0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Πρόσεξε, εδώ ο αόριστος δεν δηλώνει μια στιγμιαία πράξη, όπως σε άλλες περιπτώσεις. Δηλώνει συνοπτικά μια διαρκή πράξη, γιατί ο ομιλητής ενδιαφέρεται να την παρουσιάσει ως συμβάν και όχι ως διαδικασία.
Δόθηκε επιστολή στον Αλέξανδρο από τον Παρμενιωνα να φυλαγεται από τον Φίλιππο.Πιο συγκεκριμένα, η πρόταση αναφέρεται στο ιστορικό γεγονός σύμφωνα με το οποίο ο Παρμενιων έστειλε γράμμα στον Αλέξανδρο με το οποίο τον προειδοποιούσε για πληροφορίες που είχε ότι ο γιατρός του ήταν πληρωμένος από τους Πέρσες για να τον δηλητηριάσει. Ο Αλέξανδρος όμως, πίνοντας το φάρμακο που του έδωσε ο Φίλιππος, απέδειξε ότι ο Παρμενίων είχε κάνει λάθος.Πρόκειται για τον Φίλιππο το γιατρό του Αλέξανδρου όχι τον πατέρα του.
Ἀλεξάνρῳ ἐδόθη ἐπιστολὴ παρὰ Παρμενίωνος φυλάξασθαι Φίλιππον: αυτήν την πρόταση την έχει το σχολικό Συντακτικό ως παράδειγμα απαρεμφάτου σκοπού - αποτελέσματος, αλλά δεν μπορώ να την βρω σε κείμενο και δεν καταλαβαίνω το νόημά της.
Αν πάρεις το "εμποδών εστί" ως περίφραση ισοδύναμει με το "εμποδίζει", τότε το "αυτοίς" είναι έμμεσο αντικείμενο και το "είναι" άμεσο.Αν δεν το πάρεις ως περίφραση, τότε το "εμποδών" είναι κατηγορούμενο (το "εμποδών" παρ' ότι ξεκίνησε ως επίρρημα, χρησιμοποιούνταν και ως ουσιαστικό),
Βίας ἔφη κρατίστην εἶναι δημοκρατίαν, ἐν ᾗ πάντες ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον: Είχε γίνει μια συζήτηση εδώ https://www.pde.gr/index.php?topic=2948.msg1053426#msg1053426 για δομές του τύπου ὡς τύραννον. Με βάση όσα εξήγαγα από αυτήν τη συζήτηση προτιμάω εδώ να μην εννοήσω μετοχή του εἰμί, αλλά θεωρήσω το ὡς τύραννον ελλειπτική παραβολική έκφραση σε θέση κατηγορουμένου.Συμφωνείτε;
Ισχύει το ίδιο και για το ἐκποδών; Συμβουλεύω τὸν ἄνδρα τοῦτον ἐκποδὼν ποιήσασθαι: μπορούμε να πούμε ότι το ἐκποδὼν είναι επιρρηματικός του τόπου σε θέση κατηγορουμένου; Ή, αν χρησιμοποιείται και αυτό ως ουσιαστικό, να το χαρακτηρίσουμε απλώς κατηγορούμενο;
Αν θέλεις να το συντάξεις αναλυτικά, εννοείται το απαρέμφατο "γενέσθαι". Υπήρχε η περίφραση "εκποδών γίγνομαι" που μπορούσε να εξαρτηθεί και από άλλα ρήματα.
Τώρα, δεν είμαι απολύτως σίγουρη αν μπορείς να πεις ότι ο επιρρηματικός του τόπου βρίσκεται στη θέση κατηγορουμένου.Φαντάζομαι ότι στο μυαλό σου έρχεται ότι υπάρχει το ακριβώς αντίστροφο, δηλαδή ένα επίθετο στη θέση τοπικού επιρρήματος (εσκήνουν υπαίθριοι), το οποίο χαρακτηρίζουμε "επιρρηματικό κατηγορούμενο του τόπου".
Αν πάρεις το "εμποδών εστί" ως περίφραση ισοδύναμει με το "εμποδίζει", τότε το "αυτοίς" είναι έμμεσο αντικείμενο και το "είναι" άμεσο.Αν δεν το πάρεις ως περίφραση, τότε το "εμποδών" είναι κατηγορούμενο
Δεν καταλαβαίνω. Γιατί να εννοήσω απαρέμφατο γενέσθαι; Αφού υπάρχει η φράση ἐκποδὼν ποιοῦμαί τινα, που στέκεται μόνη της. Όχι, δεν είχα αυτό στο μυαλό μου, αλλά την αναλογία με το ἐμποδών, για το οποίο είχαμε πει ότι μπορεί να χαρακτηριστεί κατηγορούμενο. Και μετά θυμήθηκα και αυτό που γράφει το LSJ στο ἔχω, with predicate, keep in a condition or place ... σαυτὸν ἐκποδών A. Pr. 346, cf. X. Cyr. 6.1.37. Αν με το ἔχω το ἐκποδὼν είναι κατηγορούμενο του αντικειμένου, δεν είναι λογικό να ισχύει το ίδιο και με το ποιοῦμαι;
Ήθελα να ρωτήσω και κάτι άλλο, και όχι μόνο για το ἐμποδών ἐστι, αλλά γενικά για τις περιφράσεις. Αν πάρω το ἐμποδών ἐστι ως περίφραση, από την οποία εξαρτάται το απαρέμφατο (ως άμεσο αντικείμενο) και η δοτική (ως έμμεσο), δεν μπορώ να συντάξω και το ἐμποδὼν ως κατηγορούμενο; Γιατί όχι; Αφού μιλάμε για περίφραση, όχι για απρόσωπη έκφραση. Και ένα άλλο παράδειγμα, για να γίνει πιο κατανοητό αυτό που ρωτάω ·οἱ Πέρσαι οἴονται τοὺς ἀχαρίστους καὶ περὶ θεῶν ἀμελῶς ἔχειν: εδώ εγώ συντάσσω ως εξής: ἔχειν αντικείμενο στο οἴονται, ἀμελῶς επιρρηματικός προσδιορισμός τρόπου στο ἔχειν, περὶ θεῶν εμπρόθετος αναφοράς στην περίφραση ἀμελῶς ἔχειν. Δηλαδή, το ότι ο εμπρόθετος δεν στέκει να συνταχθεί μόνο με το ἔχειν, αλλά πρέπει οπωσδήποτε με το ἀμελῶς ἔχειν, δεν θεωρώ ότι με δεσμεύει, ώστε να θεωρήσω αντικείμενο του οἴονται όλο μαζί το ἀμελῶς ἔχειν. Το παίρνω ως περίφραση, για να συντάξω τον εμπρόθετο (ή σε άλλη περίπτωση κάποιο αντικείμενο), αλλά πιστεύω ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να θεωρήσω αντικείμενο του οἴονται το ἀμελῶς ἔχειν. Και γενικώς πιστεύω ότι μια περίφραση εκλαμβάνεται ως περίφραση σε σχέση με τους όρους που εξαρτώνται από αυτή, αλλά ότι αυτό δεν σημαίνει πώς οι δύο λέξεις που αποτελούν την περίφραση δεν έχουν χωριστή συντακτική θέση στην πρόταση. Κάνω λάθος;
Ε, δεν είναι λογικό να το θεωρείς περίφραση (άρα, ισοδύναμο μονολεκτικού ρηματικού τύπου) σε σχέση με τον εμπρόθετο, αλλά να το σπας στα συστατικά του μέρη σε σχέση με το ρήμα. Για ποιον λόγο να το κάνεις; Αλλά κυρίως, τι νομίζεις ότι μπορεί να συμβαίνει στο κεφάλι ενός ομιλητή, ώστε σε μια πρόταση να εκλαμβάνει με διαφορετικό τρόπο έναν ρηματικό τύπο (τη μια μόνο του, την άλλη ως μέρος περίφρασης), ανάλογα με τους όρους που τον συσχετίζει;