Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.

Μηνύματα - apri

Σελίδες: 123 ... 594
1
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Οκτωβρίου 20, 2025, 10:36:23 pm »
Μερικές σκέψεις.

1. Η πρόταση  "Ἐνθυμήθητε τοίνυν, ὦ ἄνδρες δικασταί, οἷοί τινες ὄντες πολῖται καὶ αὐτοὶ καὶ ὧν προσήκοντες ἀδικούμενοι ἀξιοῦμεν ἐλεεῖσθαι ὑφ' ὑμῶν καὶ τῶν δικαίων τυγχάνειν", θεωρώ ότι έχει προέλθει από τη σύμπτυξη των εξής δυο:

-Ἐνθυμήθητε τοίνυν, ὦ ἄνδρες δικασταί, οἷοί τινες εσμέν πολῖται καὶ αὐτοὶ καὶ (οὗτοι) ὧν προσήκοντες (εσμέν).
-Ἐνθυμήθητε ότι ἀδικούμενοι ἀξιοῦμεν ἐλεεῖσθαι ὑφ' ὑμῶν καὶ τῶν δικαίων τυγχάνειν

Στην πρώτη σκέφτομαι ότι πρέπει να εννοείται το "ούτοι", γιατί πρέπει να υπάρχει μια αναλογία με το "και αυτοί". Δεν μπορεί να υπάρχει τυχαία το "και" μπροστά από το "αυτοί". Αν συνδεόταν το "ων" με το "οίοι", θα υπήρχε μόνο ένα "και" μπροστά από το "ων".
Πιστεύω ότι το νόημα πρέπει να είναι:
Θυμηθείτε τι είδους πολίτες είμαστε και εμείς οι ίδιοι και αυτοί των οποίων είμαστε συγγενείς.

Κατά τη σύμπτυξη των δύο προτάσεων το "εσμέν" έγινε μετοχή "όντες", που ίσως είναι τροπική με την έννοια της συμπεριφοράς του υποκειμένου κατά την πράξη (πρβλ ἦλθε γελῶν). Η μετοχή "αδικούμενοι" είναι αιτιολογική.

Και μετά τη σύμπτυξη θεωρώ πως το κείμενο λέει:
Θυμηθείτε, άνδρες δικαστές, τι είδους πολίτες όντας και εμείς οι ίδιοι και οι συγγενείς μας αξιώνουμε, επειδή αδικούμαστε, να έχουμε το έλεός σας και δίκαιη μεταχείριση.


2. Στην πρόταση "οὐ γὰρ μόνον περὶ τῆς οὐσίας ἀγωνιζόμεθα, ἀλλὰ καὶ περὶ τῆς πολιτείας, εἰ χρὴ δημοκρατουμένης τῆς πόλεως ἡμῖν μετεῖναι":

Η πρόταση με το "ει" είναι μια υποθετική που λειτουργεί ονοματικά εκφράζοντας το ενδεχόμενο αντικείμενο του αγώνα.
Έχει δίκιο, όμως ο Sali, ότι εδώ παραδοσιακά θα χαρακτηριζόταν πλάγια ερωτηματική.
Πάντως, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να εννοήσουμε κάτι.

Η μετοχή "δημοκρατουμένης" θεωρώ πως είναι χρονική. Αγωνίζονται για το αν πρέπει να συμμετέχουν στην πολιτική ζωή τη στιγμή που υπάρχει δημοκρατικό καθεστώς.

2
Βλέπε Trump και το MAGA

Ακριβώς. Βλέπεις ότι στην ίδια χώρα, όταν το MAGA του Τραμπ έγινε η μόνη εναλλακτική πολιτική πρόταση, σάρωσε.

3
Υπάρχει μεγάλη άνοδος των νεοναζιστικών κομμάτων στην Ευρώπη. Μοιάζει το σήμερα με τις μέρες του τριάντα στη Γερμανία.

Μοιάζει όντως το σήμερα με τη δεκαετία του '30, γιατί και τότε υπήρχε οικονομική ύφεση μετά το Κραχ του '29, που είχε δημιουργήσει ασφυκτικές καταστάσεις και στην Αμερική και στην Ευρώπη.

Οι ακροδεξιοί τότε στη Γερμανία σάρωσαν όχι γιατί είχαν χαρισματικό αρχηγό. Μια γκροτέσκο φιγούρα ήταν, τον οποίο πολλοί έβλεπαν αρχικά ως γραφική περίπτωση. Όμως, μέσα στην ύφεση πρόβαλε μια εικόνα αδίστακτης ισχύος που μαγνήτισε όσους ήθελαν να κάνουν ευκολότερα τις δουλειές τους και πολύ περισσότερο τους αδύναμους και ξεχασμένους που δεν έβρισκαν άλλη ισχυρή αντιπροσώπευση.
Αντίθετα, στην Αμερική, παρόλο που είχαν πληγεί περισσότερο από το Κραχ, βρήκαν ως εναλλακτική τον Ρούσβελτ και δεν κινήθηκαν σε ακροδεξιά μονοπάτια.

Θέλω να πω ότι δεν είναι θέμα μόδας. Θέμα απελπισίας είναι και συμφέροντος.

4
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Οκτωβρίου 17, 2025, 01:05:03 pm »
Και σκέφτομαι τώρα, γιατί να μην μπορεί με τις αναφορικές να συμβαίνει και κάτι ακόμη που δεν μπορεί να συμβαίνει με άλλη δευτ., δηλαδή να δέχεται ολόκληρη η αναφορική, ολόκληρο το περιεχόμενό της, αντικείμενο ειδική πρόταση, όχι μόνο το ρήμα της, το οποίο έχει ήδη αντικείμενο την αναφορική αντωνυμία.

Και βλέπω ότι και η μετάφραση της Πύλης στα νέα Ελληνικά « Είναι αυτό που λένε ότι κάθε άνθρωπος είναι από τη φύση του φίλαυτος και ότι είναι δικαιολογημένο να είναι τέτοιος», χωρίς κόμμα και χωρίς «δηλαδή», δεν χτυπάει περίεργα ακουστικά, αλλά το πρόβλημα και στα νέα Ελληνικά προκύπτει, όταν πας δώσεις συντακτική θέση στην ειδική.

Ξέχασα να σχολιάσω και το παραπάνω.

Ακουστικά πολλά πράγματα δεν ενοχλούν, ακόμα και συντακτικές ανακολουθίες, γιατί ερμηνεύουμε μια πρόταση όχι μόνο συντάσσοντάς την, αλλά και παρακολουθώντας τον επιτονισμό, τις παύσεις, τις χειρονομίες κλπ του ομιλητή και μας ενδιαφέρει να πιάσουμε χοντρικά το νόημα.

Αν πας να καταγράψεις προφορικό λόγο, τότε διαπιστώνεις τα προβλήματα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν ακούγεται άσχημα μια ειδική πρόταση μετά το "λένε", γιατί, μέχρι να την ακούσεις, έχεις ξεχάσει ότι το αντικείμενο (αυτό) έχει ήδη ειπωθεί.
Αν πας να το γράψεις, καταλαβαίνεις όμως ότι δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται δύο φορές το ίδιο αντικείμενο και μάλιστα μ' αυτόν τον τρόπο. Το δεύτερο είναι επεξήγηση.
Κι αυτό ισχύει και στην αρχαιοελληνική πρόταση και στη νεοελληνική.

Αν η αναφορική αντωνυμία ήταν υποκείμενο στο ρήμα της αναφορικής, τότε θα ήταν αντικείμενο η ειδική (πχ οἵ λέγουσι ως...)



5
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Οκτωβρίου 17, 2025, 11:39:54 am »
"Το λεγόμενον" ως μετοχή είναι παθητικής φωνής. Πώς θα πάρει μετοχή παθητικής φωνής αντικείμενο; Άλλο να πεις "ο λέγων ως..." και άλλο "το λεγόμενον".
Ως ουσιαστικό όμως μπορεί να πάρει συμπλήρωμα (πρβλ η δήλωση ότι.../η επιθυμία να...).

Στην πρόταση "το λεγόμενον εστί αληθές" μπορείς να το θεωρήσεις μετοχή και να το αναλύσεις, γιατί όλη η πρόταση "ὅ λέγεταί" ως ΟΦ λειτουργεί ως υποκείμενο στο ρήμα "εστί".

6
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Οκτωβρίου 17, 2025, 11:17:10 am »
(Την πρόταση αυτή τη δίνει το ψηφιακό βοήθημα στις ασκήσεις για τον β' όρο σύγκρισης, αλλά στη θεωρία δεν γράφει, όπως δεν γράφει και το σχολικό Συντακτικό ότι συγκριτικές λέξεις μπορεί να είναι και κάποια ρήματα). 

Ο Smyth γράφει πάντως στις παρ.1403 και 1404 για ρήματα που εκφράζουν σύγκριση και παίρνουν γενική συγκριτική ή εμπρόθετο.
http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.04.0007%3Apart%3D4%3Achapter%3D42%3Asection%3D95%3Asubsection%3D85

Και την πρόθεση πρὸ + γεν. η Μπίλλα δεν τη δίνει ως β΄όρο, αλλά εδώ δεν γίνεται αλλιώς.

Τη δίνει. Δες στην παράγραφο 41 στην παρατήρηση α
https://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2326/Syntaktiko-Archaias-Ellinikis-Glossas_A-B-G-Gymnasiou_html-apli/index_01_05.html

Είναι εμπρόθετος του τόπου που χρησιμοποιείται μεταφορικά, για να εκφράσει σύγκριση. Μπορούμε να τον πούμε απευθείας εμπρόθετο της σύγκρισης, όπως λες, ή β' όρο σύγκρισης.


7
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Οκτωβρίου 17, 2025, 09:14:41 am »
ἐκ ταὐτοῦ δὲ ἁμαρτήματος τούτου καὶ τὸ τὴν ἀμαθίαν τὴν παρ’ αὑτῷ δοκεῖν σοφίαν εἶναι γέγονε πᾶσιν: η δοτική πᾶσιν τι είναι; Προσωπική της αναφορά μου φαίνεται. Πάντως όχι προσωπική κτητική, όπως άκουσα  στο ψηφιακό φροντιστήριο· εμένα τουλάχιστον δεν μου βγαίνει ως κτητική με τίποτα (ακόμη και αν θεωρήσω ότι  το τὸ δοκεῖν = ἡ δόξα).

Δοτ.πρ.κτητική δεν είναι με τίποτα, όπως λες.
Τα σημασιολογικά σχήματα στα οποία βασίζεται, όπως σου έλεγα τις προάλλες (βλ. απάντηση # 3041 και #3042 https://www.pde.gr/index.php?topic=753.3038) έχουν υπαρκτικό ρήμα. Και το υπαρκτικό ρήμα έχει πάντα αόριστο υποκείμενο (στα ελληνικά άναρθρο ουσιαστικό), επειδή είναι κάτι άγνωστο του οποίου μαθαίνουμε την ύπαρξη.

Εδώ το υποκείμενο (το δοκεῖν) είναι έναρθρο.
Άρα, δεν έχουμε υπαρκτική πρόταση, για να προκύψει κτήση.

Κτήση εκφράζεται πιο πάνω με το "τὴν παρ’ αὑτῷ". Ο πιο συνηθισμένος τρόπος να εκφραστεί κτήση είναι μέσω της τοπικότητας (=κάτι υπάρχει πλησίον κάποιου και άρα υπό τον έλεγχό του). Εδώ δηλαδή θα μπορούσε να υπάρχει και γενική κτητική, αλλά ο συγγραφέας προτιμά να εκφράσει την κτήση μέσω της τοπικότητας, γιατί τη θεωρεί προσωρινή. Η αμάθεια διαρκεί όσο και η τοπική της συνύπαρξη (εννοείται, στον νοητικό χώρο) με το πρόσωπο.

Τη δοτική θα την έλεγα μάλλον αντιχαριστική, γιατί η στεβλή αντίληψη περί γνώσης (η αμάθεια εκλαμβάνεται ως σοφία) δεν μπορεί παρά να αποβαίνει εις βάρος των ανθρώπων.

Στα υπόλοιπα συμφωνώ με τον Sali.

8
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Οκτωβρίου 16, 2025, 01:49:18 pm »
Σχετικά με την πρόταση με ὥστε που εξαρτάται από ουσιαστικό, αναφέρεται αυτή η περίπτωση σε κάποια Γραμματική;


Smyth
2011. Infinitive of Result.—The infinitive may be used with ὥστε (sometimes with ὡς) to denote a result, often an intended result. See 2260 ff.
a. Several verbs, substantives, and adjectives usually taking the infinitive also admit ὥστε with the infinitive (2271);

Και τελικά πώς θα αναγνωριστεί αυτή η πρόταση; Απλώς ως συμπερασματική που εξαρτάται από ουσιαστικό; Και θα εξηγήσουμε ότι το ουσιαστικό εμπεριέχει ενέργεια;

Συμπερασματική, συμπλήρωμα στα δύο ουσιαστικά που δηλώνουν ενέργεια.

Αν δεν υπήρχε το ὥστε και ήταν μόνο του το απαρέμφατο, νομίζω ότι θα έπρεπε να το αναγνωρίσουμε ως αναφοράς από το προθυμίαν. Δεν λέω ότι θα ήταν αναφοράς, λέω ότι έτσι θα αναγνωριζόταν σύμφωνα με το σχολικό Συντακτικό, το οποίο θεωρεί αναφοράς το απαρέμφατο από επίθετα καταλληλότητας, ικανότητας (ἀγαθός, ἄξιος, δεινός, ἕτοιμος, ἱκανός, καλός, κακός, ὀξύς, πρόθυμος, στυγνός, φοβερός, χαλεπός, χρήσιμος). Σύμφωνα με αυτά, αναφοράς δεν θα έπρεπε να το χαρακτηρίσουμε, αν δεν υπήρχε το ὥστε;

Εξαρτάται.

Αν η φράση ήταν "πρόθυμος μάχεσθαι", θα μπορούσα να το πω απαρέμφατο της αναφοράς, όπως λέει το σχολικό συντακτικό, γιατί θα είχε μια γενική έννοια (θα σήμαινε τον πρόθυμο στη μάχη).

Αν η φράση ήταν "πρόθυμος ομολογήσαι ταῦτα", θα μου πήγαινε περισσότερο να το πω τελικό.

9
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Οκτωβρίου 16, 2025, 01:26:25 pm »
Σε μια τέτοια περίπτωση η μετοχή θα ήταν ουσιαστικοποιημένη (δηλαδή, θα σήμαινε "ο λόγος/το ρητό/το απόφθεγμα/η δήλωση") και δεν θα αναλυόταν σε αναφορική πρόταση.

10
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Οκτωβρίου 16, 2025, 01:12:57 pm »
Σημασιολογικό είναι κυρίως το θέμα.

Εδώ λέει:
μέγιστον κακόν=τούτο=το λεγόμενον (κακόν/πράγμα)=η φιλαυτία
Εδώ η φιλαυτία, που εκφράζεται με την ειδική πρόταση, επεξηγεί το λεγόμενο κακό/πράγμα.

Αν το "τούτο" αναφερόταν σε κάποια προηγούμενη ρήση κάποιου και όχι στο μέγιστον κακό, τότε θα είχαμε το νόημα:
η ρήση του χ=τούτο= το λεγόμενο ότι...
Σ' αυτήν την περίπτωση η ειδική θα συμπλήρωνε το λεγόμενον.

11
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Οκτωβρίου 16, 2025, 10:20:28 am »
Το απαρέμφατο είναι το "είναι".
 Το "εργον" είναι υποκείμενο του.
Το "έκαστον"είναι κατηγορηματικός προσδιορισμός στο "έργον".
Το "άξιον"  είναι κατηγορούμενο.
Το "θανάτου" είναι γενική της αξίας στο "άξιον".

12
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Οκτωβρίου 15, 2025, 07:07:26 pm »
Προηγουμένως όμως δεν έχει γίνει αναφορά σε κάποιο λεγόμενο, ώστε να μας πει μετά ποιο είναι,  με το τοῦτο κατηγορούμενο, αλλά έχει γίνει αναφορά σε κάποιο κακό έμφυτο στους ανθρώπους και αμέσως μετά μας λέει ποιο είναι αυτό το κακό. Άρα,  τοῦτο = το κακό, οπότε (τὸ κακόν) τοῦτο ἐστί ὅ λέγουσι ὡς...

Το "ο λέγουσι" παραπέμπει στην κοινή προϋπάρχουσα γνώση. Δεν υπήρχε περίπτωση να αναφέρεται σε προηγούμενο μέρος του κειμένου.

Όμως, έχεις δίκιο -τώρα είδα την πρόταση που προηγείται- ότι το "τούτο" συνδέεται αναφορικά με την προηγούμενη πρόταση. Άρα, αυτό είναι το θέμα και το υποκείμενο της πρότασης που απαιτεί ερμηνεία.
Η δε αναφορική είναι το κατηγορούμενο και επεξηγείται ολόκληρη (όχι μόνο το "ο" που λέτε) από την ειδική πρόταση.


Έκανα την αναφορική μετοχή, μήπως καταλάβω κάτι παραπάνω τοῦτο δ’ ἔστιν τὸ λεγόμενον ὡς.... Αν ήταν έτσι,  θα λέγαμε απλώς ότι η ειδική είναι αντικείμενο στη μετοχή τὸ λεγόμενον.

Κι αν είχαμε ως κατηγορούμενο τη μετοχή "το λεγόμενον", πάλι θα την επεξηγούσε η ειδική πρόταση.

Δεν θα μπορούσε να τη συμπληρώνει ως αντικείμενο, γιατί το νόημα δεν είναι "το μεγαλύτερο κακό είναι το απόφθεγμα ότι....", αλλά "το μεγαλύτερο κακό είναι το αναφερόμενο (κακό) , δηλαδή ότι...".

Δηλαδή, η αρχική πρόταση πλήρης είναι:
τοῦτο (=το προαναφερθέν μέγιστον κακόν) δ’ ἔστιν τό κακόν ὃ λέγουσιν, ὡς φίλος αὑτῷ πᾶς ἄνθρωπος φύσει τέ ἐστιν



13
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Οκτωβρίου 15, 2025, 01:33:58 pm »
To "ωσεί" το δέχομαι.

Δεν συμφωνώ όμως ότι είναι ακριβώς ίδια περίπτωση με τις αιτιολογικές υποθετικής αιτιολογίας. Εκεί έχεις μια καθαρά επιρρηματική πρόταση που στα συγκεκριμένα συμφραζόμενα λειτουργεί όντως σαν να είναι ονοματική λόγω της σημασίας της.

Στην περίπτωση που συζητάμε έχεις στην ουσία μια αναφορικοτελική δομή.
Δηλαδή, αυτό που λέει ο Smyth ότι εκφράζουν έναν σκοπό, αλλά η ενέργεια που απαιτείται (άρα, το πραγματικό συμπλήρωμα στο ρήμα) φαίνεται να λείπει, ισχύει κατά κάποιον τρόπο. Μόνο που κατά τη γνώμη μου, δεν λείπει ακριβώς, αλλά δηλώνεται κάπως αόριστα μέσω ενός τροπικού επιρρήματος,  όπως είναι το "ως/όπως". Το "φροντίζω όπως+απαρέμφατο" έχει την έννοια του "φροντίζω με οποιονδήποτε τρόπο, ώστε να...." . Είναι σαν να λέει "φροντίζω πάντα ποιείν ώστε....".

Στην πρόταση με τη γενική απαρεμφάτου του σκοπού βλέπεις μια λογική όχι ίδια, αλλά παρόμοια. Έχεις μια καθαρή έκφραση σκοπού και η προαπαιτούμενη ενέργεια κρύβεται πάλι σε ένα τροπικό επίρρημα (ουχ ήκιστα).

Κάτι παρόμοιο βλέπεις και στα Λατινικά στη φράση " Ita accidit ut....". Στην ουσία το ita συμπληρώνει το ρήμα, αλλά αργότερα δεν αναφερόταν και έτσι φαινόταν η πρόταση με το ut να λειτουργεί όπως ένα τελικό απαρέμφατο. Εκεί παραδόξως μιλάμε για ουσιαστική συμπερασματική. Δεν τη λέει κανείς βουλητική την πρόταση (απ' όσο ξέρω τουλάχιστον). Το λέω γιατί στο "συνέβη ώστε+απαρέμφατο" κάποιοι λένε ότι το "ώστε" πλεονάζει.

Δεν έχω αντίρρηση σε όλα αυτά να λέμε ότι βρίσκονται στη θέση ΟΦ ή ότι είναι ωσεί ΟΦ.
Δεν θεωρώ σωστό να λέμε ότι είναι ακριβώς το ίδιο με την ΟΦ ή ότι περισσεύει το ένα και το άλλο γλωσσικό στοιχείο, γιατί χάνουμε λεπτές νοηματικές διαφορές.

Είναι το ίδιο που έλεγα και για τη δοτική του σκοπού στα Λατινικά και την παρόμοια δομή στα Νέα Ελληνικά. Το "είναι προς όφελός σου" και το "είναι ωφέλιμο για εσένα" έχουν περίπου το ίδιο νόημα, αλλά το εκφράζουν με διαφορετικό τρόπο.

14
Φιλολογικά μαθήματα / Απ: Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη
« στις: Οκτωβρίου 15, 2025, 11:05:07 am »
Σύμφωνοι, apri, αλλά ας μη σταθούμε στο όνομα "βουλητική". Η ουσία είναι ότι πρόκειται για μια πρόταση που συμπληρώνει δύο ρηματικά ουσιαστικά.

Ναι, συμπληρώνει, αλλά όχι ως ονοματική πρόταση. Αυτό προσπαθώ να πω.

Ένα απαρέμφατο με το "ώστε" μπορούσε να αντικατασταθεί από ένα σκέτο απαρέμφατο σκοπού/αποτελέσματος, από μια γενική έναρθρου απαρεμφάτου που δήλωνε σκοπό και από προτάσεις με το "όπως/ως" (αν δήλωνε επιδιωκόμενο αποτέλεσμα).
Δεν ήταν ισάξιο του τελικού απαρεμφάτου.
Πχ
Έπεισαν τους Αθηναίους ώστε εξαγαγείν εκ Πύλου Μεσσηνίους.

Ξυνανέπειθε δε και ο Ερμοκράτης ουχ ήκιστα του ταις ναυσί μη αθυμείν επιχειρήσαι προς τους Αθηναίους.


Στις παραπάνω προτάσεις, ενώ το "πείθω" γενικώς συντάσσεται με τελικό απαρέμφατο, εδώ συμπληρώνεται από έκφραση σκοπού, γιατί εκφράζει ιδιαίτερη προσπάθεια. Στη δεύτερη πρόταση αυτό φαίνεται και από το "ούχ ήκιστα".
Δεν είναι σωστό να πεις, λοιπόν, ότι το "ώστε" πλεονάζει, όπως δεν μπορείς να πεις ότι πλεονάζει το "του" στο έναρθρο απαρέμφατο.

Σελίδες: 123 ... 594

Pde.gr, © 2005 - 2025

Το pde σε αριθμούς

Στατιστικά

μέλη
  • Σύνολο μελών: 33113
  • Τελευταία: teachit
Στατιστικά
  • Σύνολο μηνυμάτων: 1193653
  • Σύνολο θεμάτων: 19566
  • Σε σύνδεση σήμερα: 1134
  • Σε σύνδεση έως τώρα: 2144
  • (Αυγούστου 21, 2024, 05:10:38 pm)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Μέλη: 11
Επισκέπτες: 974
Σύνολο: 985

Πληροφορίες

Το PDE φιλοξενείται στη NetDynamics

Όροι χρήσης | Προφίλ | Προσωπικά δεδομένα | Υποστηρίξτε μας

Επικοινωνία >

Powered by SMF 2.0 RC4 | SMF © 2006–2010, Simple Machines LLC
TinyPortal 1.0 RC1 | © 2005-2010 BlocWeb

Δημιουργία σελίδας σε 0.071 δευτερόλεπτα. 25 ερωτήματα.