να λειτουργεί ως επιρρηματικός που συμπληρώνει το "υφελομένους", επειδή η αναφορική στην οποία ανήκε ήταν επιρρηματική.

Βασικά, ξέρεις τι; Μου θυμίζει τη διαφορά του "λέγει ὧδε/εὖ/αληθῶς" με το "λέγει τάδε/ταῦτα/ἀληθῆ".
Και στις δύο περιπτώσεις συμπληρώματα έχεις. Αλλά το "ταδε/ταῦτα/ἀληθῆ" είναι αντικείμενο, ενώ τα επιρρήματα όχι.

Δεν είμαι απολύτως σίγουρη ότι είναι ίδια περίπτωση μ' αυτήν που συζητάμε. Γι' αυτό προβληματίζομαι.

2
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Ιουλίου 06, 2025, 06:49:02 pm »
2. Στο ὡς πλεῖστα το ὡς έχει πράγματι επιτατική λειτουργία· το πλεῖστα όμως είναι αντικείμενο του ὑφελομένους (-νοις),  αφού το ρήμα ὑφαιροῦμαι έχει μέση διάθεση και συντάσσεται με αιτιατική.

Αν ήταν σκέτο "πλεῖστα" ή "όσα πλεῖστα", δεν θα διαφωνούσα καθόλου.

Όμως, εδώ έχουμε  "ὡς πλεῖστα". Δεν οφείλουμε να σεβαστούμε τον επιρρηματικό χαρακτήρα που είχε η ελλειπτική αναφορική πρόταση; Εμένα αυτό με προβληματίζει.  :-\ ::)
Βέβαια, συμφωνώ ότι έχει θέση συμπληρώματος στο "υφελομένους". Για το αν είναι αντικείμενο αμφιβάλλω.

3
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Ιουλίου 06, 2025, 04:20:22 pm »
Το "τοῖς ἄρχουσι" είναι το έμμεσο αντικείμενο στο ρήμα "ἐπιδείξετε". Το άμεσο είναι η διμελής πλάγια ερωτηματική.

Το ὡς πλεῖστα είναι ένας επιρρηματικός προσδιορισμός του ποσού με το "ως" να λειτουργεί επιτατικά. (Βλ Smyth 1086 https://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.04.0007%3Asmythp%3D1086)
Στην πραγματικότητα, είναι μια ελλειπτική αναφορική πρόταση (εννοείται κάποιο δυνητικό ρήμα όπως "ἔστι" ή "οἷόν τ΄ἐστι") που είχε καταλήξει να είναι στερεότυπη βραχυλογική έκφραση.


Το "δικαίοις" είναι κατηγορούμενο στο "εἶναι".
Το "ὑφελομένοις" είναι συνημμένη μετοχή στο υποκείμενο του "παρασκευάζεσθαι". Για το είδος της δεν είμαι σίγουρη. Χρονικοαιτιολογική ή υποθετική μου φαίνεται, αλλά ας πει κι άλλος τη γνώμη του.

Το υποκείμενο των δύο απαρεμφάτων είναι το "τους άρχοντας", αλλά επειδή έχει κοινή αναφορά με το αντικείμενο (τοῖς ἄρχουσι) του ρήματος (ἐπιδείξετε) έχει παραλειφθεί ως ευκόλως εννοούμενο.
Αυτό έχει αποτέλεσμα ότι τόσο το κατηγορούμενο όσο και η μετοχή που αναφέρονται σ' αυτό έχουν υποστεί έλξη από τη δοτική "τοῖς ἄρχουσι" που είναι λεκτικά εκπεφρασμένη. Γι' αυτό τα βλέπεις σε δοτική αντί για αιτιατική.

Το νόημα με απλά λόγια είναι το εξής:
Ο ομιλητής μ' αυτήν την πρόταση απευθύνεται στο δικαστήριο και ζητά να δείξουν στους άρχοντες του τόπου ποιος πρέπει να είναι ο σωστός τύπος άρχοντα: αυτός που είναι δίκαιος ή αυτός που υπεξαιρεί όσο πιο πολλά λεφτά μπορεί από το κοινό ταμείο και μετά κάνει ό,τι και οι κατηγορούμενοι,
δηλ λαδώνει τους δικαστές και τους μάρτυρες, για να τον αθωώσουν κι από πάνω;

4
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Λατινικά Γ' Λυκείου
« στις: Ιουνίου 30, 2025, 01:25:24 pm »
Νομίζω ότι είναι μια ρεαλιστική και δίκαιη λύση δεδομένων των συνθηκών. Κι ευτυχώς, υπήρξε και λογική ανταπόκριση.

Εύχομαι να πάνε όλα καλά. :)

5
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Ιουνίου 30, 2025, 12:29:10 am »
Ναι, αλλά στην πράξη δεν είναι πάντοτε εύκολο να το διακρίνεις. Στο παράδειγμα που ανέφερα με το ἐντυχγάνω, οἱ ἱππεῖς καταθέοντες ἐντυχγάνουσι πρεσβύταις πορευομένοις, γιατί η μετοχή να είναι συμπλήρωμα ρήματος και όχι προσδιορισμός στο πρεσβύταις; Το χαρακτηριστικό του συμπληρώματος δεν είναι ότι προβλέπεται από την ίδια τη σημασία του ρήματος; Στο ἐντυχγάνουσι πρεσβύταις όμως εγώ τουλάχιστον δεν αισθάνομαι την ανάγκη συμπληρώματος, αλλά έχω δει το παράδειγμα στις κατηγορηματικές μετοχές και μάλιστα στα ρήματα αισθήσεως. Αν το ρήμα και σε αυτό το παράδειγμα σημαίνει "συναντώ", δεν βλέπω να χρειάζεται συμπλήρωμα, αν όμως σημαίνει "βρίσκω" αλλάζει το πράγμα...

Πάντως στο LSJ με τη σημασία "βρίσκω" το είδα μόνο με γενική λελυμένης τῆς γεφύρης ἐντυχόντες.

Το "εντυγχάνω" με μετοχή θεωρώ ότι έχει την έννοια "πετυχαίνω κάποιον σε μια κατάσταση ".
Είναι σαν το "ευρίσκω" αλλά έχει επιπλέον την έννοια της τυχαιότητας.

Δεν έχει μόνο με γενική την έννοια του "βρίσκω τυχαία/πετυχαίνω". Ισα ίσα που το LSJ ανάφερει ως σημασία το  "light upon" και στην ελληνική έκδοση "βρίσκω τυχαία ".
Αυτό που σου λέει για τη γενική αφορά τη σύνταξη. Ενώ δηλαδή συνήθως το ρήμα συντάσσεται με δοτική λόγω του "εν", σπανίως συντασσόταν με γενική όπως το απλό "τυγχάνω".

Να διορθώσω και κάτι που έγραψα σε προηγούμενο μήνυμά μου: δεν μου έχεις πει ότι δεν υπάρχει γενικά άναρθρη επιθετική μετοχή σε θέση κατηγορηματικού προσδιορισμού (αφού υπάρχει το γνωστό ἐλαύνων ἱδροῦντι τῷ ἵππῳ),

Αυτό είναι επιθετική μετοχή που προσδιορίζει όνομα. Γι' αυτό μπορεί να λειτουργεί ως κατηγορηματικός προσδιορισμός.

Η κατηγορηματική μετοχή είναι πάντα συμπλήρωμα ρήματος που έχει κατηγορηματική φύση.
Γι' αυτό μας ενδιαφέρει η σημασία του ρήματος και αν προβλέπεται υποχρεωτικά συμπλήρωμα της.
Κι αφού μιλάμε για συμπλήρωμα με κατηγορηματική φύση, η μετοχή ή είναι κατηγορούμενο σε κάποιον τύπο συνδετικού ρήματος (πχ συνελυληθότες ἦσαν/ἀκούω Σωκράτους διαλεγομένου (εἶναι)) ή επιρρηματικό κατηγορούμενο του τρόπου (γιατί αυτά δείχνουν κατάσταση: πχ ἄρξομαι διδάσκων ἐκ τῶν θείων=θα ξεκινήσω ως διδάσκων/διδάσκοντας από τα θεία).

Αυτό το τελευταίο περί επιρρηματικού κατηγορουμένου δεν το λένε τα ελληνικά συντακτικά, γιατί γενικά στο παραδοσιακό συντακτικό θεωρούν ότι κάτι επιρρηματικό δεν μπορεί να λειτουργεί ως συμπλήρωμα, πράγμα που δεν ισχύει στο σύγχρονο (πχ στο "βγάζω τα φρούτα από το ψυγείο"  η προθετική φραση θεωρείται κι αυτή συμπλήρωμα του ρήματος).
Έτσι καταλήγουν να μιλάνε για κατηγορηματικό προσδιορισμό που είναι εντελώς λάθος γιατί δεν είναι ρηματικό συμπλήρωμα. Δεν μπορεί να λένε ότι η μετοχή εξαρτάται από συγκεκριμένες κατηγορίες ρημάτων και μετά να λένε ότι προσδιορίζει όνομα ως κατηγορηματικός προσδιορισμός. Αυτοαναιρούνται.

6
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Ιουνίου 29, 2025, 10:23:10 pm »
Ότι το σύνοιδα συντάσσεται και με ειδική πρόταση είναι βέβαιο (π.χ. Πλάτ. Φαῖδρ. 257c σύνοισθά που … ὅτι οἱ μέγιστον δυνάμενοί τε καὶ σεμνότατοι … αἰσχύνονται λόγους γράφειν), αλλά τη σύνταξη με δοτική + ειδ. πρότ. δεν τη γνωρίζω. Αν σου είναι εύκολο, δώσε ένα παράδειγμα.

Παραθέτει δύο περιπτώσεις το Bailly.
Xén. Cyn. 3, 7 
https://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Xen.+Hunt.+3.7&fromdoc=Perseus%3Atext%3A1999.01.0209

 Plat. Conv. 216a
http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.01.0173%3Atext%3DSym.%3Asection%3D216a

7
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Ιουνίου 29, 2025, 09:33:38 pm »
Και κάτι άλλο (γιατί το ένα φέρνει το άλλο). Μου έχεις πει ότι δεν υπάρχει άναρθρη επιθετική μετοχή σε θέση κατηγορηματικού προσδιορισμού (όπως γράφει ο Γρηγορόπουλος), αλλά μόνο κατηγορηματική μετοχή, ακόμη και αν το ρήμα δεν ανήκει στις συνήθεις κατηγορίες ρημάτων που δίνονται ως συντασσόμενα με κατηγορηματική μετοχή, π.χ. Τοὺς ἀντιπάλους ἔχομεν οὐδὲν βέλτιον ἡμῶν φρονοῦντας, Καταλείπω πατρίδα καὶ φίλους εύδαιμονοῦντας. Σωστά;

Η κατηγορηματική μετοχή είναι συμπλήρωμα ρήματος (βλ Goodwin 877).
Ο κατηγορηματικός προσδιορισμός δεν είναι συμπλήρωμα ρήματος, αλλά προσδιορισμός ονόματος.

Το "εχω" συντάσσεται με κατηγορηματική μετοχή με την έννοια του "διατηρώ/διαθέτω". Κατά κάποιον τρόπο είναι σαν το αντίστροφο του "διατελώ/διάγω".
Έχει κι ένα παράδειγμα η Πύλη.

Το "καταλειπω" επίσης παίρνει ως συμπλήρωμα κατηγορηματική μετοχή που δείχνει σε ποια κατάσταση αφήνεις κάποιον.
Ο Smyth έχει στη 2098 το "απολείπω" που έχει την ίδια σημασία περίπου.

8
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Ιουνίου 29, 2025, 07:40:32 pm »
Με το οἶδα όμως πότε έχουμε άμεση αντίληψη;

Δεν παίζει κάποιο ρόλο σ' αυτό το ρήμα. Δεν υπάρχει διαφορετική σύνταξη, όπως στο "ακούω", όπου η αιτιατική να μην μπορεί να είναι το αντικείμενο του ρήματος.
Τώρα που το λες, κακώς μίλησα γενικευτικά προηγουμένως.

Το "ρήμα ελέγχου", που αναφέρεις κάπου, πώς ακριβώς ορίζεται;

Το έχω αναφέρει κι άλλες φορές και νόμιζα πως το θυμόσουν. Ρήματα ελέγχου (control verbs) είναι τα ρήματα των οποίων το υποκείμενο ή το αντικείμενο ταυτίζεται με το υποκείμενο του απαρεμφάτου (ή στα νέα ελληνικά με το υποκείμενο των συμπληρωματικών προτάσεων με το "να") και γι' αυτό  αυτό παραλείπεται ως ευκόλως εννοούμενο.
Ελέγχουν σημασιολογικά δηλαδή το υποκείμενο του απαρεμφάτου/συμπλ.πρότασης.
Πχ Τον διέταξα να φύγει.
       Αποφάσισα να έρθω.
       Ι consider him (to be) clever.


Μπορείς να δεις κι εδώ:
https://www.google.com/amp/s/docplayer.gr/amp/2205212-I-theoria-eleghoy-stin-elliniki-glossologia-1.html

9
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Ιουνίου 29, 2025, 02:39:18 pm »
Ενώ π.χ. το οἶδα ή το ὁρῶ δεν συντάσσεται με αιτιατική + ειδική πρόταση, εκτός αν υπάρχει πρόληψη του υποκειμένου της ειδικής.

Δεν μας ενδιαφέρει αυτό.
Δεν μιλάμε γενικά για τη σύνταξη με ειδική πρόταση ή με ειδικό απαρέμφατο μη συνδετικό.
Μιλάμε για τη σύνταξη αισθητικών ή γνωστικών ρημάτων που δηλώνουν άμεση αντίληψη με συνδετικό απαρέμφατο .
Και το "ορώ" και το "οιδα" δηλώνουν άμεση αντίληψη σε τέτοια σύνταξη.

Όταν λες "ορώ Κυρον ελαύνοντα (είναι)", τον βλέπεις τον Κύρο ως προελαύνοντα, δεν βλέπεις ότι ο Κύρος προελαύνει, δεν μαθαίνεις για τον Κύρο κάτι.

Όταν λέει " οὐ γὰρ ᾔδεσαν αὐτὸν τεθνηκότα", τον αντιλαμβάνονται, τον ξέρουν ως πεθαμένο.
Γι' αυτό και ο Smyth το μεταφράζει "they did not know him as dead".

Αν πεις "ἀκούω Σωκράτους διαλεγομένου (εἶναι)", ακούς τον Σωκράτη ως διαλεγόμενο, δηλαδή να μιλάει.

Αν πεις όμως "ἀκούω Σωκράτην διαλεγομένον (εἶναι)", τότε ναι, ακούς ότι ο Σωκράτης είναι διαλεγόμενος, ότι διαλέγεται.
Εδώ η αιτιατική δεν ελέγχεται από το ρήμα, είναι μόνο υποκείμενο του απαρεμφάτου.

10
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Ιουνίου 29, 2025, 11:11:49 am »
Αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα για όσα λέγαμε πιο πάνω.

Το "συνειδῶσιν" συντάσσεται με τη δοτική σφίσιν αὐτοῖς ως αντικείμενο και την κατηγορηματική μετοχή ἔχοντες ως συμπλήρωμα.

Και πώς ξέρουμε ότι το "σφίσιν αὐτοῖς" είναι το αντικείμενο; Πρώτον, γιατί είναι αυτοπαθής αντωνυμία που δείχνει τον δέκτη της ενέργειας του ρήματος που ταυτίζεται με το υποκείμενο.  Έχουμε άμεση αυτοπάθεια δηλαδή.
Δεύτερον,  γιατί η μετοχή είναι σε ονομαστική, καθώς είναι συνημμένη στο υποκείμενο του ρήματος. Θα μπορούσε βέβαια να είναι και σε δοτική συνημμένη στο αντικείμενο. Πάλι όμως το σφίσιν αὐτοῖς θα είχε θέση αντικειμένου του ρήματος και όχι υποκειμένου της μετοχής.
Βλ Smyth 2108
http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text;jsessionid=F9385BB9CE5B40A31AA52751D8BB73AF?doc=Perseus%3Atext%3A1999.04.0007%3Asmythp%3D2108

Το " τα υμέτερα" είναι αντικείμενο της μετοχής.

Το νόημα ειναι:
Έως ότου έχουν συνείδηση ότι κατέχουν την περιουσία σας, δεν θα σταματήσουν να σας επιβουλεύονται (να έχουν κακές προθέσεις για εσάς).

Εδώ ο ομιλητής υποστηρίζει ότι, όταν κάποιος κατέχει παράνομα την περιουσία κάποιων, λόγω ανασφάλειας έχει μονίμως κακές προθέσεις απέναντι στους νόμιμους ιδιοκτήτες που μπορεί να διεκδικήσουν να την πάρουν πίσω. Με λίγα λόγια, τους θεωρεί ως απειλή για τα συμφέροντα του και γι' αυτό θέλει να τους καταστρέψει.

11
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Ιουνίου 27, 2025, 10:53:41 pm »
Αυτό που περιγράφεις είναι η διαφορά που έχει στο ποιον ενέργειας η μετοχή παρακειμένου από τη μετοχή ενεστώτα. Κατηγορηματική μετοχή μπορεί να έχουμε και στους δύο χρόνους.

Η μετοχή παρακειμένου δείχνει μια τετελεσμένη κατάσταση. Και γι' αυτό είναι και πολύ κοντά στην έννοια του επιθέτου που δείχνει μόνιμη ιδιότητα.

Η μετοχή ενεστώτα δείχνει μια κατάσταση εν εξελίξει, με διάρκεια. Δεν διαφωνώ καθόλου.

Κάτσε, όμως, γιατί νομίζω ότι λίγο χαθήκαμε. Να το πάμε από την αρχή.

Η διαφορά μας είναι στο τι είναι η αιτιατική δίπλα σε ένα ρήμα που συνοδεύεται από ένα συνδετικό απαρέμφατο κι ένα κατηγορούμενο ή κατηγορηματική μετοχή.

Έχουμε την παρακάτω πρόταση "Κροῖσος ἐνόμιζεν ἑαυτὸν εἶναι ὀλβιώτατον" .

Για εμένα το "ἑαυτὸν" είναι εξ αρχής αντικείμενο του ρήματος. Θεωρώ πως το ρήμα εδώ λειτουργεί ως ρήμα ελέγχου καθώς το αντικείμενό του και το υποκείμενο του απαρεμφάτου αναφέρονται στο ίδιο πρόσωπο.

Και θεωρώ ότι γι' αυτό έχουμε δύο ενδείξεις:
1. Ότι το απαρέμφατο μπορεί να παραλειφθεί και τότε η αιτιατική είναι οπωσδήποτε αντικείμενο.
2. Ότι εκφράζεται με αυτοπαθή αντωνυμία, ενώ κάτι τέτοιο δεν συνηθίζεται για το υποκείμενο του απαρεμφάτου (βλ Smyth 1223). Και είναι λογικό, γιατί ο δέκτης της ενέργειας μπορεί να εκφράζει αυτοπάθεια, ενώ ο δράστης όχι.


Εσύ θεωρείς ότι η αιτιατική είναι μόνο υποκείμενο του απαρεμφάτου και ότι μετά την παράλειψη του απαρεμφάτου γίνεται πρόληψη του, δηλ ανύψωση (raising) σε θέση αντικειμένου.

Εδώ έχω τις εξής ενστάσεις:
Η ανύψωση δεν προϋποθέτει παράλειψη ρηματικού τύπου και κυρίως δεν αποδίδει νέο θεματικό ρόλο κι αυτό δεν το λέω ως προσωπική άποψη.
Δηλαδή, όταν λέμε "ἐφοβοῦντο τοὺς συμμάχους μὴ ἀποστῶσι", οι σύμμαχοι δεν είναι δέκτης του φόβου κι ας βρίσκονται στη θέση αντικειμένου. Παραμένουν οι δράστες της αποστασίας.
Η πρόταση λέει τι φοβούνταν για τους συμμάχους, όχι ότι φοβούνταν τους συμμάχους.
(γι' αυτό και η Φιλιππάκη προτιμά να το λέει περιφερειακό θεμα και όχι αντικείμενο).

Αντίθετα, στις προτάσεις που συζητάμε με τα αισθητικά και γνωστικά ρήματα η αιτιατική δίπλα στο συνδετικό απαρέμφατο δείχνει τον δέκτη. Κάποιος βλέπει ή ξέρει κάποιον υπό μια ιδιότητα, σε μια κατάσταση. Κι αυτό φαίνεται και από το ότι εκφράζεται με αυτοπαθή αντωνυμία που συνηθίζεται για τον δέκτη.
Δες κι εδώ:
εὑρήσετε σφᾶς αὐτοὺς ἡμαρτηκότας (εἶναι) τὰ μέγιστα




Τώρα τι να σου πω... Έτσι βλέπω τα πράγματα.


ΥΓ.1 Στα νέα ελληνικά δεν έχουμε κατηγορηματικές μετοχές σε ενεστώτα.
Όταν λοιπόν εσύ διαβάζεις "τῶν δὲ Μένωνος στρατιωτῶν ξύλα σχίζων τις ὡς εἶδε Κλέαρχον διελαύνοντα.", αυτομάτως στο μυαλό σου την ερμηνεύεις έτσι όπως το έγραψες: "κάποιος από τους στρατιώτες του Μένωνος είδε τον Κλέαρχο να διασχίζει έφιππος το στρατόπεδο".
Δηλαδή, παύεις ασυνείδητα να αντιμετωπίζεις τη μετοχή ως όρο που εκφράζει κατάσταση.
Γι' αυτό εξ αρχής έδωσα παράδειγμα με μετοχή παρακειμένου. Άλλη αίσθηση έχει το "σε βλέπω κουρασμένο" (τετελεσμένη κατάσταση), άλλη το "σε βλέπω να έχεις κουραστεί" (τετελεσμένη ενέργεια).

ΥΓ2. Δες και ο Smyth πώς υπογραμμίζει ότι η πρωταρχική χρήση της κατηγορηματικής μετοχής είναι να δηλώνει κατάσταση και συνεπαγωγικά μόνο δηλώνει γεγονός.
2109. The use of the participle to represent a dependent statement comes from its circumstantial use.
Thus, in οὐ γὰρ ᾔδεσαν αὐτὸν τεθνηκότα
(2106), τεθνηκότα agrees with the object of ᾔδεσαν; and from they did not know him as dead the thought passes into they did not know (the fact) that he was dead.


Το "ἐγὼ ἡδέως ἀκούω Σωκράτους διαλεγομένου (εἶναι)" ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία.
Το "ἤκουσε Κῦρον ἐν Κιλικίᾳ ὄντα (εἶναι)" συμφωνώ ότι δεν ανήκει. Σ' αυτό η αιτιατική δεν είναι αντικείμενο, αλλά μόνο υποκείμενο του απαρεμφάτου. Αυτή η διαφοροποίηση υπήρχε στα ρήματα που είχαν διαφορετική σύνταξη ανάλογα με το αν έδειχναν άμεση ή έμμεση αντίληψη.

12
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Ιουνίου 27, 2025, 02:53:03 pm »
Αυτό όμως δεν φαίνεται λογικό...  Να αλλάζει η σύνταξη ανάλογα με το ρήμα στο οποίο ανήκει το απαρέμφατο...

Αυτό φαίνεται να συμβαίνει όμως.
Και ίσως δεν είναι και περίεργο. Μιλάμε για απαρέμφατα συνδετικά που μπορούσαν να παραλειφθούν και μη συνδετικά που δεν μπορούσαν.
Ούτως ή άλλως, δεν είχαν την ίδια συντακτική συμπεριφορά.

Επίσης, πέραν του ότι με την παράλειψη του συνδετικού απαρεμφάτου έχεις τη δομή ρημα+αντικείμενο +κατηγορ.αντικειμένου, υπάρχει και μια άλλη ένδειξη ότι η αιτιατική λειτουργεί ως αντικείμενο εξ αρχής σε τέτοιες δομές.
Είναι η μόνη περίπτωση που, επειδή η αιτιατική ως αντικείμενο ταυτίζεται με το υποκείμενο του ρήματος, χρησιμοποιείται αυτοπαθής αντωνυμία.
Αντιθέτως, όταν μια αιτιατική είναι μόνο υποκείμενο του απαρεμφάτου, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει ταυτοπροσωπία αλλά όχι αυτοπάθεια,  χρησιμοποιείται η προσωπική αντωνυμία.

Παραθέτω δύο παραδείγματα από τον Smyth:
“οἶμαι ἐμὲ πλείω χρήματα εἰργάσθαι ἢ ἄλλους σύνδυο” I think I have made more money than any two others together” P. Hipp. M. 282e

 ἡγησάμενος ἐμαυτὸν ἐπιεικέστερον εἶναι (emphatic for ἡγησάμενος ἐπιεικέστερος εἶναι) deeming myself to be too honest P. A. 36b


Και το ίδιο μου φαίνεται ότι ισχύει στο άλλο παράδειγμα που ανέφερες, τη διαφορά μεταξύ του "Σε βλέπω κουρασμένο" και του "Βλέπω ότι κουράστηκες". Και βέβαια έχει διαφορά, αλλά η διαφορά έγκειται πάλι στο ότι το πρώτο εκφράζει φυσική αντίληψη (πάλι δεν είναι πλάγιος λόγος), γιατί δείχνει ότι βλέπεις με τα μάτια σου τα σημάδια της κούρασης στον άλλον, ενώ το δεύτερο δείχνει ότι κάνεις μια διαπίστωση με βάση όχι απαραίτητα αυτό που βλέπεις, αλλά αυτά που σου λέει ο άλλος ή τη γενικότερη συμπεριφορά του.

Τις δύο προτάσεις τις παρέθεσα, για να αντιληφθείτε μέσω των νέων ελληνικών πόσο διαφορετική αίσθηση αφήνει η μετοχή από μια πρόταση.
Η μετοχή αποδίδει ιδιότητα ή κατάσταση και είναι ρηματικό επίθετο.
Η πρόταση και το απαρέμφατο εκφράζουν πρωτίστως πράξη και ισοδυναμούν με ουσιαστικό.
Δεν μπορούν να λειτουργούν συντακτικά το ίδιο, γιατί έχουν άλλη φύση.


@Sali
Δεν αδικώ τη ρηματική φύση που όντως είχε η μετοχή. Αλλά δεν μπορούμε και να την προβάλλουμε ως μοναδική και να θεωρούμε τη μετοχή απολύτως ισοδύναμη με το απαρέμφατο ή μια πρόταση, γιατί δεν ήταν έτσι ακριβώς.

Στην πρόταση "τὴν μέλιτταν  ὁρῶμεν ἐφ’ ἅπαντα τὰ βλαστήματα καθιζάνουσαν" η μετοχή δείχνει σε ποια κατάσταση είναι, τι ιδιότητα έχει η μέλισσα τη στιγμή που τη βλέπουν οι ομιλητές. Είναι "καθιζάνουσα". Αν ήθελαν οι ομιλητές να προβάλλουν τι κάνει, θα επέλεγαν άλλες δομές.

Κι εσύ για κατάσταση μιλάς. Η κατάσταση μιας οντότητας είναι η ιδιότητα που έχει κατά τη διάρκεια μιας πράξης και η οποία μπορεί να είναι αυτή του ενεργούντος προσώπου.
Άλλο είναι να έχω την ιδιότητα του ενεργούντος (αυτός είναι ο τρόπος ύπαρξης μου τη δεδομένη στιγμή) και άλλο να ενεργώ.
πρβλ  εστί βουλόμενος- βούλεται

Δεν λέω ότι το νόημα δεν είναι παραπλήσιο. Λέω ότι δεν ταυτίζεται απόλυτα, γιατί είναι διαφορετικές οπτικές.

13
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Ιουνίου 26, 2025, 08:01:26 pm »
Βεβαίως και στο παράδειγμα αυτό (ᾔδει αὐτὸν ὅτι μέσον ἔχοι τοῦ Περσικοῦ στρατεύματος) έχουμε το αὐτὸν αντικ. κατά πρόληψη του υποκειμένου της ειδικής. Αν συμπτύξουμε την ειδική σε κατηγορημ. μτχ. θα έχουμε: ᾔδει αὐτὸν μέσον ἔχοντα τοῦ Περσικοῦ στρατεύματος, και ασφαλώς δεν αλλάζει απολύτως τίποτε ως προς το αὐτόν: παραμένει αντικ. κατά πρόληψη του υποκειμένου της μετοχής. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί με τίποτε να είναι "κανονικό" αντικείμενο του ρήματος ᾔδει, εφόσον δεν ενδιαφέρει ποιον γνώριζε το υποκ. του ρήματος, αλλά τι γνώριζε σχετικά μ' αυτόν. Και την απάντηση στο ερώτημα "τι" τη δίνει μόνο η ειδική πρόταση ή μόνο η κατηγορημ. μτχ. με το υποκείμενό της. Με άλλα λόγια, το ρήμα ᾔδει ένα μόνο κανονικό συμπλήρωμα μπορεί να έχει. Αυτά ισχύουν για όλα τα γνωστικά ρήματα.

Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι στα ελληνικά η πρόληψη/ανύψωση του υποκειμένου μιας δευτερεύουσας οδηγεί σε θέση αντικειμένου.
Στο παραδοσιακό συντακτικό το λέμε.
Στο σημερινό συντακτικό υπάρχει διχογνωμία. Έχω αναφέρει στο παρελθόν την άποψη της Φιλιππάκη για το θέμα (είχα παραθέσει και απόσπασμα από βιβλίο της). Εκείνη θεωρεί ότι το υποκείμενο της δευτερεύουσας μετακινείται σε έναν κόμβο που ονομάζει περιφερειακό θέμα (peripheral topic), γιατί λειτουργεί ως το "θέμα" της δευτερεύουσας. Προσωπικά, συμφωνώ γιατί μπορεί άνετα το υποκείμενο να μην υποστεί έλξη από την αιτιατική που απαιτεί το ρήμα, αλλά να παραμείνει σε ονομαστική. πχ Φοβάμαι ο Γιώργος ότι δεν θα έρθει.


Σε σχέση με τη μετοχή, δεν ξέρω καν αν μπορούμε να μιλήσουμε για μετακίνηση του υποκειμένου της. Πολύ αμφιβάλλω.
Η μετοχή είναι ρηματικό επίθετο που αποδίδει ιδιότητα. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Δεν είναι όπως το απαρέμφατο ή η ειδική πρόταση που δηλώνει πράξη.
Σκέψου λίγο τη διαφορά ανάμεσα στο "Σε βλέπω κουρασμένο" και στο "Βλέπω ότι κουράστηκες".
Εμείς όλες τις μετοχές τις αναλύουμε με δευτερεύουσες και γι' αυτό σκεφτόμαστε τη δήλωση ρηματικής ενέργειας, αλλά ένας αρχαίος ομιλητής είχε την αίσθηση που αφήνει η πρώτη πρόταση.

Όταν λέει "ᾔδει αὐτὸν μέσον ἔχοντα τοῦ Περσικοῦ στρατεύματος", δηλώνει με ποια ιδιότητα τον γνώριζε. Αν ήθελε να πει τι ξέρει γι' αυτόν, θα είχε βάλει "έχειν" ή ειδική πρόταση.
πρβλ ὅστις οὖν ἰσχυρῶς χρήμασιν ἥδεται, εὖ ἴσθι τοῦτον καὶ δαπανῶντα ἰσχυρῶς ἀνιᾶσθαι. X. Cyr. 8.3.44
(Let me assure you, therefore, that any one who takes inordinate pleasure in the possession of money is also inordinately distressed at having to part with it.

14
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Ιουνίου 26, 2025, 07:05:50 pm »
Όχι, Dwrina. Δεν αναφέρομαι στις ειδικές προτάσεις. Αυτές είναι άλλη ιστορία. Ούτε αναφέρομαι στα τελικά απαρέμφατα με ρήματα ελέγχου.

Έχουμε ξανασυζητήσει αυτό το θέμα τους τελευταίους μήνες στα αρχαία και στα Λατινικά (με τα βόδια του Ηρακλή). Αναφέρομαι στις περιπτώσεις που ένα ρήμα συμπληρώνεται από απαρέμφατο συνδετικού ρήματος το οποίο συνοδεύεται από κατηγορούμενο ή κατηγορηματική μετοχή.
Σ' αυτές τις περιπτώσεις  κατά κανόνα το απαρέμφατο αποσιωπάται και μένει η αιτιατική και το κατηγορούμενο ή η κατηγορηματική μετοχή.

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι τα ρήματα αισθήσεως.
πχ εἶδον αὐτοὺς πελάζοντας (εἶναι)
=τους είδαν να πλησιάζουν

Η αιτιατική φαίνεται να λειτουργεί ως αντικείμενο και πρέπει να ήταν εξ αρχής σ' αυτήν τη θέση.
Γιατί δεν μπορεί να έχει γίνει αντικείμενο από ΥΑ λόγω της αποσιώπησης του απαρεμφάτου. Δεν συνηθίζεται να αλλάζει ο σημασιολογικός ρόλος ενός όρου με παράλειψη κάποιου άλλου. Αλλάζει μόνο όταν μετακινείται σε άλλο κόμβο της πρότασης.

Αυτό που μπορεί να συμβεί με την παράλειψη είναι ένα "εξάρτημα"(επιθετικός πρ. ή συμπλήρωμα) του όρου που είναι κεφαλή της φράσης να φαίνεται ότι λειτουργεί στη θέση του.
Κλασικό παράδειγμα είναι ο επιθετικός προσδιορισμός που φαίνεται να λειτουργεί στη θέση του σύστοιχου αντικειμένου που ήταν η κεφαλή της ΟΦ: πχ πάσχουσιν μέγα (πάθος).


Είπα, λοιπόν, ότι κατά πάσα πιθανότητα αυτό ισχύει και με τα γνωστικά ρήματα που παίρνουν κατηγορηματική μετοχή ή κατηγορούμενο, δηλαδή ότι και σ' αυτά η αιτιατική πρέπει να λειτουργεί ως αντικείμενο.
Γιατί και στα νέα ελληνικά έχουμε προτάσεις με γνωστικό ρήμα+αντικείμενο +φράση σε  κατηγορηματική θέση.
πχ Τον ήξερα για τεμπέλη, αλλά με διέψευσε
      Δεν τον ήξερα ως ηθοποιό.

Φαίνεται να είναι το ίδιο μοτίβο.
     

Σελίδες: 123 ... 584

Pde.gr, © 2005 - 2025

Το pde σε αριθμούς

Στατιστικά

μέλη
  • Σύνολο μελών: 32923
  • Τελευταία: Katsal
Στατιστικά
  • Σύνολο μηνυμάτων: 1185464
  • Σύνολο θεμάτων: 19495
  • Σε σύνδεση σήμερα: 624
  • Σε σύνδεση έως τώρα: 2144
  • (Αυγούστου 21, 2024, 05:10:38 pm)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Μέλη: 18
Επισκέπτες: 636
Σύνολο: 654

Πληροφορίες

Το PDE φιλοξενείται στη NetDynamics

Όροι χρήσης | Προφίλ | Προσωπικά δεδομένα | Υποστηρίξτε μας

Επικοινωνία >

Powered by SMF 2.0 RC4 | SMF © 2006–2010, Simple Machines LLC
TinyPortal 1.0 RC1 | © 2005-2010 BlocWeb

Δημιουργία σελίδας σε 0.078 δευτερόλεπτα. 25 ερωτήματα.